Opeth - Still Life (1999)

Naar mijn mening de beste Opeth plaat die de mannen ooit hebben gemaakt en zeer waarschijnlijk ook ooit zullen maken.

Alle elementen uit de voorgaande albums komen hier samen tot een geheel, niet met de instantie de perfecte plaat te maken, wat vaak resulteerd in over-done solo's en stille passages, maar door zich gewoon verder te ontwikkelen met hun stijl. Deze verschuift zich weer een stapje verder van de black metal af richting de progressive death metal.

De stijl van dit album doet mij denken aan een duister-sprookje en zit naar mijn mening boordevol met sfeer, wat voor mij het meest belangrijke punt is voor een album.

De plaat is goed opgenomen, al dan niet perfect, wat bij de vorige Opeth albums nog wel is een minpunt was. (My arms,your hearse = instrumenten niet duidelijk afzonderlijk van elkaar en bij Morningrise en Orchid zijn de bass drums wel heel dik aangezet en vindt ik de platen voor de rest erg koud klinken)

Naar mijn mening is Opeth hier nog voor het laatst "Echt" Opeth, waarna ze later met Steven Wilson gingen samenwerken en de bandleden wisselden, wat natuurlijk ook zijn voordelen had.

Momenteel al zo'n jaartje mijn favouriete plaat ooit gemaakt, ik ben benieuwd hoe lang hij nog op 1 zal blijven staan. 5 sterretjes uit 5

Opeth weet op heerlijke wijze grommende metal af te wisselen met mysterieuze folk en Psychedelische en symfonische gitaarpartijen. Lievelingsnummer hier is the moor. Eigenlijk ontlopen alle albums van morningrise tot en met watershed elkaar nauwelijks in kwaliteit.

The Moor kent gelijkenissen met Abba's Super Trouper. Mikael heeft recentelijk aangegeven dat hij veel naar Abba luistert.

Leuk!!! Maar welke stukken dan?

Het refrein.

Op zich is dit best een rustig plaatje. De grunts zijn er slechts spaarzaam (lees niet mee volgepropt). Sfeervol wintermuziekje. Heb me helemaal ondergedompeld in de 5.1 mix (CD+DVD uitvoering) erg grappig.

Een wijnttje en het 5.1'ntje. Sommige stukken gaan verloren, andere stukken komen beter uit de verf.

Wat voor mij het beste Opeth album blijft (op de hielen gezeten door Watershed), heb ik voor het eerst volledig met m'n 7.1 headphones beluisterd. En schnitzel, (bij het weigeren van gebruikelijke scheldwoorden) dit klinkt hoe het zou moeten klinken!

En eigenlijk was dit mijn review, al ware dat het zingen (of grunten) van onze man soms op de achtergrond verdwijnt. Wat uiteraard jammer is!

Desondanks verdient dit plaatje zijn plaats in mijn top 10. Niemand had zichzelf een betere conceptalbum kunnen bedenken! Of je zou het aan Alice Cooper moeten vragen...

Lekker opgehoogd naar een volle mep! Als een album wat ik krankjorum heb gedraaid nog steeds niet verveeld zegt dit voor mij genoeg. Vond dit al het beste Opeth album, maar vind dit nu na zoveel tijd nog meer. Voor mij dé Opeth klassieker op de voet gevolgd door Blackwater Park.

Ik stapte destijds in bij Blackwater Park en Still Life heeft nooit echt de aandacht gehad die het verdiende. Dat geldt eigenlijk voor alle platen voor BWP. De kwaliteit is bij Orchid al aanwezig en de groei hoor je goed op My Arms, Your Hearse en nog sterker op Still Life. Wat een vakmanschap zeg! De band is hier duidelijk beter op elkaar ingespeeld en ook qua geluidskwaliteit is er progressie geboekt. Hoewel mijn voorkeur nog steeds gaat naar BWP tot en met Watershed, zit Still Life net tegen dat niveau aan te hurken. Prachtigsongs als The Moor en White Cluster horen wat mij betreft tot het beste wat Opeth uitgebracht heeft. De overgangen tussen kalme en harde stukken lopen net weer wat lekkerder. Opeth doet het geweldig hier, maar het plafond is nog niet gehaald.

Tussenstand:
1. Still Life
2. My Arms, Your Hearse
3. Orchid
4. Morningrise

Bijna perfect. Ik moet toegeven dat ik het lastig vind om Opeth albums helemaal op waarde te schatten ten opzichte van elkaar, want ze bevallen tot nu toe allemaal. Still Life is voor mijn gevoel in ieder geval wel het meest psychedelische album dat de band heeft uitgebracht, al is het tot op dit punt ook zeker qua grunts een van de meest stevige. De songs zijn nergens zo lang als op de eerste twee albums en voelen ondanks de alsnog redelijk lange duur compact en nergens langdradig. Een favoriet kiezen is moeilijk, want eigenlijk heeft iedere song wel mooie momenten. Nu ik net las dat het ook nog eens een conceptalbum is, ga ik het de komende tijd nog maar eens aan een hoop luisterbeurten onderwerpen met het tekstboekje erbij.

Tussenstand:
1. Still Life
2. My Arms, Your Hearse
3. Orchid
4. Morningrise