menu

Editors - In This Light and on This Evening (2009)

mijn stem
3,60 (933)
933 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock / Electronic
Label: Kitchenware

  1. In This Light and on This Evening (4:23)
  2. Bricks and Mortar (6:23)
  3. Papillon (5:26)
  4. You Don't Know Love (4:41)
  5. The Big Exit (4:46)
  6. The Boxer (4:42)
  7. Like Treasure (4:54)
  8. Eat Raw Meat = Blood Drool (4:55)
  9. Walk the Fleet Road (3:47)
  10. This House Is Full of Noise * (6:22)
  11. I Want a Forest * (3:59)
  12. A Life as a Ghost * (4:33)
  13. Human * (3:13)
  14. For the Money * (5:53)
  15. You Don't Know Love [Demo Version] * (4:04)
  16. These Streets Are Still Home to Me * (3:19)
  17. No Sound But the Wind [Live at Rock Werchter 2010] * (3:48)
toon 8 bonustracks
totale tijdsduur: 43:57 (1:19:08)
zoeken in:
3,0
Nu ik van alle 14 nummers een deel heb kunnen horen, ben ik niet onverdeeld enthousiast. Deze stem van dhr. Smith houdt het hele zaakje overeind, maar ik ben bang dat dit derde album niet AEHAS zal gaan overtreffen.

Wellicht bewijst het album zich pas wanneer je het in zijn geheel hoort en na meerdere luisterbeurten (wat vaak zo is bij goede albums), maar ik denk niet dat dit mij zo 'bij mijn strot zal grijpen' als de voorgaande abums.

Papillon en Raw Meat zijn de nummer waar waarschijnl 3FM weer mee zal gaan dwepen, maar The Big Exit klinkt een stuk ontoegankelijker.

Een interessant album, dat is het zonder twijfel.

avatar van aERodynamIC
4,0
Editors......... het debuut was natuurlijk een alleraardigst plaatje ook al hoorden we niet echt iets nieuws. De opvolger eigenlijk hetzelfde laken een pak en heel eerlijk gezegd had ik niet verwacht hierna ooit nog interesse te hebben voor deze band. Twee albums waren genoeg wat mij betreft.
Maar album nummer 3 bleek een single te hebben die opviel door een ander geluid. Over de synths op Papillon is al aardig wat gezegd en ik behoor tot het kamp die dat wel kan waarderen. Hierdoor kreeg ik enorme belangstelling voor In This Light and on This Evening en werd het een album waar ik zowaar naar uitkeek.

