The Sisters of Mercy - First and Last and Always (1985)

Wat een heerlijke plaat is dit. De dromerige synthesizer die als een mug door het album zoemt is zo sterk in combinatie met de zware, desolate stem van Andrew Eldritch dat het geen moment weet te vervelen. Pakkende melodieën en heerlijke gitaren, om maar over de drumpartijen te zwijgen. Het vult elkaar allemaal zo geweldig aan, dat ik dit album niet uit mijn top 10 kan laten. Voor mij springt er niet echt een bepaald nummer uit, maar als ik moest kiezen met een pistool tegen mijn slaap gericht blijft ''Marian'' misschien wel hun beste nummer. Met zoveel kalmte, maar dreiging gezongen. Het representeert heerlijk het hele album. Ik sla mijzelf behoorlijk voor mijn kop dat ik niet eerder ben begonnen om naar deze band te gaan luisteren.

5 dikverdiende sterren.

Fijn en donker album. Je hoort ook gelijk, op dit album, waar The Mission hun inspiratie vandaan haalde op hun eerste album God's own medicine. Jammer genoeg is de productie niet helemaal top, maar dat doet aan de songs niets af.

Ik vrees eerder Wayne Hussey en Graig Adams niet een groot invloed op het (wat we later zo noemen) The Mission geluid hebben gehad?
Kijk naar Vision Thing en Floodland, de invloeden van Eldritch himself zijn niet bepalend alles bepalend.

Best wel een leuk gothic album, maar mij soms net te theatraal en pathetisch.

And all I know for sure
All I know for real
Is knowing doesn't mean so much
When placed against the feeling
The heat inside
When bodies meet
When fingers touch

Bedankt Andrew om de kern van dit hondse bestaan zo treffend te schetsen. De enige wijsheid die ik zelf voor de volle 100% durf te onderschrijven.

All my words are secondhand and
Useless in the face of this

Een bewustwording bekend aan iedereen die ooit zelf eens iets heeft proberen schrijven. Dit is allemaal al eens eerder gedaan. Heeft mijn werk meerwaarde?

And I know the world is cold but
If you hold on tight to what you
Find you might not mind too much though
Even this must pass away

Wachtend op zijn volgende engel gooit Andrew er nog een wijsheid tegenaan. Dit stukje doet me steeds hieraan denken (The Sound) :

What holds your hope together
Make sure it's strong enough
When you reach the end of your tether
It's because it wasn't strong enough

En ookal zijn het (wellicht) mooie engeltjes, het zijn en blijven vreemde en naamloze engeltjes. De overgang van Angel naar Stranger is het absolute hoogtepunt in dit epos.

Ook dit nog uit Nine While Nine.

She said do you remember a time when angels
Do you remember a time when fear
In the days when I was stronger
In the days when you were here she said
When days had no beginning
While days had no end when
Shadows grew no longer I
Knew no other friend but you
Were wild
You were wild.....


Na al die jaren begrijp ik het, Andrew. Jij bent geen gothic, geen overschatte rockster, noch een clown. Jouw naam plaats ik tussen de betere schrijvers en filosofen uit de twintigste eeuw.

Bij deze teksten verwacht je niet meteen gothische klanken.....maar de werkelijkheid is een koude douche.

Dit is theater.
Huilen naar de maan.
Schreeuwen tegen de stilte.
De Efteling na middernacht.
Sprookjes voor volwassenen.
Klaar voor de ceremonie
Overgave aan de opperpriester .
Gehuld in zwart zal je het klooster verlaten.
Vanaf heden zal je alleen als de duisternis is gevallen de dansvloer betreden.
Hongerig als een vampier.
Muziek die je bloed laat koken.
Tegen de ochtend ontwaak je.
Telkens weer op een ander station.
Sisters Of Mercy liet mij koortsig Nederland af reizen.
Op jacht naar de meest vage discotheken.
Ontsnappen na een saaie lesweek.
Mijn periode van de OV jaarkaart.

Mooi omschreven zo is t ook wel n beetje. Moest erg wennen äan die stem..maar nu vind ik hun muziek heerlijk..vooral Floodland.

Jammer dat deze Spotify 2CD suggestie niet echt op twee schijfjes verkrijgbaar is.
Spotify - play.spotify.com

Al maakt men wel een foutje door de originele versie van Body Electric te linken.
Op de 12" EP van Body and Soul ging het om een wat stevigere remix, genre Temple of Love.
The Sisters Of Mercy - Body Electric (Body And Soul Version) - YouTube

De versie van 1984 is geen remix, maar een nieuwe opname. Voor mij was dat de eerste versie van Body Electric die ik kende, de andere kwam pas op Some Girls.

Overigens zijn er wel bootlegs met die nummers van de tweede "CD".

Eigenlijk is dit het eerste en tevens laatste echte album van de Sisters (in de originele bezetting). Wat hierna komt is verschrikkelijk. Maar dit album en vooral de remaster blijft genieten. De extra bonustracks vullen het album mooi aan. Samen met de verzamelaar Some Girls het beste hoewel dit album veel rijker is qua geluid en opbouw van de liedjes, daarom toch een lichte voorkeur voor dit album.

Bury Me Deep.. Een bonustrack, maar wat voor één. Het is dat ik niet begraven wil worden, anders was dit de soundtrack geweest.

