Mark Hollis - Mark Hollis (1998)

Interesting... Is dit vergelijkbaar met de muziek op de latere Talk Talk avant-garde albums? (Spirit of Eden en Laughing Stock)

Zeer zeker, nog minimaler en echt volledig akoustische sound. Blind kopen!

ik zou dit album ook eens moeten kopen, is erg goed. Beter dan wat de rest van de band is gaan doen met (o)rang

Weergaloos mooi. Dodelijk jammer dat Mark geen muziek meer maakt.

Wat doet hij nu dan?

Muziek luisteren.

"One man who won't be releasing new material in 2001 is Mark Hollis - he has now retired from actively recording music, as stated at Within Without last year. "

Hoe verzint-ie het om het openingsnummer te vernoemen naar die superplaat van hem, waar het post-rockgeluid voorzichtig mee begon (April 5th, Chameleon Day).

Schitterend nummer trouwens. 20, 25 seconden stilte voordat het aanvangt.

Mark Hollis is nu officieel met pensioen. Hij heeft z'n voordvoerder laten mededelen dat hij NIKS meer met de muziekindustrie te maken wil hebben. En aan een kant kan ik Mark ook wel een beetje volgen. EMI wou Talk Talk in eerst instantie een soortgelijk imago als labelgenoten Duran Duran aanmeten. Maar dat zagen Hollis en co. niet zitten. Vervolgens word Talk Talk een mega verkopende band met als commercieel hoogtepunt The Colour Of Spring. Vervolgens kreeg de band van EMI een giga budget voor diens opvolger. De band zat 13 maanden lang in een afgelegen kerk te sleutelen aan wat uiteindelijk Spirit Of Eden zal worden. Toen het album uitkwam kreeg het terecht lovende kritieken, maar het was absoluut geen commercieel succes, daar de band van hitgevoelige nummers naar compleet niet hitgevoelige muziem ging. Al is het wel zo dat Mark tijdens de opnames van Spirit weigerde om EMI geavanceerde tape te geven en toen de plaat af was zei Hollis dat er geen singles van werden gehaald en dat de band niet op tour ging omdat de stukken op Spirit Of Eden te moeilijk waren om live te spelen. Toen ook nog eens de single versie van I Believe In You totaal flopte besloot EMI Talk Talk eruit te trappen. Maarja. Het is wel eeuwig zonde... vooral als ik het Talk Talk werk hoor of deze weergaloos mooie solo cd weer opzet. Het ga je goed Mark

Hmm waarom zou spirit of eden niet live gespeeld kunnen worden ?? Zo complex is / was het nou ook weer niet

Tja, ik zou het juist een hele uitdaging vinden. Dus snapte het ook niet helemaal. Al zijn de nummers wel heel gedetaileerd. Maar je hoeft ook niet alle nummers te slepen op zo'n tour. Maar dat is wat Mark destijds tegen EMI zei.

Heb m nu weer opstaan..... Zooooo mooi.

Het openings nummer heeft niet alleen de zelfde titel als het derde Talk Talk album (niet alleen Hollis), maar het zinnetje the colour of spring zit ook in het nummer April 5th en in het openings nummer. Geinig wel opzich.

Je weet maar nooit...Peter Green weer op het podium, Squeeze en the Police weer bij mekaar.

Het zou in ieder geval jammer zijn; Mark Hollis was een van de meest oorspronkelijke musici van de jaren '80 en '90 en dit album is er een bewijs van!

Ja je weet het maar nooit. Ik zie het niet gebeuren. Hij was zeker klasse.

We hebben vanmiddag het hele werk van TalkTalk tot en met dit album van Hollis gehoord..Soort studie van gemaakt zeg maar

grandioos!! wat een ontwikkeling heeft deze band en waarschijnlijk vooral de persoon Hollis doorgemaakt. Zelfs de hitparadepop van The Party's Over heeft al dat eigen geluid en zekere kwaliteit (binnen context)

Dit album is zeer bijzonder. vooral (ook) dat laatste nummer waarbij je tussen Satie(achtige) klanken ineens een blues(achige) mondharmonica te horen krijgt. afgewisseld met freejazz (achtig) en emo(achtige) zang van Hollis.

