menu

Ultravox - Rage in Eden (1981)

mijn stem
3,88 (176)
176 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Pop / Electronic
Label: Chrysalis

  1. The Voice (6:03)
  2. We Stand Alone (5:40)
  3. Rage in Eden (4:13)
  4. I Remember (Death in the Afternoon) (4:59)
  5. The Thin Wall (5:41)
  6. Stranger Within (7:28)
  7. Accent on Youth (4:45)
  8. The Ascent (2:20)
  9. Your Name (Has Slipped My Mind Again) (4:41)
  10. I Never Wanted to Begin * (3:32)
  11. Paths and Angles * (4:21)
  12. I Never Wanted to Begin [Extended Version] * (6:18)
  13. Private Lives [Live at Crystal Palace, 13 Jun 1981] * (4:51)
  14. All Stood Still [Live at Crystal Palace, 13 Jun 1981] * (4:22)
  15. I Remember [Death in the Afternoon) (Live at Hammersmith Odeon, 17 Oct 1981] * (5:47)
  16. Stranger Within [Live at Hammersmith Odeon, 17 Oct 1981] * (8:02)
  17. Rage in Eden [Live at Hammersmith Odeon, 17 Oct 1981] * (4:26)
  18. Accent on Youth [Live at Hammersmith Odeon, 17 Oct 1981] * (4:45)
  19. The Ascent [Live at Hammersmith Odeon, 17 Oct 1981] * (2:27)
  20. Your Name [Has Slipped My Mind Again) (Live at Hammersmith Odeon, 17 Oct 1981] * (4:45)
  21. Stranger Within [Work in Progress Mix] * (7:11)
  22. The Thin Wall [Work in Progress Mix] * (5:16)
toon 13 bonustracks
totale tijdsduur: 45:50 (1:51:53)
zoeken in:
avatar van Edwin
5,0
Jan Wessels schreef:
Mijn favoriete Ultravox album aller tijden.


Geweldig om er na 25 jaar achter te komen dat ik niet de enige ben die dit album in zijn hart meedraagt. Ik heb het altijd voor mezelf gehouden, want we zijn roependen in de woestijn Jan . Nu ik niet meer de enige ben, durf ik mijn verhaal wel kwijt . Wat mij betreft is Rage in Eden het absolute hoogtepunt van de New Romantics movement en zonder twijfel de meest consistente plaat die Ultravox heeft gemaakt. Jaren 80 nostalgie in optima forma, met de prachtigste en sfeervolste synthesizer arrangementen ooit gehoord. Het album opent resoluut en krachtig met de extended version van de uptempo single The Voice, passievol gezongen door Midge Ure. De stemming wordt allengs somberder met het uitstekende We Stand Alone. Daarna de onovertroffen combi van Rage in Eden en I Remember (Death in the Afternoon), boordevol meeslepende electronica en nostalgische lyrics (pictures of the past, remembering the times we used to have), kortom het ware testament van de New Romantics. De B-kant opent meteen met nog een hoogtepunt, de extended version van de single The Thin Wall, voortgestuwd door een geweldige synth riff en een beeldende tekst, waarbij de coupletten eigenlijk niet worden gezongen, maar in hoog tempo worden opgezegd. Uniek, een klassieker! Wat volgt is The Stranger Within, een mooi donker en creepy nummer over paranoia, waarin gitaar en synthesizer prachtig samengaan. Misschien wat te lang, maar het bezorgt mij nog steeds kippenvel. Accent on Youth, een hartverwarmend eerbetoon aan de leeftijdsfase die hoort bij het volwassen worden, klinkt nog steeds fris en gaat naadloos over in het gevoelige instrumentaaltje The Ascent, waarin Billy Curry zijn kunsten op viool mag etaleren. In het trage en plechtige slotnummer Your Name (Has Slipped My Mind Again) dreigen we in een peilloze diepte te vallen tussen droevige pianonoten, dito zang en mokerzware percussie. Een wat minder toegankelijk nummer dat ik iets minder waardeer dan de rest, maar niettemin een passende afsluiting. Op de re-release uit de EMI Gold serie staan nog 2 B-kantjes, te weten I Never Wanted To Begin (A-side The Thin Wall) en Paths & Angles (A-side The Voice). Ook dit zijn absoluut geen fillers.

avatar van Omsk
3,5
Alleen jammer dat alleen maar gebruikers van zijn-het-geen-veertig-plussers-dan-zitten-ze -daar-verdomd-dicht-tegenaan dit album in hun top 10 hebben. Want als ik dit luister denk ik helemáál niet aan muziek voor de buikige arbeidsman die thuiskomt van zijn werk en iets pijnloos en vertrouwds wil horen (niet dat dat mijn beeld is van de veertigers van tegenwoordig hè mensen ) .

