The Verve - Urban Hymns (1997)

Dit blijft een juweeltje. Al vanaf '99 in de collectie en nog steeds met regelmaat genieten van deze fantastisch opgebouwde plaat. Kan me wel vinden in een eerdere kritiek dat sommige nummers wat korter hadden gekund, maar ach, als je dan velvet morning of sonnet voor de zoveelste keer hoort en nog steeds kippenvel krijgt....

Staat eigenlijk geen echt slecht nummer op, maar het duurt allemaal te lang. Daarbij lijken een paar nummers ook erg veel op elkaar en daardoor lijkt het nog langer te duren. Vier nummers eraf en het is voor mij een klassieker, nu krijgt ie 3,5 ster.

Ik vind met name Lucky Man een fenomenaal nummer. Een voor mij onovertroffen stuk binnen dit verder redelijk onovertroffen album binnen hun output.

sterk album. Ik hou ook van de psychedelische invloed

Zelfs zoveel tijd na dato nog actueel. Veel sterke songs maar met name de experimenten met geluid zijn erg geslaagd, bijvoorbeeld het einde van The Rolling People. Wat ze daar met het gitaargeluid doen is fantastisch en geeft the Verve een unieke positie in de Brit-pop. Enige nadeel is dat uiteindelijk veel van de tracks op elkaar lijken waardoor het hele album in één luisterbeurt net teveel van het goede is. Individueel zijn de tracks echter allemaal de moeite waard.

Als je het experimentele waardeerd zou ik zeker de oudere platen even luisteren van ze. Die zijn m.i. een heel stuk beter nog!

Deze plaat heb ik om de een of andere dwaze reden altijd links laten liggen – ik geloof dat het iets te maken had met het achterlijke vooroordeel dat Richard Ashcroft een druggy warhoofd met onvoldragen muzikale ideeën zou zijn, terwijl, als deze plaat íéts duidelijk maakt is het wel dat hij c.q. The Verve zeer gestructureerde en zorgvuldig gearrangeerde muziek aflevert. Met de psychedelische en soms te lang doorzeurende gitaarjams op het einde van op zich interessante nummers als The rolling people, Catching the butterfly, This time en Come on heb ik niet zo veel (bij Oasis en het tweede album van de Stone Roses vond ik dat ook al de minst interessante passages), maar van nummers als Space and time, Weeping willow, Lucky man, One day en Velvet morning lust ik wel pap, steeds met dat mooi volle en gedetailleerde maar tegelijkertijd heldere en warme geluid. De opvallendste nummers staan echter aan het begin van de plaat, met de beruchte opener en de fantastische single The drugs don't work – die laatste track zou voor mij het hoogtepunt van het album zijn, ware het niet dat het nog afgetroefd wordt door Sonnet, een nummer waarvan ik letterlijk tranen in mijn ogen krijg elke keer dat ik het hoor. Onversneden schoonheid, melancholie die nergens sentimenteel wordt, een melodie om een moord voor te plegen, prachtig gezongen, me dunkt dat je je leven al als half geslaagd mag beschouwen wanneer je één zo'n nummer uit je pen krijgt.

Werkelijk n heerlijk album..een van mijn favorieten..ik ga altijd zo heerlijk uit mijn dak op Come On

"Bitter Sweet Symphony" is voor mij een van beste Rock-nummers uit de jaren '90, samen met "Karma Police" van Radiohead en "Black" van Pearl Jam. Het nummer bezorgt me ook keer op keer kippenvel als het voorbij komt op de playlist van mijn werk: I need to hear some sounds that recognize the pain in me yeah

En wat te zeggen over "The Drugs Don't Work": eigenlijk een even grote klaasieker - voor Richard Ashcroft een liefdesnummer, en geen over het overlijden van zijn vader zoals vaker wordt beweerd, al kan het ook zo geïnterpreteerd worden - die ik voor het eerst tegen in deze toplijst. De tweede keer toen ik het nummer hoorde kon ik amper vatten wat me overkwam: het is geen huilnummer, het gaat dat niveau dieper. Paul Bekker beschreef ooit het derde stuk uit Beethoven's 29ste piano sonata als 'de apotheose van pijn, van die diepe vorm van smart waar geen remedie voor bestaat, maar die enkel haar expressie kent in een onmetelijke stilte van uiterste wee' - Juist dat gevoel zou ik ook aan dit nummer kunnen toeschrijven.