In This Light and on This Evening mag als titeltrack openen en heeft een Bowie-achtig sfeertje. Ik moest ineens aan Cat People (Putting Out The Fire) van the thin white duke denken alleen dan wel van een veel mindere kwaliteit en zonder die intense opbouw (ik praat over de versie die te vinden is op Quentin Tarantino's Inglourious Basterds). Niet echt een spectaculaire opener maar het belooft toch aardig wat.
En dan begint Bricks and Mortar. Wat klinken die synthesizers hier pijnlijk slecht zeg. Alsof ik naar zo'n tiener b-film uit de jaren '80 zit te kijken of aflevering 538 uit Miami Vice. Nee, dat pleit niet voor Editors zullen we maar zeggen. Het enige echt positieve is dat ik er toch wel een kenmerkend Editors liedje in hoor maar dan moet ik die dikke electronicadrab er wel vanaf schuiven. Duidelijk een geval van 'jammer' en daarbij duurt het nummer ook gewoon te lang voor mijn oren.
Papillon heb ik een enkele keer gehoord en gezien en daar heb ik het snel bij gelaten. Ik wil graag dat vooruitgesnelde singles onderdeel van het geheel blijven en dat gebeurt niet als je ze tot in den treure beluistert. Wat mij de eerste luisterbeurt opviel was het Depeche Mode/New Order-achtige geluid. Dat vond en vind ik geen slechte zet. Het nummer weet mij wel te pakken vanwege zijn pop-uitstraling. Ja, ook hier wel die soms wat lelijk klinkende synths maar nu kan ik ze goed hebben en nu ik het hele album heb beluisterd vind ik dit nummer nog steeds erg goed. Het is er in elk geval de oorzaak van geweest dat ik deze cd blind in bestelling heb gegooid een tijd terug.
You Don't Know Love lijkt ook al zo'n trip terug richting jaren '80. Op zich niks mis mee, maar dit mist toch wel diepgang. Te vluchtig, te oppervlakkig, te nietszeggend. Jaren '80? Dan wel de 'foute' kant er van. Wat me wel opvalt is dat ik de gitaren niet echt mis.
The Big Exit doet me heel erg sterk aan nummer denken waar ik maar niet op kan komen. Misschien komt het ooit nog eens..... Tom Smith verlaat hier zijn donkere baritongeluid om af en toe over te gaan op falsetto. Er hangt een dreigend toontje in dit nummer maar daar staan de mannen bekend om, helaas doen de electronica dit hier en daar toch iets teveel teniet waardoor het dreigende eigenlijk iets lulligs begint te krijgen. Ik ben er in elk geval nog niet uit met dit nummer. Het heeft zo z'n krachtige momenten maar er bestaat ook nog de nodige twijfel van mijn kant.
The Boxer heeft een licht kabbelende electronische piano als ondergrond met daaroverheen grote vlagen synths die er overheen vallen als een ietwat verstikkende wollen deken. Op de één of andere manier doet dit nummer me weer wat meer ondanks het feit dat je zit te wachten op een climax die uitblijft. Zijn het dan toch die gitaren die het hem hier doen?!
Op Like Treasure vervullen de synthesizers meer een rol op de achtergrond. Hier zijn ze in elk geval een stuk minder opdringerig op een enkel stukje 'solo' na. Het klinkt wat zweveriger allemaal en op zich vind ik dit wel best zo. Ik stoor me in elk geval niet aan het geluid dat ze voortbrengen en dat is ondertussen al heel wat.
Eat Raw Meat = Blood Drool is natuurlijk een maffe titel maar gaat dat ook op voor het nummer zelf? Het valt wel op moet ik zeggen. Zo lichtvoetig hebben ze volgens mij niet eerder geklonken en ergens is het nog catchy ook. Dan maar minder donker, dan maar een andere richting; hier kan ik nog wel wat mee alhoewel ik verwacht dat dit misschien wel het meest controversiële nummer van dit album zal blijken te zijn: sommigen zullen er van gruwen, anderen gaan dit erg leuk vinden. Ik neig dan toch meer naar het laatste. En zeg ik iets heel engs als ik hier Sugababes in hoor? Vooruit, het alternatieve broertje ervan (wees mild voor me als je dit gaat quoten ).
Ergens ben ik blij dat dit album slechts 9 nummers bedraagt. Walk The Fleet Road is een prima, lichtvoetige afsluiter met Depeche Mode-sfeertje en doet me een beetje aan a-ha denken (The Sun Always Shines on TV blijft maar door mijn hoofd malen).
Oei, wat zeg ik daar nu weer: na Sugababes nu ook al met a-ha komen aanzetten. Tja, het is natuurlijk allemaal 'bij wijze van' maar eerlijk is eerlijk ; daar schuilt natuurlijk wel wat waarheid in.

Heb ik spijt mezelf te hebben laten gaan door slechts 1 nummer waardoor dit album al lang en breed in bestelling staat?
Ja en nee. Er staan een paar aardige momenten op dit album tegenover een paar draken.
Vernieuwing is leuk maar het pakt helaas niet altijd even goed uit. Teleurstelling? Ik denk het wel; mijn verwachtingen waren na Papillon opeens erg hoog geworden en misschien dat het daardoor net even wat harder aankomt. Toch wil ik het album het voordeel van de twijfel geven met een 3,25* die ik afrond naar boven, beseffende dat 3,5* misschien wat aan de hoge kant is. Laat de tijd straks maar echt beslissen of dit bijgesteld moet worden naar beneden (naar boven kan ik me nauwelijks voorstellen).

avatar van herman
2,0
Laat ik dan ook maar mijn eerste indrukken opschrijven. Ik vond de eerste twee albums niet zoveel aan (2 keer 2*), maar Papillon sprak me wel aan, dus ik was toch wel benieuwd. Bovendien kan ik het wel waarderen als een band het roer omgooit.

