Dream Theater - Black Clouds & Silver Linings (2009)

Het beste op dit cd zit 'm wat mij betreft in het begin en op het eind.
Twee top epics, zonder scrupules. Vooral The Count is waanzinnig mooi (zelfs voor DT begrippen ).

A Rite of Passage kan nog wel mee komen en delen van The Best of Times zijn ook wel goed, al zitten er voor mij net iets té veel sentimenten in (wat dat betreft bereikte John Petrucci zijn doel wel met Take Away the Pain) maar de rest had van mij niet gehoeven.
Vooral The Shattered Fortress, wat toch de klapper van de cd had moeten worden (want: het slot van de Twelve Steps Suite) is een allegaartje van geluiden uit het verleden) is niet best.

Kortom een goede cd maar het had zoveel beter gekund...

Wat had je dan graag anders gezien (of gehoord), Alexepex?

Echt een goed album, ik vind The Best of Times een van de betere Dream Theater nummers. Eerst stoorde ik me aan die rustige intro die zo vernaggeld werd door het gitaargeweld maar ik waardeer het nu heel erg en het einde is gewoon fenomenaam. Ook The Count is natuurlijk favoriet al moet je daar echt de tijd voor nemen.

Zojuist heb ik mijn derde Dream Theater-nummer ooit geluisterd: The Count of Tuscany. Wat een topnummer is dat! Ik heb het pas een keer geluisterd, amar ben meteen helemala overdonderd. Lekker stevig, maar niet te heavy. Prettige stem (en niet zo'n standaard, schorre heavy-metal stem) en het luistert erg makkelijk weg, ondanks de lengte. Anesthetize van Porcupine Tree is bijna net zo lang, maar dat nummer is eigenlijk wat te langdradig. The Count of Tuscany daarentegen kan me wél blijven boeien.

Dat ik er een nummer van Porcupine Tree bijhaal is geen toeval, want dit nummer doet me erg aan die band denken. Porcupine Tree lag in eerste instantie totaal niet in mijn straatje maar ben ik toch gaan waarderen. Nu denk ik wel dat PT over het algemeen wat toegankelijker is dan Dream Theater (voor zover ik DT ken dan), maar toch heb ik een sterk gevoel dat ik Dream Theater leuk ga vinden. Dit nummer beloof in ieder geval veel goeds!

LOL

Wat valt er te lachen?

Hey Koen!

Ik zie dat je ook één bepaald album van Queensryche luistert de laatste tijd. Het is misschien ook een idee om Operation: Mindcrime eens te beluisteren. (In mijn ogen het beste album van Queensryche)

Wat ook leuk is om te zien is dat je een beetje aan het experimenteren ben met een nieuwe stijl muziek. Er is van alles moois te vinden in het straatje van bijvoorbeeld dream theater, echt honderden mooie bands!

Dream Theater bevalt me vooralsnog beter van Queensryche, maar ik ben zeker van plan beide bands beter te gaan leren kennen. En ik heb ook al albums van o.a. Rush aageraden gekregen

The Count of Tuscany is in ieder geval al een prachtig visitekaartje voor DT

Wat mij betreft één van hun allerbeste nummers, en ik volg Dream Theater al sinds Awake.
Je kan horned_reaper's adviezen trouwens blindelings volgen, een kerel met smaak!

Aaah ^^ Das lief MindRuler!

Hetzelfde geld natuurlijk ook voor jou. Maar dat moge al duidelijk zijn aan je top 10!

Ik kan er altijd erg van genieten als mensen uit een totaal andere genre komen en zich dan beginnen te verdiepen in de progressieve rock en metal!

Ik kan trouwens iedereen de 3-disc limited edition aanraden (indien nog te verkrijgen)
Op disc 2 staan de covers zoals hierboven vermeld. Onder andere een erg sterke Queen-medley.
Ook To Tame A Land is fantastisch, doch James' gemiauw had achterwege mogen blijven.
Op disc 3 de instrumentale versies van het eigenlijke album, de zogezegde "karaoke"-versie.
Zoals voorspeld, verschijnt hij in mijn Top 10 ten nadele van Images&Words...

Het enige nummer op dit album wat me niet echt kan bekoren is The Shattered Fortress. Jammer dat zo'n nummer dan meteen 12 minuten moet duren De rest van Black Clouds & Silver Linings is allemaal goed tot geweldig.

