menu

The Moody Blues - Seventh Sojourn (1972)

mijn stem
3,96 (117)
117 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock / Pop
Label: Threshold

  1. Lost in a Lost World (4:41)
  2. New Horizons (5:10)
  3. For My Lady (3:57)
  4. Isn't Life Strange (6:10)
  5. You and Me (4:20)
  6. The Land of Make-Believe (4:50)
  7. When You're a Free Man (6:05)
  8. I'm Just a Singer (In a Rock & Roll Band) (4:17)
  9. Isn't Life Strange [Original Version] * (8:10)
  10. You and Me (Beckthorns Backing Track) * (6:33)
  11. Lost in a Lost World [Instrumental Demo] * (4:41)
  12. Island * (4:30)
toon 4 bonustracks
totale tijdsduur: 39:30 (1:03:24)
zoeken in:
avatar van musician
4,0
Machtig, dat dit album op onze site eigenlijk bijna het hoogste gemiddelde van alle Moody Blues albums heeft.
Dat was destijds niet zo heel erg de ervaring. Maar de geschiedenis heeft een eigen wijze van oordelen.

Uitersten.

Dit is voor mij het album van I'm just a singer in a rock and roll band, naar mijn smaak de beste single die de Moodys ooit hebben uitgebracht. Beter dan Nights in white satin, Question of The Story in your eyes.
Maar evengoed staat hier ook Isn't life strange op, dat ik dan weer ervaar als één van de mindere nummers die ze hebben gemaakt.

De tour bij dit album leidde overigens zelfs bijna naar China, wat toen hoogst ongebruikelijk was. Dat ging om onduidelijke redenen niet door maar de uitnodiging stond wel.

We mogen in ieder geval concluderen dat met Seventh Sojourn er in stijl afscheid werd genomen van de oude Moody Blues (1967-1972). Dit niveau zouden ze nooit meer halen, hoewel Hayward & Lodge in 1975 met Blue Jays nog een heel eind zouden komen.

avatar van E-Clect-Eddy
4,0
Ik kende al de helft van de nummers van dit album. Vandaag maar eens compleet beluisterd op zoek naar nominaties voor deelname aan het spelletje > Muziek >> Muziekgames >> Greatest Hits of #3 (The Moody Blues)!

De eerste twee nummers bevallen minder maar het blokje For My Lady - Isn't Life Strange - You and Me is heerlijk, die plus de knallende afsluiter.

Een band die ik vooral leerde kennen via het programma arbeidsvitamine op de radio

avatar van bikkel2
4,5
Lost In A Lost World is m.i een behoorlijke opener.
Zwaar aangezet en met een sombere boodschap.
Indrukwekkend.