1. In This Light and on This Evening:
Lekker dramatische opener waarin beetje bij beetje de registers worden opengetrokken. De synths doen me af en toe een beetje denken aan zoiets als Vangelis. Aardige opener.

2. Bricks and Mortar:
Inderdaad oerlelijke synths en beetje saaie (en eigenlijk ook overbodige) electronica-effecten, maar als liedje verder wel okay. Refrein heeft wel wat, maar verder komt het nummer totaal niet uit de verf. Had ook wel wat korter gekund, al is het jammer dat het outro niet wat verder wordt uitgebouwd. Nu blijft het toch een beetje teveel binnen de lijntjes.

3. Papillon:
Een uptempo nummer dat zo op een gothic-feestje gedraaid kan worden. Nogal Depeche Mode-achtig ook, al mist het wel de emotionele diepgang van DM. Het valt me hier wel op dat ik niet zo gecharmeerd ben van de stemgeluid van de zanger. In eerste instantie was ik blij verrast door dit nummer, maar ik denk dat dit ook best wat korter had gekund.

4. You Don't Know Love:
Doet me een beetje denken aan achtergrond uit een 80s film. De synths in combinatie met de basgitaar zetten wel een typisch sfeertje neer.

5. The Big Exit:
Gaat eerlijk gezegd compleet langs me heen.

6. The Boxer:
Een wat trager, slepender nummer. Maar eerlijk gezegd kan het me niet boeien. Ik zit hier met de koptelefoon op en heb de laatste twee nummers een paar keer opnieuw op moeten zetten, omdat ik mijn aandacht er niet bij kon houden. Wellicht dat deze nummers zich op de langere termijn wel weten te nestelen, het subtiele gitaarwerk hier heeft wel iets.

7. Like Treasure:
Dit nummer is wat minder dichtgesmeerd met synths en dat is niet verkeerd. Het klinkt al meteen behoorlijk vertrouwd. Na een tijdje verslapt de aandacht wel weer, maar op zich een aardig nummer.

8. Eat Raw Meat = Blood Drool:
Vreemde titel. Het refrein is w el heel erg poppy, je zou er bijna een Macarena-achtig dansje bij verzinnen. Doet me denken aan een 80s pophit, maar kan even niet thuis brengen welke. Apart contrast met de electronica en het pianospel als het nummer op de dramatische toer wordt gegooid. Het eerste nummer dat echt verrassend klinkt wat mij betreft en daarmee het prijsnummer tot nu toe. Let ook op de "a-ha a-ha" op het einde.

9. Walk the Fleet Road:
Een ballad die me wat aan Depeche Mode's Condemnation doet denken, al mist dit nummer de soul. De genoemde vergelijking met A-ha kan ik me ook wel in vinden, zeker op het moment dat de zang wat hoger wordt.

Conclusie: Editors zullen wel nooit een favoriete groep van me worden, maar met dit album hebben ze zich wel terug in de kijker gespeeld bij mij. Al had het bij vlagen wel iets verrassender gekund: buiten de synths om is het geluid van de bands nou ook weer niet zo drastisch veranderd. Of het een blijvertje is, weet ik nog niet, dan moeten er toch wat meer kwartjes vallen.

