Asia - Asia (1982)

Dan zou ik toch een later album van Asia genaamd Omega eens checken. Verrassend sterk album vind ik. Was wel een eenmalige opleving naar mijn mening aangezien de albums ervoor en erna dat niveau slechts sporadisch haalden.

Met gevaar voor discussies zal ik zeggen, dat ik zowel Saga als Asia goed vind.

Saga heeft wat meer mijn voorkeur, maar de eerste Asia-plaat staat als een huis, de platen Aria t/m Aura zijn ook niet misselijk.

Overigens speelde Ian Crichton van Saga wat gitaar bij Asia en zong John Wetton mee op de 20th Anniversary Tour als special guest.

Eigenlijk zijn Asia en Saga een beetje hetzelfde laken en pak. Iedereen kan zijn voorkeur hebben, maar alle betrokken muzikanten zijn hoogstaand, en ik zal nooit Negus en Palmer of Crichton en Howe naast de meetlat leggen. We zijn geen fucking tieners hier.

Ik vind Saga wel consistenter dan Asia, want bij Asia ontbreekt ná het debuut het bandgevoel een beetje.

Voor de Asia-reunie heb ik nooit warm gelopen, maar dat komt waarschijnlijk omdat Payne en co. zo bruusk aan de kant gezet werden. Maar aan de andere kant kocht niemand meer een Asia-plaat en was Silent Nation denk ik wel de slechtsverkopende plaat van de band. Dus ik snap Downes wel. Het is toch een baan en met een baan zou je geld moeten verdienen in plaats van geld verliezen.

Jammer voor Payne, maar Wetton was op één of andere manier veel populairder. Gunfactor? Toenaderbaarder? Sympathieker? Geen idee.

Over deze plaat en Saga rond deze tijd: zowel Asia als Saga hadden veel meer ballen dan de hele neoprog-beweging en beide bands verkochten goed in de VS. Beide bands konden dit niet doorzetten en raakten ook direct weer de Amerikaanse markt kwijt.

De grote winnaars bleven Yes en Rush. Maar dat had ook weer te maken met goed management en keuzes maken. Maar we gaan hier geen boek schrijven..

Heat of the Moment is als anthem wel een one of a kind (verder houd ik van de Nederlandse taal hoor), maar in de breedte denk ik dat Saga toch een eigener geluid heeft. Asia maakte gewoon AOR... als bovengemiddelde muzikanten, en dat hoor je hier en daar zeker wel, maar het blijft in grote lijnen toch gewoon AOR en als zodanig meer dan Saga inwisselbaar met de platen van pakweg Survivor of Kansas uit die tijd.

Overigens had Saga wel wereldwijde hits zoals Wind Him Up en On the Loose, waarmee ze ook in de VS doorbraken. Echter, daar bleef het bij. Nog enkele hits in Europa en met name Duitsland. Saga had gewoon slecht management en waren naïef. Ze waren ook jonger dan de vier reeds megasterren die Asia waren, die per persoon al van het reilen en zeilen van de muziekindustrie op de hoogte waren. Geffen was ook een groter label dan Maze (dat van Saga zelf was).

Maar al die achtergrondinformatie zegt niets over de kwaliteit van de muziek. Als ik kijk naar 1982 dan vind ik deze debuutplaat niet slecht, en Saga kwam met een meer dan prima live-plaat, maar als ik kijk naar 1983 dan vind Heads or Tales toch wel stukken beter dan Alpha.

Behalve dat Kansas natuurlijk geen 'gewone AOR' maakte. Zeg ik als fan van die band Nou ja, in de jaren tachtig wel, maar hun beste periode - en het meer recentere werk - is naar mijn idee toch wel tamelijk onderscheidend ten opzichte van de andere bands die hier voorbij komen.

On topic, voordat deze heel discussie wordt verplaatst: ja, Asia maakte vanaf het begin doelbewust AOR waarmee ze meeliftten op de populariteit van het soort muziek dat begin jaren tachtig populair was, met name in de VS. Dit debuut heeft wel alle kenmerken van de Asia-sound: gemiddeld net wat logger, maar tegelijkertijd instrumentaal ook wat verfijnder, dan de doorsnee AOR van dat moment. Daardoor vind ik de band, en zeker dit album, er toch wel bovenuit springen tussen het aanbod van die dagen. Het werd dan ook terecht een groot verkoopsucces. Helaas bleek het ook meteen de beste Asia-plaat; ze zijn er naar mijn idee zelfs nooit meer in de buurt gekomen.

