Dream Theater - Black Clouds & Silver Linings (2009)

Ik heb onlangs ook eens zo'n mening verkondigd op Last.fm - over het feit dat enkel progressieve muziek me nog boeit en zo - en ik werd (zo gaat dat op Last.fm) uitgescholden voor het feit dat ik me elitair voelde en beter dan de rest en zo. I'm proud to be an elitist then!!!

Ik voel dat ook gewoon zo, dat niet-progressieve muziek me minder boeit, omdat ze minder uitdagend is. Kan misschien arrogant overkomen, maar hey, ik geniet wel nog van de Beatles (die ik "progressief" vind in de zin dat ze vernieuwend en ambitieus waren, zeker in de jaren '60 en nu nog) en Sigur Ros en Radiohead en Arcade Fire. Die overigens ook allemaal niet echt mainstream zijn hé.

Gelukkig is het begrip progressief lekker breed op te vatten zodat je het eigenlijk kunt toepassen op alle muziek die je goed vind. Zelf krijg ik altijd een beetje jeuk van de term, alsof iets speciaals gedaan wordt wat een band inherent superieur maakt aan de rest. Ik vind dan vaak ook vrij veelzeggend dat veel "progressieve" bands zich vaak helemaal niet zo prettig voelen bij het labeltje.
Daar komt nog eens bij kijken dat het indelen van muziek in progressief en niet-progressief volgens de criteria uitdagend en minder-uitdagend getuigd van weinig begrip van wat er in de muziekwereld allemaal te koop is.

sluit me daar wel bij aan. Letterlijk betekent progressief iets van vooruitstrevend of veranderingsgezind of zo.

Dat kan je van DT niet zeggen. Maken al 83 jaar dezelfde muziek (en moeten ze vooral mee doorgaan) maar is daarmee dus eerder als conservatief te bestempelen.

Klopt. Daar moet wel bij gezegd worden dat ze blijven vasthouden aan een muziekstijl die ze zelf geschapen hebben. Uiteraard wel beïnvloed door bands als Queensrÿche, Rush, Yes, Metallica, Megadeth en noem maar op, maar wel één waarin het eindresultaat 100 procent herkenbaar Dream Theater is.

Haha, daar herken in mezelf ook zo in. De laatste tijd zet ik vaak gewoon alle albums van DT die ik heb achter elkaar op afspelen en luister zelden nog iets anders, buiten een beetje Porcupine Tree.

Mainstream muziek wordt gewoon met het jaar banaler, het is zo'n massaproductie-industrie. Niets vernieuwend, nummers die op 1-2-3 in elkaar gestoken worden, bah bah.

Leve DT, dat ze nog veel albums mogen uitbrengen.

Op facebook de bands waar ik op dit moment het meest naar luister ingevuld: Dream Theater en Porcupine Tree op 1 en 2. Ook toeval hé
Maar ik volg je wel in je mening. Ze zijn tegenwoordig veel rapper content.

Dit album ademt gewoon Dream Theater.
Niks uitgeblust en opgebrand, keihard doorraggen mannen en volg je eigen pad en naar mijn idee zijn al die 'fanboys' jusit te kieskeurig geworden.
5*

ieder album heb ik weer het zelfde gevoel!!!!
vette herrie maar die stem!!! jezus want een ongelofelijke zeikstem zeg!!!
Je zult denken dat die conservatorium lui verstand hebben van muziek maar blijkbaar hebben ze de oordoppen in tijdens het opneemprocess .
maar het muzikale gedeeltde subliem, vooral drum en gitaarwerk springen eruit!!!!!

PS: er is ook een instrumentale versie

Grotendeels met je eens hoor, maar als iets ook niet meer vernieuwend is, is het de metal wel. Alles is al een keer gedaan en weinig klinkt echt fris meer.
Ik vind deze DT plaat nog steeds een puike plaat, al vind ik wel dat ze vooral in hun sound wel wat vernieuwender mogen zijn. Ze klinken al te lang hetzelfde. Ze klinken ruwweg vanaf 'Scenes' eigenlijk al hetzelfde. Experimenteer er eens wat mee. Dat is toch progressief?

