Queensrÿche - Rage for Order (1986)

In 1986 was ik zeventien jaar en ik woonde nog thuis, het was mijn voorlaatste jaar Latijn-Grieks in het college van Oostende, de zomervakantie kwam eraan en ik had twee herexamens aan mijn been: Scheikunde en Fysica. Ik had nog een prioriteit in die zomer want het tweede album van Queensrÿche kwam eraan...

Bij het vastpakken was het geïntrigeerd kijken naar de raadselachtige hoes, de achterzijde stond me toen veel minder aan met de reactie: “WTF hebben de stylisten en kappers van EMI uitgespookt?” Flatterend vond ik het niet voor een Metal groep, het EMI geld opende een aantal deuren, goeie en slechte. Achter de verpakking zat gelukkig een inhoud van een veel hogere orde en Queensrÿche oversteeg toen al het Metal genre.

Het zal wel want samen met Operation: Mindcrime uit 1988 staan er twee albums van Queensrÿche in mijn Top Tien en toch staat deze een trapje hoger: omwille van de inventiviteit in de nummers die vaak magisch tegendraadse momenten kennen, omwille van een ontketende en expressieve zanger die loepzuiver de hoogste regionen blijft halen, omwille van hun ambitieuze bereidheid tot het nemen van risico's die niet altijd 100% slagen (de Dalbello cover Gonna Get Close to You blijft taai), hun experimenteerdrang dat op dit album culmineert in schitterende nummers maar dat niet voor iedereen is weggelegd.

En dan heb je het geluid dat mij na al die jaren sprakeloos achterlaat, misschien tamelijk kil en theatraal in het begin en toch hoor je heel veel details met een hoofdtelefoon op. Dat is de verdienste van producer Neil Kernon, ongetwijfeld met dank aan een ruim budget. Dat quasi perfect geluid geeft een nog grotere boost aan deze verzameling opmerkelijke songs dat als geheel haast onovertroffen blijft bij Queensrÿche. Straffe uitspraak is het misschien maar na de eerste drie nummers is het al naar adem happen, verdere mokerslagen volgen met nog twee hoogtepunten voor mij: London met zijn waanzinnig mooie gitaarsolo's en de ballad I Will Remember, inderdaad een ballad godbetert. Je kunt niet alle nummers aanduiden als hoogtepunt en mag ik ook eens een speciale vermelding doen voor drummer Scott Rockenfield?

Of dit album nu de beste is van Queensrÿche of niet, daarover zul je nooit een consensus bereiken onder de vele fans, ook al omdat hun onderlinge albums zo verschillen in opzet en geluid, dus begin er maar aan. Het is wel één van de twee Queensrÿche albums die ik nog eens op cd heb gekocht samen met Operation: Mindcrime, want de vinnylekes dragen hun sporen van onzorgvuldig gebruik en talloze draaibeurten. Toch leg ik de cd niet zo vaak op, nostalgisch én periodisch irrationeel ben ik dus. Wat doe je eraan?

Ik beleef hetzelfde gevoel als Sir Spemalot en usurper, ook ik ken dit album al vanaf de release en ook ik verbaas me er steeds weer over hoe donders goed dit is! Het is altijd een beetje ondergesneeuwd geweest onder OM. De hoes deed ook geen goed in die tijd, een dracht die doet vermoeden dat er een andere koers gevaren zou gaan worden. Achteraf terugkijkend viel dat nog erg mee en blijkt de plaat een prima tussestop tussen The warning en OM. De cover GGCTY had wat mij betreft niet gehoeven en tijdens het beluistren valt me op dat ik een aantal nummers helemaal niet meer ken, tenminste niet bij de titel. Staat het desbetrefende (Surgical Strike) op bleer ik zo weer mee. De productie van Neil Kernon is inderdaad loepzuiver en verhoogt het luister genot. Prachtplaat van een (toen) prachtband. The Killing Words en London als persoonlijke favorieten omdat iedereen de eerste drie sowieso geweldig vindt!

Heerlijke sfeer natuurlijk. Een beetje schizofreen zelfs met enerzijds romantisch aandoende vampierenverhalen van Walk In The Shadows, Dream in infrared, The Whisper en London en anderzijds de Orwell/Blade Runner taferelen die in de vorm van Surgical Strike, Chemical Youth, Neue Regel en Screaming In Digital een soort mini-opera lijken te vormen.

Het meest schizofrene ding is wel het afsluitende I Will Remember. Een lieflijke, romantische ballade waarin de privacyschendende gluursatellieten bezongen worden.

En dan die vampierenlooks van de poserende bandleden in de schouwburg er nog bij opgeteld. Rage For Order is zonder meer een 'weird' maar wel een heel fraai album.

