Opeth - Still Life (1999)

Naar mijn mening de beste Opeth plaat die de mannen ooit hebben gemaakt en zeer waarschijnlijk ook ooit zullen maken.

Alle elementen uit de voorgaande albums komen hier samen tot een geheel, niet met de instantie de perfecte plaat te maken, wat vaak resulteerd in over-done solo's en stille passages, maar door zich gewoon verder te ontwikkelen met hun stijl. Deze verschuift zich weer een stapje verder van de black metal af richting de progressive death metal.

De stijl van dit album doet mij denken aan een duister-sprookje en zit naar mijn mening boordevol met sfeer, wat voor mij het meest belangrijke punt is voor een album.

De plaat is goed opgenomen, al dan niet perfect, wat bij de vorige Opeth albums nog wel is een minpunt was. (My arms,your hearse = instrumenten niet duidelijk afzonderlijk van elkaar en bij Morningrise en Orchid zijn de bass drums wel heel dik aangezet en vindt ik de platen voor de rest erg koud klinken)

Naar mijn mening is Opeth hier nog voor het laatst "Echt" Opeth, waarna ze later met Steven Wilson gingen samenwerken en de bandleden wisselden, wat natuurlijk ook zijn voordelen had.

Momenteel al zo'n jaartje mijn favouriete plaat ooit gemaakt, ik ben benieuwd hoe lang hij nog op 1 zal blijven staan. 5 sterretjes uit 5

Opeth weet op heerlijke wijze grommende metal af te wisselen met mysterieuze folk en Psychedelische en symfonische gitaarpartijen. Lievelingsnummer hier is the moor. Eigenlijk ontlopen alle albums van morningrise tot en met watershed elkaar nauwelijks in kwaliteit.

The Moor kent gelijkenissen met Abba's Super Trouper. Mikael heeft recentelijk aangegeven dat hij veel naar Abba luistert.

Leuk!!! Maar welke stukken dan?

Het refrein.

Op zich is dit best een rustig plaatje. De grunts zijn er slechts spaarzaam (lees niet mee volgepropt). Sfeervol wintermuziekje. Heb me helemaal ondergedompeld in de 5.1 mix (CD+DVD uitvoering) erg grappig.

Een wijnttje en het 5.1'ntje. Sommige stukken gaan verloren, andere stukken komen beter uit de verf.

Wat voor mij het beste Opeth album blijft (op de hielen gezeten door Watershed), heb ik voor het eerst volledig met m'n 7.1 headphones beluisterd. En schnitzel, (bij het weigeren van gebruikelijke scheldwoorden) dit klinkt hoe het zou moeten klinken!

En eigenlijk was dit mijn review, al ware dat het zingen (of grunten) van onze man soms op de achtergrond verdwijnt. Wat uiteraard jammer is!

Desondanks verdient dit plaatje zijn plaats in mijn top 10. Niemand had zichzelf een betere conceptalbum kunnen bedenken! Of je zou het aan Alice Cooper moeten vragen...

Lekker opgehoogd naar een volle mep! Als een album wat ik krankjorum heb gedraaid nog steeds niet verveeld zegt dit voor mij genoeg. Vond dit al het beste Opeth album, maar vind dit nu na zoveel tijd nog meer. Voor mij dé Opeth klassieker op de voet gevolgd door Blackwater Park.

Ik stapte destijds in bij Blackwater Park en Still Life heeft nooit echt de aandacht gehad die het verdiende. Dat geldt eigenlijk voor alle platen voor BWP. De kwaliteit is bij Orchid al aanwezig en de groei hoor je goed op My Arms, Your Hearse en nog sterker op Still Life. Wat een vakmanschap zeg! De band is hier duidelijk beter op elkaar ingespeeld en ook qua geluidskwaliteit is er progressie geboekt. Hoewel mijn voorkeur nog steeds gaat naar BWP tot en met Watershed, zit Still Life net tegen dat niveau aan te hurken. Prachtigsongs als The Moor en White Cluster horen wat mij betreft tot het beste wat Opeth uitgebracht heeft. De overgangen tussen kalme en harde stukken lopen net weer wat lekkerder. Opeth doet het geweldig hier, maar het plafond is nog niet gehaald.

