Guns N' Roses - Appetite for Destruction (1987)

Inelk geval voor mij 1 van de beste debuut albums ever! Jeugdsentiment. Een van de albums die ik bij eerste keer beluisteren het gevoel had en nog steeds heb van wauw WTF heerlijk!

Voor the record mijn lijstje beste wauw debuut albums!

1) guns 'n roses - appetite for destruction.
2) black crowes - shake your money maker.
3) van halen - 1
4) Metallica - kill m all.

Nirvana of Guns N' Roses is muzikaal gezien natuurlijk ook een wereld van verschil. Hoewel ik absoluut niet van een "fuck you" mentaliteit hou kan ik de muziek van Nirvana goed waarderen....

Qua verschil in stijlen valt het wel mee, Nirvana schuift wat meer richting de alternatieve rock, Guns 'n Roses is iets meer beïnvloed door de oude Aerosmith, hoewel Nirvana ook goed geluisterd heeft naar Lennon (Well Well Well).

In jouw geval kan ik me dat zeker voorstellen, want de stevige nummers zijn ook een rauwe bak herrie! Ik houd ervan en krijg daar energie van, zeker tijdens het sporten Hun imago maakt mij niet heel veel uit, het gaat mij puur en alleen maar om de muziek, meer niet. De rustigere nummers (ballads) kun je die ook niet waarderen dan?

Nirvana introduceerde met de Grunge dan ook een nieuwe muziekstroming, wat ook gelijk de laatste vernieuwing ooit was in de muziek wereld. Gun N Roses borduurde natuurlijk voort op bekende recepten, en wat Von Helsing hierboven zegt ben ik het helemaal mee eens, dat ze zijn beinvloed door 'oude' Aerosmith uit de jaren 70.

Nee, ik krijg ongelooflijke jeuk als ik de stem van Axl Rose hoor.

Eén zin, twee krankjoreme stellingen.

- hè, dat was ff lachen.

Haha, nog meer idiote stellingen blijkbaar vandaag. De één nog gekker dan de ander.

OK, ik zal het even duidelijk stellen:
1. Nirvana heeft de grunge niet geïntroduceerd, hooguit mainstream gemaakt
2. Cobain had veel charisma en talent als liedjessmit, maar kon niet zingen, tenzij heel ingetogen, zoals op het Unplugged album

Guns 'N Roses is bijna een link tussen de hair metal en de mainstream grunge. Vergeet niet dat bijvoorbeeld Andrew Wood naar LA wilde om daar het kunstje af te kijken.

Nou nee! Als er één band het predicaat 'overschat' verdiend dan is het in mijn ogen Nirvana. Toegegeven; Axl Rose vind ik ook geen topzanger maar ik heb zelden zo'n zeikerige stem gehoord als die van Cobain. Al komt Neil Young very close. Muzikaal heeft Nirvana ook niet echt veel te melden. Het is allemaal vrij beperkt en behalve Grohl beheersen ze hun instrumenten erg matig. Ze zorgden wel voor een nieuwe stroming maar dan zijn bands als Pearl Jam, Soundgarden en Alice in Chains een stuk beter. Vind ik dan hè

Je kunt veel vinden van de 'reinforced' falsetto' van Axl. Maar je kunt niet zeggen dat hij niet kan zingen. Moeiteloos houdt hij hetzelfde niveau tweeënhalf uur per avond. Dat kan alleen met een goede techniek en dito onderhoud.
Cobain kon niet veel meer dan schreeuwen en een beetje murmelen. Heel herkenbaar en iconisch natuurlijk, maar veel had dat gewoon niet om het lijf. Die had moeite om jet einde van een half uurtje optreden zonder hapering te halen. Laat staan dat ie met Elton John een Borapje had kunnen doen.

Nou hier klinkt Rose toch niet geweldig.

Voordat je verdergaat naar YouTube

Ik vind hem overigens sowieso geen geweldige zanger.

Rose is geen slechte zanger en tijde van Appetite kon ik hem nog wel aanhoren. Zijn pathetische voordracht ten tijde van de UYI albums trok ik echter al niet meer. Op het sleazy Appetite komt Rose nog lekker vuig voor de dag en sluiten man's vocale capaciteiten goed aan op het smerige Rhythm& blues sausje dat over de nummers heen wordt gegoten.

Bij AC / DC deed ie het ook heel aardig toch? Maar ik hoor verder alleen bedenkingen over zijn stijl. Geen technische argumenten. En, nee, een filmpje waar het ff de mist in gaat, is geen onomstotelijk bewijs voor algeheel falen.

Ik vind hem prima passen bij bij de Gunners. En Rose is absoluut zeer herkenbaar. Maar een wereld (uitzonderlijke) zanger vind ik hem niet. Hij komt vrij hoog ja. Maar waar precies vindt jij hem zo uitzonderlijk in Edwynn ?

Axl Rose houdt zich ook staande als achtergrond zanger zoals bijvoorbeeld op Don Henley's I Will Not Go Quitly, of het live duet met the Stones op Salt of the Earth. Axl heeft ook de kwaliteiten van een Jimmy Barnes. Hij kan rock and roll aan maar ook melodieuze, AOR-achtig materiaal.

