Guns N' Roses - Appetite for Destruction (1987)

Hier is 'ie te krijgen voor wat minder:
Appetite For Destruction (2LP 180g Audiophile Ltd. Vinyl Edition) [Vinyl LP] - Guns N' Roses: Amazon.de: Musik
APPETITE FOR DESTRUCTION (LIMITED AUDIOPHILE VINYL), GUNS N' ROSES, LP | PlatoMania (ook in de winkels)

Ik heb de 3 bonus cd's van de Super Deluxe editie gehoord. Vooral de moeite waard zijn cd 3 & 4 met the 1986 Sound City Session N' More, met name de tweede helft van cd 3 en geheel cd 4. CD 4 begint met 9 heerlijke rock n' roll nummers, daarna volgt een ruwe piano versie van November Rain die ik erg mooi vind, gevolgd door een setje akoestische versies. Op de 3 cd's staan ook b-sides, ep's, live songs, een paar onbekende songs en covers, zoals een sterke 'Heartbreak Hotel'...

Ik zou echter nooit de boxset kopen vanwege de belachelijke prijs voor 4 cd's, een blu-ray, boek en wat prullaria.

Vandaag ook binnen gehad, en ik kan niks anders dan dit beamen, Fantastisch geluid, zeker vergeleken met de originele LP. En dat artwork, mooi. Veel aandacht aan besteed! Blij dat ik m toch heb gekocht.

Ik heb de 2 cd ook gekocht,maar cd 2 valt me vies tegen eerlijk gezegd.

De sound city sessions hebben niet het beste geluid, terwijl het wel interessante opnames zijn en de live opnames die daarop volgen zijn nog belabberder.

Deze had ik beter kunnen laten liggen.

Ja het moet allemaal niet te rudimentair worden natuurlijk.

Het is juist interessant, maar dit lijkt een bij elkaar geraapt zooitje..

Wat had je dan verwacht bij demo opnames?

Ik ken veel betere demo opnames... Dit is over het algemeen ook nog eens slechte kwaliteit... Misschien teveel verwend door het Prince fan zijn. Die man zorgde er zelfs voor dat zijn demo's tip top in orde waren en eigenlijk al zo uitgebracht konden worden.

Guns N' Roses stond destijds bekend als de the most dangerous band on earth. En terecht denk ik als we alle verhalen over drank- en drugsmisbruik mogen geloven. Daar kun je geen gepolijste demo-opnames van verwachten toch? Ik vind het juist wel wat hebben dat rauwe.

Het rauwe vind ik ook juist heerlijk. Het gaat me meer om de opname kwaliteit.

Ok, ik heb er geen last van, je hoort alle instrumenten prima, alsof ze in je huiskamer staan te spelen. Dat het af en toe wat rammelt draagt juist bij aan de charme. Vind je de "live" nummers van Lies ook slecht klinken dan? Dat zijn namelijk opnames van dezelfde sessie met later ingemixt publiek.

Ja. Die skip ik ook altijd.

Dankzij een oudere neef, een grote fan van deze band, kwam ik al vrij vroeg in aanraking met de muziek van Guns n’ Roses. Het zal ergens in 1990/91 geweest zijn, nog voor de release van het tweeluik Use Your Illusion. Ik kan me nog herinneren dat ik Paradise City als achtjarige knul helemaal geweldig vond, uiteraard nog niet wetend waar de teksten over handelden. Voor de rest staat me niet zo veel bij van deze eerste kennismaking, maar toen ik enkele jaren zelf genoeg zakgeld had werd Appetite for Destruction een van mijn eerste cd’s die ik kocht.

Gedurende mijn hele tienerjaren heb ik Appetite helemaal grijsgedraaid, maar daarna heb ik ‘m nog maar weinig opgezet. Vele jaren gingen voorbij, tot ik enkele maanden geleden besloot om ‘m weer eens te draaien. Dat werd een feest van herkenning, met als gevolg dat ik mijn beoordeling vehoogd heb. Met name de hits als Welcome to the Jungle, Sweet Child O’Mine en uiteraard Paradise City staan ruim 30 jaar later nog steeds als het spreekwoordelijke huis. Dat is naast de verfrissende, originele opzet ook te denken aan de karakteristieke zang van Axl en het enthousiasme van de band. Het allersterkste nummer is voor mij het epische Rocket Queen, dat rustig begint maar groots en meeslepend eindigt. Ook songs als Mr. Brownstone, Nightrain en Think About You behoren tot mijn favorieten, hoewel er eigenlijk geen enkel nummer in negatieve zin uitspringt.

Tekstueel hebben de songs niet zo veel om het lijf, maar dat zoek ik ook niet bij Guns n’ Roses. Nee, dit is een verfrissende plaat die de tand des tijds redelijk goed heeft doorstaan: 4*.

Vrij lage score voor zo'n heerlijk album. Ik pomp er ff
4.5 ster bij.

En? Hielp het wat?
Het album staat hier in de music meter top 250, dus er is nog genoeg animo voor de plaat.

Die Sound City demo's op de nieuwe luxe uitvoering zijn te gek. Het klinkt vrij belabberd, veel foutjes, het is alsof je er bij bent. Er is weinig achteraf aan geknutseld en voegen wat mij betreft daarom echt iets toe.

Als ik een Hans Brouwer album top 250 zou moeten/mogen samenstellen.... Ik denk niet dat "Appetite...." daar deel van uitmaakt. Guns N' Roses: het is zo'n ongelooflijke bak herrie.

De muziek is nog steeds hetzelfde als in 1987, alleen veranderd je muzikale voorkeur door de jaren heen natuurlijk wel. Afgelopen week hoorde ik Paradise City op de radio, en dat is inderdaad een knetterhard nummer, maar wel lekker, vooral tijdens het hardlopen, je loopt gelijk een tempootje sneller

Voor mij een perfect album met geen enkel minder nummer erop, en natuurlijk een beetje jeugdsentiment. Hoort zeker tot mijn 10 favoriete albums allertijden.

Het heeft ook te maken met wanneer je in aanraking bent gekomen met de muziek ( ongeacht welke)

scientific studies show we remember more from our adolescence and early twenties than any other period of our lives.

En dat heeft weer invloed op nostalgische gevoelens en zo.

Klip en klaar en geen speld tussen te krijgen. De muziek die ik luisterde in mijn pubertijd tot aan mijn twintiger jaren hebben mijn smaak grotendeels bepaald. Het vormt min of meer de basis waar ik vaak op teruggrijp.

Veel losse nummers zijn me natuurlijk bekend maar het geheel had ik nog niet beluisterd. Ook 33 jaar na datum blijft dit een mijlpaal in de hardrock met een aantal regelrechte anthems. Ook de minder bekende nummers bevallen en hebben nog rek in zich. Misschien wel een tikkeltje te lang.