Degene die dit album niet kennen en dit stukje lezen denken wellicht dat dat een onhoorbare kakofonie van geluiden brengt...neeen, prachtige verstilde muziek prima om een tukje op te doen.

Ik ben niet zo goed in het schrijven van deftige stukjes, maar kan en wil wel even melden dat ik diep onder de indruk ben van deze man en zijn muziek

Gebruik het zelden...Maar Mark Hollis wil ik GENIAAL noemen.

Leuke studiemiddag!

Die harmonica van Mark Feltman is sinds The Colour of Spring een prachtig element in Talk Talk & Hollis!

Wat een plaat! Heel mooie emotionele diepgang en variatie. Voor mij de ideale muziek om even de gedachten bij te ordenen.

Hartverscheurend, intens, melancholiek, minimalistisch, de muzikale atmosferische landschappen volledig in harmonie met die achtervolgende klaagstem... Kortom: Hollis ten voeten uit. In mijn optiek het grootste, emotioneelste genie uit het genre. Genialiteit en gekte gaan in sommige gevallen wel degelijk samen, zo blijkt wel uit zijn levensloop. Fantastisch toch, hoe iemand vanuit de New Romantic stroming (waar hij natuurlijk niet leeg genoeg voor was) een oeuvre bij elkaar gaat schrijven, spelen en zingen, vol muziek die je telkens weer bij je kladden grijpt en je halfverdoofd achterlaat zodra de plaat zijn laatste cirkel gemaakt heeft?! 5*

Die twee gaan over het algemeen juíst met elkaar samen... Over het album: talk talk vindt ik helemaal geweldig, vooral de laatste twee, maar op een of andere manier wil het bij dit album nog niet komen na een paar luisterbeurten. Het is me misschien toch iets te minimalistisch.

Ik moet hem, weer opnieuw aanschaffen, is door onbekende redenen, zwaar beschadigd. Doe ik met plezier overigens, prachtig tijdloos album.

"Before you play two notes learn how to play one note - and don't play one note unless you've got a reason to play it." Mark Hollis (1998)

Heb deze de laatste tijd weer regelmatig opstaan en het blijft in alle opzichten een warm bad, ontspannend en aansporend tot melancholieke gedachten. Ben een beetje het web aan het doorkruisen en het valt me op hoe de 'gerenommeerde muziekpers' destijds smalend deed over Hollis.

"As time goes by, Mark Hollis' music has slipped into a vat of dark, brooding melancholy so deep that even David Sylvian would join Right Said Fred rather than partake of its glummo brew. (...) The whole thing is unutterably pretentious and looks over its shoulder hoping that someone will remark on its 'moody brilliance' or some such. It's horrible." (NME in 1991 over Laughing Stock)

Volgens mij was dat ook al een beetje zo met "Spirit of Eden" (lauwe reacties) en "Laughing Stock" (überhaupt nauwelijks reacties). Per jaar blijven er fans bijkomen die de schoonheid van deze drie albums ontdekken...Het lijkt een beetje op de verlate reactie op werkjes van Nick Drake of Judee Sill.

idd bawimeko

kunstwerkje

De genialiteit begrijp ik, maar welke gekte dan?

misschien de gekte om op dezelfde manier verder te gaan met wat talk talk deed met hun laatste platen

geniaal, niet waar?

Laughing Stock is het ultieme levenswerk van Mark Hollis, dat daarna het gevoel had bereikt te hebben wat hij wilde bereiken. Gelukkig liet hij nog één keer van zich horen. Het album mist de ambitie van zijn vorige albums, maar hij hoeft zich niet meer te pushen. Hij had bereikt wat hij wilde bereiken en werkte duidelijk ontspannen, vele jaren lang, aan een verzameling prachtige nummers. Het werkt het beste door het als geheel te beluisteren, maar hij gunde zichzelf de ruimte op een wat meer vrije manier zijn muziek te ontwikkelen.

