Boards of Canada - Geogaddi (2002)

Music has the right to children was m'n eerste BOC, op vinyl.
Plaat moest op me ingroeien. Wel lekker, niet geniaal.

Flinke tijd later The Campfire Headphase gekocht... na wat online luisteren van snippets.
Mening: Wel aardig, na uitvoerig draaien. Toen tijd in de kast.
Later weer 's opgevist.
Toen is hij gerijpt en nu begint hij voor mij SAW-achtige proporties aan te nemen qua mate waarin ik hem geniaal/klassieker vind. En elke keer bij het draaien vind ik hem mooier en mooier. Alsof het nooit ophoudt. Dit zijn DE platen, voor mij; de langzame rijpers.

Dus, relatief blind, Geogaddi aangeschaft. Wetend van electronica kenners (of mensen die zich zo noemen ) dat dit HET album is van BOC, en zij vinden bijna ook allemaal de kampvuur CD maar niks.
Dus ik dacht: deze moet uber-geniaal zijn...
Maar Geogaddi is tot noch toe een hele grote teleurstelling.
Vind hem inderdaad zoals al gezegd hier vol niemanddalletjes en saaie intermezzo's. "Net niet". Soms op het irritante af. Er gebeurt te weinig.
Tot nu toe vind ik maar 1 track wel ok, da's nummertje 10.

Maar ik blijf dit album wel draaien, want wie weet is dit net zo'n rijper als het kampvuur. De dieptes van dat album ontdekte ik ook pas na tientallen luistersessies. En eigenlijk was mijn eerste mening over dat album precies zoals hoe ik nu Geogaddi vind. Te makkelijk en te saai.

Maar goed. Tijd om naar huis te rijden, heb de CD in de auto, zal 'm nog 's opzetten

Luister nog eens een keer of 10 a 20 en dan horen we het wel weer . Als MHTRTC en TCH moesten groeien, dan moet deze zeker voor je groeien.

Ik heb hem nu een paar keer beluisterd en hij bevalt me al beter dan Boc Maxima.
Dit (duistere) album vormt veel meer een geheel, ondanks de intermezzo's.
Er zitten prachtige nummers bij, natuurlijk is het niet allemaal toppie, maar toch zeker een van de beste albums van deze jongens.
Ga hem maar weer eens opzetten.

Wat blijkt dit na 30 keer proberen dan toch opeens een geweldige groeier te zijn.

Zo blijkt bovendien dat toegankelijkheid ook allemaal maar per persoon verschilt, vaak gehoord hebbende dat dit een relatief toegankelijk album zou zijn.

Ik heb er een paar dagen geleden juist een halfje af gedaan, Geogaddi staat flink in de overweldigende schaduw van Music Has the Right to Children.

Vind ik ook. Maar toch blijft het, vooral door die subliminal messages en de typische mystiek een heel speciaal album. Puur satanisme afgewisselen met van die goddelijke pareltjes als Over the Horizon Radar, je moet er maar opkomen.

Laatst een fietstocht gemaakt tussen half 5 en half 6, onder begeleiding van deze muziek, en dat was echt prachtig, Beelden van zonsopkomst en dan deze deuntjes erbij. De veranderingen van kleuren van de hemel, en de bomen die je steeds beter kon zien, leek wel alsof ik in een muziekvideo van dit album zat. (zelfs de titels van de nummers 18-19 passen bij zonsopkomst ) Verbaast me ook telkens weer hoe kort de cd is, hoe weinig nummers erop staan, terwijl hij er toch echt 23 telt. En in tegenstelling tot een paar berichten hierboven ik vind het artwork van de cd erg mooi, vrij simpel weliswaar, maar leuk gedaan. dit plaatje komt dichtbij 5*, maar ik wacht eerst af of hij me over een maandje nog steeds betovert.
Overigens vindt ik het ook niet ontoegankelijk, luister het eens voor het slapen of tijdens het studeren, of tijdens een nachtelijke fietstocht, en je bent verkocht.

Lijkt me een erg passende setting ja.

Dit album is nu beter onder m'n huid gekropen. Het weet me nu wat meer te betoveren. Ik had het ook nog niet zo vaak geluisterd als de andere twee grote BoC albums, gezien ik dit album als enige niet gekocht heb wegens de wat dure 3 Lp versie. Ik wil die zeker ooit eens. Naast dat je lekker kunt spelen met snelheden van vinyl, de achterwaardse vocalen eens kunt horen, groter artwork hebt en het geluid beter aansluit is er ook een ets op de f-zijde (de achterzijde van de 3e lp). Hierop staat het stille nummer Magic Window. De tekening hiervan staat ook op het nu verst reizende ruimtevaartuig Pionier 10 ingegrafeerd. Deze tekening is bedoeld om mogelijke andere intelligentie een beeld te geven van hoe wij eruit zien en waar we ons bevinden. De titel Magic Window verwijst daarnaast ook naar bepaalde frequenties, zie hier. Allemaal geinige verwijzingen. Vind hier meer. Het laat zien dat de mannen geïnteresseerd zijn in veel dingen.

