Jethro Tull - Thick as a Brick (1972)

Ik zou ook best uit een koffer willen leven. Met verder geen of amper bezittingen. Maar dan als onderdeel van een rondreizend hardwerkend circus, zoals de crew van Motorhead. Jaar in jaar uit de wereld over.
Ben m'n roeping mis gelopen. Dat lijkt me het mooiste leven dat er is.

Maar zo is het nu niet. Dus gewoon een huis met een elpeeverzameling waar ik trots op ben en iedere dag van geniet. Laten we maar niet teveel off-topic geraken.

Jehtro Tull is ook zo'n band die de hele wereld over heeft getourd.
Zal dit album vanavond eens opzetten.

Er is ook geen verschil. Er is eigenlijk nooit echt verschil. Iedereen moet het voor zichzelf weten. Ik vind het ook helemaal niet erg, wanneer mensen niet snappen, hoe ik het aanpak. Ik wil ook mijn stempel helemaal nergens op drukken.

Feit is wel, dat ik met de digitale versie van Thick as a Brick het met kleine pauzes moet doen.

Volgens mij wel. Maar dat zit 'm niet in de uiterlijkheid van wel of niet hebben, maar in het wel of niet gehecht zijn daaraan.

Ik zou me daar te erg aan storen die pauzes. Maar ja, die twee bonus tracks van de 25 jarige editie vind ik ook niet lekker wegluisteren.

De pauzes storen me eigenlijk ook. Daarom postte ik het ook.
Was ook benieuwd naar de ervaringen van andere spotify-users.

Daarbij ben ik benieuwd of de 40th anniversary editie ook in tweeluik is verschenen of enkel in 8 losse tracks...

Volgens Amazon.UK zijn het 2 tracks. Hebbum gelijk maar besteld ......... Hoop dat het net zo'n oor-opener is als de Aqualung riemiks.

Helemaal mee eens Hans. Waanzinnig goeje riemiks ! Ik krijg er een zelfde beleving bij als bij Aqualung: zo moet het op de studiomonitors geklonken hebben toen ze klaar waren met de opnames. Petje af voor meneer Wilson.

Het zijn de iconische platen van weleer. Met de al even iconische hoezen. In ieder zichzelf respecterend huishouden was er wel een exemplaar te vinden. Ik kwam ze tenminste overal tegen. Ook in de platenkast van mijn toenmalige vriend. Het kan niet anders, dit album moet wel heel bijzonder zijn en dat is deze Thick as a Brick dan ook. We hebben deze plaat ontzettend veel gedraaid en toen wij na een paar jaar afscheid van elkaar moesten nemen nam hij, naast alle Uriah Heep platen, ook de prachtige Jethro Tull met de krant mee en ik heb van beiden nooit meer iets gehoord of gezien. Na zoveel jaar dit album niet gehoord te hebben verbaast het me dan ook helemaal niet dat ik nog altijd noot voor noot mee kan zingen. Heel bijzonder!

Ik kan me in ieders visie wel verplaatsen en ook ik heb een tijd gekend dat ik alles qua oude spullen wenste op te ruimen, maar alsjeblieft niet m 'n Linn Basic en m 'n dierbare platen!
Overigens van Thick As A Brick wordt dit dan inmiddels al m 'n derde lp, als ie op vinyl uitkomt.
Voor in de auto doe ik het voor alsnog met de oorspronkelijke cd versie.

Met de komst van trommelaar Barriemore Barlow gaat Jethro Tull superstrak spelen waardoor dit over the top progressief conceptalbum nergens uit de bocht vliegt. Thick as a Brick is een organisch klinkende aaneenschakeling van nummers en variaties waarop je niet snel uitgeluisterd raakt. Overheerlijk en geschift.

95/100

De Steven Wilson-remix is niet misselijk. Ik zit Jethro Tull - Thick As A Brick (2015, 180g, Vinyl) | Discogs weer eens te luisteren en wat is alles goed en duidelijk gemixed/gemastered.

Ik vind de muziek van mr. Wilson niet zo denderend meestal, maar man wat snapt hij hoe een plaat moet klinken. De plaat klonk altijd al goed, maar deze remix is echt nog mooier.
Ik kan deze dan ook van harte aanbevelen.

Het is alleen geen krant, maar daar krijg je een 24-pagina dik boekwerk voor terug. En kom, ik heb de oude lp gewoon nog, inclusief krant.

