menu

Queensrÿche - The Warning (1984)

mijn stem
4,02 (197)
197 stemmen

Verenigde Staten
Rock / Metal
Label: EMI

  1. Warning (4:45)
  2. En Force (5:15)
  3. Deliverance (3:20)
  4. No Sanctuary (6:05)
  5. Nm156 (4:40)
  6. Take Hold of the Flame (4:55)
  7. Before the Storm (4:24)
  8. Child of Fire (5:21)
  9. Roads to Madness (9:54)
  10. Prophecy * (4:00)
  11. The Lady Wore Black [Live] * (5:23)
  12. Take Hold of the Flame [Live] * (5:06)
toon 3 bonustracks
totale tijdsduur: 48:39 (1:03:08)
zoeken in:
avatar van Sir Spamalot
5,0
Na de EP “Queen of the Reich” het debuutalbum van Queensrÿche en voor mij oorspronkelijk een beetje ontgoochelend want de gitaren stonden voor mij te zacht. Nu weet ik beter: gewoon volumeknop naar rechts draaien en drie kwartier puur genieten van een droomdebuut van een geweldige band. Hoor hierop Geoff Tate tekeer gaan op de complexe zanglijnen, hierbij prima begeleid door schitterende muzikanten. Dit is Queensrÿche, dames en heren: tempowisselingen, technisch maar met veel gevoel en natuurlijk de gitaarpartijen. Ik kan hierop haast geen favorieten aanduiden want alle nummers vind ik van hetzelfde torenhoog niveau. No Sanctuary en Roads to Madness (die verschroeiende tempoversnelling naar het einde toe) zijn het vandaag maar de volgende keer zullen het ongetwijfeld twee andere zijn. Een dikke vette vijf en in tegenstelling tot sommige MuMe-collega’s hoor ik hier wel duidelijk voortekenen in van Rage For Order en Operation: Mindcrime, namelijk hetzelfde duizelingwekkend niveau van de nummers over die drie albums heen.

avatar van Alexepex
3,0
Het eerste nummer dat ik ooit hoorde van Queensrÿche, was Roads to Madness en dat was eigenlijk ook de reden waarom ik deze toen nog lp kocht.
Nooit spijt van gehad al is de productie bar slecht te noemen maar de nummers op zich zijn zeker niet slecht.
Deliverance, No Sanctuary, Nm 156, Queensrÿche's anthem Take Hold of the Flame en het al genoemde Roads To Madness zijn toch zeker wel klasse nummers.
Ben niet echt een fan van de ietwat geknepen zangstem van Geoff Tate al was hij toen toch wel een leidraad voor andere metal zangers.

Mede dankzij de productie ontstijgt deze plaat zeker de middenmoot niet maar aardig is het wel.

Een 3tje.

avatar van blondegod
5,0
Een topper! maar ook bij deze plaat moest ik eerst wel wennen (bij rage for order ook) Empire en Operation mindcrime had ik eerst in mijn collectie en deze albums klinken wat volwassener/gelikter. Als je dan overschakelt naar wat ouder werk klinkt dit wat primitiever.

avatar van james_cameron
4,0
Nog steeds een prima album, dit debuut van Queensrÿche. De loepzuivere, erg hoge uithalen van zanger Geoff Tate zullen niet door iedereen te trekken zijn, maar hij zingt hier toch wel erg goed en de songs zijn over de hele linie ook behoorlijk sterk. Productioneel had één en ander wel wat steviger en strakker mogen klinken, maar het album heeft de tand des tijds al met al goed doorstaan. Mooie orkestrale ondersteuning ook van componist/ dirigent Michael Kamen, die later ook zou bijdragen aan het fraaie Silent Lucidity. Uitschieters zijn hier het mooie No Sanctuary en de epische afsluiter Roads To Madness.

avatar van BoyOnHeavenHill
4,5
Zojuist heb ik alle berichten bij dit album eens doorgelezen, en wat leuk dat zoveel mensen nog altijd zo'n emotionele klik hiermee hebben. Ik kwam bij dit album door vanaf Promised land en Operation : mindcrime terug te werken, en eigenlijk was ik best bang dat dit (album-)debuut vanwege knullige composities, slechte produktie of gewoon algemene onvolwassenheid zou teleurstellen. Niets is echter minder waar, want de nummers zijn hier al zonder uitzondering sterk, de klassieke gitaarpartijen vormen een warm hart, en de onwaarschijnlijk majestueuze en krachtige zang van Geoff Tate is hier al in z'n volle glorie aanwezig (toen ik Dream Theater leerde kennen was mijn eerste gedachte : wat zou dit een perfecte band zijn als ze Geoff Tate zouden kunnen losweken...). Ja, de produktie hier had nog wat meer "sheen" kunnen hebben, maar ik heb nooit het gevoel gehad dat ik iets mis, dat de gitaren beter hadden moeten klinken of dat ik sommige details niet hoor – en een beter geluid had misschien ook wel afbreuk gedaan aan de rauwheid en directheid. Nee, voor mij had er geen beter geluid gehoeven, zelfs niet op die eerste CD-versie met nul informatie over bandleden of componisten (maar wel een foto van de vijf heren in het zwart met groene mist en vooral héél veel en hoog haar). Al met al is toch de grootste verrassing van dit debuut dat er alleen maar nummers staan die al zo volwassen klinken, met eigenzinnige loopjes, verrassende structuren en altijd pakkende melodieën. En natuurlijk is het laatste nummer ook mijn favoriet, met dat vervreemdende en enigszins wanhopige koor achter de refreinregel.

avatar van lennert
4,0
Met het songmateriaal is echt weinig mis, maar verdorie wat is de productie zwak tot op het niveau dat het album er daadwerkelijk onder lijdt. De EP was ook niet perfect, maar had in ieder geval nog wat energie in de sound, hier klinkt het geheel toch vrij uitgeblust. Als ze ooit een album nog opnieuw opnemen met huidige zanger, ben ik toch echt een voorstander van dit exemplaar. En nee, dit heeft geen noodzaak.