Tip, begin dit album bij nummer 3 te draaien.
Dan krijg je echte songs en in de afsluiter zowaar een sfeer die eens niet wordt neergezet door muzikale krachtpatserij.

Als je begint bij het begin dan heb je het na 2 songs al gehad, die 2 zijn m.i ook de minste.

Een geweldige comeback van Dream Theater, na het ietwat tegenvallende Systematic-album. The Count of Tuscany is werkelijk waar één van de beste nummers ooit gemaakt.

A Rite of Passage en Wither zijn in vergelijking met de rest minder te noemen, maar nergens wordt het gelukkig echt slecht.

4 sterren.

Berichten verplaatst naar Dream Theater

Dream Theater heeft nooit een slecht album uitgebracht in mijn beleving. In de loop der jaren heeft de band een storm van kritiek te verduren gekregen. Het zou een klinische band zijn, de zanger is slecht, de toetsenist is slecht, etecetera. De band doet al jaren hetzelfde. Dat is waar. Desondanks is Black Clouds & Silver Linings weer een mooi pakket muzikale krachtpatserij die hand in hand met toegankelijke, emotionelere momenten door je speakers dartelt.

Het album staat weer bol van de kwaliteit wat dat betreft. Niks nieuws onder de zon, of het moeten de modern springerige gitaarriffs zijn, maar gewoon 6 vurige composities. Ik hoor geen ongeïnspireerde band. Ik hoor nog altijd enthousiasme en spelvreugde.

De kritiek op LaBrie snap ik, maar ik stoor mij niet aan zijn stemgeluid. Enkel zijn articulatie heeft iets kinderlijk Beyoncé achtigs. Daar kan niemand wat aan doen, zo praat hij ook. De rustige momenten in openingstrack A Nightmare To Remember draagt hij met zijn vocalen.

In vooral de laatste drie nummers schuilt de echte kwaliteit van de plaat. Een drietal schitterende epics waarin alle registers weer lekker open gaan.
Klinisch of niet. Wat hoor ik die Petrucci graag shredden. En die gekke solo's van Rudess zijn ook om te likkenbaarden. Who cares dat het misschien geen liedjes met kop en staart zijn?

Dream Theater voldoet met Black Clouds & Silver Linings op uitstekende wijze aan de verwachtingen.

Ik heb meer extra nummers? Wist niet dat er ook een 2 disc was .
Op mijn 3 disc staan er ook nog eens 6.

De 3cd box bestaat uit het album. Een cd met covers, zoals hierboven vermeld en een cd met karaoke versies van het album.

Ze hebben een nieuwe drummer gevonden, maar wie het is, blijft een mysterie.

Deze plaat vond ik een kleine opluchting na het (naar mijn mening) wat zwakkere Systematic Chaos. Met A Nightmare To Remember kickt de plaat er goed in en gaat het niet meer vervelen. Tevens de laatste met Mike Portnoy (voorlopig). Hij begint echt steeds dominanter te worden en er steeds vaker doorheen te roepen, wat soms wel wat suf gaat klinken, maar gelukkig laat hij de meeste zang nog altijd over aan LaBrie, die hier ook wat afwezig klinkt. Alsof hij er met zijn hoofd niet echt bij is, zeg maar. Gelukkig maakt het uitstekende songmateriaal het helemaal goed.

Beste nummers: A Nightmare to Remember en The Count of Tuscany

Inderdaad: dat zijn de beste nummers, al duurt The Count of tuscany een minuut of wat te lang en is de tekst om te huilen zo slecht.
De rest van deze plaat is net als zijn voorganger Systematic Chaos (die ook al lijdt onder het 'sandwich-syndroom', eerste en laatste nummer goed, de rest niet) niet zo denderend.
Overigens: ik kan wellicht ook wel plaatsen waarom oa LaBrie niet zo happig was om Portnoy terug te laten keren. Je gaat toch niet je nieuwe plaat tegelijkertijd met een instrumentale versie van dat album uitbrengen...naast het feit dat er waarschijnlijk niemand is die daar van A tot Z naar luistert, is het natuurlijk een redelijke belediging voor de zanger in kwestie. Ben benieuwd wanneer DT haar complete oeuvre uitbrengt zonder drums....