Ik heb dat eigenlijk bij zowel de Gunners als Nirvana. Wat ook niet voor mij meewerkt is dat deze bands (door welke reden dan ook) relatief weinig platen hebben uitgebracht.

Waar heb ik hem uitzonderlijk genoemd?

In vergelijking met Kurt Cobain is gewoon objectief vast te stellen dat Rose een technisch begaafde zanger is die weet hoe hij zijn stem in conditie kan houden. Verder laat al het werk wat we van hem hebben kunnen horen dat hij ook nog eens veelzijdig is. Uitzonderlijk is het natuurlijk niet want gasten als Jani Lane, Mike Matejevic, Jeff Keith, Jack Russell, Sebastian Bach, Steven Tyler en noem ze allemaal maar op, kunnen ook best wel een paar nootjes kraken.

Grappig dat je dat zegt. Op kleppers als Bowie en Springsteen na vind ik een plaatje of 4 a 5 juist eerder een voordeel dan een tekortkoming.

Hoe het ook zij, 'In Utero' is een meesterwerk dat bij mij op 5* staat en ik regelmatig nog luister, op 'A.f.D.' staan enkele nummers die ik op zich kan dromen, maar de rest van de plaat hoef ik niet weer te horen - derhalve geen cijfer.
De stijlen van de bands zijn ook wezenlijk anders, dus waarom eigenlijk vergelijken?

Ik vraag me toch af met welke stelling van jou ik het het minste eens ben, dat deze plaat richting de punk schuurt of bovenstaande quote. Ik ga toch voor de tweede Zelfs als je de scope gewoon op rockmuziek houdt, dan nog zijn er na Nevermind nog zat vernieuwingen geweest, ik noem even een post-rock of post-punk revival. Maar nu gaan we natuurlijk wel erg off-topic.

Daar heb je eigenlijk wel een punt ja. Blijkbaar was ik in de veronderstelling dat je Rose wel een wereldzanger vindt.

Deze maar eens op vinyl gehaald. Staat eigenlijk geen 1 matig nummer op zo blijkt maar weer.

Als "Sweet Child 'o Mine" op de radio te horen is ... zo vlug mogelijk wegzappen... wat een ergerlijke zanger zeg... en zijn entourage is ook al niet om over naar huis te schrijven... niet aan mij besteed

Op basis daar van geef je 1 ster? Ik heb Sweet Child ook iets te vaak gehoord op de radio waardoor het zijn glans wat verloren is. Maar het blijft een mooie compositie, net als al die andere nummers ook mooie composities zijn. En de band kon zeker spelen. Dat Axls stem niet je ding is kan ik wel inkomen, das een kwestie van smaak.

Heerlijke cd met een heel passend “vies” , rauw en sleazy geluid. De nummers worden ook niet gezongen maar uitgespuwd. De gitaar is ruw en soms nog net in de maat en niet vals… Alles “on the edge”. Zo hoort het ook te klinken. Hierna werd allemaal wat bombastisch en geproduceerd voor de massa. (B.v. November rain….)
Dit geluid past bij deze band in deze hoedanigheid en in deze fase. Fijn voor hun dat het zo’n succes werd, maar voor ons als liefhebbers was het jammer. Want eigenlijk is het hierbij gebleven…

Die Use Your Illsusion platen waren destijds voor mij een ingang naar wat steviger muziek. Niet lang daarna kende ik deze ook.
Veel nummers van Use Your Illusion zou ik toch niet beschouwen als geproduceerd voor de massa of in ieder geval niet meer dan de nummers op deze plaat.
Terugkijkend vind ik deze plaat een stuk minder goed dan die 2 opvolgers.

Dat mag jij natuurlijk vinden.

Yes!! Hoopte ik al

Dit album vind ik van buitencategorie, want echt ieder nummer is goed! Als je alle nummers zo ziet staan zou je denken dat het een best of zou zijn, maar niets is minder waar! Voor mij 1 van de beste debuut albums die ik ooit heb gehoord!

"Sometimes a man's gotta do what a man's gotta do".

Een plaat die deel uitmaakt van de soundtrack van mijn jeuegd.
Destijds meteen gehaald toe ie uit kwam en een van de weinige platen waar ik in mijn eentje volledig op uit mijn dak kon (en kan) gaan, net zoals bij het waardeloze Goffert Park optreden een paar jaar later, toen Axel volop in zijn zelfoverschattinsfase begon terecht te komen.

Nu 35 jaar later klinkt de plaat nog als een klok en in mijn oren zelfs nog een stuk minder gedateerd dan waar ik een tijdje gelden bang voor was. Een plaat waarvan je iedere noot kent, waar je alle teksten moeiteloos op meedreunt, die eigenlijk geen zwakker broeders kent en die na 35 jaar nog steeds geen moment verveelt verdient maar één waardering.

Verhoogd naar:
*****

Geweldig debuut staat geen verkeerd nummer op. Ook gelijk het beste wat ze ooit gemaakt hebben(vind ik). Maar goed met zo’n debuut word
Ook moeilijk om te overtreffen