Intro is voortreffelijk en misschien wel de meest ontzagwekkende showcase van Ian zijn virtuoze akoestische gitaarspel. Ben er met name altijd zo van onder de indruk omdat ik het dus nog niet voor elkaar heb gekregen om het te spelen. Wat dat betreft liggen Iommi's dikrifs mij beter.

Maar de rest van het album heeft mij nooit zo kunnen pakken eigenlijk. Heb dan eigenlijk meer met vergelijkbare opvolger A Passion Play.

Prachtig album weer van Jethro Tull. Net iets minder dan Aqualung naar mijn mening, maar ik beluister dit album wel net zo vaak. Het verveelt geen moment ook al duurt het twee keer ruim 20 minuten.
Het geheel is een bewonderenswaardige compositie met prachtige afwisseling en subtiel gebruik van instrument en zang.

Het concert van Jethro Tull in de HMH in 2003 staat nog steeds scherp op mijn net- en trommelvlies. Ian Anderson met fluit in zijn bekende pose op één been. Een van de betere concerten die ik heb meegemaakt. Ook Martin Barre was toen nog van de partij. Thick as a Brick (de verkorte versie) was een hoogtepunt.

Op 13 in de 100 Greatest Albums of 1972 en op 8 in de huidige lijst over 1972 van best ever albums.
Mijn score blijft 4,5*

Verhaal achter de platenhoes - Thick as a Brick (1972) - JETHRO TULL - Cultuurpodium Boerderij Zoetermeer - cultuurpodiumboerderij.nl

Blijft één van mijn Tull favorieten.

Een echte Tull-fan heeft natuurlijk ook de puzzel verbindt-de-puntje gemaakt en weet welk vriendje Fluffy Duck deze week heeft.

Overigens klopt het stukje wat je deelt niet helemaal (volgens mij). Volgens mij heeft Gerald niet Julia verkeerd bejegend, maar was Julia zelf niet helemaal zuiver bezig. Ze laat ook haar onderbroekje zien op de grote foto (op de voorkant van de hoes). Krant of niet zij staat in elk geval op aller versies van het album met haar rokje omhoog.

Ik heb overigens de deluxe lp-versie met het hele verhaal erbij. Dat is wel wat uitgebreider. Ik kan het aanbevelen!

Er zijn naar mijn gevoel maar weinig albums die met de eerste zin uit de eerste strofe al meteen de juiste sfeer weten te definiëren. Er is gewoon iets opzwepends aan de manier waarop Ian Anderson de strofe "I really don't mind if you sit this one out. My words but a whisper your deafness a SHOUT" brengt en het straffe is, ik moet die zin maar horen en ik weet dat ik vertrokken ben voor een kleine 45 minuten aan plezier. Ik kan het album gewoon niet afzetten. Thick as a Brick was indertijd mijn eerste kennismaking met een "conceptalbum" en zal altijd mijn favoriet in dat genre blijven. Het is dan ook zo'n album waar alles netjes in elkaar lijkt te passen, ook op meer dan enkel het muzikale vlak. De LP-hoes die je als een soort van uitvouwbare krant (inclusief kruiswoordraadsel en een connect the dots) kunt lezen versterkt het album en het album versterkt de verpakking. Onvoorstelbaar dan ook dat ze voor de CD-release gekozen hebben voor een simpel linkje waar je de originele verpakking kunt zien, maar gelukkig klinkt die Steven Wilson stereo remix wel als een klok en zijn de liner notes nog wel interessant.

Ik kan dan ook onmogelijk een favoriet moment uit Thick as a Brick kiezen, al vind ik het wel interessant om te zien dat er voor de 40th anniversary release blijkbaar een poging is gedaan om de suites onder te verdelen in 8 verschillende delen. Ik vraag me af wie dat heeft bekokstoofd. Ter info, dat wordt dan zoiets:
1. "Really Don't Mind" / "See There a Son Is Born" – 5:00
2. "The Poet and the Painter" – 5:29
3. "What Do You Do When the Old Man's Gone?" / "From the Upper Class" – 5:25
4. "You Curl Your Toes in Fun" / "Childhood Heroes" / "Stabs Instrumental" – 6:48
5. "See There a Man Is Born" / "Clear White Circles" – 5:58
6. "Legends and Believe in the Day" – 6:34
7. "Tales of Your Life" – 5:24
8. "Childhood Heroes Reprise" – 2:56