Naast geweldige meezingers zoals de twee hierboven vermelde nummer, brengen deze heren ook zeer goede psychedelisch geïnspireerde nummers. "The Rolling People" en "Come On" zijn geweldige brokken energie, "Catching the Butterfly" gaat eerder er dromerig op vooruit. Het brengt evenals bij andere bands zoals Pink Floyd en The Doors die ik graag hoor een aangename vorm van variatie en creativiteit naar boven.

De minpunten op dit album zijn schaars, maar jammer genoeg zijn ze tegelijkertijd ook vrij groot. "Neon Wilderness" kan er nog mee door, maar is eigenlijk een vrij nutteloos nummer waar ik de meerwaarde amper van begrijp. "Space and Time" wordt gewoon vrij slecht gebracht, ondanks de niet onaardige tekst. Het complete dieptepunt wordt bereikt met "This Time".

Zonder die drie nummers was dit album wat minder langdradig geweest, maar nog belangrijker: hoogst waarschijnlijk mijn favoriete Rock-album aller tijden.

Gekocht via Discogs voor € 0,80 (!!) als nieuw, dat is alleen de aanwezigheid van Bittersweet Symphony al waard. Maar... wat een prachtige plaat is dit eigenlijk!

Lucky man! Indeed.

Typische jaren '90 Britpopplaat.
Ik heb bij dit album wat ik heel vaak heb met dit genre. Het wordt nergens slecht, maar het gaat me in het tweede deel vervelen.
De singles zijn uiteraard ijzersterk.

Om maar met de deur in huis te vallen : Bittersweet Symphony vind ik het minste nummer. Dan weet je genoeg over het niveau van deze schijf. Stuk voor stuk uitgesponnen theatrale meesterwerken. Zijn ongetwijfeld ontstaan onder het genot van een snuifje en een slokje. Who cares. Absolute uitschieters Rolling People en Come On. Klassieker.

Weet nog goed dat Rob Stenders toentertijd helemaal gek was van Bitter Sweet Symphony, hij draaide het echt helemaal grijs, daardoor heb ik deze band ook leren kennen.
Had eigenlijk toen wel verwacht dat ze nog veel meer briljante muziek zouden uitbrengen, maar helaas is het bij Forth en wat solo albums gebleven.

Zoals waarschijnlijk zovelen hier heb ik deze plaat ontdekt via Bittersweet Symphony (bleef maar in tv-trailers voorbijkomen op de Belgische televisie) maar eigenlijk was dat maar heel even mijn favoriet van Urban Hymns. Na een luisterbeurt of drie werd Velvet Morning mijn lievelingetje, en dat is ie sindsdien altijd gebleven. Ik word nog steeds elke luisterbeurt compleet gevloerd door die song.

In zijn geheel al een prachtige plaat natuurlijk. Megalomaan, spacey en overdramatisch, maar prachtig. Velvet Morning maakt het voor mij evenwel helemaal af.

He said, don't you find
That it's lonely
The corridor
You walk there alone
And life is a game
You've tried

Destijds luisterde ik (ook) veel naar Radio 3(FM). Ik kan mij nog herinneren dat ik bijna 15 was, toen ik 'Bitter Sweet Symphony' voor het eerst hoorde. Ik was toen nog herstellende van een val onder een viaduct (op 1 mei 1997) die me bijna fataal werd, en zat toen begin Juni(?) op de achterbank van de auto van mijn vader. Hij en mijn moeder brachten mij toen in de namiddag naar een oud-klooster/hotel in Biezenmortel (bij Udenhout). Zo kon ik nog een dagdeel van een schoolkamp meemaken, waar ik niet bij kon zijn. Het was een mooie dag, toch nog wel.

Wel was het gevolg van 'Bitter Sweet Symphony', dat ik de daarop volgende singles 'The Drugs Don't Work' en 'Lucky Man' ook meteen geweldig vond.