Het zal 2001 of 2002 geweest zijn dat ik voor het eerst met Queensrÿche in aanraking kwam door dit album. Ik en wat vrienden van middelbare school hadden net Iron Maiden ontdekt en onderzochten wat andere dingen. Ik kocht een Manowar of Blind Guardian cd en een vriend werd dit album aangeraden door zijn oudere zus. We vonden het allebei als een softere Iron Maiden klinken en gaven er verder weinig aandacht aan. Uiteindelijk heb ik het album overgenomen en is mijn liefde voor de band vanaf dat moment verder gegroeid. In de tussentijd vind ik het ook op gelijke hoogten staan met mijn favoriete Maiden-albums.

Rage For Order klinkt nog steeds als een vreemd album. Een kille scifi-sfeer van een post-apocalyptische wereld waar machines alles hebben overgenomen en de teruggetrokken mensheid vanuit de ruïnes de vervlogen levens herdenkt. Of mistige begraafplaatsen met tochtige kerken en de schimmige wezens die zich daarin ophouden. Het album is gotisch en mechanisch, romantisch en toch kil. En potverdrie als Geoff Tate daar niet voor meer dan de helft verantwoordelijk voor is. De passie op Neue Regel, de naargeestigheid op Gonna Get Close To You, de melancholie op I Will Remember: pure klasse! Maar goed, het dubbele gitaarwerk van Wilton/DeGarmo, de mechanisch pompende bas van Jackson en Rockenfield's stampende oorlogsdrums zijn allemaal werkelijk magistraal te noemen. De productie helpt nu ook eindelijk goed mee. De ritmesectie galmt en geeft punch, de gitaren scheuren en de solo's dwarrelen. Een product van zijn tijd, maar het klinkt nog steeds zo fris.

Favorieten noemen is moeilijk, al is het voor mij wel duidelijk dat het magistrale Screaming In Digital een top 10 QR-lied. Ook het afsluitende I Will Remember herbergt pure schoonheid. Lang heb ik dit gezien als een romantisch nummer, maar in de tussentijd is het duidelijk dat de 'glowing star' de satelliet is die ons allemaal in de gaten houdt. De akoestische gitaarsolo en Tate's wegstervende zanglijnen sluiten een van de beste (prog-)metalalbums ooit voor me af. Verdomd wat maakte deze band toen spannende muziek!

Tussenstand:
1. Rage For Order
2. Queensrÿche (ep)
3. The Warning

Dit album kende ik dus eigenlijk niet. Ik wist wel dat het bestond en had het zelfs in de kast staan, maar ik dacht dat Queensryche altijd meer bekend stond om Operation Mindcrime en Empire. Ik begin langzaam toch te denken dat als je de kwaliteiten van de band wilt horen, dat je dan toch echt bij dit album moet zijn. Vanaf het eerste nummer ligt de lat hoog. Daardoor zijn er geen uitschieters, maar ieder nummer heeft echt zijn kwaliteiten. De klasse van de band komt hier echt tot zijn recht. Geen simpele liedjes, maar geweldige epossen met rijke orchestraties. De heren hebben zich hier echt uitgesloofd en het resultaat is er dan ook naar. De sfeer is vaak wat gothic/romantisch en andere keren vrij naargeestig. Dit album weet me echt te overtuigen. Voor nu 4,5*, maar dat zal misschien nog wel stijgen.


Tussenstand:
1. Rage For Order
2. Queensryche EP
3. The Warning

De beste van de heren, in ieder geval voor mij. Veel power, uitgebalanceerde nummers en een uitstekende ritmesectie. Wat mij nog verder opvalt, de productie bevalt mij ook prima, hier en daar wat typische jaren 80 galm op de stem van Tate maar dat vormt geen probleem. Walk in the Shadows, I Dream in Infra Red vormen ook direct de beste songs zonder daarmee andere nummers te kort te doen. Van de uithalen van Tate moet je houden, voor mij is het af en toe net teveel van het goede maar hij zingt zuiver en krachtig. Afsluiter I Will Remember vormt een passend einde van een band die zijn hoogtepunt kende in de jaren 80. Tevens een plaat waarmee de band zich onderscheidde van veel andere bands in het metal genre; een zanger met een grote range en zuiver bereik, inventieve nummers, bij tijd en wijle tegendraads en verder kijkend dan de veelal conventionele benadering die veel andere bands hanteerden midden jaren 80 in het metal genre.

Maar een half puntje hoger dan Dedicated to Chaos? Dat kan toch niet waar zijn?

Oeps, Dedicated to Chaos per ongeluk een halfje teveel gegeven, ik wilde het plaatje met een voldoende beoordelen, maar zie inderdaad dat ik het album een te hoge waardering heb gegeven.