avatar van BoyOnHeavenHill
5,0
Wat een triest verhaal wordt daar verteld in het boekje bij de CD-versie van 1997 – één van de meest succesvolle bands ter wereld hield er (tijdelijk) mee op, niet vanwege gebrek aan succes of "artistieke meningsverschillen" of verslavingen, maar omdat ze vanwege datzelfde succes zó op elkaars lip zaten dat ze de behoefte voelden aan frisse lucht, aan andere mensen om mee samen te werken, aan éígen in plaats van gemeenschappelijke ervaringen.
        Het merkwaardige is eigenlijk dat er van die problemen helemaal niets te merken valt op muzikaal gebied, want dit is een sterke, hard klinkende, stevig gearrangeerde en vanuit het hart gebrachte plaat waarvan de overtuiging even hard klinkt als de sound. Twee mindere momenten: For my lady is op zich best uit te houden maar roept door het "dum-dum-dum"-koortje bij het laatste refrein bij mij onontkoombaar het mannenkoor van Monty Pythons Lumberjack song op, en Isn't life strange kenmerkt zich niet alleen door tergende zang tijdens het couplet ("Isn't life stra-a-a-a-ange?" "Ja, maar niet half zo vreemd als de manier waarop jij hier fraseert!") maar gaat ook nog eens veel en veel te lang door – is het na vier minuten eindelijk afgelopen, komt er opeens nog een dèrde couplet en daarna óók nog eens een refrein! Maar, eerlijk is eerlijk, dat refrein is dan ook wel zó krachtig en vol overtuiging gebracht dat dat het nummer nog redt ook.
        Los daarvan bevat Seventh sojourn alleen maar sterke tot ijzersterke nummers, met een zeer donkere opener, twee superbe solocomposities van Justin Hayward (maar waarom nam hij bij The land of make-believe niet even de moeite om voor het tweede couplet een andere tekst te schrijven?) en een afsluiter die op mijn lijstje van ultieme seventies-singles ergens bovenaan zou eindigen, met een briljante drive, een bijna kakafonisch arrangement en een tekst die door z'n plastische kracht de bescheidenheid van componist Lodge eigenlijk logenstraft – wie zó'n nummer uit z'n pen krijgt is wel íéts meer dan "just a singer in a rock and roll band". (Mooi ook hoe die laatste regel –"we're just the singers..."– de verbondenheid van de mensen in deze groep benadrukt.) Kortom, hoewel de heren zelf niet met enig genoegen op de opnames en de plaat terugkijken vind ik het toch wel hun beste plaat (met een neuslengte voorsprong op Days of future passed en In search of the lost chord).
        En dan nog even een paar dingen die ik in bovenstaand bericht niet kwijt heb gekund maar die ik toch even wil noemen. In mijn recensie van A question of balance roemde ik het vermogen van deze band om geweldige "middle-eights" te schrijven èn de hebbelijkheid van Justin Hayward om nummers soms met een enorme en bijna overstuurde gitaar op te blazen. Die middle-eights zijn op dit album ook weer sterk aanwezig, met name op New horizons ("On the wind, soaring free..."), For my lady ("Words that you say when we're alone...") en natuurlijk I'm just a singer ("How can we understand riots by the people..."). En wat die gitaar betreft, hoor eens hoe Hayward tekeer gaat op New horizons, Isn't life strange (het refrein!), zijn eigen The land of make-believe en natuurlijk de solo op I'm just a singer. Het bevestigt nog eens mijn indruk van Seventh sojourn als het compactste en meest compromisloze album van deze band.
        En tenslotte: niemand hier heeft het in zoveel woorden opgemerkt, maar voor het eerst komen de mannen hier met een plaat waarop de nummers minder duidelijk of soms zelfs helemaal niet in elkaar overlopen. Die gewoonte gaf de voorgaande platen altijd een extra samenhang, alsof je hun albums feitelijk niet "uit elkaar" kon halen, maar tegelijkertijd mis ik het op déze plaat totaal niet.
        Maar wat is dat geluidje op 1'31 van For my lady, zo tussen "bow" en "her", alsof er iemand op een kleine ketel slaat?

avatar van Mssr Renard
5,0
Na zo een uitgebreide en mooie recensie kan ik niets meer toevoegen.

Behalve dan dat For My Lady mijn lievelingsliedje is om te zingen voor mijn eigen lady. Maar dan zonder dum-dum-dum.

Dan nog iets over die tijd apart van elkaar: alle bandleden maakten gebruik van dezelfde studio, hoesartiest, label etc. op hun soloplaten.
Ze moesten alleen wachten op elkaar om de studio in te mogen.

Mijn voorkeur gaat solo uit naar de twee platen van Ray Thomas en de Blue Jays-plaat. Maar dat is een ander verhaal.

avatar van BoyOnHeavenHill
5,0
(Ik heb stiekem ook een zwak voor For my lady hoor, want dat was het B-kantje van I'm just a singer toen ik dat als singletje kocht. En als je zo weinig plaatjes hebt draai je van elke single in je bezit elke kant tot ie grijs ziet, dus ook For my lady heeft een eigen lemma in mijn lange-termijn-muziekgeheugen...)

avatar van Mssr Renard
5,0
Wat leuk dat die twee nummers samen op een single staan.

Ik kwam ook zo'n leuke toevalligheid tegen bij You're My Best Friend/'39. Ook twee prachtige nummers samengebracht.

Misschien eens opzoeken of ik die Moody Blues-single kan bestellen. Iemand op Discogs biedt dat vast wel aan.

Overigens één van de meest geniale drumintro's van een song ooit. En dat voor een drummer die amper bekend is bij het grote publiek. Wie kent nou Graeme Edge?

avatar van teus
5,0
Mssr Renard schreef:

Overigens één van de meest geniale drumintro's van een song ooit. En dat voor een drummer die amper bekend is bij het grote publiek. Wie kent nou Graeme Edge?


