Editors - In This Light and on This Evening (2009)

Na nog eens een lekkere draaibeurt met het volume op 10 heb ik besloten dat ik dit gewoon het beste album van de heren vind!

Veel te lage beoordeling voor dit album, omdat het een andere stijl is? Vooral live brengt het een extra dimensie. Dit is een van de weinige albums waar ik het totaal niet eens ben met de lage beoordeling...

Hier ook een halfje erbij, Eigenlijk vind ik Editors de enige band die na 2000 opkomt, die kwaliteitsalbums blijft leveren.

Voor mij ook het beste album tot nu van Editors!

Prima. Doet qua atmosfeer sterk denken aan de eerste platen van The Simple MInds.

Leuk dat ze het over een andere boeg gooien i.p.v. een Coldplay kloon te worden.
Het eerste wat me bij het album opvalt is het New Wave geluid en op zich bevalt me dat wel.
Het probleem is echter dat het (bijna) nergens zo goed wordt als hun illustere voorgangers uit de jaren '80.
Al met al best een leuk plaatje.

Een erg mooi album van de Editors (toch wat meer dan ik er eigenlijk van verwachtte). Haalt het niet in vergelijking met 'The Back room', maar is wel ongeveer net zo goed als 'An end has a start'. Alle nummers op dit album (uitgezonderd 'Eat raw meat = Blood drool') zijn ongeveer even goed, en het kost moeite om twee favoriete tracks uit te kiezen. Uiteindelijk koos ik voor 'Bricks and mortar' en 'The Boxer', en 'Papillion' blijft natuurlijk een klassieker. Qua stem markeer ik dit als een zeer goed album, 4.0*.

Alleen met betrekking tot de woorden "waarschijnlijk tijdelijk" dan. Verder "zie" ik vooral hoogmoedswaanzin in deze quote

Eėn van mijn vele sterke punten

Vooralsnog vind ik dit duidelijk wel een minder album van de Editors. Papillon is briljant, maar de rest weet mij nog niet bijster te pakken. Dan hoorde ik toch liever de voorgaande twee albums.
Ik geef em nog eens een kans.

Als je het nog een kans geeft, mag ik dan The Boxer aanraken en Bricks & Mortar, 2 van mijn favoriete Editors nummers!

The Boxer vond ik wel uitstekend, was ik vergeten te noemen als enige echt bijgebleven, naast Papillon, maar die kende ik al veel langer.

Papillon was lange tijd mijn favo, tot het mij zwaar ging tegen staan. Te vaak gehoord wellicht. In this light.... En the boxer bekoren mij meer. En de eerdere albums hebben mij voorkeur boven dit album, te glad geproduceerd.

Het is niet zo zeer de koerswijziging (de synthesizer deken die over veel nummers ligt) die me niet onverdeeld enthousiast maken over In This Light and on This Evening want die vind ik best moedig en geslaagd.Het is meer het feit dat veel nummers niet echt blijven hangen (ook niet na meerdere draaibeurten) en vaak langs me heengaan zonder enige impact.Papillon,Bricks and mortar en het zwaarmoedige slotakkoord Walk the Fleet road zijn daarop uitzonderingen maar dat is niet genoeg om deze plaat ver boven de grauwe middelmaat uit te tillen.Een ander probleem is de overdramatische stem van zanger Tom Smith,die trek maar zo'n twintig minuten en dan gaat ie me echt tegenstaan.Al met al geen slecht album maar voorlopig is ie me toch niet meer dan drie sterren waard.

Stiekem gewoon het beste album van Editors als je het mij vraagt.
Eat Raw Meat = Blood Drool, Papillon, Bricks and Mortar, The Boxer, Like Treasure en You Don't Know Love zijn tracks die ik zeven later bijna nog elke week wel luister.
En dan heb je nog de bonus met For The Money & I Want A Forest.

Ik ben zelf een groot liefhebber van de gitaarsound van Chris Urbanowicz, wat initieel samen met de karakteristieke stem van Tom Smith de kern van Editors vormt. Dit gegeven, en mijn grote liefde voor The Back Room, zorgen ervoor dat het moeilijk is om dit album als beste Editors te benoemen.

En toch...de sfeer op dit album! Dit is niet iets voor wekelijks te draaien, maar als de koude winteravonden zich aankondigen, dan is In This Light een trouwe vriend. Surreële apocalyptische beelden worden opgeroepen.

Once we're out amongst the shadows,
See how much our love grows,
Reflected in shop windows,
I love you as my blood flows,
As the rain ruins my best clothes,
You're a secret only I know.


Vervolgens The Boxer. Daarna Like Treasure.

