Eels - End Times (2010)

Als ik ontroerd ben geef ik meer dan drie sterren hoor...

Ik heb het nu. Voldoet aan mijn verwachtingen. Ik had eerst alleen de single van 'A Line in the Dirt', en die heb ik helemaal grijs gedraaid. Nu maar hopen dat ik ook zo verslaafd raak aan de andere nummers. Wat een leuke opening voor 2010!

Aardig album, maar weinig verrassend. Little Bird is wel een erg mooi liedje...

Weinig verrassend inderdaad, maar oh zo mooi. Een van de betere Eelsplaten als het kwartje eenmaal valt. Ik hoop alleen dat hij op een volgende CD eens wat andere geluiden gaat gebruiken. Door steeds dezelfde sounds te gebruiken, gaan alle liedjes op elkaar lijken, en dat is jammer. Misschien toch weer een band om zich heen verzamelen?

Ik ben al mijn hele leven fan van deze geweldige kerel... (en dan bedoel ik ook mijn hele leven), vanaf het moment dat ik kon nadenken douwde ik broken toy shop in de cdspeler. Daarna elk ander werk van deze geniale man verorberd.
Beautiful Freak, Electro-shock Blues, Daisies (en het is 'of', niet 'for' zoals ik verscheidene mensen zie doen), etc.. zelfs het voor mij mindere Souljacker was geweldig. Deze man weet (soms heel simpel) een verhaal te vertellen en mij te raken. Naast zijn muzikale kwaliteiten is hij ook nog eens een begenadigd verteller.. Zijn boek 'Things the Grandchildren Should Know' is humoristisch en dramatisch tegelijk.

En dan dit album.. Moest net zoal het vorige album (wat ik zijn slechtste album vind) wel wennen.
Maar dan opeens is het er, de click.. Dit is een van E's beste albums... het is ingetogen, zacht en intiem maar het raakt je alsof er drie vrachtwagens over je heen reden terwijl je net lag te bij te komen van een aanval van een tijger met vijf poten.
Bam.

Het is een ingetogen betoog over de triestheid van het leven, een zacht gefluister over het noodlot van een relatie, het is een intiem portret van een verloren liefde. Het is Eels. Teksten die onder je huid kruipen, melodieën die je terugnemen naar dat ene meisje (of jongen natuurlijk, we sluiten niks uit)...

Je moet dit luisteren.. of je Eels nu vorig jaar hebt afgezworen, of al na Daisies. Dit is een album dat dezelfde kwaliteit heeft als electroshock blues. Een ander onderwerp misschien, maar dezelfde intensiteit. Dit brengt Mark helemaal terug.

Geweldig album. Ik ga niet elk nummer beschrijven, je moet het zelf ervaren. In zijn geheel. Niet per nummertje... In zijn geheel.

Dank u.


Ps. Koop de dubbelcd... hij is het waard.

Begin hem langzaamaan te ontdekken
A line in the dirt klinkt iig erg mooi

spijker op zn kop imo.

ik vind "apple trees"ook zo'n mooi treurig tussendoortje ...........

misschien wel 1 van de mooiste momenten van het album , en dan daar nog eens het fantastische Paradise Blues achteraan...

Mr. E. heeft het dan toch gepresteerd om een album te maken dar enigszins in de buurt komt van Blinking Lights en dat is een hele prestatie. Om nummers eruit te lichten vind ik niet nodig. De sfeer van het hele album ademt een typisch, mooie fijne Eels-sfeer uit. Blinking Lights is superb, maar End Times benadert 'm dicht.

Ja, wat een fijne echte Eels plaat , bedankt mr. E. , puik werk maar waarom er een extra schijfje bijdoen van 9 minuten , terwijl de cd juist over de 39 minuten afklokt , had dan alles op 1 cd gezet !!!

maar t'is wel één van de beste Eels schijven , ja, dat wel !

Het is weer mooi, ook de teksten, maar E. weet op de laatste twee albums niet meer te verrassen. We hebben het allemaal al eerder gehoord. Gewoon een degelijke plaat.

Dit album is wel even schrikken zeg voor mij. Niet dat ik een tweede Beautiful Freak had verwacht, maar het had wel beter gemogen dan dit. De zang vind ik op de eerste plaats een pak minder, en tekstueel grijpt het me evenmin aan. Dan zouden de instrumentaties misschien nog redding kunnen bieden, maar deze blijven aan de zang ondergeschikt. Het kabbelt maar wat voort en er is geen instrumentatie die aan het einde van End Times is bijgebleven. Nee, ik ga mooi weer terug naar de oude Eels.

