Really don't mind if you sit this one out. My words but a whisper - your deafness a SHOUT
Eigenlijk ironisch dat een van de grootste meesterwerken van de progressieve rock bedoelt is als parodie op het genre. Bij voorganger Aqualung werd er door press en publiek veel gediscussieerd over het al dan wel niet bestaan van een concept. Enigszins geïrriteerd door deze roddels besloten Anderson en kameraden de “mother of all conceptalbums” in elkaar te steken.
-
Dit album is samen met opvolger “A passion Play” de meest bombastische,pretentieuze, maar vooral elektrische album van Jethro Tull. De Folkachtige riedeltjes en het kenmerkende fluitspel van frontman Ian Anderson zijn er nog, maar worden steeds meer afgewisseld met gierende orgels,studiofratsen en gitaaruitbarstingen. Niet echt raar eigenlijk, want een goede parodie neemt nou eenmaal kenmerken van het geparodieerde genre over.
And the youngest of the family is moving with authority.
Building castles by the sea, he dares the tardy tide to wash them all aside
Tekstueel is dit een erg sterk album. De tekst heeft het zelfde middeleeuwse sfeertje als de muziek. Erg leuk hoe vele motieven(zandkastelen bijvoorbeeld) in de tekst terugkomen. Ook vele verwijzingen naar mythes, legendes en stripboekhelden(!). Zoals je van een parodie mag verwachten ook erg veel grappen; typisch Britse humor.
-
Net als bij de lyrics keren ook veel muzikale motieven terug. Het geeft de muziek zijn transparante structuur. Handig, aangezien het album hierdoor erg toegankelijk wordt, terwijl er op de muziek niks ingeboet is. De muziek zelf klinkt in zijn akoestische passages folkachtig, soms wat bluesy, en in zijn uitbarstingen juist prog of hardrockend.. Ook heeft de muziek invloeden van Klassieke (Nieweboer eat your heart out) en jazzmuziek(veel passages zijn geïmproviseerd).
-
Hoewel ik de muziek over het algemeen erg sterk vind, valt de muziek mij niet in elke passage positief op. De overgang tussen het eerste en tweede gedeelte van Thick of a brick duurt mij net iets te lang. Duidelijk is ook dat men oorspronkelijk hier de plaat om diende te draaien. Het begin van het tweede deel van Thick of a brick is wat chaotisch. Ook de drumsolo die daar geserveerd wordt, weet mij niet de broek te bollen.
Make your will and testament. Won't you? Join your local government.
We'll have Superman for president, let Robin save the day.
Opvallend aan dit album is het artwork, dat nog langer duurde om te maken dan het album zelf. Het album werd gewikkeld in een zelfgemaakte krant. In de krant staan veel stukjes met de zelfde Britse humor als die van de lyrics. Enigszins pretentieus, maar mooi is het wel.
-
Net zo pretentieus als het artwork waren de vele liveshows die zich ook weer van veel humor bediende. Zo werd de show onderbroken door een telefoontje voor ene Mike Nelson, waarna een roady met whetsuite de telefoon aannam. Knap aangezien het album naast allerlei theatrale grollen en grappen, al moeilijk genoeg was om live te spelen(Jehtro tull was doodnerveus toen ze dit voor de eerste keer speelde).
So you ride yourselves over the fields and you make all your animal deals and
your wise men don't know how it feels to be thick as a brick.
Een klassieker in de symfonische rock. Melodieus en met een leuke afwisseling tussen de folkachtig akoestiek en de knallende hardrockbevingen. Tekstueel erg geslaagd en met artwork waar je de ogen uit de kassen kijkt. Aanrader!
-
P.S het volgende album is een gratis tip voor iedereen die dit album kan waarderen. Zeg maar een vervolgafspraak:
Ritual - The Hemulic Voluntary Band (2007)