Een toegankelijk album, in de zin van het ''volledig volgen'' lijkt me dit niet, hoewel sommige mensen de lijn misschien snel precies zullen oppikken, gold dit in ieder geval niet voor mij. Het is gemaakt door flink geduldige personen. Ze tunen een hi-hat bijvoorbeeld soms enkele dagen tot het goed klinkt en maken vuur het liefst met stokjes en draad (dat kost veel tijd). Donkere sferen zijn op deze plaat heel sterk in balans gebracht met lichtere klanken, het is zeer mooi psychedelisch en een prachtig geheel. Een plaat om je aan over te geven.

Goede links met leuke achtergrondinfo. Er was een tijd dat ik volledig kon meegaan in deze plaat en ook de diepere lagen ten volle aanvoelde, maar ik ben bang dat ie voor mij zijn magie heeft verloren... (deze plaat stond jarenlang in mijn top 3).

Vandaag maar weer 's opzetten.

Nagenoeg perfect verwoord. Je moet natuurlijk wel in de stemming zijn om dit te luisteren maar ik kan er echt volledig in op gaan. En zoals er al in de post voor mij stond/staat; goede links

Geen dank. Een aantal uur nadat ik de documentaire Jonestown had gezien was ik in de juiste stemming.

Verhoogd naar 5*. Echt ongelooflijk goed dit. De sfeer en mysterie druipen er aan alle kanten vanaf. Nooit verwacht dat ik deze nog beter zou gaan vinden dan zijn voorganger.

Lijkt me een ontzettend indrukwekkend album, heb alleen de tracks 1969, music is math en sunshine recorder gehoord. En die tracks waren ronduit indrukwekkend te noemen! Dit albumpje staat misschien binnenkort in mijn cd-kast.

2 keer geluisterd, klinkt echt vet. nog een paar keer dan oordeel ik weer.

Goeie genade! Dit album heeft je moeder niet vermoord!

vroeger wel zeer goed , maar hopeloos al gedateerd , wegwerpmuziek die eventjes een hype was maar nu niks meer betekend !

Een album dat onder je huid kruipt en een onbeschrijfelijke sfeer met zich meebrengt. Hoogtepunten voor mij zijn music is math, julie and candy, the beach at redpoint, over the horizan radar en you could feel the sky

Maar wel een mooie muzikale illusie.

Je wekt met je postings eigenlijk nooit de indruk er nog illusies op na te houden.

En welke illusie is dat dan?

Dat electronic geen depri kant had en dat zeurende zaagmuziek iets wat waar andere genres last van hadden. Deze plaat heeft mij redelijk hardhandig van die illusie afgeholpen. Dankzij MuM is die illusie trouwens helemaal verkracht en bleek BoC zeker geen uitzondering op de regel te zijn.

hardhandig nog wel ... verkrachte illusies.... heb je al een letselschade-adcocaat ?

Wat een pathetisch gezever. Ik zeg zoiets niet gauw, maar het is hier op z'n plaats.

dit is volgens mij geen zaagmuziek. wat ik bijvoorbeeld heb bij sommige nummers van radiohead

Nee, dit is prachtig experimentele electronica, uniek

klanktapijt dat eerder aanleunt bij duister, mysterieus, maar ook mooi en u wegbrengt naar als het ware andere dimensie.

Ik word hier zeker niet depri van, eerder opgewekt dat er nog zo mooie muziek bestaat die ik nog niet had ontdekt.

Mooie omschrijving van de plaat, had het zelf niet beter kunnen omschrijven

Dus wat je eigenlijk zegt is dat electronica eclectischer is dan jij altijd had gedacht, en dat je deze stroming niet leuk vind.
Dat is kortzichtig, maar een mening is een mening, uiteraard!

Maak je niet zo druk zeg. Ik ben het ook niet met Onderhond eens, maar iemand die niet van dit soort muziek houdt meteen kortzichtig noemen is wel een beetje sneu.

Ik toets gewoonweg mijn intepretatie van zijn bericht; om het nog even duidelijk te maken; hij zegt dat hij er nu achter is gekomen dat electronica een andere kant heeft en dat hij dat niet mooi vind, en om dat dan meteen af te doen als depri en zeurende klaagmuziek; dat vind ik inderdaad wat kortzichtig. Er zijn genoeg bands in dit genre, niet alleen BoC, die onder elkaar ook nog van elkaar verschillen.

Toch snap ik ook totaal niet wat hier depressief aan is. Sterker nog: ik vind vrijwel elk nummer getuigen van een warme lieflijkheid. Het zal wel komen door de druilerige manier waarop de klanken gesmeed zijn. De klankkleur en melodieën zijn echter verre van impliciet neerslachtig, meer vervreemdend.

Ik vind het vooral melancholisch, maar kant b is toch best wel 'down', vind ik ook. Van Down Chorus en You Could Feel the Sky word ik altijd wel een beetje depri in ieder geval.

@Mindshifter: hij geeft gewoon aan hoe hij de muziek beleeft, dat heeft niets met kortzichtigheid te maken. Maar goed, ik zie dat je zijn nummer 1 al 0,5* hebt gegeven, dus ik laat het erbij. Als je niet tegen kritiek op je favoriete platen kan heeft het weinig zin zo door te gaan.