Ik ken niet alles van Asia, kocht de eerste drie platen kort na release en maakte pas veel later een beperkte inhaalslag met de albums uit de John Payne-periode. Daar zitten per saldo heel behoorlijke albums bij (Arena en Aura met name), maar die zijn tegelijkertijd wat gezichtsloos. Hoewel Asia uitgroeide tot het vehikel van de muzikale ideeën van Geoffrey Downes is naar mijn idee de zang van John Wetton altijd het meest herkenbare en onderscheidende element geweest.

Dat heeft natuurlijk alles te maken met naamsbekendheid. Wetton was al vóór Asia een grote naam door zijn bijdragen aan albums van King Crimson, Roxy Music, Uriah Heep en UK - allemaal gerespecteerde bands die het zowel bij de platenkopers als bij de critici goed deden (nou ja, dat laatste met uitzondering van Heep wellicht). Payne was een volslagen onbekende toen hij toetrad tot de latere versie van Asia. En als je die naam laat vallen in een gesprek, zullen de meeste muziekliefhebbers hen vooral kennen van...Asia! Als de naam hen überhaupt wat zegt, tenminste...

Daarom zei ik ook uit die tijd . Ik heb anno nu de eerste vier Kansasalbums ook een stuk hoger zitten dan eender wat van Asia of Saga. Soit, ik had ook gewoon Journey kunnen noemen natuurlijk.

Wel heb ik alle Asia-albums t/m Aura flink grijsgedraaid. De band is voor mij een belangrijke instapper in het proggebeuren geweest. Ik koester de platen dan ook nog steeds, al ontkom ik, als ik dit debuut weer eens terughoor niet aan enigszins tintelende oren aan het einde. Het geluid wil wel heel graag drie kwartier het volste jongetje van de klas zijn.

Met Saga ben ik dan toch een stuk minder in aanraking gekomen. Die genoemde wereldhits zijn volgens mij aan Nederland ook 'gewoon' voorbijgegaan. Dus ik heb op eigen kracht een paar recente albums van Saga leren kennen (mwah), plus wat losse oude nummers en het album Silent Knight (die is toch wel sterk). En dan meen ik toch wel een band met een meer eigen geluid te horen. Misschien een eigen geluid dat niet zoveel veranderde in de tijd... maar wel eigen. Enfin, ik ken dus niet al te veel van de band, maar daar schijnen we de komende tijd iets aan te gaan doen.

Ah, daar had ik even overheen gelezen. Ja, dan klopt het helemaal: Kansas bracht in '82 het album Vinyl confessions uit - een behoorlijk goede AOR-plaat, maar inderdaad wel een AOR-plaat. Met heel lichte proggy touches, dus als zodanig heel goed vergelijkbaar met deze. Ik vind ze allebei ongeveer even goed, maar dat komt ook omdat ik John Elefante een uitstekende zanger voor dat genre vind.

Nog even over Saga - ja, ze missen inderdaad een 'anthem' als Heat of the moment in hun repertoire. Dat is echt zo'n hoeksteennummer waarmee Asia boven de fanbase van het prog-legioen uitstijgt. Een echte hit, hoewel maar een heel kleintje in Nederland, maar hij is toch vrij goed i n het collectieve geheugen blijven hangen.

Saga had inderdaad Amerikaanse, Canadese en Duitse hitjes (Wind him up en On the loose zijn de bekendste en vrijwel de enigen), maar die zijn kennelijk nooit zo tot het collectieve geheugen van veel popliefhebbers doorgedrongen. En hoewel Saga ook enkele zeperds in zijn output heeft, vind ik ze over de hele linie toch wel consistenter.
Eigenlijk jammer dat ze nooit één zo'n nummer hebben gehad waar iedereen ze van kent, terwijl hun muziek - compacte, meezingbare symfo met veel keyboards en gitaarsolo's - zich daar eigenlijk wel heel goed toe leent. Aan de andere kant: zo'n hit die boven alles uitsteekt kan ook heel gemakkelijk een molensteen om je nek worden, zoals veel bands die dat overkwam maar al te goed weten...

Het verbaast me dat niemand Magnum heeft genoemd, die (mijns inziens) toch meer in het rijtje valt.