Erg mooie plaat van meneer E, melancholisch maar ook weer niet té. Tegen Beautiful Freak kan dit niet op, maar toch weer een erg geslaagd werk.

Wel, de cd vormt nu een mooi geheel. Ik vind de bonustracks erg goed, maar die hadden volgens mij niet op die schijf gepast. Nu is de extra cd een mooi extraatje voor de fan, al zet je niet snel een cd van minder dan 10 minuten op en zullen veel mensen in de praktijk het alsnog digitaal achter de eerste cd aanplakken. Wat natuurlijk wel een beetje heiligschennis is, want On My Feet blijft natuurlijk (muzikaal en tekstueel) de perfecte afsluiter voor dit album.

Vinden jullie Beautiful Freak zijn beste plaat dan?
Ik vind Electro-Shock Blues en Daisies Of The Galaxy zijn beste. Daarna even niks, dan Blinking Lights en dan een gedeelde plaats voor BF en Souljacker, dan een gedeelde plaats voor Broken Toy Shop en Shootenanny!. Dan End Times, dan A Man Called E en dan Hombre Lobo. Maar ik vind ze allemaal minstens een 4,5! Echt een kritische fan kan je mij wellicht niet noemen, elke scheet die deze man laat snijdt door mijn hart en brengt tegelijk een bittere glimlach op m'n gezicht (waarom is daar geen emoticon voor?).

P.s.: Ik ga ervan uit dat jullie wel andere Eels-platen kenden dan BF? Want ik kan me zo voorstellen dat als je van die plaat naar deze gaat, het even schrikken is. Die twee liggen qua sfeer en sound wel érg ver van elkaar. Maar da's natuurlijk ook niet zo vreemd, er liggen immers veertien jaar tussen en er is in die tijd een hele hoop gebeurd in het leven van E. Ik denk dat je het 'speelse' van de Eels-sound uit die tijd niet meer van hem moet verwachten, het is nu allemaal veel rauwer. Maar juist de ontwikkelingen die hij doormaakt maken van hem zo'n interessante artiest voor mij om te volgen. Je weet nooit waar hij een volgende keer mee op de proppen komt, je weet alleen dat het is wat hij op dat moment wil maken. Oprechter kan bijna niet. Daarnaast blijft de kwaliteit constant naar mijn smaak, wat hij ook doet.

Eigenlijk moet je het niet meer hebben over Beautiful Freak. Da's echt een ander tijdperk. Het is logischer en eerlijker End Times te vergelijken met Blinking Lights. Ik had na Blinking Lights (en het -min of meer- bijbehorende geweldige boek) het idee dat E ermee zou kappen. Leek me echt een logisch eindpunt; hij had alles tekstueel en muzikaal wel gezegd en gedaan.

En da's dan ook het enige minpunt van End Times: het album verrast niet echt. Maar het gemiddelde niveau van z'n songs is zó akelig hoog dat E er mee weg komt.

Inderdaad, ontzettend doeltreffend. Daaruit blijkt eens te meer dat je niet een overdaad aan poëtische teksten met gierende gitaarriffs hoeft te hebben om een boodschap over te brengen (met boodschap bedoel ik niet een moraal oid). En Mark Oliver Everett is hier een meester in.

Over BF. Ja, dat is al zo'n tijd geleden.. om zijn albums daarmee te vergelijken is natuurlijk niet te doen, ondertussen is Eels veel verder met de muziek. Sommige mensen zullen zeggen 'dat is zijn beste', en dat mag je zeggen, maar Eels heeft daarna een stijgende lijn ingezet, en die is nog steeds stijgende, en dàt is Eels. Als je alleen BF waardeert dan is misschien Eels niet je ding.

Misschien een radicale mening, maar als je maar één ding kunt waarderen in iemands repertoire dan heb je niet helemaal door waar die persoon heen wil. Toch?

Exact Raoul!

hup een halfje erbij... komt in mijn top drie van EELS platen terecht...

Dat is er alleen als er een samenhangend thema door iemands oeuvre loopt, en dat hoeft niet per se. Daarnaast is muziek natuurlijk gewoon een vorm van entertainment - en naar de hand van je persoonlijke voorkeuren entertaint het ene album beter dan het andere. Dan kun je wel zien 'waar die persoon heen wil', maar dat maakt een album nog niet goed. Als dat immers op zou gaan, zou praktisch elk album met 5 sterren bekroond kunnen worden! Toch?