Tussenstand:
1. Still Life
2. My Arms, Your Hearse
3. Orchid
4. Morningrise

Bijna perfect. Ik moet toegeven dat ik het lastig vind om Opeth albums helemaal op waarde te schatten ten opzichte van elkaar, want ze bevallen tot nu toe allemaal. Still Life is voor mijn gevoel in ieder geval wel het meest psychedelische album dat de band heeft uitgebracht, al is het tot op dit punt ook zeker qua grunts een van de meest stevige. De songs zijn nergens zo lang als op de eerste twee albums en voelen ondanks de alsnog redelijk lange duur compact en nergens langdradig. Een favoriet kiezen is moeilijk, want eigenlijk heeft iedere song wel mooie momenten. Nu ik net las dat het ook nog eens een conceptalbum is, ga ik het de komende tijd nog maar eens aan een hoop luisterbeurten onderwerpen met het tekstboekje erbij.

Tussenstand:
1. Still Life
2. My Arms, Your Hearse
3. Orchid
4. Morningrise

Forums als deze zorgen vaak dat je ook weer eens naar platen gaat luistere die eigenlijk in de vergetelheid waren geraakt. Een plaat uit de Opeth periode dat op de dag van de release naar de lokale platenboer ging om hem te kopen. Ik moet dit echt weer vaker op gaan zetten wat een heerlijke plaat is dit toch.

Haha, leuk dat een forum zoiets teweeg kan brengen. Inderdaad een geweldige plaat van Opeth. Voor mij komt deze op nummer 2, Ghost Reveries is net iets beter. Maar tracks als The Moor, Serenity Painted Death en afsluiter White Cluster zijn wel crème de la crème. Topplaat!

Mijn favorieten waren altijd deze en Blackwater Park, met een lichte voorkeur voor Blackwater Park. De eerlijkheid gebied me wel te zeggen dat ik me van Blackwater Park erg weinig kan herinneren, ik herinner me alleen dat ik dat de beste Opeth plaat vond. Het kan wel 10 jaar geleden zijn dat ik hem voor het laatst heb gehoord. Daar gaat een dezer dagen zeker verandering in komen.

Ja deze is vet! Wat een rij klassiekers brachten ze op rij uit man! Still life, Black water park, Deliverance, Ghost reveries en Watershed....dat is echt wel een prestatie. Oké enkel onderbroken door het behoorlijk contrasterende Damnation maar soit.

Mijns inziens moet My Arms Your Hearse (MAYH) zeker niet vergeten worden in dat rijtje. Dat is ook echt een briljante (concept)plaat. Wel is het natuurlijk zo dat vanaf Still Life Opeth haar geluid heeft weten te perfectioneren, en dat er vanaf Still Life tot aan Watershed (gewoon zes (!) platen op rij) louter briljante platen zijn afgeleverd door deze heren. Ook Damnation mag / moet in dat rijtje worden opgenomen, want ondanks dat er sprake is van een behoorlijke stijlbreuk, is ook dat album van een enorm hoog niveau. En inderdaad, dit alles is echt wel een prestatie van wereldformaat te noemen.

Wat is trouwens jouw favoriete Opeth-plaat, vielip?

Ik vind de 5 albums die ik hierboven noem allemaal even briljant. Heb daaruit niet echt een favoriet eerlijk gezegd.

Vorige week heb ik, eindelijk, na erg lang wachten, mijn gloednieuwe platenspeler op kunnen halen uit de winkel. Ik had er al meermaals achteraan gebeld, maar u kent het met de huidige turbulente tijden; materiaaltekorten gooiden roet in het eten. Al met al duurde het ruim twee maanden langer dan gepland voordat de platenspeler arriveerde en opgehaald kon worden. Vorige week aangesloten op m'n vrij nieuwe stereosetje, wat nu allemaal werkt als een klok. Dus ik dacht; we kunnen eindelijk vinyl beluisteren!

Ik maak even een stapje terug in de tijd, want vorig jaar was ik namelijk in Den Haag voor een romantisch lang weekendje weg met mijn vriendin. Lopende door de drukke winkelstraat, op weg naar 'een' vinyl-winkel die we hoopten tegen te komen, kwamen we zeiknat de zaak Vinyl Grove binnen (welke zelfs in het AD heeft gestaan). Daar kocht ik Still Life (een reissue uit 2012) op vinyl, na een ellenlang gesprek met de zeer hartelijke eigenaar te hebben aangeknoopt naar aanleiding van deze plaatkeuze. Want wat bleek nou, hij had wel contact gehad met ex-keyboardist van Opeth, Per Wiberg, dus zodoende raakten we aan de praat over allerlei soorten muziek.

