Yeasayer, een band die een erg interessant debuut afleverde. Niet perfect, maar wel gedurfd en een geheel eigen stijl. Bij zulke debuten is het altijd afwachten wat er in de toekomst nog van zo'n band verschijnt. Weten ze zichzelf door te ontwikkelen? Perfectioneren ze hun stijl of slaan ze een andere weg in? Bij Yeasayer is het duidelijk dat laatste. Na een intrigerend debuut met Afrikaanse ritmes en bezewerende zang, waar je zowat in trance van zou raken, zijn ze nu met een opvolger gekomen vol vrolijkheid.
Ik was erg benieuwd toen dit album uitkwam, en het eerste nummer wat ik hoorde was Ambling Alp. Dat vond ik toen echt heel leuk, maar het album bleek een tegenvaller. Ik had het gevoel dat ze wilden meeliften op hippe muziek, zoals het laatste album van Animal Collective. Ik ben echter helemaal om!
Het begint wel heel vaag, met The Children. Erg experimenteel weer, met apart instrumentgebruik, en vervormde stemmen. Er wordt een onheilspellend sfeertje gecreëerd. Ik zie het maar als een soort intro, met nog een leuke knipoog naar MGMT ("We are the children, not the youth, not kids, and it's not time to pretend"). Hier lijken ze juist mee willen te zeggen dat ze NIET meedoen met al dat hippe gedoe. Wat het hele nummer wel lijkt uit te stralen, want het lijkt nergens op. Ach, het klinkt wel aardig, we gaan snel door met Ambling Alp!
De eerste single van het album, en ook een geweldige single. Het nummer knalt echt je boxen uit! Als je hier niet vrolijk van wordt, moet je wel een ontzettende zuurpruim zijn. Geweldige percussie die het nummer echt voortstuwt. Sterke zang, en er valt van alles te horen. Het nummer heeft ook echt een heerlijk tempo, het vliegt voorbij. En als het afgelopen is, wil je nog een keer.
Madder Red begint met meeslepende synth-geluiden, die klinken alsof je je onder water bevindt. Vervolgens komt er Beach Boys-achtige samenzang in en krachtige drums. En dan begint het nummer pas echt, en weer is de sterke percussie te horen. Het klinkt allemaal erg leuk, mooie melodieën, mooie synth-geluiden, erg dromerig allemaal. Maar toch één van de mindere nummers van het album. Wat meer zegt over het album dan over het nummer. Geweldige instrumentatie weer. Mooi nummer om op weg te dromen.
I Remember is één van m'n favorieten. Wat een mooi liefdesliedje, zeg. Er wordt meteen weer een heerlijk dromerige sfeer neergezet. De zanger zingt erg mooi zijn lieve teksten.
You're stuck in my mind aaaaaaall the time Niks aan toe te voegen!
De tweede single, O.N.E., en ook hier is het onmogelijk stil te blijven zitten. Dit nummer blijft echt letterlijk de hele dag lang in je hoofd zitten. Ik heb het meer dan eens meegemaakt. En erg vond ik het niet. De zanger zingt gewoon mooie melodieën en de muziek eronder is buitengewoon dansbaar. Goede combinatie! En perfecte single weer.
Love Me Girl begint weer ontzettend dromerig. Ook vol met spanning, je voelt dat er iets aankomt. Langgerekte synths... dromerig... een vervormde stem die iets zegt...er komen steeds meer instrumenten bij...En ineens is alle spanning bij, en begint de zanger te zingen, met allerlei geluidjes op de achtergrond, alsof je je in de jungle bevindt. Prachtige samenzang in het refrein. Geweldig nummer dus, geweldige opbouw! Super!
Rome is weer zo'n nummer waar je onmogelijk bij kan stil blijven zitten. Rome is daar het effectiefst in, vanwege de combinatie van de drums en de beat, waardoor je vanzelf op en neer gaat bewegen. Ook een ontzettend catchy refrein dat je vanzelf gaat meezingen. Dans dans dans! Zing zing zing! Leuk!
Strange Reunions vind ik het minste nummer van het album. Het weet me niet te pakken. Klinkt leuk hoor, maar meer ook niet. Jammer, gemiste kans.
Mondegreen is echt een geweldig nummer. Zoals Herman al zei: Talking Heads anno nu. Perfecte omschrijving. Die saxofoon erdoorheen is inderdaad een geweldige toevoeging. Het nummer stuitert alle kanten op, heb ik het idee. Net zoals de persoon die ernaar luistert. Als dit de Talking Heads anno nu is, dan wel de Talking Heads op speed.
Grizelda is het nummer dat nog het dichst bij hun debuut licht qua sound. Doet wat denken aan de afsluiter van All Hour Cymbals. Net als Red Cave sluiten ze af met een simpel popliedje. Erg mooi, en rustgevend, zo aan het eind.
Album van het jaar? Bijna wel ja! Slechts één album weet mij nog meer te doen. Maar dat het een geweldig album is, staat voor mij buiten kijf. 4,5*