Jaren later zou Ian Anderson met zijn soloproject een sequel maken (met de wel erg flauwe Thick as a Brick 2 titel) en dat werkt op zich nog wel vrij behoorlijk. Het idee van de hoes na te maken in de vorm van een internetpagina is hopeloos gedateerd, maar dat terzijde. Een aanrader op dat vlak is dan wel de Live in Iceland registratie uit de Thick as a Brick Tour van 2012. Daarin krijg je beide albums voorgeschoteld als één geheel, maar nu ben ik wel aan het afdwalen. Samengevat: Thick as a Brick blijft bijna 50 jaar na datum nog altijd als een bakstenen huis overeind staan. Het is het orgelpunt van een geweldige band en hoewel er nog goede albums zouden volgen, zou geen enkele nog de impact op mij hebben als deze Thick as a Brick.

metalfist, dat is Ian Anderson's antwoord op het verdienmodel van Spotify, die betaald immers uit per gedraaide song. Alleen Spotify heeft dus die onderverdeling in kortere songs. Op plaat en cd geldt die onderverdeling niet.

Hahaha, waarom verschiet ik daar niet van dat het Anderson is die met dat idee is gekomen Het was me inderdaad al opgevallen Mssr Renard dat dat niet het geval was bij de CD en de LP, maar op zich nog goed gezien van Ian. Het zou denk ik wel een beetje afbreuk aan de luisterervaring vermoed ik, dan ben ik des te blijer met mijn twee (de LP en de CD) fysieke exemplaren.

De reissue van de lp die ik heb, heeft nog eens een fantastisch groot boekwerk erbij. De oude lp heb ik uiteraard bewaard voor de krant.

Naar aanleiding van dit topic heb ik dit album beluisterd.

Een album van maar 2 nummers is toch wel nieuw voor mij. Ik ben dan ook benieuwd in hoeverre de nummers zich in de zeg maar 22 minuten ontwikkelen. En dat is ook wel de trip die je mee maakt in het beluisteren van dit album. Bij het beluisteren van een dergelijk lang nummer en met de ontwikkeling die het nummer meemaakt stelde ik mij steeds de vraag: waar gaan ze nu heen? Wat gaan ze nu doen? En de antwoorden op die vragen zijn soms positief en dan weer wat minder positief. Vooral de meer rustige stukken spreken mij wel aan, mede omdat de stem daar ook mooi bij kleurt. Fluit er bij en het is echt wel goede muziek. Maar als dit dan ingewisseld wordt voor snerpende gitaren doet het mij al direct een stuk minder. Wat mij ook aanstaat is het verhalende karakter van dit album. Al met al een integrerende luister-ervaring en echt iets wat je als geheel moet beluisteren.

Ik heb dit album ook maar eens aangeschaft…. en ik luister hem vandaag voor 3de keer.
Wat een een magistraal muzikaal meesterwerk. Wat een mooie combinatie van muziekstijlen, tempowisselingen, samenspel, harde en zachtere passages, ach alles klopt gewoon aan dit album. Zelfs het eind is passend. Amen.

Deze plaat is zó goed en zó algemeen geaccepteerd als een essentieel en hoogwaardig muzikaal document, dat zelfs de spaarse 0,5* scores het hoge gemiddelde niet kunnen drukken.

Ik vraag me wel echt af, of het de bedoeling was van Ian en co., dat deze plaat wordt gezien als hun beste werk. Ik vind van wel, en lange tijd begreep ik niet waarom hun andere platen niet ook zo 'prog' waren als deze. Maar toen was ik 14 en wilde ik alleen lange songs die alle kanten op gingen (lekker recalcitrant).

Op latere leeftijd (17-18) ben ik echt veel meer dat andere werk van Tull gaan waarderen, en nu kan ik eigenlijk geen echt zwakke plaat aanwijzen (Under Wraps is wel een draak).

Omdat het er maar twee zijn natuurlijk. En zelfs dan hebben ze effect. Zonder die twee 0,5* waarderingen zou het stemgemiddelde 4,15* zijn.

Hoe reken je dat dan uit, vraag ik me af? Maar feit is dat deze wel algemeen gewaardeerd wordt!

(401 x 4,13) - (2 x 0,5)
_____________________
399