Het punt dat ik wil maken is dat Rage in Eden het véél meer verdient om nu opgepikt te worden, dan een bleke belegen Rouvoet rock-plaat van Dire Straits of Toto. Laatstgenoemden dienen op een natuurlijke manier aanhang te verliezen, door desinteresse, generatiekloven en de betere terminale ziekten. Rage In Eden verdient een beter lot, en zij die nu Joy Division, Smiths, Cure, Simple Minds of godbetert A FLock Of Seagulls oppikken, moeten dit ook eens uitlichten.

Karamba, en nu is het gedaan met het preserveren en klein houden van deze plaat. Komt dit horen allemaal. En wie erop afknapt, knapt er maar op af, maar dit is gewoon een puik geproduceerde 80's-klassieker.

avatar van dazzler
4,0
RAGE IN EDEN 1981

Ik heb de remaster met het alternatieve hoeswerk.
Weet iemand waarom het artwork gewijzigd werd voor die uitgave?
Ik heb Ultravox ook op vinyl, maar kwam nooit verder dan de singles.
Dit keer heb ik mijn huiswerk een beetje grondiger gemaakt.

The Voice en The Thin Wall zijn de enige singles.
Verrassend, want er staan nog goede nummers op Rage in Eden.
Beide singles zijn op het album ietwat overbodig uitgerokken.

The Voice is zonder meer een klasse single.
Gek (en jammer) dat hij niet als eerste single het album trok.
Melodisch sterk, boeiende zanglijnen en uitgekiend arrangement.
Verdiende met zo'n meezingbaar refrein toch veel beter in de hitlijsten.

Heb het altijd vreemd geworden dat Ultravox op Dancing with Tears in my Eyes
moest wachten voor er weer een hit van betekenis werd gescoord in de Benelux.

We Stand Alone vind ik niet zo boeiend.
De Ultravox gimmicks zijn weer overvloedig aanwezig.
Elektronische beats (minder stuitend), rockende gitaren,
modulerende synths en de pathetische 'braveheart' lyriek.

Rage in Eden greep bij de eerste beluistering mijn aandacht.
Vanuit de mistige hooglanden wordt bijzonder sfeervol gemusiceerd.
Deze meer pastorale aanpak doet de Ultravox sound deugd.

Klinkt ritmisch als een processie met de nodige gitaar mystiek.
De foto met de in gewaden gehulde dames in de inlay van de CD remaster
uit 1997 illustreert volgens mij het nummer perfect. Interessante track.

I Remember (Death in the Afternoon) is zonder twijfel
de gemiste single. Heeft meer hitpotentie dan The Thin Wall.
Net als in The Voice of Sleepwalk (Vienna) staat de melodie centraal.
Ritmisch stuiteren de elktrobeats weer behoorlijk saai voorbij.
Maar er is voldoende te beleven in deze sterke albumtrack.

The Thin Wall ... een Hadriaanse muur van elektrobeats.
Een verwijt dat je in recensies over Ultravox kan lezen is dat de groep
zichzelf vaak blijft herhalen. Er zit weinig progressie in de muziek.

En dan wordt vooral gedoeld op de arrangementen.
Ultravox gebruikt steevast dezelfde muzikale ingrediënten ...
Al kleuren gitaar en piano hier toch behoorlijk lekker in.

En ook Stranger Within dendert maar door.
Opnieuw moet de inkleuring komen van gitaren en klavieren.
Ritmisch rockt Ultravox te veel als een weinig avontuurlijke ritmebox.
Het is weer wat zoeken naar de song hier. Vocale impressies.

Accent on Youth verbindt Ultravox thematisch met Spandau Ballet.
Beide new romantic bands verheerlijkten de jeugdige heroiek.
Jong en atletisch (Musclebound) staat voor mooi en stijlvol.
Ultravox brengt geen gothische, maar romaanse muziek.
Een doorsnee albumtrack die niet lang blijft hangen.

The Ascent is een soort instrumentale brug tussen
het vorige nummer en Your Name (Has Slipped My Mind Again).
Een leuke sfeerzetting die de viool weer doet terugkeren.
Op zichzelf moeilijk een song met kop en staart te noemen.