Een niet-Amerikaanse band die begon als symfo-band en een Amerikaanse sound nastreefde, veel label-wisselingen, en uiteindelijk opgeheven en daarna weer bij elkaar en alleen nog maar platen maken voor de oude fans en nagenoeg geen nieuwe fanbase krijgen. Ik roep ook maar wat.

Magnum had eventueel ook genoemd kunnen worden ja. Al zitten die wat meer in de Queentraditie, hadden ze volgens mij sowieso geen hits en is het allemaal ook gewoon net wat minder. Wel met, wat mij betreft, één groots anthem (Les Morts Dansant).

Als we nu Angel ook nog even afstrepen (wel wat eerder, veel kortstondiger, misschien wel drie anthems (Tower, Long Time, The Fortune) maar per saldo ook niet bovenmatig veel soeps), hebben we bingo.

Ik denk dat Don't Wake the Lion (10 minuten) of How Far Jerusalem (6 minuten) meer hun anthems waren, maar soit.

Magnum had enkele 'hits' in hun eigen land, maar niets daarbuiten. Het hitsucces duurde ook maar twee jaar.

Van Angel ken ik één of twee platen, en een oud collega tipte die altijd, als zijnde muzikaal gerelateerd aan Saga, Asia. Maar ik ken ze niet goed genoeg.

Uiteindelijk heeft B.Robertson, wel een punt dat van alle genoemde bands niemand een Heat of the Moment had. Dan waren de Amerikanen beter in wereldwijde hits scoren (Foreigner, Journey, Boston, etc.).

Via Peter Gunn in 1980 in aanraking gekomen et Emerson Lake anf Palmer en hun indrukwekkende sound en alles ervan verzameld, helaas lag ELP toen op hun gat.

Groot was het nieuws toen Carl Palmer in ASIA terecht kwam en gepresenteerd werd als een supergroep. Razend benieuwd dit album gekocht en het was sindsdien niet meer van de platenspeler af te slaan. Via ASIA verder in de Progwereld terechtgekomen met alle gerelateerde bands en heeft mijn jeugd bepaald.

Heat of the moment was toen regelmatig op de radio te horen, krachtige opener en toch ruimte om wat te doen in het midden voor Downes en aan het einde voor Howe and Palmer die het nummer zijn climax geeft.

Only time will tell ook een compact nummer met verschillede passges en mooie keyboard partijen en toch hitgevoelig.

Soul survivor meer AOR rock met een mooie middenpassage met een koorachtige synth en weer up tempo verder

One step closer in eerste instantie wat minder maar verder in het nummer escaleert Howe op perfecte wijze tot een uitstekend einde

Time again de perfecte band song, dramatische bombast als intro, prachtig drumwerk van Palmer, dan een opbouw naar up tempo rocksong met bombastische synth en Howe in een glansrol met fabelachtig gitaarwerk en de drumtricks van Carl

Wildest dreams zet de lijn verder met prachtig drumwerk van Carl mooie synth van Geof en krachtige zang van Wetton

Without you begint als een epische balled waar de prachtige stem van Wetton perfect tot uiting komt en in het midden wordt opbouwd door een free form playing van Howe en Palmermet een prachtige solo van Howe, een hoogte punt van de plaat.

Cutting it fine is ook een erfecte bandsong met Palmer, Howe en Wetton op drift in het eerste stuk en het prachtige eind van het een mans orkest van Downes in een bolero achtig stuk

Here comes the feeling is een ook een uitstekende afsluiter vol met tempowisseling een prachtig middenstuk en een up tempo fine aan het einde.

Helaas staat Ride easy er niet op als B kant van Heat of the moment wat ook een prachtig nummer is waar de zang me aan Greg Lake doet denken

Perfect band album met een evenwicht tussen uitstapjes van de muzikanten en compacte songs. Helaas was de opvolger minder met als grootste oorzaak dat er een klik was tussen Wetton en Downes die alle songs schreven en Howe die nauwelijks aan bod kwam wat weer leidde tot het vertrek van Howe. Alhoewel er prachtige nummers staan op Alpha als open your eyes, the heat goes on, Eye to eye, thruecolors.

