The Waterboys - This Is the Sea (1985)

Mooi Man

Nee, Simple Minds.

Ik vind dan meer Hothouse Flowers en An Emotional Fish als Ierse bands meer raakvlakken hebben, en evt. In Tua Nua.

Wat een pracht van een plaat is dit toch. Vooral de A-kant is pure schoonheid, met natuurlijk het openingsnummer als hoogtepunt maar m'n favoriet van de plaat is toch wel The Pan Within, enorm veel emotie verwerkt in dat nummer. De B-kant is ook genieten met wat meer nummer die rocken en natuurlijk het titelnummer die de plaat naar een mooi einde brengt. Een hele tijd niet meer geluisterd dit album maar sinds ik 'm op LP heb draait hij weer genoeg rondjes.

Of The Alarm maar ik zou The Waterboys zeker geen U2 willen noemen, wellicht als je enkel deze plaat kent (en dan nog) maar verder...

Nog liefhebbers van This is the Sea om mee te doen aan Muziek >> Muziekgames >> Greatest Hits of (The Waterboys)!

Draai 'm weer 's en hij heeft toch een tijdlozer gehalte dan ik me kon herinneren

Helemaal achter elkaar draaien, datdanweerwel, geen skipmomentje op het abum te bekennen

Vind persoonlijk The Waterboys vele malen beter dan U2, of je moet het hebben over de U2 uit de begin/ halverwege jaren 80..

Eerlijk gezegd kon ik de bekendere nummers van The Waterboys al wel, maar heb deze band pas sinds kort echt leren kennen, wat opzich raar is want bv deze plaat is gewoon magisch, zo verschrikkelijk mooi!!

haha, barry Hey, sorry maar wat jij schrijft vind ik gewoon komisch..

Plaat met een geweldige dynamiek, drive en passie, afgesloten met de wat verstilde melancholieke titeltrack. Was destijds helemaal verzot op de piano van 'The Whole Of The Moon' (Vara's verrukkelijke 15) en nog steeds trouwens. De woeste violen in 'The Pan Within', het zat en zit er allemaal in. Is toch een beetje onderbelicht de geschiedenis ingegaan, maar wordt hier op waarde geschat ??.

The Whole Of The Moon was ook mijn vertrekpunt bij deze plaat, Old England was het nummer wat 'm maanden in m'n aktieve walkman voorraad gehouden heeft.

Een fantastische eerste helft die nog altijd hoog scoort op het lijstje met beste plaatkanten aller tijden, met opzwepende composities en warme arrangementen – big music in optima forma, Mike Scott maximaal geïnspireerd. Kant 2 is helaas wat minder, met naast het prachtige Old England (het nummer dat voor mij deze plaat "openbrak") en het melancholische titelnummer helaas ook twee minder interessante rockers (inclusief het zéér Dylaneske Be my enemy) en het uitgesproken melige Trumpets. Daardoor is dit voor mij helaas net geen meesterwerk, maar omdat dit de plaat is waardoor ik deze band leerde kennen blijft hij toch altijd het bekende warme plekje in mijn hart houden (mede dankzij die sfeervolle "blauwe" videoclip van The whole of the moon), en nog steeds krijg ik de rillingen wanneer ik de zoekende eerste tonen van Don't bang the drum hoor.
        Sommige bands hebben één plaat die algemeen wordt gezien als het hoogtepunt in hun oeuvre, waarbij de meeste mensen het er wel over eens zijn dat ze nooit beter zijn geweest, een plaat waarop ze tot volle wasdom kwamen en waarop ze al hun kwaliteiten maximaal ten toon konden spreiden. This is the sea is niet mijn favoriete Waterboys-plaat, maar als dit de enige CD is die van hen naar het spreekwoordelijke onbewoonde eiland mee zou gaan zou ik daar geen problemen mee hebben. "Surrender, surrender, surrender..."

Zojuist de 2CD versie van dit album aangeschaft voor 'a measely € 9,99' bij mijn lokale platenboer. Behalve The Whole Of The Moon ken ik helemaal niks van dit album.
Ik ken The Waterboys hoofdzakelijk van hun Keltische Folk albums maar ben door de positieve berichten hier op MM toch wel nieuwsgierig geworden. Ik kom er nog een keer op terug.

Behoort toch zeker tot de betere platen uit de "roemruchte jaren '80". De openingszin van dit album maakt direct duidelijk waar we mee te maken hebben: " well, so here we are in a special place". Zet gelijk de toon en houdt dit, voor mij althans, vast gedurende de hele speelduur. Ik heb dit voorheen ten tijde van de release in '85 nooit echt op waarde ingeschat. Maar dat probeer ik alsnog goed te maken.
Binnenkort opnieuw op de platenspeler...

