Het is een kerstplaat. Leer er maar mee leven.
Zo zou ik m’n bespreking kunnen beginnen, en me er ook meteen zeer goedkoop vanaf maken. Dat doe ik echter niet, want Dylan blijft Dylan, en die verdient wel meer dan twee schamele zinnetjes. ‘Christmas in the Heart’ was voor iedereen een verrassing, denk ik, de muzikanten incluis. Enkel Dylan zelf leek al op voorhand te weten dat dit ervan ging komen, omdat hij volgens David Hidalgo van Los Lobos, die ook aan de plaat mee heeft gewerkt, zijn huiswerk erg grondig had gemaakt. Dat Hidalgo zelf geen enkel vermoeden had, bewijst zijn uitspraak dat hij al z’n accordeons had gestemd en meegenomen naar de opnames. Hij zou deze op slechts één song nodig hebben, ‘Must Be Santa’.
Zo kort na de release van zijn vorige, ‘Together Through Life’, wél een plaat met eigen nummers, had niemand nog wat verwacht. Doemdenkers vreesden reeds voor het scenario van de zwanenzang (dat gelukkig niet bleek te kloppen). Maar dit album past eigenlijk perfect binnen die gedachtegang. Afzwaaien met een kerstplaat…
De plaat gooide in de albumparades uiteraard minder hoge ogen dan de voorgangers. Bij ons in Vlaanderen was de hoogste notering een 22ste plaats. Wat er wel uniek is aan het album, is het feit dat de opbrengst ervan volledig naar goede doelen gaat. Da ’s mooi, en ademt ook wel een beetje de spirit van het essentiële kerstgebeuren, door het puur commerciële aspect aan te wenden als instrument der naastenliefde.
De vijftien nummers die Dylan nauwkeurig heeft uitgezocht, behoren bijna zonder uitzondering tot de meer bekende kerstsongs die de ronde doen. Regelrechte klassiekers als ‘Little Drummer Boy’, ‘Winter Wonderful’ en ‘Have Yourself a Merry Little Christmas’ (waarvoor ik altijd al een bescheiden zwak heb gekoesterd) worden afgewisseld door songs als de fijne traditional ‘Hark the Herald Angels Sing’, de lome, gezellige blues van ‘The Christmas Blues’ en het ronduit jolige ‘Must Be Santa’, dat dan wel wat uit de boot valt qua tempo en enthousiasme, maar net daardoor extra welgekomen is.
De songs stammen grotendeels van de jaren ’40 en ’50 van de vorige eeuw, de kinder- en jeugdjaren van Bob Dylan, met andere woorden. Hij was dan wel grootgebracht in een joods gezin, dat weerhield hem er niet van op zijn manier te genieten van Kerstmis, en muziek speelde daar een grote rol in. Dylan zei hier zelf het volgende over:
“Er is geen andere manier om kerstliedjes te doen, dan oprecht. Die liedjes zijn een stuk van mijn leven, evengoed als folksongs. Je moet ze dan ook zo brengen.”
En, ere wie ere toekomt, Dylan is er behoorlijk in geslaagd zijn woorden waar te maken. Ik heb dit album gekocht toen deze tegen een flink lage prijs werd aangeboden bij het weekblad HUMO, en kocht het in eerste instantie meer omdat het van Dylan was dan voor het werkje zelf; ik ben geen grote fan van kerstmuziek. Maar dit is gewoon fijn om te beluisteren, zeker tijdens de kerstperiode, dat spreekt voor zich. Dylan speelde al lang met het idee om een kerstplaat te maken, maar werd steeds door twijfels geblokkeerd, en het vaak doorslaggevende argument dat er al zoveel kerstmuziek werd uitgebracht. Hij had ook bang dat zijn album niet “speciaal” zou zijn, en zou opgeslokt worden door de grote, grijze massa.
Het is echter een echte Dylanplaat geworden, meer dan een doordeweekse kerstplaat, en, om eerlijk te wezen, daar hoeft Bob enkel maar zijn stembanden voor te kietelen. Dat schurende, krassende stemgeluid dat hij voortbrengt, is herkenbaar uit de duizenden; de instrumentatie is kalm en ingetogen (op ‘Must Be Santa’ na, zoals eerder gezegd), en weet nu en dan mijn mondhoeken tot een glimlachje te veranderen.
En zo komen we, ter afsluiting, weer uit bij mijn openingsalinea. Die vlieger gaat in grote mate op. Dylan heeft een kerstplaat gemaakt, te nemen of te laten. Vooral de manier waarop, de sound, geeft aan dat hij nog steeds eigenzinnig genoeg is om de interesse aan te wakkeren, het spul dat hij maakt nog steeds kwaliteitsvol genoeg om te voldoen. Dylan amuseert zich nog altijd tijdens het musiceren, daar gaat het hier ook om. En ik tijdens het luisteren.
3 sterren