Heel, heel lang geleden voor het laatst gehoord, dus moest weer even luisteren.
Nog altijd een fijne plaat van The Verve.
Britpop/rock die vaak prettig zweeft, maar ook rockt op gepaste tijden.
Natuurlijk is er een hoop inspiratie geput uit de 60's, want ook lichte psychedelia is aanwezig, en ook de strings zijn een aanvulling.
Een nog altijd prima sfeervol stel songs, waar Lucky Man net als toen, mijn favo is, prachtig hemels refein.
Ach, misschien had het had allemaal wat bondiger en korter gekund, maar zo'n nummer als Come On, kan dan weer niet lang genoeg duren

Zeker niet de meest originele band, maar dit is een plaat die 20 jaar later nog zeker gehoord mag worden.

Kan me nog herinneren dat Bittersweet op de radio uitkwam. 20 jaar geleden damn wat waren we nog jong

En het voelt als gisteren!
Het gaat verdomme ook zo snel!
Gelukkig is er muziek

Wat slowchat verwijderd.

We zijn toch nog steeds jong? Of tenminste iets minder jong dan toen maar nog steeds niet oud, hoogstens een ietwat oudere jongere

Maar goed 20 jaar verder en er is een prachtige anniversary box verschenen van dit album. 5 cd's en 1 dvd met een live concert uit 1998, de videoclips en wat Jools Holland opname. Veel van dit alles is ook op 1 van de 5 cd’s te vinden. Verder alle B kanten en de nodige andere versies van de singles. Het pakketje is op zich niet heel duur (in vergelijk met andere van dit soort lijvige boxen) maar 60 a 70 euro is nog steeds wel een bedrag waar ik eens een tijdje over moet nadenken om er dan achter te komen dat deze niet meer leverbaar is en de prijzen de lucht in schieten…

Mijn gele sterren staan bij 2, 4 en 12 maar dat had net zo goed bij 3, 9 en 13 kunnen zijn maar drie sterren is niet veel heh

Gitarist Nick McCabe kijkt terug en een beetje vooruit.

De nieuwe super deluxe uitgave van Urban Hymns is werkelijk prachtig.
Het reguliere album is al een meesterwerk maar op deze 5 cd uitgave staan ook wat extra pareltjes.
De B sides met wat demo's warenover het algemeen al bekend maar geven weer een goed beeld van de ontwikkeling van The Verve vanaf "Storm in Heaven" tot "Urban Hymns" .
Het concert in Haigh Hall uit 98 laat The Verve op zijn hoogtepunt horen.
Maar het zijn vooral de live nummers van CD5 die hemelse uitvoeringen laat horen van oa "Space and Time" met Ashcroft in topvorm, Nick McCabe die even een dekentje legt over "History" en eindelijk mooie live uitvoeringen van "Slide Away"en "A Man Called Sun".
Samenvattend""This Is Music"!

Urban Hymns / 5CD+DVD super deluxe edition

CD1
Remastered album
1. Bitter Sweet Symphony
2. Sonnet
3. The Rolling People
4. The Drugs Don’t Work
5. Catching the Butterfly
6. Neon Wilderness
7. Space and Time
8. Weeping Willow
9. Lucky Man
10. One Day
11. This Time
12. Velvet Morning
13. Come On

CD2
B-sides
1. Lord I Guess I’ll Never Know
2. Country Song
3. Bitter Sweet Symphony (James Lavelle Remix)
4. So Sister
5. Echo Bass
6. Three Steps
7. The Drugs Don’t Work – original demo
8. The Crab
9. Stamped
10. Never Wanna See You Cry
11. (Bitter Sweet Symphony) MSG
12. The Longest Day
13. Lucky Man (Happiness More or Less)

CD3
B-sides (cont.) + 2 session tracks issued in 2004*
1. Bitter Sweet Symphony (extended version)
2. This Could Be My Moment *
3. Monte Carlo*
BBC Evening session 27/8/97 – PREVIOUSLY UNRELEASED
4. Life’s An Ocean
5. A Man Called Sun
6. The Drugs Don’t Work
7. On Your Own
8. So Sister

