The Antlers - Hospice (2009)
mijn stem
486 stemmen
Verenigde Staten
Rock / Folk
Label: Frenchkiss
-
Prologue (2:33)
-
Kettering (5:10)
-
Sylvia (5:27)
-
Atrophy (7:40)
-
Bear (3:53)
-
Thirteen (3:11)
met Sharon Van Etten
-
Two (5:56)
-
Shiva (3:45)
-
Wake (8:44)
-
Epilogue (5:26)
- nummer 145 in de top 250
0
sigurros88
geplaatst: 13 juli 2012, 13:44 uur
oceanvolta schreef:
Eergisteren stonden ze ook in de kleine (oude) zaal van de Melkweg. De nummers van Hospice werden prachtig uitgevoerd. Alleen jammer dat de bar bij zo'n concert open blijft en het geluid wat daar vandaan komt de muziek op de breekbare momenten overstemt.
Eergisteren stonden ze ook in de kleine (oude) zaal van de Melkweg. De nummers van Hospice werden prachtig uitgevoerd. Alleen jammer dat de bar bij zo'n concert open blijft en het geluid wat daar vandaan komt de muziek op de breekbare momenten overstemt.
Met 10 pils lopen is ook niets!
0
geplaatst: 20 juli 2012, 12:05 uur
Zat gisteren Chuck te kijken en dan hoor je ineens Kettering tijdens een ontroerende scène voorbij komen, The Antlers gaf die scène echt extra glans met dat prachtige nummer.
0
geplaatst: 31 juli 2012, 11:29 uur
Aan het herluisteren voor Lowlands en het wordt echt steeds beter. Er zit wat mij betreft geen minder nummer meer tussen. Samen met het intrigerende concept kan ik niet anders dan de volle mep geven: 5*
Alleen jammer dat de bar bij zo'n concert open blijft en het geluid wat daar vandaan komt de muziek op de breekbare momenten overstemt
Dit wordt trouwens een nog groter probleem bij LL. Vooraan gaan staan dan maar.
0
geplaatst: 31 juli 2012, 19:42 uur
Ik pak de eerste vier India acts en blijf gewoon staan, reken maar dat ik bij The Antlers aan het hek wil staan. Ik hoop best wel hoge verwachting van hun optreden.
0
geplaatst: 5 augustus 2012, 18:21 uur
Eerlijk? na 3 luisterbeurten vind ik hier heel weinig aan... 
Ik weet het niet, de songs blijven niet plakken, er keren geen deuntjes terug in mijn hoofd op een onbewaakt moment en de zang doet mij ook maar weinig! Zal hem nog wat draaitoeren geven maar dan zal ik echt wel een openbaring moeten horen als dit cijfer nog omhoog wil gaan...
Ik weet het niet, de songs blijven niet plakken, er keren geen deuntjes terug in mijn hoofd op een onbewaakt moment en de zang doet mij ook maar weinig! Zal hem nog wat draaitoeren geven maar dan zal ik echt wel een openbaring moeten horen als dit cijfer nog omhoog wil gaan...
0
geplaatst: 5 augustus 2012, 20:39 uur
Ik had het zelfde toen ik de plaat net kende. Maar naar verloop van tijd werd die steeds beter. Zeker als je ook nog eens op de teksten gaat letten en wat dingen leest over het concept van de plaat.
0
geplaatst: 6 augustus 2012, 10:31 uur
Inderdaad. Het is een sterk thematische plaat. Wat achtergrond kennis maakte de impact van deze plaat zoveel groter. Vooral een nummer als Kettering is een mokerslag als je weet wat het voor de zanger heeft betekent.
0
Misterfool
geplaatst: 6 augustus 2012, 11:06 uur
Een van de meeste emotionele albums die ik ken. Bij Epilogue en Sylvia krijg ik nog altijd een brok in mijn keel.
0
geplaatst: 15 augustus 2012, 02:53 uur
Misterfool schreef:
Een van de meeste emotionele albums die ik ken. Bij Epilogue en Sylvia krijg ik nog altijd een brok in mijn keel.