Hij doet dit als een ware meester. Net zoals een schildermeester die maar enkele streken van zijn penseel nodig heeft om je emotioneel te overdonderen weet Mark Hollis je met enkele noten op de piano je tot tranen te bedwingen. Door lagen weg te halen weet hij steeds meer tot de kern door te dringen, zo getuigd de tekst van het hoogtepunt A Life (1895-1915):

Uniform
Dream cites freedom
Avow
Relent
Such suffering
Few certain

And here I lay

Die laatste zin alleen al weet met de muziek de luisteraar compleet te doordringen. Een meester.

Je houdt nogal van overdrijven, is het niet? De vraag welke het beste is buiten beschouwing latend, is Spirit of Eden in ieder geval met gemak de meest revolutionaire van de twee. Enfin, ik heb mijn visie op de kwestie geloof ik al eens samengevat in mijn recensie van Laughing stock, maar het moge duidelijk zijn dat je constatering nogal subjectief van aard is, in schril contrast met de manier waarop je hem poneert.

wel paalhaas, je hebt gelijk.

spirit of eden is een waar kunstwerk. zelfs het beste wat er gemaakt is (mijn mening natuurlijk hé). laughing stock is natuurlijk ook prachtig, zonder twijfel. maar het kan net niet tippen aan eden. laughing stock zal altijd het kleine broertje blijven van eden.

@ Paalhaas: Natúúrlijk is het subjectief, daar verandert de bewoording weinig aan. Iedereen is vrij om er oneens mee te zijn. Daarnaast is mijn liefde voor deze albums pril, dus dan ga je makkelijk overdrijven.

Ik heb bij Spirit of Eden ook al uitgelegd waarom ik Laughing Stock beter vind. Spirit of Eden was het eerste album waarbij Mark Hollis de muziek kon maken die hij altijd al wilde maken, maar het komt naar mijn idee pas echt tot volle bloei bij Laughing Stock. Daarom vind ik ook dat Mark Hollis (het album) beter is dan Spirit of Eden: hij is gewoonweg een steeds betere artiest geworden met het verstrijken van de jaren.

Vreemd, ik ken dit album al een tijdje maar hoorde het vandaag voor het eerst echt goed...Het is inderdaad het echte/eerlijke/directe karakter wat hier indruk maakt. Klein,fijn en subtiel...erg mooi!

Maximale score nu.

Mark Hollis was in hoge mate (manisch) depressief. Daarvoor heeft hij destijds bij een psychiater gelopen. Naar het schijnt heeft hij zelfs enige tijd in een inrichting doorgebracht. Wie weet meer over laatstgenoemd gerucht?

Het zal ook eens niet, dat zulke donkere sfeerteksten voortkomen uit een depressie. Nu is Hollis nooit een onbezorgd, dartel lammetje geweest, maar naarmate de tijd verstreek, ontpopte hij zich als een hardnekkige doemdenker. “Life’s What You Make It”? Zulk positivisme gold al gauw niet meer voor Mark Hollis. Waar hij aan diepgang won, daar leverde hij aan opgewektheid en toegankelijkheid in. Alles lijkt wederom met alles samen te hangen. Niets ten negatieve van het magnifieke geluid overigens.

Zo'n hemeltergend indringende manier van zingen... Werkelijk onovertroffen! Bestaan er andere geloofwaardige zangers die hier overheen gaan?

In de zeven (!) jaar tussen Laughing Stock (1991) en deze peinsplaat (1998) heeft hij bar weinig van zich laten horen. Uiteindelijk heeft hij de platenindustrie resoluut de rug toegekeerd. Mark Hollis, de man die vond dat de platenindustrie weer muziekindustrie moest zijn.