A Nightmare to Remember en A Rite of Passage vind ik meteen heel erg sterk, dus daarna zakt dit album (relatief gezien) wat in. Hoewel Wither en Best of Times ook gewoon mooie nummers zijn.

Als The Count of Tuscany daar niet achteraan was gekomen had ik dit album veel minder goed gevonden. Dit laatste nummer beslaat in totaal een kwart van het hele album, dus dit nummer kan het album maken of kraken. Gelukkig is The Count of Tuscany een kraker van jewelste!

Ik ben ook erg blij met de volgorde van de nummers: Meteen twee sterke nummers als opener en het beste nummer als laatste. Jammer vind ik wel dat Best of Times 'weggemoffeld' wordt achter het slechtste nummer van het album, omdat mijn aandacht dan al behoorlijk weggezakt is.

Laat ik maar ophouden met schrijven en gewoon sterren gaan uitdelen: 4,5 sterren voor dit album van Dream Theater.

The Shattered Fortress is ook een afsluiter van een periode van Mike Portnoy, hierin werden de 12 stappen beschreven van de AA. Misschien kun je beter eens de vorige albums ook beluisteren, misschien vind je dan The Shattered Fortress beter. Er komen namelijk veel dingen van de vorige delen terug in dat nummer.

Ja, dat wist ik al. Ik wist alleen niet dat de andere stappen in andere Dream Theater nummers worden beschreven. Dat hebben ze mooi in elkaar geknutseld! Ik zal die andere nummers binnenkort ook eens gaan luisteren. In combinatie daarmee zal The Shattered Fortress me misschien wel beter bevallen.
Maar dat neemt niet weg dat ik The Shattered Fortress gewoon niet zo goed vind als de andere nummers op BC&SL. Zal wel een zwakke broeder blijven denk ik.

Vind The Shattered Fortress ook de mindere God van deze topper, stoepkrijt.

De spooky sfeer van In the Presence of Enemies keert terug in de openingsmaten van A Nightmare to remember. Ik ben niet zo dol op LaBrie's zang - hij probeert gemeen te klinken, maar faalt. Een probleem is ook dat de riffs mij teveel herinneren aan Enemies, maar duidelijk minder interessant zijn. Ook Rudell's solo klinkt als een mindere versie van die van Enemies. Het spijt me te moeten schrijven, maar voor het eerst kan ik mijn aandacht er niet bijhouden als DT een nummer lekker lang maakt. Als klap op de vuurpijl krijgen we wat grunts na 11 minuten; daarmee heeft Nightmare voor mij definitief afgedaan. De fraaie, hinkelende riff die erna komt kan het nummer niet meer redden. Rudell's tingeltangel klinkt als een verplichting - we doen het omdat het nu eenmaal moet, maar eigenlijk is er geen reden. De slotnoten zijn eveneens plicht- en clichématig.
A Rite of Passage begint weer eens a la Metallica. De riff is wel fijn, maar de zang vind ik ronduit verschrikkelijk en dan heb ik het nog niet over de bijgeluiden. Portnoy drumt voor het eerst ongeïnspireerd. Na een kleine drie minuten ben ik ermee opgehouden: dit is eersteklas bagger.
Wither begint met een riff die sprekend lijkt op A Rite of Passage, maar LaBrie zingt gelukkig normaal. De opbouw van het nummer is nogal clichématig, dus een topper is het alvast niet. Na het voorgaande ben ik blij dat ik ernaar mag luisteren, ondanks de saaie krachtvoerakkoorden van Petrucci. Het einde gaat echter weer heuvelafwaarts. Eerst imiteert DT de Carpenters met dat pianostukje en vervolgens komt Petrucci weer eens met een solo a la de Scorpions. Ik zie de hele zaal alweer met aanstekers zwaaien. Het slot met Let it out, let it out is wel weer fraai.
The shattered Fortress is het ook al niet: een behoorlijk saai intro, nog meer grunting, dus dat geloofde ik na drie minuten ook wel.
Het klassieke piano intro van The best of Times is fraai. De orkestrale achtergrond had van mij niet gehoeven, maar ook de viool (ik denk een imitatie, maar weet het niet zeker) is mooi. Ook Petrucci's akoestisch getokkel doet het uitstekend. Het geheel levert een melancholieke, contemplatieve sfeer op. Jammer genoeg is het overbodig, want het nummer begint pas bij minuut drie echt met een riff die rechtstreeks van Rush afkomstig lijkt te zijn. Dat geldt ook voor de zang. Jongens, ik heb er niets tegen om ideeën van anderen te jatten, maar er moet wel een eigen draai aan gegeven worden. Myung's spel is fantasieloos. Het is dus allemaal niet slecht, maar afgezien van de op zichzelf staande inleiding is The best of Times niets bijzonders. Ik krijg vooral hier, in een nummer met potentie, het gevoel dat de heren gebrek aan goede ideeën krijgen. Ik zal dit nog een kans geven, maar wijzig zeer zelden mijn eerste indruk. En die is, behalve het intro, matig. Fraaie solo van Petrucci aan het eind, dat wel, dat dan ook gebaseerd is op datzelfde intro. De fade out is dan weer tekenend voor het gebrek aan fantasie.