Los van dat merk ik dat ik deze Eels-plaat niet erg snel opzet. In z'n oeuvre zijn werkjes te vinden die beter op m'n (slechte) concentratiespanne inspelen. 't is geen slecht album maar er is misschien wel een gemis aan muzikale afwisseling.

Het ging niet om hoeveel sterren dit album zou krijgen, of zou moeten krijgen.. Dat is allemaal subjectief en niet te doen. Het blijft een mening.

Het ging om het feit dat iedereen dit album vergeleek (of af ging meten) met BF, wat in mijn ogen totaal niet gerechtvaardigd kan worden. Het is iets totaal anders. Ligt aan de andere kant van het spectrum. Je kunt BF leuker vinden, dat mag van mij, begrijp ik ook zeer goed. Maar je mag ze niet vergelijken. Dat ligt aan emotie, gevoel, timing etc. Ik zei ook dat dit album 'verder' is; ik bedoel daarmee niet perse beter, maar ook daadwerkelijk verder,

Oh excuus dan heb ik niets gezegd!

Volledig terzijde hoorde ik dit album een tijdje terug in een skate-shop langskomen. Daar klonk het echt totáál misplaatst, dit is vast weer zo'n Eels die je in een donkere kamer zonder afleiding moet beluisteren... zucht dan zal ik hem maar eens gaan kopen.

zoals eigenlijk met elk eels album. Ik merk toch dat ik meestal weinig heb met de "vrolijke"eels nummers als hey man now you're really living etc .... en wat nou de bedoeling was van el hombre lobo is me helemaal een mysterie... hoe kan je binnen zo'n korte tijd je slechste plaat laten opvolgen door je beste (of in ieder geval 1 van je beste). dat E staat voor Enigma wordt steeds duidelijker....

Zo slecht was Hombre Lobo toch helemaal niet? Ik vind End Times als geheel mooier, maar HL kende vele hoogtepunten zoals That Look You Give That Guy en My Timing Is Off. Die behoren, naar mijn mening, zelfs tot het allermooiste wat E ooit geschreven heeft! Volgens mij schrokken veel mensen van het overstuurde geluid op de bluesy rocknummers van dat album. Ik vond dat juist erg vet, maar kan me goed voorstellen dat mensen het lelijk vinden. Het was dan ook niet als mooi bedoeld, dat lijkt me wel duidelijk. Maar laten we toch vooral niet de prachtige ballads/tearjerkers vergeten die óók op dat album stonden en naar mijn mening zeker niet onderdoen voor het beste op End Times. ET is minder grillig en consistenter, maar het is ook wel iets voorspelbaarder dan HL. Wat niet zoveel uitmaakt, want het raakt je natuurlijk toch wel weer. Dat blijft E gewoon doen, al zou hij nog tienduizend keer hetzelfde liedje schrijven. Wát een held!

Ik vond Hombre Lobo grote klasse maar dit album maakt nog meer indruk op me.
Wederom een hoge score voor Eels, de man weet mij met geheel zijn oeuvre te raken van Beautiful Freak t/m deze.
Dit album komt dicht in de buurt van zijn meesterwerk Blinking Lights en het is bijzonder moeilijk om op dit album een nummer apart te vermelden, wat mij betreft alle 18 ( inclusief bonus CD ) raak.
OK het is nog vroeg, maar.. plaat van het jaar 2010 ??

Voorlopig wel. Maar de concurrentie heeft nog dik 10 maanden.

Om te beginnen wil ik zeggen dat ik het een prachtig album vind, maar soms lijkt het echt alsof hij zijn stem forceert om nóg heser te klinken... Kan ook aan mij liggen hoor

Of aan de opnametechniek. Dat kan natuulijk ook.

De vorige heb ik niet gekocht: ik had zo een beetje het gevoel dat ik het allemaal al eens eerder had gehoord. Maar deze.... staat in mijn lijstje voor de kanshebbers van 2010.

Opnametechniek: dat is een van de weinige commentaren die ik momenteel op E kan geven. De liedjes zijn nog doorgaans steeds van hoog niveau, al snap ik dat ze minder verrassend zijn dan toen de eerste platen uit kwamen. Ook deze plaat draai ik weer grijs. Maar de vroegere platen onder het Dreamworks label kenden duidelijk een betere productie dan de huidige, waar E's persoonlijke voorkeur wellicht een te grote rol kent. A line in the dirt stamt uit de periode rond 2000, rond Daisies en dat is hoorbaar in de sound (met afstand het mooiste nummer van de plaat). Ik zou toch wel eens willen zien dat E weer eens werkt met een goede producer in plaats van alles in eigen handen willen houden.