Goed, het materiaal bevat wel een paar van de beste pareltjes van de band. NM156 heeft die heerlijke jaren '80 technologie-angst, Roads To Madness is een episch meesterwerk en Take Hold Of The Flame is een van de beste ballads die de band ooit heeft uitgebracht. Het musiceren is prima, de sfeer van een meer duistere Judas Priest is fantastisch en Tate is op het beste van zijn kunnen. En toch had het gewoon zoveel vetter kunnen klinken.

Tussenstand:
1. Queensrÿche (ep)
2. The Warning

avatar van RuudC
4,0
Over de kwaliteiten van de muzikanten valt niet te twisten inderdaad. Dat deel staat als een huis.


Toch lukt het me niet om euforisch te worden van dit album. De productie is daar vooral schuldig aan. The Warning mist echt pit. De meeste songs missen net dat beetje extra om echt goed te zijn. Toch denk ik dat er ook wel wat beter gemusiceerd kon worden. Hier en daar hoor je wel hinten naar de route die de band later zal volgen, maar het is verder wel op en top heavy metal. Geen slecht album hoor. Bij vlagen is het wel echt genieten, maar ik blijf er bij dat het wel beter kon.


Tussenstand:
1. Queensryche EP
2. The Warning

avatar van antoma
4,0
Wat een fantastisch album is "The Warning" van Queensryche toch... Alweer uit 1984 (gekocht toen ie uitkwam) en nog steeds kippenvel als ie weer zijn rondje maakt door de speakers. Geen enkel zwak nummer te bekennen. Prachtig gitaar spel van Chris DeGarmo in combinatie met de stem van Tate...
"The Warning", "Enforcer", "Deliverance", "NM156", "Take Hold Of The Flame" en de afsluiter "Road To Madness" zijn toch juweeltjes.

Queensryche - The Warning

Dit album kreeg in de Aardschok een 7,5 van ik meen MetalMike.

Ik ben dit album gaan beluisteren in mijn platenwinkel en was niet meteen om. Naar het concert geweest in Amsterdam in de Jaap Edenhal ( Sjaak Swart achter de bar ) van Dio met Queenryche in het voorprogamma. Dio was goed, Queensryche geweldig.
Meteen de plaat aangeschaft en ik vind het nog steeds een geweldig album. Met als favoriet NM 156. 4 **** voor dit tijdloze album.

Jammer dat Queensryche vanaf de debuut EP Queen of the Ryche steeds minder metal is geworden.

avatar van tzsiemens
Euh....iets met apocalyps
Ik floot niet mee,dus geen idee.

avatar van RonaldjK
5,0
Via Sky Channel maakte ik kennis met Queensrÿche, die groep met dat aparte geluid. Dat met de EP en vooral videoclip Queen of the Reich. En toen was daar The Warning. Ik leende 'm uit de bieb en draaide 'm eindeloos. De verwachtingen waren hoog geweest en de mannen déden het!

De open productie vond ik lekker; niet bereheavy maar de gitaren iets lager in de mix. Scheuren doet het echter wel degelijk, terwijl het toch ruimtelijk blijft. Daarbij kwam het ene na het andere heerlijke nummer voorbij, waarin tempowisselingen talrijk waren en bovendien prachtige gitaarsolo's zitten. Het begint al met het titelnummer dat aftrapt, waarbij de stem van Geoff Tate hoog boven de collega-muzikanten vliegt.

Hij voegde zich meteen bij de grote metalzangers: Ronnie James Dio en Rob Halford liepen al langer mee, sinds 1982 was daar Bruce Dickinson bijgekomen en nu was daar Tate, met een heel ander stemgeluid dan zijn concurrenten: hoog en krachtig tegelijk. In het slot van het uptempo En Force verstilt en vertraagt het, wordt er getokkeld op de gitaren en zakt zijn stem op prachtige wijze. Kip-pen-vel, zelfs zojuist werd ik erdoor verrast en hoe vaak heb ik dit album inmiddels gehoord?
Ook anders was het imago van de groep: niet denim and leather maar een luxere, intelligentere vorm van heavy metal, waar bovendien een science-fictionachtige sfeer vanuit ging, vergelijkbaar met die van de dystopische stripverhalen over de balling Hans waar ik zo van hield.

Ik kan verder gaan met het benoemen van allerlei hoogtepunten. Ga ik niet doen, al móet ik noteren dat ze zelfs durfden te fluiten in No Sanctuary en de overgang van het dreigende NM 156 naar het liefelijke en klassiek gezongen Take Hold of the Flame is perfect. Viel me pas op nadat ik het album op cassette afspeelde, waarbij de plaat hoefde te worden omgedraaid. Zelfs mijn broer, fan van Status Quo en Bon Jovi, vond dit goed. Hij zou later de opvolger kopen.
In 1982 tipte ik Virgin Steele als de nieuwe Amerikaanse metalsensatie bij mijn vrienden. Het werd Queensrÿche.

Gast
geplaatst: vandaag om 13:21 uur

geplaatst: vandaag om 13:21 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.