Astra is toch ook een goed album met uitstekende composities, de Payne tijd ook goede dingen gedaan maar minder consistent

Phoenix met de hereniging van de orginele ASIA komt aardig in de buurt van het eerste album

Vandaag 40 jaar geleden verscheen het gelijknamige album van Asia. Een supergroep volgens de pers, bestaande uit John Wetton (King Crimson, U.K., Roxy Music), Geoff Downes (Buggles, Yes), Steve Howe (Yes) en Carl Palmer (ELP). Topmuzikanten met veel ervaring, een garantie voor een topplaat? Niet helemaal want producer Mike Stone had de handen vol aan deze club ego's die allemaal hun deel opeisten. Daarmee was het groepsgevoel al door het putje.

Eigenlijk een wonder dat het toch een prima album is geworden met uitstekende nummers. Al is het geluid helemaal dichtgesmeerd waardoor het net een schilderij met tientallen lagen is geworden. En als Steve Howe niet zo nodig moest zingen (Sole Survivor) had dit album nog een halve ster extra gekregen. Voor de liefhebbers van progressieve rock gemixt met pop valt er in ieder geval genoeg te genieten.

Jammer genoeg is dit het enige écht goede Asia album, in ieder geval de enige die ik nog draai.

Stiekem vind ik de tweede misschien nog wel ietsje beter. Of in ieder geval gelijkwaardig aan dit debuut. Daarna werd het inderdaad minder. Maar nooit slecht.

Probeer Aura eens. Geweldig album!

Die ken ik nog niet dus maar eens proberen. Het album Omega vind ik van hun latere albums veruit het sterkst.

Negen songs met lijsttrekker Heat Of The Moment, die op mij dan wel de minste indruk maakt, maar het in de hitlijsten erg goed deed (nummer 4 in het land van ‘Uncle Sam’). Only Time Will Tell is een veel knappere song in mijn ogen, lijkt me live erg moeilijk te spelen door het lastige arrangement. Kenmerkend zijn de elektronisch opgewekte trompet-geluiden van toetsenist Geoff Downes, die bijna koninklijk klinken. Trouwens, het nummer kon wel model hebben gestaan voor de hit The Final Countdown van de Zweedse band Europe (uit 1986). In alle nummers hoor je de sprankelende muzikaliteit nog steeds doorklinken al besef ik me dat dit album me in het bloed is gaan zitten, dus heel erg objectief ben ik niet. Het meeslepende Without You staat bol van de emotie. Zonder twijfel één van de beste ballads van Asia. Het zit zeker niet op een standaard manier in elkaar. Wildest Dreams is totaal anders, een anti-oorlog song, energiek en uitdagend. Je hoort hoe perfect de mannen op elkaar ingespeeld zijn. Howe trakteert de luisteraar op een prachtige solo en het einde biedt ruimte voor Palmer om zijn kunsten aan de dag te leggen. Het ‘soldatenkoor’ geeft het nummer iets extra’s mee.

Cutting It Fine is super symfonisch, als ik die term nog mag gebruiken. Sole Survivor een up-tempo nummer, dat als het ware een ijslaag op het grote Aziatische meer vormt, totdat het gebroken wordt door een intens en kippenvel-opwekkend middenstuk dat je mond laat openvallen. Het is alsof je plotseling weet dat je de enige overlevende bent, even je zwakheid toont totdat die verbeten trek in je gezicht terugkomt en je dapper op weg gaat naar een plek die veilig is. Here Comes The Feeling is het enige nummer dat helemaal door gitaar wordt gedomineerd, zonder enige twijfel afgedwongen door Howe. Het heeft een uiterst fraaie opbouw, heen en weer getrokken door afwisselend rustige en passie-volle passages, geleid door het altijd gedreven drumgeweld van Carl Palmer.

Hoe is het mogelijk dat deze cd zo ongelooflijk onderuit gehaald werd door (voornamelijk) de Engelse pers?

De Engelse pers moest niets hebben van bands die te Amerikaans klinken (lees A.O.R.) en teveel lonken naar de Amerikaanse markt.
Overigens vond ik dit album destijds wel goed maar nu minder en vrij gedateerd (door de gladde Amerikaanse productie).

Genreklassieker. Lekker pompeus, prima songs en over de top produktie, maar niet zonder kwaliteit. Muziek die we niet gewend zijn in het westen. Ik draai hem graag, maar vind de periode onder Payne beter. Prachtige hoes die goed past bij deze muziek. 4 sterren voor deze classic.