Ik heb ook wat DVD's van de Moody,s ,waaronder een uitgebreide Docu/Story ,weet het nu niet 100% zeker maar ligt me iets van bij dat Greame Edge daarin verklaard dat bij de opnames van Seventh Sojourn hij vanwege ziekte juist niet drumt op I'm Just a Singer
Maar hang me er niet aan op

avatar van Mssr Renard
5,0
teus

Ik zou het heel interessant vinden om de naad van die kous te weten.
Zou je het kunnen uitzoeken?

avatar van teus
5,0
Mssr Renard schreef:
teus

Ik zou het heel interessant vinden om de naad van die kous te weten.
Zou je het kunnen uitzoeken?


Dat doe ik nog wel, maar voor het antw moet je wel ff geduld hebben

avatar van bikkel2
4,5
Zoals altijd weer een mooi verhaal van BoyOnHeavenHill.

Beladen plaat en moeizaam tot stand gebracht inderdaad.
Dit soort omstandigheden maakt het opvallend tot wat mij betreft één van de betere Moodies albums.
Als bandleden op een gegeven moment wat op elkaar zijn uitgekeken, dan komt er zelden nog iets goeds uit.
The Beatles persten er nog een geweldige Abbey Road uit, maar het was wel George Martin die de heren vriendelijk doch dringend verzocht om er nog één keer wat van te maken. Het moest wel aangejaagd worden.
Seventh Sojourn is hoorbaar wat somberder in toonzetting en wat puurder in opzet. Maar als geheel heel coherent.
Toch knap als band die er eigenlijk even genoeg van heeft.
Ach, Lodge en Hayward gingen samen even door en de rest bleef ook niet stil zitten.
6 jaar later bestond de groep weer, maar klonk met het album Octave niet meer relevant en zelfs wat oud.
De glorietijd 1967/72 werd nooit meer overtroffen.

avatar van Mssr Renard
5,0
Je hoort bij de soloplaten wel een beetje waarom de bandleden tijd los van elkaar nodig hadden.
Zo een band met vijf componisten zorgt er toch voor dat niet al je liedjes de plaat halen.

De Ray Thomas platen, de Blue Jays, de John Lodge-soloplaat, de Justin Hayward-plaat, de Mike Pinder-plaat en de Graeme Edge Band (een soort proto-Baker/Gurvitz Army) verschillen danig van elkaar.
Bij sommige solowerken valt het wel erg op dat The Moody Blues voornamelijk een sum-of-parts zijn. Wat ook erg duidelijk is, wanneer blijkt dat Pinder amper meewerkt aan Octave.

Het echte vuur is dan ook pas weer terug op Long Distance Voyager.
Het neemt niet weg dat de soloplaten de moeite niet waard zijn. Ik vind ze stuk voor stuk erg fijn, met een uitgesproken voorliefde voor Blue Jays.

avatar van bikkel2
4,5
Ik heb altijd wel een voorkeur voor de nummers van Hayward gehad.
Die snik in zijn stem, de pakkende supermelodieuze lijntjes en het opmerkelijke stevige gitaarwerk.
In het latere werk is hij ook degene die het tijdsbeeld het beste aanvoelt. Maar na The Present ( het mindere broertje van Long Distance Voyager) kan hij ook de boel niet meer redden. The Moodies zijn dan artistiek echt knock out.
Desalnietemin is hun glorietijd geweldig en ik draai nog graag hun werk tot 1972 en Long Distance Voyager uit "81." Inderdaad een heel aardig later album.

avatar van teus
5,0
Mssr Renard schreef:
teus

Ik zou het heel interessant vinden om de naad van die kous te weten.
Zou je het kunnen uitzoeken?


Nou ik had het toch vrij snel gevonden (tussen 150 min docu + veel extra materiaal)
Ik had het toch vrij goed in mijn hoofd opgeslagen
Maar ik kan je het nog sterker vertellen; hij zegt hierin......
Vanwege pers.problemen (scheiding) zijn mijn drumpartijen op het gehele album niet te horen
Wie dat wel was blijft onbekend
Ook zegt Greame Edge dat hij pas veel later het album (CD uitgave) is gaan beluisteren en vond het een heel goed album
Hoe dan ook ..het drumwerk op Seventh Sojourn is uitstekend

Nog een weetje;
Mike Pinder bedacht meestal de albumtitels...zo ook deze Seventh Sojourn

avatar van Mssr Renard
5,0
Dat is echt heel interessant om te weten.

