vanbakel64 schreef:
@bertus99
Ik begrijp je commentaar niet. Eels is de vertolking van somberheid en het terugkomende thema liefde wordt hier pijnlijk goed neergezet. De stem van Mark zorgt er (mijns inziens) juist voor dat het interessant blijft. Dit heeft hij al meerdere album aangetoond. De kaalheid zie ik als oprecht en intiem. Je hoort echt de emotie.
Gezien jouw top10 lijst heb je toch aardig 'gevoel' van muziek. Raar dat dit je dan niet raakt. Aan de andere kant, ieder zijn muziek: Bob Dylan weet mij dan weer zelden te raken.
Tja, beste Van Bakel, omdat je me persoonlijk aanspreekt moet ik wel even reageren. je zegt het al: Bob Dylan weet jou niet zo te raken. Mij juist heel erg. Dus ook al hebben we allebei een aardig gevoel voor muziek, er is toch niet zo iets als een algemeen correcte smaak, gelukkig maar.
De keren dat ik End Times draaide, by the way het enige dat ik Van Eels ken, vond ik het begin goed, maar wordt daarna de monotonie me te veel. Het is blijkbaar somber en koud in de wereld van Eels, dat zet hij wel goed neer, maar ik raak vervolgens geirriteerd van zijn kijk op het leven. Nergens zin in, niks heeft zin,alles is vergeefs en mijn vriendin is ook al weg.....verbaast me niks dat laatste.
De stem past helemaal bij de sfeer van de teksten....uitgeblust.
Niet dat ik alleen van vrolijke muziek hou hoor. Bijvoorbeeld Adam Duritz van Counting Crows kan ook een aardig depri sfeertje neerzetten. Maar zijn geklaag is doorspekt met humor en ironie en vaak fraaie zinnen. Dat mis ik bij Eels.