Het laatste nummer sluit aan bij de titelsong.
Pastorale mystiek vanuit het regenachtige Schotland.
Beide nummers doorbreken de elektrodreun die op Vienna
prominenter aanwezig was en brengen iets meer emotie
in de muziek van deze anders zo kil aandoende band.

I Never Wanted to Begin staat weer helemaal
onder de dictatuur van de repetitieve elktrodreun.
Maar wordt halverwege behoorlijk fraai ingekleurd.

Paths and Angels rockt iets conventioneler.
Maar vocaal lost het nummer de verwachtingen niet in.
Het was misschien beter een instrumental gebleven.

Heel warm word ik er uiteindelijk toch niet van.
Ik vind het songniveau op Rage in Eden gemiddeld sterker
dan op Vienna. Het geluid wordt ook verbreed door
de pastorale toets op de titeltrack en Your Name.

Vier sterren is misschien wat veel, maar op dit album
vindt Ultravox toch definitief zijn tweede (lees: Ure era) adem.

avatar van frolunda
4,0
Nog maar eens een half punt bijgedaan.Blijft een goed album wat ,in tegenstelling tot veel vergelijkbare platen uit die tijd nog weinig aan kracht heeft ingeboet.Sfeervol,origineel,sterke songs......noem het allemaal maar op.Voor mij is Rage in Eden het hoogtepunt in het toch al niet misselijke oeuvre van Ultravox

Da mihi gallinam coctam, quaeso. Waar het mij om gaat is dat de mannen van Ultravox zeer getalenteerd waren, ze hadden zelf iets kunnen (moeten?) bedenken. Als je zulke complexe muziek kunt maken waar zelfs George Martin van onder de indruk was (Quartet), wat is er dan moeilijk aan een grafisch ontwerp?

Ik ben trouwens benieuwd of de erfgenamen van Morvan ooit een album van Ultravox hebben beluisterd. Misschien heeft Midge Ure ooit wel een "Rage dans Eden" gezongen, ter compensatie ...:

"Et ils étaient les nouveaux dieux Et ils brillaient sur la haute Leur parfum lourd sur la nuit les aspirée dans la marée rouge Tout est par le foyer de verre donnant sur la façade principale
Rage en séquence de puzzle Eden Mais personne ne pouvait voir la fin..."

avatar van BoyOnHeavenHill
3,5
Een geweldige eerste kant, met een sterke opener waarin een hard pompende bas me aan Killing Joke doet denken, daarna een perfecte compacte rocker (zie verderop) gevolgd door een sfeervol tussenstuk en een fantastische afsluiter met karakteristieke hamerpiano en een lang instrumentaal gedeelte dat zichzelf op sublieme wijze naar het laatste refrein manoeuvreert. Och, als de tweede kant maar eens net zo sterk had mogen wezen... Maar de eerste twee nummers daarvan kabbelen allebei maar een beetje voort zonder te komen tot een climax die hun (flinke) lengte rechtvaardigt, en na het weer wèl sterke tussenstuk (Accent on youth en het van een prachtige solo voorziene The ascent) sluit de plaat helaas af met opnieuw een nummer waarin de sfeer jammer genoeg de spanning heeft verdrongen. Daardoor eindigt het album voor mij net ònder z'n voorganger, terwijl dat met een sterkere tweede plaatkant best erbóven had kunnen zijn (richting 4½*).
        We stand alone is voor mij het beste nummer dat ik van (de eerste vier Midge Ure-platen van) Ultravox ken: een opzwepend ritme, sluwe gitaarlijnen, een solo waarin de melodie van de synthesizer de accenten van de slaggitaar meekrijgt (misschien een simpel effect, maar ik vind het een briljant en bijzonder aanstekelijk "contrapunt") en een tekst waarvan ik vroeger meende dat het een fraai portret schetste van een individu dat dreigt te bezwijken voor de ideologische (en esthetische) verleiding van het fascisme. Nú hoor ik die interpretatie niet meer zo, maar muzikaal is en blijft het toch een geweldig opruiend en jachtig nummer, typerend voor de Ultravox-sound vol lekkere loopjes en geluidjes zonder dat het overgeproduceerd of gedateerd klinkt. (We stand alone heb ik samen met I remember (Death in the afternoon) als favoriet bij dit album aangekruist.)
        Jarenlang op bandje gehad, indertijd tenslotte gekocht als enkele CD in een Disky-uitgave uit 1997 met de eerste 12 nummers van de tracklisting hierboven en de bekende Disky-methode van verpakking : één en dezelfde foto op de voorkant van het "boekje" (één vrijwel informatieloos dubbelgevouwen velletje), de binnenkant daarvan, het schijfje zelf en de achterkant van het doosje. En nee, niet eens de foto van bovenstaande officiële hoes zoals ik hem heb leren kennen... (Geen foto op de àchterkant van het boekje, toen was de inspiratie kennelijk op.)