Temeer omdat de drumpartijen wel in de stijl van Graeme zijn en hij ook in de promovideo's te zien is.

Was er een drummer verbonden met de Decca-studios of het Threshold-label? Tony Clarke wist vast wel raad met dit soort zaken.

avatar van BoyOnHeavenHill
5,0
teus schreef:
Maar ik kan je het nog sterker vertellen; hij zegt hierin......
Vanwege pers.problemen (scheiding) zijn mijn drumpartijen op het gehele album niet te horen
Wie dat wel was blijft onbekend
Dat is inderdaad enorm verrassend!
Mssr Renard schreef:
Temeer omdat de drumpartijen wel in de stijl van Graeme zijn
Inderdaad.

avatar van blaauwtje
4,0
Een band die ik natuurlijk al jaren kende, doch alleen van de hits en de lp Ldv uit 1981, altijd een wat onbestemd gevoel bij gehad, nooit de behoefte om verder de diepte in te gaan. Totdat ik een keer days of future heb beluisterd, nights in white satin werd plotsklaps veel meer dan alleen maar die hit uit de top 2000.

Met terugwerkende kracht veel cd’s en lp’s gekocht(veelal via mp of deplatenbeurs) en er ging een wereld voor mij open, deze seventh sojourne is een pakkende plaat met 8 pareltjes die in tegenstelling tot een aantal andere moody platen prima apart te luisteren zijn.

Justin Hayward is plotseling veel meer dan die zanger die ik kende van Eve of the war, maar is onderdeel van een geoliede machine, die in een kleine 5 jaar (67-72)een indrukwekkende discografie na heeft gelaten.

Een leuke ontdekkingstocht door de catacomben van de Engelse muziek uit de 60 er,70 er en 80 er jaren ligt voor mij, daar waar ik jaren achtereen alleen voornamelijk west coast -en southern rock luisterde, en dat nog steeds hemels vind, is het leuk om je horizon te verbreden, volgende halte is UK van oa John Wetton.

avatar van Mssr Renard
5,0
Hoi blaauwtje, mag ik je dan tussen neus en lippen door ook Blue Jays aanbevelen. Een leuke, ietwat, gladde soloplaat van John Lodge en Justin Hayward.

Verder natuurlijk prachtig dat je Moodies checkt.

avatar van gaucho
4,0
@ blaauwtje: als oude man die de platen van de Moodies al jaren kent, vind ik het altijd leuk om te lezen dat er ook (iets) jongere muziekliefhebbers zijn die dit soort bands met terugwerkende kracht ontdekken. Dat houdt zulke bands, en ook dit soort muziek, een beetje 'in the picture', ook hier op MuMe.

Ik kan me voorstellen dat de atmosferische en gedragen klanken van de Moody Blues niet voor iedereen weggelegd zijn, en dat het in de oren van hedendaagse luisteraars misschien wat bezadigd, om niet te zeggen bejaard, kan klinken. Maar het blijft gewoon fantastische, heel inventieve muziek met prachtige songs. Waarbij de stem van met name Justin Hayward er nog iets extra's aan toevoegt.

Bovendien hebben die eerste zeven MB-platen het extraatje dat ze vaak een geheel vormen doordat veel nummers in elkaar overlopen. Daardoor krijg je soms het gevoel te worden meegenomen op een trip als je die albums integraal beluistert. Een soort kosmische belevenis, zoals dat vroeger heette . Bij voorkeur in het halfduister met de koptelefoon op...

De eerste zeven MB-platen (ik reken hun twee R&B-platen uit '65 en '66, met Denny Laine, voor het gemak even niet mee) zijn inderdaad essentieel, daarna werd het rap minder, al is Long Distance Voyager nog wel een positieve uitschieter. Eventueel kun je je, naast het door Mssr Renard aanbevolen Blue Jays-project, ook nog wagen aan Justins soloplaat Songwriter.

avatar van blaauwtje
4,0
Haha bedankt Gaucho, ik ben al jaren niet meer de jongere muziekliefhebber genoemd,( vroeger was een muzikant op zijn dertigste al een oude......) zullen mijn kleinkinderen om moeten lachen?.