Een van de meeste emotionele albums die ik ken. Bij Epilogue en Sylvia krijg ik nog altijd een brok in mijn keel.
aandoenlijk
0
geplaatst: 30 september 2012, 21:06 uur
Two geeft me elke keer weer kippenvel. Vooral als na de bridge de bas weer bij komt en hij gewoon weer verder gaat met z'n tekst.
0
geplaatst: 2 maart 2013, 11:31 uur
Een van de beste albums die ik de afgelopen jaren gehoord heb, for sure. Ik kan niet stoppen met luisteren!
0
geplaatst: 2 mei 2013, 22:19 uur
Een schoolvoorbeeld van wat men in het Engels noemt "a genuine masterpiece." - Dit album bevat niet enkel heel wat klassiekers, maar is bovendien een van de meest onroerende en oprechte platen die ik ooit heb beluisterd.
0
geplaatst: 14 september 2013, 13:42 uur
Ik ben de laatste tijd helemaal verslaafd aan Two. Wat een prachtig nummer is dat zeg. 
0
geplaatst: 30 maart 2014, 12:21 uur
Zondagochtend en ik lig al anderhalf uur klaarwakker in bed terwijl ik Two, Kettering, Sylvia en Wake onafgebroken na elkaar luister en ik me afvraag hoe ik dit in godsnaam niet eerder heb ontdekt.
0
geplaatst: 30 maart 2014, 15:24 uur
Vrijdagmiddag in het Vondelpark. Met een handjevol studiegenoten en een paar flesjes Leffe Blond in het gras, in de zon. Op een gegeven moment waren Teun en ik met zijn tweeën over en komt het onderwerp Muziek ter sprake.
Via Neutral Milk Hotel tipt Teun deze bij mij: "een van de meest emotionele albums ooit" en hij citeert wat zinnen uit Epilogue en laat het me horen op zijn telefoon. Hij praat de zinnen mee en ik vraag hem daar niet mee op te houden want ik versta de zanger niet goed.
"Hij zingt inderdaad niet erg duidelijk. Ik had deze plaat een paar keer opstaan en op een gegeven moment verstond ik wat hij zei, en daarna waar hij over zong.".
Vanmiddag ben ik met mijn eerste luisterbeurt ook aan deze muzikale ontdekkingsreis begonnen.
Via Neutral Milk Hotel tipt Teun deze bij mij: "een van de meest emotionele albums ooit" en hij citeert wat zinnen uit Epilogue en laat het me horen op zijn telefoon. Hij praat de zinnen mee en ik vraag hem daar niet mee op te houden want ik versta de zanger niet goed.
"Hij zingt inderdaad niet erg duidelijk. Ik had deze plaat een paar keer opstaan en op een gegeven moment verstond ik wat hij zei, en daarna waar hij over zong.".
Vanmiddag ben ik met mijn eerste luisterbeurt ook aan deze muzikale ontdekkingsreis begonnen.
0
geplaatst: 30 maart 2014, 16:39 uur
RoyDeSmet schreef:
Vanmiddag ben ik met mijn eerste luisterbeurt ook aan deze muzikale ontdekkingsreis begonnen.
Vanmiddag ben ik met mijn eerste luisterbeurt ook aan deze muzikale ontdekkingsreis begonnen.
Veel plezier is waarschijnlijk niet de juiste term. Maar ik ben benieuwd wat jouw uiteindelijke oordeel is. Ik ben het in ieder geval helemaal eens met Teun.
0
geplaatst: 30 maart 2014, 16:54 uur
Op de eerste luisterbeurt verstond ik er inderdaad niet verdomd veel van.
Bear vond ik mooi, en Sylvia ook. Die luidere stukken verstond ik enigszins.
Two heb ik zelfs al twee keer geluisterd, zonder eigenlijk enig idee te hebben van waar het over gaat.
Epilogue verstond ik opeens wel bijna elk woord. Erg mooi!
Ik wil hem sowieso nog een paar keer luisteren. Een juweel laat ik niet moedwillig liggen.
Bear vond ik mooi, en Sylvia ook. Die luidere stukken verstond ik enigszins.
Two heb ik zelfs al twee keer geluisterd, zonder eigenlijk enig idee te hebben van waar het over gaat.
Epilogue verstond ik opeens wel bijna elk woord. Erg mooi!
Ik wil hem sowieso nog een paar keer luisteren. Een juweel laat ik niet moedwillig liggen.