avatar van lennert
4,5
Romantische keyboard klanken om de kille jaren '80 door te komen. Ze werken in deze barmhartige tijden ook nog steeds prima. Heel veel kwaliteitsverschil vind ik ook niet zitten tussen Vienna en Rage In Eden, maar met The Voice en het flink rockende We Stand Alone heeft de band wel twee fantastische krakers te pakken die de beste nummers van het vorige album voor mij net overstijgen. Ure's melancholische zang, die ronkende bas van Cross en de piano en viool van Currie zorgen voor een perfecte combinatie van sereniteit en dreiging in nummers die zich per luisterbeurt verder openbaren. Een pareltje.

Tussenstand:
1. Rage In Eden
2. Vienna
3. Systems Of Romance
4. Ha!-Ha!-Ha!
5. Ultravox!

avatar van RuudC
2,5
Word niet boos op mij! Word boos op Lennert. Ik zou me normaal gesproken niet aan een band als Ultravox wagen, maar dit was dus echt zijn keuze.

Hoe vaker ik er naar luister, hoe meer het me tegenstaat. Ultravox maakt hier weliswaar muziek die zijn tijd vooruit is. Er zit alleen (te) weinig structuur in. Te weinig spanningsopbouw. Het is wel sfeervol, maar de band is zo veranderd dat het graag een trucje met een keyboard wil laten horen en daar ver in doorslaat. Het begint wat mij betreft wel echt saai te worden. Dat ligt echt aan het gebrek aan spanning, want een sombere, melancholieke sfeer zoals hier, ligt me normaal gesproken wel.

Tussenstand:
1. Ha!-Ha!-Ha!
2. Systems Of Romance
3. Ultravox!
4. Vienna
5. Rage In Eden

avatar van RonaldjK
4,0
Rage in Eden ging indertijd bijna geheel langs mij heen, omdat de tweede van Ultravox met frontman Midge Ure in Nederland geen hitsingles opleverde; dit in tegenstelling tot het Verenigd Koninkrijk, waar The Thin Wall in september en The Voice in december 1981 in de top 20 piekten.

Desalniettemin is dit een sterk album, dat niet onderdoet voor voorganger Vienna. Net als die elpee opgenomen in Duitsland bij Conny Plank, vinden we hier een mix van synthesizerpop met new wave in de klassieke bezetting bas-gitaar-drums. Wel is de invloed van synthesizers hier groter. Dat geldt met name voor de B-kant (vanaf track 5), waar met name de sequencer vaak de basis vormt van de muziek.
Op de eerste helft echter is de muziek vergelijkbaar met sommige muziek van The Stranglers in hun eerste post-punkfase, te weten op de albums The Raven (1979) en La Folie (’81). Ook bij Ultravox is de muziek stevig met licht-grommende bas, waaromheen stevige toetsen en vrij stevige gitaren klinken. Bombastisch dus. Speerpunt is de gepassioneerde zang van Ure, die de toch al sterke composities een extra duw omhoog geeft.
Enige nadeel van dit album is dat sommige nummers mij te lang duren om te blijven boeien, zelfs als ze op zich sterk zijn. Voorbeeld hiervan is The Thin Wall dat zo’n 5’40” duurt en waarin een sterk sequencerthema mij te vaak wordt herhaald.
Mijn voorkeur ligt daarom op de eerste helft bij The Voice, We Stand Alone en I Remember (Death in the Afternoon), waar op strangleriaanse wijze stevig en uptempo wordt gespeeld.

Hybride synthwave, waarin gitaar en toetsen om voorrang strijden, een gevecht dat in een gelijkspel tussen de instrumenten eindigt. Alhoewel, in Oor oordeelde Rogier van Bakel licht anders. De uiteindelijke winnaar is daarbij onbetwist de luisteraar. Fanatieke fans zouden de boxset kunnen overwegen, waar Edwin in 2021 over schreef.

Gast
geplaatst: vandaag om 15:04 uur

geplaatst: vandaag om 15:04 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.