Ach ja, als 'men' vindt dat een bepaalde sound of een bepaalde formule anno 2017 niet meer kan, noemt men het al gauw gedateerd. Maar vrijwel elke vorm van popmuziek is tot op zekere hoogte gedateerd, al is het maar door de klank en de productietechnieken. En als je - zoals hier - in je enige hitsingle bovendien het jaar van verschijnen in een tekstregel noemt
, maak je na '82 al helemaal geen kans meer om gewaardeerd te worden. Maar soms wou ik wel eens dat er anno nu weer eens een supergroep gevormd zou worden die dit soort mainstreamrock zou spelen. Oh, wacht,
die bestaat.
Hier komen inderdaad een aantal mannen bij elkaar die toen al een indrukwekkend prog-verleden achter de rug hadden, met veel meer experimenteerdrift dan hier wordt getoond. Vanuit dat gezichtspunt valt dit natuurlijk tegen als je die mannen al wat langer volgde. Maar het was kennelijk duidelijk dat de heren deze koers wilden inslaan. De tijd was er muzikaal gezien inderdaad naar: AOR ruled the airwaves, met name in de VS.
Dat in acht nemend, vind ik dit een van de betere platen in het genre, misschien wel een van de beste. Tuurlijk, veiliger en gestroomlijnder dan eerder werk, maar ik kan hier desondanks prima van genieten. Opvolgers Alpha en Astra waren kwalitatief minder, maar nog altijd heel behoorlijk.
Naderhand werd Asia vooral het vehikel van Geoff Downes en ik heb altijd gedacht dat het zonder de karakteristieke stem van John Wetton echt een pak minder zou zijn. Ik ben pas de laatste jaren die latere Asia-albums aan het ontdekken. Tot dusver is er geen een die ook maar in de buurt komt van deze, maar over de hele linie vallen ze me niet eens tegen ten opzichte van mijn aanvankelijke verwachtingen. Zo zie je maar, inderdaad weer een kwestie van perspectief...