avatar van deric raven
4,0
Met die mooie diepzware stem doet In This Light and on This Evening wel aan Joy Division denken. Hoe vaker ik het hoor, des te meer pakkend wordt het. Voor mij is dit wel het beste wat ze ooit gemaakt hebben. Keyboard partijen doen mij vreemd genoeg aan de Neue Welle denken. De opbouw naar de climax op het einde is magisch en hypnotiserend. Ik kan hem nu al probleemloos 5x achter elkaar horen.
De eerste tonen van Bricks and Mortar zijn vrijwel hetzelfde als Enola Gay van Orchestral Manoevres in the Dark. Toch wel een tegenvaller na die sterke opener, en weer doet het Duits aan.
Als er na White Lies een band is die dit jaar duidelijk terug grijpt naar het commerciële jaren 80 geluid, dan is het Editors wel. Voor mij echter minder pakkend.
Voor mij is Papillon een typisch Editors nummer. Hoor hier natuurlijk wel Blue Monday van New Order in, maar dat is op een prettige manier er in verwerkt. Toch werd ik niet gelijk gegrepen door de eerste single, hij is aan de lange kant en te veel herhalend.
Wat storend is bij You Don't Know Love is het hoge koortje er doorheen. Snap het nut hiervan niet helemaal. Voor mij duidelijk minder, en geen blijvertje.
Het valse orgel samplertje dat door het begin van The Big Exit klinkt maakt het origineel. Verder klinkt het muzikaal niet bijzonder. Ik mis een opbouw. Wat positief te noemen is, is de zang van Tom Smith; die duidelijk probeert meer uit zijn stem te halen.
Gelukkig maakt The Boxer weer veel goed. Hier worden de gitaren niet gemist. De keyboard wordt subtiel gebruikt. De song is op zichzelf staand al sterk genoeg en vraagt ook niet om riedeltjes. De wolken gaan open en de zon breekt door. Roept herinneringen op met het ondergewaardeerde Depeche Mode album A Broken Frame.
Like Treasure heeft de zelfde sfeer als de voorganger, maar is net wat minder sterk.
Van Eat Raw Meat = Blood Drool wordt ik vrolijk. Ben ik niet gewend van Editors. Feit is wel dat dit duidelijk bij de favorieten hoort.
Helaas bij de afsluiter Walk the Fleet Road beginnen ze weer met zo’n vervelend koortje. De hoge kerkachtige zang klinkt veel belovend; al moet ik ook wel aan A-ha denken; weer duidelijk Tom Smith die de boel hier draagt.

De genoemde A Broken Frame van Depeche Mode was een overgangs album; hopelijk is In This Light and on This Evening dat ook.
Ondanks de zeer sterke opener was mijn verwachting een stuk hoger; al sluit ik niet uit dat het gevoel nog moet groeien.

avatar van Edwin
4,0
Het nieuwe geluid van Editors is even wennen, maar ze komen er goed mee weg. Toch beschouw ik dit album niet als volledig geslaagd, omdat er ook wat nummers op staan die bepaald niet memorabel zijn. Het titelnummer opent duister en bezwerend en bouwt daarmee een sfeer die mij erg aanspreekt. Zonder meer een veelbelovend begin. Het tweede nummer Bricks and Mortar is meteen een hoogtepunt, de grandeur van de synthlijnen, het onverbiddelijke ritme, dit is muziek zoals ik het wil horen, met een drive en urgentie, zoals alleen Editors dat tegenwoordig nog lijken te kunnen. Topklasse! Meteen daarna volgt nog een hoogtepunt met Papillon, meeslepend gezongen, vol geplamuurd met melodieuze synths en begeleid door een meedogenloos beukend ritme. Een combinatie die werkt, wederom topklasse! Net als je denkt dat dit album niet meer stuk kan, volgen er 2 nummers die beduidend minder indruk maken, niet pakkend genoeg zijn. Ten opzichte van de 2 voorgaande hoogtepunten klinken ze bijna als fillers. Jammer. Dat wordt echter weer goed gemaakt door The Boxer, een rustpunt om even op adem te komen, gedragen door de gevoelige zang en badend in een serene sfeer. Wat een schoonheid. Het volgende nummer Like Treasure maakt weer minder indruk, maar houdt de aandacht wel vast dankzij het spaarzaam aanwezige gitaarwerk. Het voorlaatste nummer Eat Raw Meat = Blood Drool is een vreemde eend in de bijt. Als ik de tekstregel I give a little to you, I give a little to him, I give a little to her hoor, dan verwacht ik dat de band elk moment in polonaise door de voordeur komt. Dit is mij veel te cheesy, een spuuglelijke dissonant op dit album. Het laatste nummer Walk The Fleet Road zorgt gelukkig voor een waardig slotakkoord. Een traag, bijkans sacraal nummer, dat klinkt als een sober ingerichte kathedraal, gebouwd op wijdse synthesizerbogen. Met louterende werking. Zeer fraai. Over het geheel genomen toch net iets te wisselvallig, waardoor ik uitkom op 3,5*.