0
geplaatst: 30 maart 2014, 21:47 uur
Kettering is, wat ik hierboven ergens las, een mokerslag, wat kwam dat nummer na de eerste paar luisterbeurten keihard binnen bij mij. Tot tranen toe geroerd.
0
geplaatst: 2 oktober 2014, 19:48 uur
Een album dat langzaam onder je huid kruipt, uit dat vervloekte (bij mij persoonlijk dan toch) jaar 2009 waardoor het album voor mij wel een wrang ondertoontje heeft wat niet weg neemt dat deze muziek zo dicht komt bij de plaats waar pijn en heling vlakbij elkaar liggen. Naar mijn bescheiden mening iets wat sommige van de betere muziek kan doen…
Een geest die 's nachts door een lege ziekenhuisgang dwaalt, songs die zo subtiel zijn maar spontaan door je hoofd flitsen op de meest onbewaakte momenten en aan je ribben blijven kleven, een zanger die zijn songs geleefd heeft voor hij ze op band zette en elke muzieknoot zorgvuldig geplaatst zodat dit album werd wat het nog steeds is; een ruwe diamant.
Een geest die 's nachts door een lege ziekenhuisgang dwaalt, songs die zo subtiel zijn maar spontaan door je hoofd flitsen op de meest onbewaakte momenten en aan je ribben blijven kleven, een zanger die zijn songs geleefd heeft voor hij ze op band zette en elke muzieknoot zorgvuldig geplaatst zodat dit album werd wat het nog steeds is; een ruwe diamant.
0
geplaatst: 7 mei 2015, 10:05 uur
Ben nu aan eerste luisterbeurt begonnen. Wil er graag meer van lezen maar eigenlijk ook niet, om gewoon de muziek te laten spreken. Wat ik hierboven allemaal lees is zó positief dat het album op basis daarvan eigenlijk alleen maar 'mee kan vallen'.
Eerste paar minuten zijn inderdaad wonderschoon. Kettering. Mooie opbouw....
*gaat zitten en luisteren*
Eerste paar minuten zijn inderdaad wonderschoon. Kettering. Mooie opbouw....
*gaat zitten en luisteren*
0
geplaatst: 23 december 2015, 16:48 uur
Heb deze plaat gekocht vanwege de bovenstaande positieve opmerkingen. Toch enigszins teleurgesteld omdat het mij tot dusverre niet zo raakt! Mogelijk dat ik na meerdere luisterbeurten nog overstag ga!
0
geplaatst: 1 maart 2016, 20:24 uur
De plaat valt me erg tegen. Ik vind Kettering erg mooi, vooral in de lieveversie, maar de rest van de nummers weet me gewoon niet te pakken.
0
geplaatst: 5 september 2016, 16:36 uur
Erg mooie, breekbare plaat met een fantastisch (nou ja, eerder tragisch) concept. Vooral de afsluiter is wonderschoon, en Kettering kende ik natuurlijk al lang en is ook een briljant nummer.
0
geplaatst: 6 januari 2017, 00:20 uur
Laat deze recensie een stemverklaring zijn. Ik vind The Antlers namelijk één van de interessantste bands van de afgelopen jaren, met geweldige beklemmende composities - en dit album is geen uitzondering. De uitbarsting van Kettering, de vernuftige zanglijn van de coupletten van Bear/Epilogue en het energieke en eveneens meeslepende Two zorgen dat er muzikaal genoeg te genieten is.
Wat me zwaarder valt is de thematiek. Het album maakt de luisteraar getuige van de dood - preciezer; het sterfproces - van een jonge vrouw, kennelijk de partner van de protagonist. De ruimtes en gebeurtenissen die beschreven worden zijn zo intiem dat ik me onwillekeurig een voyeurist voel - zoals me dat ook overkomt als ik onverhoopt langs een eindscene van dat BNN-programma van Patrick Lodiers zap. Dat het om een fictief sterfgeval zou gaan maakt de wrange smaak niet minder - en als ik onvriendelijk zou zijn zou ik dat zelfs effectbejag noemen, maar laat ik vriendelijk zijn en zeggen dat het beoogde effect op mij niet helemaal overkomt.