Een van mijn favoriete Goth platen, lekker zwartgallig en zo typisch 80s.
Alleen laat de soundkwaliteit te wensen over. Onlangs heruitgebracht op LP en een van de verschrikkelijkst klinkende platen uit mijn collectie!
Dan maar de Mastered for iTunes versie? Van hetzelfde laken een pak, volgens mij was de originele productie zo slecht dat er niets beters van te maken is...

Mijn lp uit 1985 klinkt prima, is ook een favoriet van mij, en klonk altijd prima.

Die heb ik dus niet. Ik denk dat ik de cd ca. 1990 heb gekocht en dit is nog steeds de best klinkende versie van de 3 die ik heb, al is het geluid wat blikkerig en er is te weinig bas. Op luid volume kan ik er best van genieten

Probeer deze reissue eens?
The Sisters Of Mercy - First And Last And Always (CD, Album, Reissue, Remastered) | Discogs

Vanavond naar de Unplugged show van Wayne Hussey geweest in Heerlen ter ere van zijn net verschenen biografie. Het was een goed concert maar hij speelde niets van dit album. Hoopte stiekem toch op Marian of zelfs Some Kind of Stranger.

Herken mij er wel in, mijn 180 gr remaster van engelse persing is erg zacht, dat was de reden ik de vinyl versie van deze zusters niet graag draai

SKOS is niet door Wayne geschreven, dus die kan je sowiso vergeten.

Marian (Version) en Some Kind of Stranger zijn de hoogtepunten van dit inktzwarte album.

13 maart komen ze in Maastricht. Ben benieuwd!

First Last And Always is een fraai opgezette plaat dat zich diepgeworteld weet in postpunkklanken. De opening van Black Planet laat wat dat betreft niets te raden. De gebroken pianoklanken die het openingsakkoord vormen, de desolate gitaartokkels die piketpalen slaan in het verdere verloop van het nummer dat verder ingekleurd wordt door echoënde synthpartijen en de vreemde mompelzang van Andrew Eldritch. Een stuwende doomtrack die zich direct in het hoofd nestelt. Daar blijft het toch allemaal niet bij.

Walk Away rockt een stuk uitbundiger en is vooral pakkender. Maar behoudt tegelijkertijd dezelfde betoverende sfeer van de opener. Deze lijn wordt doorgezet met het huppelende No Time To Cry en het zenuwachtige Rock And A Hard Place. Die laatste is tot mijn favoriet uitgegroeid vanwege dat onweerstaanbare baslijntje en de zacht zoemende gitaarakkoorden die erover heen gedrapeerd worden.

Marian (Version) en het titelnummer verlopen eveneens vlot maar klinken wel weer wat stemmiger en minder uitbundig. Verwrongen liefdesliederen met een zwartgelakt randje. Het navolgende Possession legt het enige manco aan het album bloot. De vocalen van het opperhoofd. De uithalen hier zijn tenenkrommend. Hij lijkt dan echt op een oude vandaag met een borrel op die tijdens het inzingen zijn kunstgebit is vergeten in te doen.

In Amphetamine Logic doet hij dat ook maar daar lijkt het zekerder en vaster te klinken. Overigens is deze song onweerstaanbaar door die welhaast vrolijke toetsenriedel die steeds terugkeert. Dit soort accenten lijken aan te geven dat de makers zichzelf af en toe ook uitlachen. Een relativerend lichtpuntje aan een donker gekleurde horizon.

Some Kind Of Stranger is een fenomenale afsluiter. Een stemmig stuk dat lekker uitgesponnen wordt. Het is een meeslepende ballade waarvan de invloeden al eerder zijn aangestipt maar die desondanks een erg fraaie climax vormt. The Sisters Of Mercy klonken op elke release weer heel anders maar nooit zo betoverend als op dit eerste volledige album.

Zat Wayne Hussey in de jaren 1984 en 1985 in de band?

Ja.

Kruising tussen Joy Division, New Order (hun 1e album) en The Cure-achtige arrangementen hier en daar. Zanger klinkt als David Jones/James Osterberg/Peter Steele; lijdend aan depressies.
Dit album en/of artiest is duidelijk een navolger op post-punk/new wave gebied.
Maar hoewel niet echt origineel, houdt ik ervan... Down without a Syndrome.

Geen navolger maar pioneer, eerste plaat stamt al uit 1980., en was toen absoluut origineel.
Is later veel gekopieerd,

Verschil in zienswijze en interpretatie; ieder zijn of haar mening.

"According to both Pitchfork and NME, proto-goth bands included Joy Division, Siouxsie and the Banshees, Bauhaus and the Cure."

Dat Eldrich zich distantieert van de term "goth" en zichzelf voornamelijk ziet als een band die rock speelt is voor zijn rekening; net als Lemmy van Motorhead die beweerde "we play rock-n-roll"...

Ik weet wat ik hoor samen met anderen; ze zijn navolgers, met een underground status van baanbrekend en origineel... Vind ik niet.

Dit album is uit 1985, maar de Sisters zijn actief sinds 1980. Niet net doen of dit hun eerste proeve van bekwaamheid is, want ze hebben voor 1985 al heel veel baanbrekend werk uitgebracht, alleen toevallig geen album. Hun vroege werk vind je op Some Girls Wander By Mistake.

Sisters of Mercy een navolger noemen, dan heb je het niet echt begrepen.