avatar van west
4,5
Edwin schreef:
Het nieuwe geluid van Editors is even wennen, maar ze komen er goed mee weg. Toch beschouw ik dit album niet als volledig geslaagd, omdat er ook wat nummers op staan die bepaald niet memorabel zijn.


Zo keek ik er ook tegenaan toen ik het album voor het eerst hoorde. Vervolgens kreeg ik de echt briljante 2e cd erbij. Daarna groeide het album verder en verder en inmiddels vind ik alle nummers (zeer) goed tot meesterlijk. Wat een fraaie composities staan op deze 2 CD's en wat wordt het krachtig en mooi tegelijk neergezet. Op de bonusdisc hoor je naast de synthesizers ook fraai gitaarwerk. Daarbij komt Tom zijn stem ook nog eens mooier over dan op de eerste twee albums.

Echt meesterlijk vind ik: Papillon, You Don't Know Love, the Boxer, Like Treasure, Eat Raw Meat = Blood Drool, This House is Full of Noise & For the Money.
Voor alle gitaarliefhebbers: bij de gitaarexplosies op This House is Full of Noise (hele terechte titel) moet ik aan the Arctic Monkeys denken.

Ik verhoog 'm naar 5,0* en raad iedereen aan om dit album te blijven draaien, het is zeer de moeite waard.

4,0
Ik ben gisteren gaan kijken naar hen in Brussel en ze waren echt heeeeel goed!!!

Ik dacht dat ze vooral nummers gingen zingen van hun nieuwe cd maar ze hebben veel afgewisseld met hun oudere hits en dat vond ik wel super!

Niet dat hun nieuw album slecht is ofzo maar gewoon, de meezingers doen het toch gewoon.

Live klinken de nieuwe nummers ook heel wat beter!

Ik vond het een echt geslaagde avond!
Ik denk er zelf over om 30 april terug een bezoekje te brengen aan hen!

Daarbij ga ik van 3.5 naar een 4 !!

avatar van otherfool
2,0
VanDeGriend schreef:
Dit is meer een rockbandje dat de gitaar, waarschijnlijk tijdelijk, heeft ingewisseld voor instrumenten waar ze nog niet zo goed weg mee kunnen.


Helemaal correct. Ik vind het dan ook nog niet veel, deze Editors. Hoewel ik er meteen bij moet zeggen dat de derde luisterbeurt een stukje beter beviel dan de eerste, toen ik met holle ogen naar de pc aan het staren was met de vraag; 'wat doen jullie nu!?'

Inmiddels kan ik wel genieten van tracks als het titelnummer of You Don't Know Love, al blijft het voorlopig toch behelpen hoor. Plaat waarvan ik zelf benieuwd ben of het nog gaat groeien, voorlopig 2*.

avatar van Chronos85
2,5
Het is tekenend voor Pitchfork dat ze Mumford & Sons, de hype van het jaar in Nederland en Engeland, niet hebben opgepakt. De nieuwe generatie Engelse bands wordt soms ten onrechte niet opgepakt. Bij Editors vind ik echter het oordeel in zekere zin terecht. De eerste drie nummers hebben wat mij betreft nog wat charme maar daarna zakt het album naar een grijzenmuizenniveau. Wellicht is een 3.7 iets te hard gestraft maar een cijfer rond de 5-6 is toch wel op z'n plaats. Type grauwe middenmootplaat, weinig origineel maar wel degelijk...