Nu geen mysterie meer. Michael Minnemann is de naam van de nieuwe drummer.

Overigens beleef ik steeds meer plezier aan Black Clouds & Silver Linings. Ondanks het feit dat Dream Theater niet echt verrast, komt het toch altijd met kwalitatief sterke platen om de hoek zeilen, boordevol te gekke songs met waanzinnige instrumentale intermezzo's.

Berichten over nieuwe drummer verplaatst naar Dream Theater

Weer een 6 schitterende nummers van Dream Theater. Wither is op zich een mooie ballad. En A Rite of Passage en vooral The Count of Tuscany zijn prachtige nummers.

En verhoogd naar 5* en meteen ook in mijn Top 10 !(ten nadele van Images & Words) Fenomenaal album! The Count of Tuscany behoort tot de allerbeste songs die ze ooit hebben geschreven. Momenteel draait Disc 3, eigenlijk voor de eerste maal. Doodzonde dat ik deze nog niet eerder heb gehoord! Door het ontbreken van LaBrie's zanglijnen, ontdek ik nu details in de muziek die me niet eerder waren opgevallen. Wat een openbaring.

Dit is een album zoals de laatste paar van DT allemaal zijn. Meer commercieel en lang niet zo goed en veelzijdig als de oudere platen. 'Helaas' zijn de muzikanten te goed om ze eens lekker weinig sterren te geven (ook al geven ze daar niets om, verwacht ik) en dus krijgt DT van mij altijd 4*, minstens. Maar I&W uit je top10 schrappen om voor deze plaats te maken, daar begrijp ik helemaal niets van. Alleen de Shattered Fortress schiet bij hier boven de rest uit. Geniale samentrekking van eerdere songs. Een grote DT-medley.

Commercieel, NielsAp? In tegenstelling tot Falling Into Infinity is deze toch compleet niet commercieel en kijk maar eens naar die songlengtes. En het album is ook erg gevarieerd.

Falling into Infinity is absoluut het dieptepunt, heeft weinig te maken met deze plaat. Dit album leg ik op de stapel 'commercieel', alles lijkt weer op elkaar en ze hebben het henzelf, vind ik, erg makkelijk gemaakt. Check A Rite of Passage en dat vreselijke Wither. Toch echt iets anders dan Scenes of I&W.

Ik ben ook geneigd het vroegere werk commerciëler te noemen dan het huidige. Ook Images And Words klinkt een stuk gladder dan dit. Maar het begrip 'commercieel' lijkt me voor een band als Dream Theater nogal relatief.
De schoorsteen moet weliswaar roken, maar er worden geen hitparadeknijters geschreven.

Wither zou de enige single zijn voor dit album naar mijn mening vind ik en dat hebben ze ook gedaan. De band heeft ook samengewerkt met Rick Astley: Wither

Een relativerend stukje van Edwynn. Commercieel is inderdaad relatief te noemen in dit verband. Ik vind dit weinig nieuws, nogmaals, veel van hetzelfde waar we bij DT aan gewend zijn geraakt.

Toegankelijker lijkt me nog een iets accuratere beschrijving dan commercieel. In de veronderstelling dat consumenten zich niet laten afschrikken door de lengte.



Dat album moet je wat in zijn context zien. LaBrie had stemproblemen en daarom konden ze hun normale ding niet doen. Bijgevolg hebben ze die plaat in elkaar gedraaid die wat minder vergde van 's mans vocale capaciteiten.

Met 'oude' bedoelde ik 'huidige' .

Op Black Clouds hoor ik een band die gewoon lekker doet waar ze zin in heeft. Geen wereldschokkende dingen, maar wel behoorlijk enthousiast klinkende, toffe stukken.