Gene Clark - No Other (1974)

Als we jou ook niet strak aan de jazz les houden, dwaal je meteen weer af, he? Maar okee, van dwaling is hier geen sprake natuurlijk. Zal hem binnenkort ook weer eens uit de kast trekken, want dit is een hele fijne. White Light (singer-songwriter) en Fantastic Expedition (country rock) zijn zeker ook fijne albums, maar totaal niet met elkaar en met deze overgeproduceerde, ambitieuze rockplaat te vergelijken. Dit was Clark's poging om de wereld een nieuwe Pet Sounds of Sgt. Pepper te schenken, maar dat is niet bepaald gelukt, zoals we weten. Je kunt zeggen van Clark wat je wilt, hij had wat moeite om een succesvolle richting te kiezen en is in zijn zoektocht naar erkenning bij leven niet geslaagd, maar dat misfortuin heeft ons een behoorlijk veelzijdig artiest opgeleverd. En de erkenning, die zat in het vat waar ook goede wijn in zit.

Heb hier al eens eerder, op 25/11/2019, de link gepost van hedendaagse artiesten en ervaren rotten - o.m. Fleet Foxes, Beach House, Iain Matthews - die dit album integraal live ten gehore brengen en dan blijkt eens te meer dat het niets aan relevantie heeft ingeboet.

Sommigen onder ons vonden via This Mortal Coil - en de covers van Clark passen daar wonderwel - de weg (terug) naar Clark; en da's al een teken - sorry guys - 4AD is een label voor echte liefhebbers, niet voor noobs.

Het verschil tussen het Early L.A. Sessions dat ik heb en Gene Clark with the Gosdin Brothers is de track, Operator Elevator. Die "Echoes" cd is een compilatie - van het soort dat ik verafschuw vanwege de willekeurige samenstelling en gebrek aan volledigheid - het bevat bijv ook materiaal van Clark met The Byrds.

Naast de genoemde Here Tonight is er ook nog Demos and Outtakes te vinden; ik dacht op Sony - met o.m. covers van Needles and Pins (Searchers), Living Next Door To Alice (New World/Smokie) en een snellere versie van I Feel a Whole Lot Better.

Voorbeeldje: GENE CLARK with the TEXTONES Jokers Are Wild (1985) - YouTube

Driemaal raden waaraan dit doet denken?

Da's een bootleg, op het Nosy (!) label. Geen officiële uitgave. "Roadmaster" zeker ook eens proberen Sandokan-veld.

Dan moet ik ook nog ergens - ik zal 'ns in J-River kijken - een reeks andere opnames hebben (weet bijna zeker dat die op Sony zijn), maar de metadata daarvan raar (veel werk in J-River) en daarom nooit opgenomen in de collectie.

Fraai album! Ik ben normaal best allergisch voor bombast en overproductie, maar bij sommige artiesten hinder mij dit totaal niet. Dat geldt bijvoorbeeld ook voor - de betreurde - Dan Fogelberg, die zich duidelijk door dit album heeft laten inspireren. Luister eerst naar Silver Raven en daarna naar Dan's As the Raven Flies van het album Souvenirs.

Het knappe van dit album is dat het enorm ambitieus en maximalistisch van opzet is. Clark is all-out gegaan. Op geen enkel moment zakt dit bouwwerk ineen door kitsch, bombast en pretentie en dat maakt het album nog indrukwekkender. Misschien hou ik net nog iets meer van White Light dan van No Other, omdat het iets intiemer aanvoelt.

Ik heb dit album - na twee jaar - weer eens aandachtig beluisterd. En daarna gevolgd door dat andere prachtalbum van Gene Clark: White Light. En hoewel het beide nog altijd erg fraaie albums zijn, ervaar ik ze nu toch wat anders dan vroeger.

De twee albums verschillen nogal van aard: de productie van White Light is ingetogen en ook intiem, terwijl No Other qua productie erg 'vol' is.

Maar ik vind de kwaliteit van de songs op dit album nogal wisselend. Zo is het openingsnummer niet meer dan een middelmatig countryrock nummer, maar wat doet dat gospelkoortje daar nu toch?. Gelukkig volgt dan direct een van de hoogtepunten in de vorm van Silver Raven. Prachtsong.

Het titelnummer is ook fraai, maar dan volgt Strength of Strings. Zeker niet slecht, maar het doet mij toch wel heel erg veel denken aan Words (Between the Lines of Age) op Neil Young's Harvest.

Tja, en dan de productie, die regelmatig neigt naar het bombastische. Daar ben ik op zijn tijd zeker niet vies van. Maar het kan zeker beter: luister direct na No Other eens naar Souvenirs van Dan Fogelberg en misschien ben ik dan niet de enige die dat album toch beter vind.

Conclusie: blijft een aangenaam album, maar toch een halfje eraf.

We hadden de grote boxset al met sessies en alternatieve versies etc, nu komen enkele van de sessies ook apart uit op vinyl voor RSD:

Gene Clark - No Other Sessions (50th Anniversary of No Other) - RSD 2024 - (Vinyl LP)

Toch verhoogd naar het maximale.
Luisterde 'm regelmatig afgelopen week en hoewel ik er al heel erg over te spreken was, voelde ik een soort magie wat ik nog niet eerder had met No Other.
Kun je het je voorstellen dat dit toendertijd bepaald niet met open armen ontvangen werd?
Één van die albums die pas later de welverdiende waardering kreeg.
Gene Clark was bepaald geen fan van reizen en kon dus ook niet echt goed promoten, en dat was ook wat de platenmaatschappij bepaald niet deed.
Een gepijnigde ziel, moeite met het leven en de gecompliceerde complexe wereld van "de scene" was niet echt aan hem besteed.
Maar wat een talent en puurheid is hier waar te nemen.
Prachtplaat.