5,0
Haaa, Editors. Mijn eerste kennismaking met hen kwam er in 2006, via de game Saints Row op de Xbox 360, dat net zoals GTA ingame-radiostations heeft en waar regelmatig Munich voorbij kwam. Alleen wist ik toen nog niet dat dat hét Munich was van de gerespecteerde Editors, een groep die ik enkel bij naam kende. Destijds vond ik het enerzijds wel een zeer catchy nummer, maar anderzijds stoorde de stem van de zanger me dan weer. Overdreven diep vond ik, en ik stelde me hem onbewust voor als een kerel van in de zestig. Ha, de onwetendheid! Enige tijd verstreek en plots was het Marktrock 2009 te Leuven, waar ik en een paar vrienden naartoe zouden gaan. Uiteindelijk zijn we niets gaan kijken en hebben we gewoon gepokerd op het kot van een van ons. Iemand van het groepje had zijn ipod met speakers bij en zat wat nummers te spelen die me onmiddellijk bekend in de oren klonken (niet omdat ik ze al eens gehoord had, maar omdat ze dat typische Editorsgeluid hadden. Ik vermoed dan ook dat het nummers als Bones en An End Has A Start waren). Strakke, scherpe gitaren en die unieke stem opnieuw, die me ditmaal veel minder stoorde. “Wie is die band?” vroeg ik. “Editors,” luidde het antwoord. Aha, dat waren dus die fameuze Editors. Ik weet nog dat ik maar zat te hopen dat plots dat-nummer-uit-Saints-Row zou voorbijkomen, dan kon ik tenminste met zekerheid weten dat zij daar achter zaten. Terug thuis meteen gecheckt en inderdaad: Munich van Editors prijkte op de tracklist van Saints Row, een nummer dat ik nu plots ook veel meer kon waarderen. Plus de ontdekking dat de zanger, Tom Smith, nog niet eens dertig was. Oeps. Het echte begin van de liefde liet nog een paar maanden op zich wachten, toen dat een andere vriend mij Papillon liet horen ("klinkt nogal jaren tachtig, misschien wel iets voor u"). Ik was meteen verkocht. Afgezien van Spiralling van Keane heb ik nog nooit zo veel van een single gehouden. Die synthriff, die melodie, die stem: een fantastisch nummer. Op youtube beluisterde ik dan ook nog enkele andere nummers van het nieuwe album die me ook zeer bevielen, en toen besloot ik maar meteen om naar de winkel te trekken.

In This Light and on This Evening. Wat een openingsnummer. Dreigende synths in combinatie met een Tom Smith die dieper en dreigender dan ooit klinkt terwijl hij zijn meest compacte en tegelijkertijd meest poëtische tekst voordraagt. Een tekst die vaak bij mij opkwam in de donkere wintermaanden wanneer ik, na te hebben gestudeerd in de universiteitsbibliotheek, mij door de besneeuwde straten van Leuven naar mijn kot begaf.
Bricks and Mortar neemt zijn tijd maar is met zijn heerlijke synths elke minuut waard. Het doet inderdaad denken aan het theme van The Terminator, wat in mijn ogen enkel maar een goede zaak kan zijn.
Over Papillon heb ik al gepraat, en dat ga ik gewoon opnieuw doen. Hun eerste nummer één in België, en als de wereld een rechtvaardige plek was de nummer één in de hele wereld. Hun Blue Monday. Fantastisch.
De eerste drie nummers van het album zijn eigenlijk een beetje té goed, want in het begin was ik een beetje teleurgesteld over de drie nummers die volgen. Intussen heb ik mijn mening bijgesteld, ook al halen ze nét niet het niveau van nummers 1-3 en 7-9. You Don’t Know Love toont een mooie versmelting van elektronica en gitaren, terwijl The Big Exit Editors dan weer op hun donkerst en misschien wel minst toegankelijk laat zien. The Boxer is dan weer een mooi rustpunt.
Like Treasure staat wat mij betreft, net als de twee nummers erna, weer op de hoogte van de eerste drie nummers, dat wil zeggen: niet gewoon uitstekend, maar gewoon prachtig. Opnieuw een mooie melodie, en Tom Smiths vocalen die gedragen worden door de prachtige geluiden die uit de synths getoverd worden.
Eat Raw Meat = Blood Drool is een buitenbeentje, maar wel een goede. Een verrassend catchy refrein voor een nummer dat ik nu ook niet als erg toegankelijk zou bestemmen.
Walk The Fleet Road is voor mij hét nummer dat ik altijd zal associëren met de winter van eind 2009-begin 2010, toen ik in de blokperiode vrijwel voortdurend dit album beluisterde. Dit nummer somt voor mij het album in zijn geheel op: in se koude muziek die toch warm aanvoelt door de diepmenselijke stem van Tom.