Maar enfin, vandaag was het dus de beurt aan dit vinylexemplaar van Still Life om onderworpen te worden aan een luisterbeurt. Daarbij heb ik twee bevindingen gedaan die ik graag zou willen delen. Allereerst, en dat lag ook wel in de lijn der verwachting, verbaas ik me over de geweldige kwaliteit die vinyl met zich meebrengt. Ik luister enkel eens een cd, maar meestal val ik terug op het oude vertrouwde Spotify. Vinyl is echter een duidelijke verbetering ten aanzien van laatstgenoemde. De muziek lijkt veel meer te ademen en het geluid lijkt nog beter uitgebalanceerd te zijn, waardoor elk minuscuul detail hoorbaar is. Dat brengt me eigenlijk meteen op de kern van mijn tweede bevinding, namelijk dat ik werkelijk het gevoel heb te luisteren naar een nieuw album. De nummers klinken stuk voor stuk zoveel frisser, rijker en beter dan op een digitaal platform, dat het totaal niet met elkaar te vergelijken is. Met speels gemak veegt vinyl dus de vloer aan met haar digitale muziekproviderrivalen.

Twee conclusies dus. Eén: twijfel je over vinyl en of dat noodzakelijk is? Ik zeg 'gewoon doen, vinyl', met een uitroepteken erachter. Ik was zelf eerst ook wat sceptisch (zoveel platen heb ik namelijk niet, bang dat vinyl wat tegen zou vallen voor de prijs die betaald moet worden), maar dat is totaal onterecht gebleken. Twee: Still Life vond ik al een meesterlijk, briljant, fabuleus album waarvoor ik al superlatieven tekort schoot, maar dankzij deze vinylbeleving wordt dat oordeel alleen maar versterkt. Ik was altijd van mening dat er beslist geen twee platen van dezelfde artiest in een top tien horen, maar ik kan toch niet anders dan Still Life, naast Ghost Reveries, in mijn top tien plaatsen. Een status die deze magistrale klassieker met recht verdient, al speelt mijn persoonlijke verhaal eromheen hier toch wel een rolletje in.

Ik bespaar jullie nu een inhoudelijke analyse van Still Life, die volgt later nog wel eens. Ik ben nog eens van plan een Opeth marathon te doen, waarbij ik alle platen van de Zweedse geweldenaren nog eens achter elkaar luister en m'n bevindingen daarover hier deel. Wordt vervolgd dus.

In het algemeen hoort het onderwerp eigenlijk thuis in het Vinyl Vinyl Vinyl topic. Maar om een lang verhaal redelijk kort te maken; het is nogal kort door de bocht om 'gewoon doen' te roepen. Ten eerste klinkt lang niet alle vinyl zo fantastisch als deze op Peaceville. Ten tweede zijn er hoe langer hoe meer klachten over nieuw vinyl. De verouderde fabrieken kunnen de vraag niet aan en dat gaat ten koste van de kwaliteit. Ten derde hangt het er ook van af welk hifi-materiaal je vergelijkt. De ene platendraaier is de andere niet en dat geldt net zo goed voor cd spelers. Als je een goede opname en een goede persing en goede afspeel-apparatuur hebt en je houdt van een wat 'warmer' geluid én je luistert aandachtig, dan kan vinyl verrassend goed klinken. Maar daarom nog niet beter dan cd. Dat is eerder een kwestie van voorkeur. Of gewoon van dat graag willen vinden zelfs. Want het hangt dus van te veel factoren af om er een algemeen geldend oordeel over te vellen.

Voor de meest oorspronkelijke beleving van Still Life moet je toch de cd hebben. En die klinkt fantastisch. Warm en levendig. Opeth veranderde langzaam haar standaard metalgeluid (geluid. Niet stijl) naar een meer open geluidslandschap. Nog steeds metal, maar niet meer zo typisch.

