Mark Hollis was in hoge mate (manisch) depressief. Daarvoor heeft hij destijds bij een psychiater gelopen. Naar het schijnt heeft hij zelfs enige tijd in een inrichting doorgebracht. Wie weet meer over laatstgenoemd gerucht?
Het zal ook eens niet, dat zulke donkere sfeerteksten voortkomen uit een depressie. Nu is Hollis nooit een onbezorgd, dartel lammetje geweest, maar naarmate de tijd verstreek, ontpopte hij zich als een hardnekkige doemdenker.
“Life’s What You Make It”? Zulk positivisme gold al gauw niet meer voor Mark Hollis. Waar hij aan diepgang won, daar leverde hij aan opgewektheid en toegankelijkheid in. Alles lijkt wederom met alles samen te hangen. Niets ten negatieve van het magnifieke geluid overigens.
Zo'n hemeltergend indringende manier van zingen... Werkelijk onovertroffen! Bestaan er andere geloofwaardige zangers die hier overheen gaan?
In de zeven (!) jaar tussen Laughing Stock (1991) en deze peinsplaat (1998) heeft hij bar weinig van zich laten horen. Uiteindelijk heeft hij de platenindustrie resoluut de rug toegekeerd. Mark Hollis, de man die vond dat de
platenindustrie weer
muziekindustrie moest zijn.