Editors......... het debuut was natuurlijk een alleraardigst plaatje ook al hoorden we niet echt iets nieuws. De opvolger eigenlijk hetzelfde laken een pak en heel eerlijk gezegd had ik niet verwacht hierna ooit nog interesse te hebben voor deze band. Twee albums waren genoeg wat mij betreft.
Maar album nummer 3 bleek een single te hebben die opviel door een ander geluid. Over de synths op
Papillon is al aardig wat gezegd en ik behoor tot het kamp die dat wel kan waarderen. Hierdoor kreeg ik enorme belangstelling voor In This Light and on This Evening en werd het een album waar ik zowaar naar uitkeek.
In This Light and on This Evening mag als titeltrack openen en heeft een Bowie-achtig sfeertje. Ik moest ineens aan Cat People (Putting Out The Fire) van the thin white duke denken alleen dan wel van een veel mindere kwaliteit en zonder die intense opbouw (ik praat over de versie die te vinden is op Quentin Tarantino's Inglourious Basterds). Niet echt een spectaculaire opener maar het belooft toch aardig wat.
En dan begint
Bricks and Mortar. Wat klinken die synthesizers hier pijnlijk slecht zeg. Alsof ik naar zo'n tiener b-film uit de jaren '80 zit te kijken of aflevering 538 uit Miami Vice. Nee, dat pleit niet voor Editors zullen we maar zeggen. Het enige echt positieve is dat ik er toch wel een kenmerkend Editors liedje in hoor maar dan moet ik die dikke electronicadrab er wel vanaf schuiven. Duidelijk een geval van 'jammer' en daarbij duurt het nummer ook gewoon te lang voor mijn oren.
Papillon heb ik een enkele keer gehoord en gezien en daar heb ik het snel bij gelaten. Ik wil graag dat vooruitgesnelde singles onderdeel van het geheel blijven en dat gebeurt niet als je ze tot in den treure beluistert. Wat mij de eerste luisterbeurt opviel was het Depeche Mode/New Order-achtige geluid. Dat vond en vind ik geen slechte zet. Het nummer weet mij wel te pakken vanwege zijn pop-uitstraling. Ja, ook hier wel die soms wat lelijk klinkende synths maar nu kan ik ze goed hebben en nu ik het hele album heb beluisterd vind ik dit nummer nog steeds erg goed. Het is er in elk geval de oorzaak van geweest dat ik deze cd blind in bestelling heb gegooid een tijd terug.
You Don't Know Love lijkt ook al zo'n trip terug richting jaren '80. Op zich niks mis mee, maar dit mist toch wel diepgang. Te vluchtig, te oppervlakkig, te nietszeggend. Jaren '80? Dan wel de 'foute' kant er van. Wat me wel opvalt is dat ik de gitaren niet echt mis.
The Big Exit doet me heel erg sterk aan nummer denken waar ik maar niet op kan komen. Misschien komt het ooit nog eens..... Tom Smith verlaat hier zijn donkere baritongeluid om af en toe over te gaan op falsetto. Er hangt een dreigend toontje in dit nummer maar daar staan de mannen bekend om, helaas doen de electronica dit hier en daar toch iets teveel teniet waardoor het dreigende eigenlijk iets lulligs begint te krijgen. Ik ben er in elk geval nog niet uit met dit nummer. Het heeft zo z'n krachtige momenten maar er bestaat ook nog de nodige twijfel van mijn kant.
The Boxer heeft een licht kabbelende electronische piano als ondergrond met daaroverheen grote vlagen synths die er overheen vallen als een ietwat verstikkende wollen deken. Op de één of andere manier doet dit nummer me weer wat meer ondanks het feit dat je zit te wachten op een climax die uitblijft. Zijn het dan toch die gitaren die het hem hier doen?!
Op
Like Treasure vervullen de synthesizers meer een rol op de achtergrond. Hier zijn ze in elk geval een stuk minder opdringerig op een enkel stukje 'solo' na. Het klinkt wat zweveriger allemaal en op zich vind ik dit wel best zo. Ik stoor me in elk geval niet aan het geluid dat ze voortbrengen en dat is ondertussen al heel wat.
Eat Raw Meat = Blood Drool is natuurlijk een maffe titel maar gaat dat ook op voor het nummer zelf? Het valt wel op moet ik zeggen. Zo lichtvoetig hebben ze volgens mij niet eerder geklonken en ergens is het nog catchy ook. Dan maar minder donker, dan maar een andere richting; hier kan ik nog wel wat mee alhoewel ik verwacht dat dit misschien wel het meest controversiële nummer van dit album zal blijken te zijn: sommigen zullen er van gruwen, anderen gaan dit erg leuk vinden. Ik neig dan toch meer naar het laatste. En zeg ik iets heel engs als ik hier Sugababes in hoor? Vooruit, het alternatieve broertje ervan (wees mild voor me als je dit gaat quoten
).
Ergens ben ik blij dat dit album slechts 9 nummers bedraagt.
Walk The Fleet Road is een prima, lichtvoetige afsluiter met Depeche Mode-sfeertje en doet me een beetje aan a-ha denken (The Sun Always Shines on TV blijft maar door mijn hoofd malen).
Oei, wat zeg ik daar nu weer: na Sugababes nu ook al met a-ha komen aanzetten. Tja, het is natuurlijk allemaal 'bij wijze van' maar eerlijk is eerlijk ; daar schuilt natuurlijk wel wat waarheid in.
Heb ik spijt mezelf te hebben laten gaan door slechts 1 nummer waardoor dit album al lang en breed in bestelling staat?
Ja en nee. Er staan een paar aardige momenten op dit album tegenover een paar draken.
Vernieuwing is leuk maar het pakt helaas niet altijd even goed uit. Teleurstelling? Ik denk het wel; mijn verwachtingen waren na Papillon opeens erg hoog geworden en misschien dat het daardoor net even wat harder aankomt. Toch wil ik het album het voordeel van de twijfel geven met een 3,25* die ik afrond naar boven, beseffende dat 3,5* misschien wat aan de hoge kant is. Laat de tijd straks maar echt beslissen of dit bijgesteld moet worden naar beneden (naar boven kan ik me nauwelijks voorstellen).