Ik bedoel ook meer te zeggen dat, mocht je twijfelen over het in gebruik nemen van vinyl, het het in ieder geval waard is je daar in te verdiepen. Omdat, mocht je inderdaad aan de juiste randvoorwaarden zoals een goede platenspeler, een goede pressing, een goede geluidsinstallatie, etc. voldoen vinyl een veel betere luistervaring kan bieden dan digitale muziekplatformen.

Wat jij stelt is inderdaad correct, er is namelijk ongelooflijk veel om rekening mee te houden, en er zitten inderdaad behoorlijk wat haken en ogen aan vinyl. Wat ik echter probeer duidelijk te maken is dat, juist door alle haken en ogen in acht te nemen, vinyl iets is dat heel waardevol kan zijn, mits de aangesproken persoon zijn/haar scepticisme uit weet te schakelen.

Nu raken we echter wel behoorlijk off-topic, dus misschien nog een leuke afsluitende vraag voor jou, Kronos: wat maakt dat jij Still Life 4.5 sterren geeft in plaats van bijvoorbeeld 4 of 5 sterren?

ABDrums, ik denk dat er de laatste jaren over het algemeen eerder een te weinig aan scepsis is ten aanzien van vinyl.

Wat mijn stem van 4,5* betreft: Geen 5* omdat het over het geheel wat pit mist. Voor mij klinkt het een beetje alsof het potentieel van de nieuwe lineup met Martín Méndez hier nog niet ten volle tot uiting komt.
Maar het is wel meer dan een gewoon goed album dus 4* zou dan weer te weinig zijn.

De special CD versie is erg goed, maar bij die versie heb je ook de audio DVD.

De audio DVD van Still Life op een goede set-up is helemaal weergaloos!

Dit is ook een pracht plaat van Opeth, die heel rustig en mysterieus begint, maar daarna pakt het album je gelijk bij de strot, en kom je in een beklemmende sfeer terecht het gehele album door, die je ook niet meer loslaat. De albums hiervoor ken ik (nog) niet, misschien later eens proberen. De platen vanaf deze tot en met Watershed bevallen mij het afgelopen jaar enorm goed, en zal ze nog veel afspelen. Vooral in de auto met woonwerk verkeer de afgelopen maanden helemaal aan het grijsdraaien

Het eerste nummer is en blijft gewoon geweldig met in het begin die acoustische gitaar om daarna compleet los te gaan. De gehele sfeer en opbouw bevalt mij prima, terwijl deze ook weer niet te 'hard' is. Een pracht plaat. De 3 voorgangers inmiddels ook beluisterd, maar die zijn niet zo voor mij weggelegd, die vind ik wat te extreem klinken. Vanaf deze tot en met Pale Communion prima, en ook hun laatste plaat nog prima, de rest is wat minder mijn ding.

Toch zou ik van de drie voorgaande Morningrise nog een kans geven ricardo.

Ik vond de platen jaren geleden niet te extreem, maar juist wat te experimenteel klinken (waarvan My Arms, Your Hearse dan weer wel extreem is inderdaad).

Morningrise ben ik echt gaan waarderen door de jaren heen.

Ben dol op die fusie van black metal met progressieve rock van Opeth. Zeer melodieus en erg muzikaal. Rustige akoestische gitaarpartijen worden afgewisseld met death metal. Ingetogen zang en death grunts gaan opmerkelijk goed samen. Kortom, het beste van 2 werelden. De songs klokken niet onder de 5 minuten en dat vind ik geen probleem. Still Life heeft meerdere luisterbeurten nodig om echt te beklijven maar dan heb je ook een klassieker die je steeds weer met plezier op zet.

Black metal en Opeth aan elkaar koppelen, dat heb ik niet vaak gehoord. Verklaar u nader...

Met black metal bedoelde ik eigen death metal.
Want ik weet niks van black metal behalve Venom.

Mea culpa voor misverstand ABDrums

Ik hoor vooral in die eerste 3 platen nog wel wat black metal terug, maar dat misschien vooral in het algemene sfeertje wat ze daar neerzetten.

Absoluut mee eens. Met name de gruizige en mistroostige sfeer van Morningrise doet me best wel aan andere black metal platen denken.

2003 Goffertpark. Metallica was afsluiter. Maar eerst smiddags in de tent Opeth. Stond een paar meter voor Mikael mee te blèren: Searching my way to perplexion, aahaahaa! Briljant.