Aangezien ik bij hun laatste album ben begonnen, is de stijlbreuk mij wellicht beter bevallen dan zij die er van in het begin bij waren. Desondanks vind ik het dapper van de mannen dat ze deze richting zijn uitgegaan, terwijl een band die het commerciële aspect als het belangrijkste ziet zich wellicht tevreden had gesteld met een An End Has A Start 2.
Een nummer als Papillon doet me soms wensen dat de band de dansvloer nog iets meer had opgezocht, nog wat meer “stampers” in deze stijl had gemaakt. Maar dat is eigenlijk muggenziften: de compactheid geeft het album net zijn kracht – niet te lang en niet te kort, net genoeg.
Ik meende gelezen te hebben (alweer een hele tijd geleden) dat ze voor het vierde album verder deze stijl zouden willen ontwikkelen. Ik kan daar alleen maar enthousiast ja bij knikken. Het zijn dit soort platen die ik voor ogen heb wanneer ik zelf synth speel. In This Light and on This Evening is wat mij betreft het beste jaren tachtig-album dat niet uit de jaren tachtig komt. Hun beste album. En een van mijn favoriete albums allertijden.

avatar van lennon
4,0
Jocharo-T schreef:
Chili Peppers hoor je over 20/30 jaar echt niets meer van. heeft nu al een sterk verouderde sound. De Chili Peppers zijn ook zo'n beetje de meest verschrikkelijke band die de muziekwereld heeft voortgebracht in mijn ogen.


Nou Jocharo, nou moet ik je toch even op je vingers tikken Dat de Peppers nu niet meer relevant zijn ben ik met je eens, maar over 20/30 jaar zal in ieder geval het album blood sugar sex magik nog steeds besproken en gedraaid worden, en misschien ook nog wel californication...
Kanye West daarentegen betwijfel ik ook, en eerlijk gezegd denk ik dat de Editors dan al lang vergeten zijn....

avatar van Co Jackso
3,5
Grappig om de reviews van Pitchfork over de Editors nogmaals door te nemen. Ze lijken wel geschreven uit een vorm van jaloezie die ik niet direct kan plaatsen. Ook het constant klagen over het ontbreken van een eigen identiteit en het vergelijken met artiesten uit het verleden lijkt te horen wanneer een album van de Editors onder de loep wordt genomen. Zelf vind ik dit zeer overdreven en na ze live te hebben mogen aanschouwen tijdens Werchter 2012, weet ik dat ze live ook zeker hun plaats als headliner hebben verdiend.

Nu nog even over deze plaat uit 2009. Zelden heb ik zo’n effectieve opening gehoord. Het titelnummer is zeer sfeervol en duister en maakt dan ook veel indruk. Wat volgt is het beste nummer van dit album. Bricks and Mortar is episch. En hoewel ik de teksten van Smith niet altijd goed kan plaatsen, weet hij als geen ander de juiste sfeer te creëren. Wat verder opvalt aan het album is dat het met veel precisie is samengesteld. Het is jammer dat het niveau van Bricks and Mortar niet meer wordt geëvenaard, hoewel zwakke nummers hier zeker niet op staan. Dat kunnen we Smith en co wel toevertrouwen.