Niettemin een ruime voldoende voor deze plaat voor de ontegenzeggelijke muzikale kwaliteiten en de moed van de band zich zo vol in dit thema te storten. Maar ik luister toch veel liever nog eens naar het subtiele kunststuk Familiars.
Wat me zwaarder valt is de thematiek. Het album maakt de luisteraar getuige van de dood - preciezer; het sterfproces - van een jonge vrouw, kennelijk de partner van de protagonist. De ruimtes en gebeurtenissen die beschreven worden zijn zo intiem dat ik me onwillekeurig een voyeurist voel - zoals me dat ook overkomt als ik onverhoopt langs een eindscene van dat BNN-programma van Patrick Lodiers zap. Dat het om een fictief sterfgeval zou gaan maakt de wrange smaak niet minder - en als ik onvriendelijk zou zijn zou ik dat zelfs effectbejag noemen, maar laat ik vriendelijk zijn en zeggen dat het beoogde effect op mij niet helemaal overkomt.
Niettemin een ruime voldoende voor deze plaat voor de ontegenzeggelijke muzikale kwaliteiten en de moed van de band zich zo vol in dit thema te storten. Maar ik luister toch veel liever nog eens naar het subtiele kunststuk Familiars.
0
geplaatst: 22 januari 2017, 02:41 uur
Omsk schreef:
Laat deze recensie een stemverklaring zijn. Ik vind The Antlers namelijk één van de interessantste bands van de afgelopen jaren, met geweldige beklemmende composities - en dit album is geen uitzondering. De uitbarsting van Kettering, de vernuftige zanglijn van de coupletten van Bear/Epilogue en het energieke en eveneens meeslepende Two zorgen dat er muzikaal genoeg te genieten is.
Wat me zwaarder valt is de thematiek. Het album maakt de luisteraar getuige van de dood - preciezer; het sterfproces - van een jonge vrouw, kennelijk de partner van de protagonist. De ruimtes en gebeurtenissen die beschreven worden zijn zo intiem dat ik me onwillekeurig een voyeurist voel - zoals me dat ook overkomt als ik onverhoopt langs een eindscene van dat BNN-programma van Patrick Lodiers zap. Dat het om een fictief sterfgeval zou gaan maakt de wrange smaak niet minder - en als ik onvriendelijk zou zijn zou ik dat zelfs effectbejag noemen, maar laat ik vriendelijk zijn en zeggen dat het beoogde effect op mij niet helemaal overkomt.
Niettemin een ruime voldoende voor deze plaat voor de ontegenzeggelijke muzikale kwaliteiten en de moed van de band zich zo vol in dit thema te storten. Maar ik luister toch veel liever nog eens naar het subtiele kunststuk Familiars.
Laat deze recensie een stemverklaring zijn. Ik vind The Antlers namelijk één van de interessantste bands van de afgelopen jaren, met geweldige beklemmende composities - en dit album is geen uitzondering. De uitbarsting van Kettering, de vernuftige zanglijn van de coupletten van Bear/Epilogue en het energieke en eveneens meeslepende Two zorgen dat er muzikaal genoeg te genieten is.
Wat me zwaarder valt is de thematiek. Het album maakt de luisteraar getuige van de dood - preciezer; het sterfproces - van een jonge vrouw, kennelijk de partner van de protagonist. De ruimtes en gebeurtenissen die beschreven worden zijn zo intiem dat ik me onwillekeurig een voyeurist voel - zoals me dat ook overkomt als ik onverhoopt langs een eindscene van dat BNN-programma van Patrick Lodiers zap. Dat het om een fictief sterfgeval zou gaan maakt de wrange smaak niet minder - en als ik onvriendelijk zou zijn zou ik dat zelfs effectbejag noemen, maar laat ik vriendelijk zijn en zeggen dat het beoogde effect op mij niet helemaal overkomt.
Niettemin een ruime voldoende voor deze plaat voor de ontegenzeggelijke muzikale kwaliteiten en de moed van de band zich zo vol in dit thema te storten. Maar ik luister toch veel liever nog eens naar het subtiele kunststuk Familiars.