En Mssr Renard, die Blue jays plaat zit er aan te komen, bedankt voor de tip.

avatar van gaucho
4,0
blaauwtje schreef:
Ik ben al jaren niet meer de jongere muziekliefhebber genoemd,( vroeger was een muzikant op zijn dertigste al een oude......) zullen mijn kleinkinderen om moeten lachen?.

Haha, ik zie het nu in je profiel: 55 jaar. Ja, dat is inderdaad niet zo heel veel jonger dan ik. Scheelt een vol jaar Desondanks leuk dat je je met terugwerkende kracht verdiept in de Moodies. Have fun!

Ik heb zelf gisteravond deze plaat ook maar weer eens gedraaid. Blijft van die zeven stuks misschien wel een van de mooiste. Vooral de binnenkomers zijn ijzersterk: Lost in a lost world, en vooral New horizons en For my lady. Heerlijke popsongs. Alleen: net als BoyOnHeavenHill hierboven al stelt, die uitgerekte zanglijn in Isn't life strange wekt op den duur wat irritatie op. Hadden ze niet moeten doen - het helpt een in principe fraai liedje om zeep. Scheelt toch een half puntje in mijn waardering.

avatar van Mssr Renard
5,0
gaucho schreef:
Alleen: net als BoyOnHeavenHill hierboven als stelt, die uitgerekte zanglijn in Isn't life strange wekt op den duur wat irritatie op. Hadden ze niet moeten doen - het helpt een in principe fraai liedje om zeep. Scheelt toch een half puntje in mijn waardering.


Er is ook een 8-minuten versie. Maar ik snap jullie gevoel erbij. Toch geef ik een 5*, omdat ik ik toch minimaal een Moody Blues plaat in mijn 5*-lijstje wil.

avatar van jorro
4,5
Alweer een topalbum van The Moody Blues. Helaas was het daarna een tijdje stil en wat vanaf 1978 nog aan albums uitkwam viel wel wat tegen. Isn't Live Strange en I'm Just a Singer zijn wat mij betreft de toppers op dit album, voorzover ik al iets kan kiezen uit zo veel fraais. Weer een album met voor mij grote nostalgische waarde. Het gaat ook nooit vervelen. Ik blijf bij een ruime 4,5*
Op 38 in de 100 Greatest Albums of 1972 en op een wat lage plaats 57 in de huidige best ever albums list over 1972.

4,5
Kort voor de break maakten ze dit prachtige, voor hun doen nogal stevige album en daarmee kwam een einde aan de 7 topalbums. Mike Pinder verliet de band en de Moodies maakten nog veel lp's en cd's, maar zo goed als ze eens waren, werden ze niet weer.

avatar van Roxy6
I'm Just a Singer (In a Rock & Roll Band blijft toch een van de mooiste uptempo nummers uit de jaren '70.

Die heerlijke drive die erin zit is super! Voor mij de beste single die The Moody Blues hebben uitgebracht.

Ik vind het qua sfeer en stijl ook erg verschillen van de prachtige albums die de band uitbracht tussen 1967 en 1972.

avatar van Mssr Renard
5,0
teus schreef:
(quote)


Nou ik had het toch vrij snel gevonden (tussen 150 min docu + veel extra materiaal)
Ik had het toch vrij goed in mijn hoofd opgeslagen
Maar ik kan je het nog sterker vertellen; hij zegt hierin......
Vanwege pers.problemen (scheiding) zijn mijn drumpartijen op het gehele album niet te horen
Wie dat wel was blijft onbekend
Ook zegt Greame Edge dat hij pas veel later het album (CD uitgave) is gaan beluisteren en vond het een heel goed album
Hoe dan ook ..het drumwerk op Seventh Sojourn is uitstekend


Ik denk dat je je vergist, want ik kom dit tegen:

I didn't [listen to] that album, because I was going through a divorce at the same time and so it was very, very painful for me. Once it was finished, I didn't play it for years and years and years. Never played it. Not that I play our stuff very much anyway, but I never ever played that one. And I hadn't really heard it apart from the [singles] from it, until [1986 when] it came out first time on CD and I had to listen to it digitalised just to sort of say "Yeah, that's fine by me." And I thought, "Well actually, that's not too bad an album!" That's the closest I'll ever be to hearing a Moodies album for the first time. (bron, ik denk dezelfde docu: "Moody Blues Docu part IV 2013")

Gast
geplaatst: vandaag om 22:23 uur

geplaatst: vandaag om 22:23 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.