avatar van james_cameron
3,0
Vervelend derde album, waarop de britse band de aanstekekelijke gitaarsound heeft vervangen door zwaarmoedige electronica. Namen als Joy Division en Depeche Mode schieten bij beluistering door je hoofd. Niet dat dat nu zo erg is, maar de songs zijn overwegend zeurderig en saai. Zelfs een aanstekelijke track als Papillon is te eenvormig en vlak. Mislukt experiment derhalve.

avatar van wizard
4,0
De gitaren zijn hier vervangen door synthesizers, maar Editors klinkt nog steeds onmiskenbaar als Editors: wat somber, wat melancholisch hier en daar, met de herkenbare stem van Tom Smith.
Na An End has a Start voelt dit album weer spontaan en samenhangend aan. Het openingsnummer is meteen een van de hoogtepunten: lange tijd klinkt het ingehouden, alsof de band een intro aan de cd heeft toegevoegd, om op zeker moment alsnog vol los te gaan. Niet elk nummer daarna is even sterk. Wat mij betreft springen Papillon en Like Treasure er bovenuit, hoewel Walk the Fleet Road ook een perfecte afsluiter is voor deze cd.

Een sterk derde album van Editors. Wellicht iets minder overtuigend dan hun debuutalbum, maar het scheelt niet veel.

4.0*

avatar van adri1982
4,0
Een erg mooi album van de Editors (toch wat meer dan ik er eigenlijk van verwachtte). Haalt het niet in vergelijking met 'The Back room', maar is wel ongeveer net zo goed als 'An end has a start'. Alle nummers op dit album (uitgezonderd 'Eat raw meat = Blood drool') zijn ongeveer even goed, en het kost moeite om twee favoriete tracks uit te kiezen. Uiteindelijk koos ik voor 'Bricks and mortar' en 'The Boxer', en 'Papillion' blijft natuurlijk een klassieker. Qua stem markeer ik dit als een zeer goed album, 4.0*.

avatar van frolunda
3,0
Het is niet zo zeer de koerswijziging (de synthesizer deken die over veel nummers ligt) die me niet onverdeeld enthousiast maken over In This Light and on This Evening want die vind ik best moedig en geslaagd.Het is meer het feit dat veel nummers niet echt blijven hangen (ook niet na meerdere draaibeurten) en vaak langs me heengaan zonder enige impact.Papillon,Bricks and mortar en het zwaarmoedige slotakkoord Walk the Fleet road zijn daarop uitzonderingen maar dat is niet genoeg om deze plaat ver boven de grauwe middelmaat uit te tillen.Een ander probleem is de overdramatische stem van zanger Tom Smith,die trek maar zo'n twintig minuten en dan gaat ie me echt tegenstaan.Al met al geen slecht album maar voorlopig is ie me toch niet meer dan drie sterren waard.

avatar van BoyOnHeavenHill
4,0
De eerste plaat die ik van de Editors leerde kennen, nog vóórdat ik me bewust was van de twee gitaargeoriënteerde voorgangers. De eighties-synths (en incidentele ritmebox) zijn nog steeds het eerste dat mij opvalt, maar wanneer op de sombere en sfeervolle opener na zo’n 3 minuten ook de drums invallen is het al duidelijk dat hier zwaarder geschut in stelling wordt gebracht, en de rest van de plaat houdt die balans tussen eighties-synths en een steviger benadering knap vast. Dus terwijl mij door de sound van de soms lekker jengelende synthesizers toch steeds weer namen uit het verleden te binnen schieten (DAF, OMD, A Flock Of Seagulls, Depeche Mode) blijft dit voor mij toch duidelijk een “moderne” plaat, en ook nog eens eentje die vanwege de uitstekende composities ook tussen het geweld van de eerste twee Editors-platen en hun fantastische vierde plaat gemakkelijk overeind blijft, en dat heeft echt niets te maken met een zwak dat je kunt hebben voor de eerste plaat die je van een favoriete band hebt leren kennen.

Gast
geplaatst: vandaag om 14:39 uur

geplaatst: vandaag om 14:39 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.