The Count of Tuscany begint alweer met een arpeggio intro. Het is wel de beste van alledrie dankzij Petrucci's fraaie solo; deze keer weet hij zich weer in te houden. A Rite of Passage en Wither zijn hiermee volstrekt overbodig geworden. Portnoy is eindelijk wakker geworden en levert goed zo niet uitstekend werk af. Weliswaar zijn er weer wat herinneringen aan Rush, maar nu is de eigen draai wel aanwezig. Dat is een extra minpunt voor The best of Times.
Ook LaBrie overtuigt voor het eerst op deze CD, met een typische mengeling van agressie en wanhoop. Dan volgt er een lichte, te verdragen grunt, die op zijn plaats is. Weliswaar zitten er een paar cliché's in het nummer verwerkt; het massale I valt het meest op. De band weet thema's daarentegen weer kanp te variëren.
Na een korte, sfeervolle solo van Petrucci begint de band rond minuut 11 aan een geheel nieuw nummer. Ik kan me niet herinneren zoiets eerder hebben gehoord, dus dat is alweer een pluspunt. Het herinnert een beetje aan Blackmore's solo in Space Trucking (Made in Japan) aan de ene kant en het synthesizergedeelte van Hemispheres aan de andere kant. Het duurt misschien een beetje te lang. Vervolgens krijgen we een droeve en geestige imitatie van Pink Floyd's Pig on the Wing. Heel verstandig dat de band aan die melodie twee andere arrangementen toevoegt. Enigszins voorspelbaar werkt de band naar de climax toe. De laatste minuut is wat mij betreft overbodig - hebben we in Natural Science van Rush ook al gehoord.
Met name door de laatste 4, 5 minuten kan The Count of Tuscany deze CD evenmin redden. Het is goed, maar haalt het niet bij de trits A Change of Seasons, Octavarium en In the Presence of Enemies.
Dat betekent dat ik voor het eerst een onvoldoende ga uitdelen. Portnoy had gelijk, de band bewijst een pauze nodig te hebben.

Het is gebaseerd op dezelfde akkoorden als het getokkel in de intro nochtans: G#m, B, F# en E. Ook rond minuut 14, wanneer het akoestisch gitaartje er weer in komt, zijn het die akkoorden. Als LaBrie op het einde van zijn tekst dan nog 'The Count of Tuscanyyyyy-yy-yy' zingt, komt de solo van in het begin ook terug, maar een octaafje hoger! Je kan het ongeïnspireerd noemen, omdat ze naast Rush, Metallica en The Scorpions nu ook al zichzelf nadoen, maar ik vind The Count of Tuscany een zodanig prachtig einde hebben, dat ik er elke keer opnieuw tranen van in de ogen krijg. En de woo-oo-ooh's van LaBrie zijn voor mij géén tegenvaller - ik ken dat lied van Rush niet, waarmee het vergelijkbaar zou zijn.