CD4 Live at Haigh Hall 24/5/98 – PREVIOUSLY UNRELEASED
1. This Is Music
2. Space and Time
3. Catching the Butterfly
4. Sonnet
5. The Rolling People
6. Neon Wilderness
7. Weeping Willow
8. The Drugs Don’t Work
9. Lucky Man
10. Life’s an Ocean
11. Velvet Morning
12. Bitter Sweet Symphony

CD5 – PREVIOUSLY UNRELEASED
Haigh Hall Encore:
1. One Day
2. History
3. Come On
Further live material (Washington / Brixton / Manchester – 1997/8)
4. A New Decade – Washington DC 9.30 Club (3/11/97)
5. The Rolling People – Brixton Academy (16/1/98)
6. On Your Own – Brixton Academy (16/1/98)
7. History – Brixton Academy (16/1/98)
8. The Drugs Don’t Work – Washington DC 9.30 Club (3/11/97)
9. Slide Away – Manchester Academy (11/8/97)
10. A Man Called Sun – Washington DC 9.30 Club (3/11/97)
11. A Northern Soul – Washington DC 9.30 Club (3/11/97)
12. Space and Time – Brixton Academy (16/1/98)
13. This Is Music – Manchester Academy (11/8/97)
14. Weeping Willow – Washington DC 9.30 Club (3/11/97)
15. Stormy Clouds (and Reprise) – Manchester Academy (11/8/97) 7.24

DVD
The Video 1996-1998 –originally issued as HUTVID1
Later with Jools Holland – 01/11/97 – PREVIOUSLY UNRELEASED
1. Lucky Man
2. Life’s An Ocean
3. The Drugs Don’t Work
4. Bitter Sweet Symphony
Live at Haigh Hall – PREVIOUSLY UNRELEASED

1. This Is Music
2. Space and Time
3. Catching the Butterfly
4. Sonnet
5. The Rolling People
6. Neon Wilderness
7. Weeping Willow
8. The Drugs Don’t Work
9. Lucky Man
10. Life’s an Ocean
11. Velvet Morning
12. Bitter Sweet Symphony
13. One Day
14. History
15. Come On
The promo videos:
Bitter Sweet Symphony
The Drugs Don’t Work
Lucky Man
Lucky Man (US version)
Sonnet

lucky man is echt een geweldig nummer. Ook Sonnet is erg mooi.
3,5*

The Verve is een Engelse rock band die in 1990 werd opgericht in Wigan en in 1997 zijn internationale doorbraak had. Richard Ashcroft is de grote man van het viertal, met zijn aangename, maar zeker ook karakteristieke stemgeluid en zijn schrijverstalent. Op 29 september 1997 verschijnt het derde album van de Britten, “URBAN HYMNS”, die voorafgegaan werd door de single “BITTER SWEET SYMPHONY”. Dit nummer kwam in juni van hetzelfde jaar uit en werd een internationale hit. In Nederland kwam het nummer net niet in de top 10 van de Top 40. De hypnotiserende klassieker leverde de doorbraak, maar omdat het liedje gebaseerd was op de orkestrale versie van de Rolling Stones hit “ THE LAST TIME”, moest The Verve de namen van Jagger & Richards vermelden en die beide heren betalen voor het gebruik. “BITTER SWEET SYMPHONY” zorgde echter wel voor de terechte aandacht en met een wereldwijde verkoop van meer dan 4 en een half miljoen exemplaren, groeide het album uit tot het succesvolste album van The Verve. De songs zijn sober van sfeer, hebben psychedelische invloeden alle 13 tracks roepen een bepaald melancholische gevoelen op. De werkelijk briljante 2e single “THE DRUGS DON’T WORK” behoort misschien wel tot één van de mooiste liedjes die in de nineties zijn verschenen. Een prachtige afwisseling tussen uptempo en ballad, maken van “URBAN HYMNS” een heerlijke luistersessie van ruim 75 minuten (al zijn de laatste 8 minuten en 40 seconden van de albumsluiter “COME ON” niet om aan te horen). Na dit album werd het stil rondom The Verve, maar in 2008 verscheen het toepasselijk getitelde vierde album, ‘FORTH”. Het succes van “URBAN HYMS” werd echter niet meer behaald…een klassieker!!