Ik ken al jaren The Whole Of The Moon, maar dat heeft me tot gisteren eigenlijk niet aangezet tot het luisteren van dit album. Onterecht het begint al meteen super met het fantastische Don't Bang The Drum en eigenlijk wordt het nergens minder. Favorieten zijn Don't Bang The Drum en The Pan Within. 4,5 *

Naar aanleiding van de film 'the waterboys' deze plaat maar weer eens opgezet want de registratie van het optreden in de film doet dat stimuleren. Blijft toch fraai jeugdsentiment

The Whole of the Moon is zo'n nummer dat al jarenlang ergens in mijn geheugen rondsluimert, maar waar ik nooit bijzondere aandacht aan heb geschonken. Daar is sinds een paar dagen verandering in gekomen. Getriggerd door Don't Bang the Drum en The Pan Within die ik tijdens de MuMeLadder voorbij hoorde komen ben ik This Is the Sea gaan luisteren en ik ben onder de indruk. Niet in de laatste plaats door The Whole of the Moon. De songtekst is na al die jaren eindelijk tot de doorgedrongen en de bijzondere instrumentatie is me eindelijk opgevallen. De opbeurende piano en keyboards, het triomferend trompetgeschal en vooral de swingende saxofoon die als een komeet wordt gelanceerd om het slot van het liedje in vuur en vlam te zetten. Ik ben verkocht, en dat in slechts drie keer vijf minuutjes tijd.

Ook Don't Bang the Drum en The Pan Within hebben al een ijzersterke indruk achtergelaten en de rest van het album valt ook allerminst tegen. Hier ga ik nog veel van genieten.

Mooi verwoord en helemaal waar. Don't Bang the Drum, The Whole of the Moon en The Pan Within zijn drie nummers van de buitencategorie en Spirit is een meer dan waardig intermezzo.

Staat Medicine Bow ook nog op de A-kant trouwens?

Dank je! Nee, daarmee opent kant 2.

Dan is kant A echt fenomenaal! Niets ten nadele van Medicine Bow (toch gewoon een van betere nummers van kant B), maar die zou het hoge niveau van de A-kant toch nog behoorlijk omlaag halen.

Klassieker.
Sowieso.
Ondanks het wat vlakke blikkerige geluid. Of ben ik de enige die dat hoort ?

Halfje er bij, fantastische plaat! De bonustracks hier doen nauwelijks iets onder voor de nummers op de reguliere uitgave.

Waarom staat dit niet meer in de top 250

Halfje erbij.

De eerste vier nummers zijn echt magistraal, waardoor je het een van de beste A-kanten ooit kan noemen. De "rest" wat volgt is ook mooi, maar dat pakt mij net iets minder en daardoor staat het de volle buit nog in de weg. Wellicht valt het kwartje als geheel een keer, maar momenteel nog niet.

Heeft er mee te maken dat deze te weinig in iemands Top 10 staat, dus geef het goede voorbeeld.

Weet ik, maar een beetje promotie kan geen kwaad

Terecht, en dan heb ik het over de notering in de Top 250 als blijk van een brede waardering voor deze prachtige plaat. Geweldige titel in om te korten.

Wanneer dan ??

Parlotones schreef:



Daar heb je een punt, Parlotones. Heb het album de afgelopen paar jaar een mooi aantal keren gedraaid, en vind het een fraai album. Ook de bonus disc is van hoge kwaliteit.
En toch pak ik eerder Fisherman's Blues of Room To Roam als ik naar de Waterboys wil luisteren. Hij blijft echter in mijn collectie als prettige aanvulling.

Ik ben een laatbloeier wat betreft de watermannen, terwijl ik zelf ook een Waterman ben. Heb This is the sea op cd nog geen half jaar geleden gekocht. En ik begin de songs van Fisherman's Blues nu ook te bewonderen zoals We Will Not Be Lovers en The Stolen Child. Ik was al een liefhebber van lange nummers en daarom pak ik vaak de lange nummers er eerst tussen uit. Maar er is zoveel muziek nog te ontdekken, ook uit de jaren 80. Één mooi voorbeeld wat ik pas gevonden heb is de band A Drop in The Gray met het album Certain Sculptures [1984] Turn me Round , Be There , All The Same [single] en de rest is ook goed, Prachtige Stem heeft die zanger. Ben ook de enigste die het album kent, denk ik. haha.

Omdat dit album bij veel liefhebbers zo goed staat aangeschreven heb ik het onlangs ook maar aangeschaft en serieus beluisterd. Maar, ofschoon er goede songs te horen zijn, ben ik iedere maal weer blij als de cd geheel is afgespeeld. De uitbundigheid, op het pompeuze af, en het onheldere geluid, zijn reden en oorzaak. Die stoten mij behoorlijk af. Daar komt bij dat ik het stemgeluid van Mike Scott niet aangenaam vind, vooral niet als zijn stem de hoogte in gaat. Dit is dus ongetwijfeld een goed album (gezien de vele positieve reacties), maar ongeschikt voor mijn oren. Een positief puntje: heb wel genoten van de saxofoonpartijen van Anthony Thistlethwaite, maar me daarentegen weer licht geërgerd aan de drums op sommige nummers.
Kort samengevat: het lijkt me onwaarschijnlijk dat ik alsnog “fan” word van The Waterboys.

Wisselvallig album.