Iedereen zou een playlist moeten maken van The Twelve-Step Suite van Mike Portnoy. Geschreven naar aanleiding van zijn afkickproces van alcohol. Te beginnen met The Glass Prison, dan This Dying Soul, The Root of All Evil, Repentance en The Shattered Fortress. Het perfecte einde, dat alle elementen nog eens aanslaat; favoriet uit die suite blijft wel The Glass Prison (en This Dying Soul). En grunts? Ik vind nergens grunts terug in Dream Theater. Zelfs niet in A Nightmare To Remember door Mike. Dat is gewoon lage, agressieve zang, die -het moet gezegd- niet erg geslaagd overkomt. In de fantastische progrock-band Transatlantic met Neal Morse bewijst Mike dat hij nog degelijk kan zingen, en zeker live. Opeth: dat zijn grunts

Verder geniet ik wel van je reviews, M.Nieuweboer. Er is tenminste argumentatie en geen loze. Sommigen die 2* geven vinden het gewoon 'niet leuk'

Inderdaad, je weet in ieder geval goed te verwoorden waarom je het niet leuk vind, M.Nieuweboer. Ik moet eerlijk zeggen dat ik bij je waardering pijn in mijn hart krijg, maar er valt weinig tegen in te brengen qua goede argumenten.

Inderdaad M.nieuweboer verwoord zijn mening uitstekend. Ondanks dat ik het niet geheel met hem eens ben; sterker nog totaal oneens met hem ben, wil ik mijn pet afnemen voor zijn berichtjes bij bijna elk DT album.

Ik vind wel dat hij af en toe een beetje te veel zeurt over : dit heeft deze artiest al gedaan en dit die artiest. Alles is al een keer gedaan, dan vind je altijd wel iets terug wat ergens anders op lijkt Maar verder vind ik zijn verhaaltjes ook altijd mooi om te lezen

Inderdaad. Het kan natuurlijk ook gewoon dat ze zelf iets gecomponeerd hebben...

hee, vroeger was alles beter weet je nog

Nog een tandje beter dan voorganger Systematic Chaos, maar ook weer net niet genoeg om een significant verschil in aantal sterren te krijgen. Black Clouds & Silver Linings is lekker gevarieerd, hard en zacht bij elkaar, en men experimenteert er met zaken als blastbeats en grunts goed op los zonder dat het vervelend klinkt. Beste nummers zijn het furieuze A Nightmare To Remember en het met ietwat vreemde teksten gemaakte The Count Of Tuscany.

Persoonlijk vind ik een ballad als Wither ook zeer goed te doen. Ik moest bij een nummer als The Best Of Times wel een beetje fronsen bij de simpele tekst, maar toen ik er eenmaal achter kwam dat het nummer geschreven is voor de overleden vader van Mike Portnoy maakte dit me al iets minder uit. Muzikaal veel clichés, maar toch wel erg mooi gespeeld, waardoor het ook weer geen ramp is.

Alles bij elkaar voor mij het beste album van alle post-Six Degrees Of Inner Turbulence werkjes, nu alleen Octavarium en Scenes From A Memory nog.

Ja dit is de naam van de nieuwe cd van dream theater:

A Dramatic Turn of Events

1.On the Backs of Angels
2.Build Me Up, Break Me Down
3.Lost Not Forgotten
4.This is the Life
5.The Shaman's Trance
6.Outcry
7.Far From Heaven
8.Breaking All Illusions
9.Beneath The Surface

Ik ben heel erg benieuwd.

vreselijke titel! en de namen van de nummers zijn net zo tenenkrommend fout...
Sinds Octvarium zijn ze al die kant op gegaan en het wordt alleen maar erger zo te zien.

Ja de titel is allerminst subtiel - vond 'm ook zeer LAME toen ik 'm de eerste keer zag. De songtitles zijn weer zo typisch DT...

ah ze hebben eindelijk wat bekend gemaakt.
tja dit gaat de band maken of breken voor mij, ben benieuwd.

Ik ga deze toch nog een ster omlaag gooien. Het album wordt echt gered door de goeie eerste 8 minuten van het openingsnummer, de riff en de solo van Best Of Times en de briljante afsluiter. De rest luister ik eigenlijk nooit meer, te ongeïnspireerd en te saai vergeleken de rest van het repertoire om zo af en toe eens op te zetten.

Laten we maar hopen dat het met het volgende album weer de goeie kant op gaat.

Geweldig, zo'n plaat met allemaal lange nummers op. Drem Theater heeft zich wat mij betreft echt overtroffen. Count of Tuscany is echt een heerlijk melodieus nummer.