"Bitter sweet symphony" vond ik een droom van een plaat en in redelijkheid tot wat ik eerder van de band had gehoord dacht ik gelijk aan een zeldzame piek in hun oeuvre. Toen ik de recensies las bleek dat geen goede inschatting geweest en ik draai de cd nu nog steeds met regelmaat en elke keer klinkt het weer even fris. Vakwerk.

Toch een album van heel veel net niet nummers. Alleen al die rare single, waar Jagger - Richards de meeste centen opstreken voor iets waarmee ze zelf ook heel weinig van doen hebben gehad, geeft aan dat er iets goed mis zat. Een bittere sample zogezegd. Toch is 'Bittersweet Symphony' voorlopig het nummer waardoor The Verve nog wel een tijdje herinnerd zal worden. Ik heb het nooit zo heel veel gevonden. Er staan een paar betere nummers op het album, vooral in het iets zachtere segment, maar niet een waardoor ik de plaat uit de enorme kast trek. Meer zo af en toe bij toeval voor een paar nummers.

Daarna werd het nooit meer iets. De soloplaten van Richard Ashcroft zijn toch allemaal matige platen en met zijn oude makkers kon hij niet meer door een deur. The Verve, een middelmatige bandje uit de 90s.

Deze plaat (vinyl dus inderdaad) tegelijk gekocht met (What's The Story) Morning Glory van Oasis. Twee briljante Britpop platen uit de jaren 90. Toch was het destijds bij mij, ik was toen pakweg 15 jaar, vooral Oasis. Natuurlijk kende ik The Verve wel, vooral van die ene grote hit die kapot gedraaid werd op radio en MTV. Toch was het The Drug's Don't Work die bij mij bleef hangen en die ik regelmatig luisterde, omdat hij in mijn mapje gevarieerd stond, opdat ik hem niet zou vergeten zegmaar. Maar gek genoeg kwam het nooit tot het luisteren van dit volledige album. Hier kwam verandering in toen we een nieuwe auto kregen, ik een Spotify account nam en zo onderweg geregeld een album erbij pakte.

Na een luisterbeurt belandde hij wederom op mijn wensenlijst van Amazon en... eindelijk is het zover. En wat een album is het ook eigenlijk. De singles zijn goed gekozen, want ook Sonnet en Lucky Man zijn briljant. Verder sterke albumtracks, al gaat het soms allemaal een beetje lang door. Het mag de pret niet drukken.

Verder mij eigenlijk nooit verdiept in The Verve. Wel had ik het eerste, overigens prima, solo-album van Ashcroft. Ook die onlangs weer eens geluisterd, met opvallend veel plezier. Misschien toch maar eens in verdiepen. Wel jammer eigenlijk dat The Verve altijd herinnert zullen worden om dat nummer met die sample, dit album bewijst nog maar eens dat ze veel meer in hun mars hadden.

De manier van zingen van Richard Ashcroft heb ik altijd geweldig gevonden. Stevig en cool. Het ultieme medicijn tegen slapjanus-zangers. En ook de clip van Bittersweet Symphony maakte als 13-jarige indruk op me. Wat een lekkere schijt aan alles houding.

Maar eigenlijk nooit verder gekeken dan hun paar hitjes.En het is een heel behoorlijk album. Al spreken niet alle nummers mij aan. De rustigere kalere nummers zoals The Drugs don't work of Sonnet doen we wat minder.

Toppers vind ik wel Bittersweet Symphony, Lucky Man en Rolling Man.

Ik corrigeer mezelf. De verveling slaat niet meer toe en dus heb ik mijn score met een halfje verhoogd.

Ik heb juist het tegenovergestelde, veel gedraaid destijds maar tegenwoordig vind ik veel nummers (zeven stuks klokken ruim boven de 5 minuten) te lang duren. Het wordt allemaal wat zemelig. Met de eerste twee platen van de band heb ik dat veel minder omdat de psychedelische invloeden op die albums de lange speelduur wat mij betreft rechtvaardigen. Sonnet blijft wat mij betreft het prijsnummer op deze schijf.

Dit heerlijke album doet me nog even veel als 22 jaar geleden.