Ik zie het sterfgeval echter als een metafoor. Het album wordt verteld als een verhaal over de dood van een jonge vrouw, maar in realiteit gaat het over een emotioneel instabiele relatie. Peter's vrouw is dusdanig mentaal beschadigd, dat ze de gehele relatie verandert in een ware hel. Peter wil haar helpen, maar dit is onmogelijk, wat uiteindelijk eindigt in haar "dood", oftewel het einde van de relatie. Dit wordt het duidelijkst in de laatste zinnen van Shiva, waarin Peter duidelijk zegt dat zij haar ring teruggeeft aan hem. Zij "checkt uit" uit het "hospital", oftewel, uit zijn zorg.
0
geplaatst: 26 april 2017, 19:37 uur
Peter Silberman solo in Amsterdam
Peter Silberman - Thirteen / Bear (The Antlers) @ Zonnehuis
Peter Silberman - Shiva (The Antlers) @ Zonnehuis
Peter Silberman - Thirteen / Bear (The Antlers) @ Zonnehuis
Peter Silberman - Shiva (The Antlers) @ Zonnehuis
0
ElPatron
geplaatst: 30 juni 2017, 15:33 uur
Vind dit album van The Antlers ambivalent en paradoxaal; Prologue en Kettering pakken mij wel, maar de rest van de nummers niet genoeg - beluister 'm daarom niet vaak. Vind The Antlers wel een goede verfrissende band, absoluut - Burst Apart spreekt mij weer iets meer aan, maar hun klapper is voor mij toch echt Familiars! Dat album hikt tegen de 5 sterren aan wat mij betreft, edoch staan daar 2 nummers op die ik weer niet consistent en afwisselend genoeg vind.
0
geplaatst: 3 september 2017, 00:32 uur
Appels123 schreef:
Ik zie het sterfgeval echter als een metafoor. Het album wordt verteld als een verhaal over de dood van een jonge vrouw, maar in realiteit gaat het over een emotioneel instabiele relatie. Peter's vrouw is dusdanig mentaal beschadigd, dat ze de gehele relatie verandert in een ware hel. Peter wil haar helpen, maar dit is onmogelijk, wat uiteindelijk eindigt in haar "dood", oftewel het einde van de relatie. Dit wordt het duidelijkst in de laatste zinnen van Shiva, waarin Peter duidelijk zegt dat zij haar ring teruggeeft aan hem. Zij "checkt uit" uit het "hospital", oftewel, uit zijn zorg.
(quote)
Ik zie het sterfgeval echter als een metafoor. Het album wordt verteld als een verhaal over de dood van een jonge vrouw, maar in realiteit gaat het over een emotioneel instabiele relatie. Peter's vrouw is dusdanig mentaal beschadigd, dat ze de gehele relatie verandert in een ware hel. Peter wil haar helpen, maar dit is onmogelijk, wat uiteindelijk eindigt in haar "dood", oftewel het einde van de relatie. Dit wordt het duidelijkst in de laatste zinnen van Shiva, waarin Peter duidelijk zegt dat zij haar ring teruggeeft aan hem. Zij "checkt uit" uit het "hospital", oftewel, uit zijn zorg.
Ja zo zie ik het ook. Peter heeft in een interview (is wel ergens terug te vinden) overigens ook eens verklaard dat het hele ziekenhuis en de kanker een metafoor is voor een stukgelopen relatie waarin hij had te dealen met iemand met een bipolaire stoornis. Ik heb bij Two altijd gedacht aan schizofrenie maar dat verklaart die tekst wel.
0
geplaatst: 3 september 2018, 09:49 uur
Johnny Marr schreef:
Vooral de afsluiter is wonderschoon, en Kettering kende ik natuurlijk al lang en is ook een briljant nummer.
Vooral de afsluiter is wonderschoon, en Kettering kende ik natuurlijk al lang en is ook een briljant nummer.
Ook Two is om te janken zo mooi, misschien toch wel het mooiste nummer van het album.
0
geplaatst: 16 januari 2019, 19:09 uur
In maart verschijnt een 10 year anniversary editie van Hospice op vinyl. Ook is er een kleine concertreeks aan gekoppeld waar de nummers van De plaat integraal gespeeld zullen worden (akoestisch). Slechts 3 europese optredens waaronder Amsterdam (Vondelkerk).
* denotes required fields.