Eén van je favoriete muzikanten verlaat één van je favoriete bands. Toch zal je het album koesteren en kan je bijna acht jaar later stellen dat het een all time favourite is geworden. De wegens des Popmuziek zijn ondoorgrondelijk.

Vond het wel moedig dat de heren na 2 zwaar gitaargeorienteerde platen met dit album op de proppen kwamen. Ben bij deze sterk op de synths leunende koerswijziging ook na herbeluistering enthousiast gebleven. Bricks And Mortar vind ik tot hun beste werk behoren en ook het sterk op Blue Monday gelijkende Papillon is een aparte vermelding waard evenals de bonus disc met 5 extra nummers.

Op het begin vond ik dit album zwaar teleurstellend, maar het is de laatste jaren na meerdere luisterbeurten per jaar toch flink gegroeid.

De eerste plaat die ik van de Editors leerde kennen, nog vóórdat ik me bewust was van de twee gitaargeoriënteerde voorgangers. De eighties-synths (en incidentele ritmebox) zijn nog steeds het eerste dat mij opvalt, maar wanneer op de sombere en sfeervolle opener na zo’n 3 minuten ook de drums invallen is het al duidelijk dat hier zwaarder geschut in stelling wordt gebracht, en de rest van de plaat houdt die balans tussen eighties-synths en een steviger benadering knap vast. Dus terwijl mij door de sound van de soms lekker jengelende synthesizers toch steeds weer namen uit het verleden te binnen schieten (DAF, OMD, A Flock Of Seagulls, Depeche Mode) blijft dit voor mij toch duidelijk een “moderne” plaat, en ook nog eens eentje die vanwege de uitstekende composities ook tussen het geweld van de eerste twee Editors-platen en hun fantastische vierde plaat gemakkelijk overeind blijft, en dat heeft echt niets te maken met een zwak dat je kunt hebben voor de eerste plaat die je van een favoriete band hebt leren kennen.

Gisterenavond voor het eerst in negen (!!!) jaar weer beluisterd. Daar waar The Back Room en An End Has a Start voor mij nog steeds topplaten zijn, moet ik zeggen dat deze een stuk minder vond dan in 2013. Ik kende toen nog niet zo veel van artiesten als Depeche Mode, Joy Division, New Order en OMD, en nu heb ik het gevoel hier vaak naar een verwaterde versie van die artiesten te luisteren.

Het album gaat wel erg sterk van start met de titeltrack. Een echte sfeerzetter met de sluipende melancholische synths en de koelbloedige zang van Tom Smith. Brick and Mortar is mijn favoriete nummer van het album, ook een erg sterke sfeerzetting, en een track die mooi geleidelijk aan wordt opgebouwd. Ook Papillon blijft een kraker, die een mooie afwisseling is na de eerste twee tracks. Ik snap alleen niet dat hier gelijk You Don't Know Love achteraan gezet is. Dat is ook een goede track, maar wel heel erg in hetzelfde stramien als Papillon.

Hierna gaat het album voor mij de verkeerde kant op. The Big Exit vind ik instrumentaal gezien misschien wel een van de gaafste nummers van het album met zijn verwrongen synths en stuwende beats, maar de vocalen van Smith passen echt compleet niet erbij, ook is de falsetto in het refrein niet om aan te horen. The Boxer is daarentegen een mooie ingetogen track waarbij de hoofdsynthlijn een ware oorwurm is. Ik vind Smith ook op zijn sterkst als hij in het laag blijft, en op deze track doet hij dat erg goed. Like Treasure en Eat Raw Meat = Blood Drool zijn allebei nummers die me redelijk koud laten, niks mis mee, maar het overtuigt me ook niet. De afsluiter is instrumentaal gezien mooi, maar Smith zingt hier echt veel te melodramatisch en vergalt daarmee de sfeer behoorlijk.

Mijn favoriete nummers op deze plaat behoren ook tot mijn favorieten van Editors (4,75*), dan heb je een aantal degelijke tracks en één echte misser voor mij met The Big Exit. Ik kom uit op 3,5*.

Wat een verschil dit album met het gedrocht EBM

Ik sluit mij hier bij aan. Het gebruik van zwaarmoedige elektronica is ook ten koste gegaan van de songwriting, er zit voor mij geen enkel goed nummer tussen. Grauwe middelmaat, geheel toepasselijk bij de naargeestige sfeer van het album.

Wetenschappelijk/Objectief gezien is dit album niet van dezelfde klasse als zijn voorganger en ook een flinke tik minder toegankelijk, qua hitherkenbaarheid staat Papillion fors voor op de rest. Meer persoonlijk vind ik het helemaal te gek: veel lagen, zware topics, volop bezieling, 4,5.

Wat ik allemaal lees van new wave volg ik wel maar ik vind écht dat ze het helemaal op eigen wijze doen,.