Eagles - Desperado (1973)

Ik zat in 1980 in Rotterdam, maar dat was beslist niet hun laatste concert
Bikkel bedankt voor de waardevolle achtergrond info

Dank Neal.

Het laafste concert van die tour. 14 jaar later begonnen ze weer te fladderen

Psoonlukke voorkeur heeft niks met stemherkenbaarheid te maken en op dat front wint Henley het met vlag en schotel ...... Frey is een prima zanger maar heeft gewoon niet zo'n apart stemgeluid.

Persoonlijk vind ik dit de mooiste van Eagles. Pure ambachtelijke plaat op het wat plastic-achtige 'Saturday Night' na. 'Bitter Creek' ??

Eagles, blijft lastig. Bernie Leadon brengt hier wat mij betreft het beste materiaal in, Twenty-One is fantastisch. Het overige vind grotendeels redelijk, maar Out of Control en Saturday Night illustreren voor mij al het nare wat ook in de Eagles zit, bleh.

dan ben je zeker afgehaakt toen hardrocker Joe Walsh zijn intrede deed en bij Poco blijven hangen?

Neal Peart schreef:



Ik wel voor wat betreft de vraag over Joe Walsh, maar Poco heeft mij nooit zo weten te bekoren.
Als ik dan iets uit die periode pak heb ik liever The Flying Burrito Brothers, Byrds of Gene Clark.

Nouja, afgehaakt...het is niet dat ik de vroege Eagles nou zo geweldig vind. En met Walsh en Felder hebben ze ook nog best wat leuke dingen gemaakt, al was het heel anders dan met Leadon. En qua smaak ligt me dat toch wat beter, dus inderdaad Byrds, FBB, Dillard & Clark, en, vooruit, Poco, al zijn die niet van dat niveau.

Bernie Leadon begon het na dit album al snel zat te worden.
Opperhoofden Henley en Frey zagen uiteindelijk meer in een mainstreamer pop/rock geluid en met Don Felder er bij, werd het puristenwerk van Leadon een veel minder belangrijk aspect.
Ik ben inmiddels wel een halfje gezakt, vooral vanwege Out Of Control, wat nogal verdwaald over komt hier en ik vind de groep in deze stijl gewoon niet zo heel goed.
De Eagles is nooit echt een rockband geweest imo.
Met Joe Walsh er bij kwamen ze er een stuk beter mee weg overigens.
Als geheel spreekt ie mij nog uitstekend aan.
Zal altijd mijn favoriete Eaglesplaat blijven.

Ook die van mij,mede door het prachtige Doolin-Dalton [Instrumental]/Outlaw Man.
De latere platen draai ik vrijwel nooit meer.

The Eagles is Don Henley en Glenn Frey en ze waren van Los Angeles, Californie, USA. Maar niet heus. Frey is van Michigan en Henley is van Texas. In Los Angeles gebeurde het. Dus daar trokken ze naar toe. Ze kwamen beiden terecht in de begeleidingsband van Linda Rondstadt. Frey en Henley besloten een eigen band te starten. Bernie Leadon en Randy Meisner ook uit Rondstadt’s band, complementeerden the Eagles.
In wezen is Bernie Leadon het geweten van de band. Bernie had zijn wortels in de bluegrass. Hij werd voor het eerst bekend via de samenwerking tussen Gene Clark en Doug Dillard. Vervolgens dook zijn naam op inj the Flying Burrito Brothers waar hij samen met Chris Hillman, trachtte de band te laten overleven na het Gram Parsons tijdperk. Dat werd geen succes. Zijn volgende halte werd the Eagles waarbinnen hij verreweg de meest begenadigde instrumentalist was. Byrds – Dillard & Clark – Flying Burrito Brothers – Eagles: dan heb je stiekem de kern van de country rock te pakken. Bernie verliet de band na One Of These Nights (1975) pal voor hun grote doorbraakalbum Hotel California (1976). In zijn beleving werden the Eagles te rockerig, te weinig country. En hij had gelijk. Op Hotel California komen alleen maar ballads, rocksongs en een tussenvorm daarvan, de powerballads, voor. ‘Hotel California’, de hit, is een voorbeeld van een powerballad. Net zoals ‘Stairway To Heaven’ van Led Zep en ‘Child In Time’ van Deep Purple. Powerballads hebben iets. Anders is niet te verklaren dat zoveel van die ballads jaarlijks in de top van de jaarlijkse top 1000 voorkomen. Randy Meisner is net als Bernie ook zo’n opmerkelijk figuur. Hij was gelieerd aan Buffalo Springfield, vervolgens lid van Poco en uiteindelijk the Eagles. Het is de andere lijn die de country rock vorm heeft gegeven: Byrds – Buffalo Springfield – CSN(Y) – Poco – Eagles.
Is de invulling van 2 jonge haantjes (Frey en Henley) met die ondersteuning, optimaal geweest om de country rock een succesvolle richting op te duwen? Uiteindelijk artistiek niet, commercieel wel. In het begin was het net andersom: artistiek wel, commercieel niet.
Eagles (1972) hun debuutalbum, bevat 10 nummers waarvan 2 van troubadour Jackson Browne (vergeet de e op het einde niet Koenis), 1 van Jack Tempchin (Peaceful Easy Feeling), 1 van Dillard & Clark (Train Leaves Here This Morning), 3 middelmatige rockertjes (Frey), 1 zeer slappe ballad (Most Of Us Are Sad) en dan hou je nog 2 songs over. Van die 2 is ‘Witchy Woman”(Leadon/Henley) verreweg de beste. Het is de enige song waar de zwoele stem van Don Henley de lead heeft.
Desperado (1973) is al een stuk beter. Op de achterkant van de hoes is een foto opgenomen waar de 4 Eagles ‘dood’ op de grond liggen. Het is een remake van de foto die gemaakt was toen de 4 outlawbroers Dalton eindelijk gepakt waren. Desperado is een conceptalbum. Het is een ode aan het Wilde Westen. In wezen vertelt het ook het verhaal van een country rockband op zoek naar goud aan het eind van de einder. Mooi voorbeeld is ‘Out Of Control’ dat gevolgd wordt door ‘Tequila Sunrise’. ‘Out Of Control’ is een semi zware rocker dat eindigt in semi chaos. Het staat synoniem voor een avondje stappen dat ontaardt. De volgende dag begint met hoofdpijn (Tequila Sunrise). ‘Desperado’, het titelnummer is een geweldige ballad (Henley) maar wordt gedomineerd en daarmee verpest door een synthesizer die een orkest tracht na te doen. Het is een voorbode op wat komen gaat. Johnny Cash laat op zijn American Recordings horen hoe ‘Desperado’ echt had moeten klinken. Desperado, het album heeft in ‘Bitter Creek’ zijn hoogtepunt. Een Leadon nummer. En hoe profetisch. Ben je op zoek naar iets dat essentieel is, dat ‘goud’ is. Denk je het te vinden en dan heeft het een bittere nasmaak. Commercieel was Desperado geen succes. Tijd om het over een andere boeg te gooien.
Rockgitarist Don Felder werd erbij gehaald. Hij speelde op On The Border (1974) al mee inclusief het echt heavy ‘Already Gone’.
One Of These Days (1975) was de laatste plaat waarop Bernie meedeed. Hij werd vervangen door Joe Walsh. Joe is meer Don Felder dan Bernie Leadon en daarmee werd de turnaround van country rock naar rock afgerond. Tegen die tijd werd ook duidelijk dat Don Henley Glenn Frey voorbij was gestreefd als componist. Het is hoorbaar doordat de Eagles songs in toenemende mate door Henley werden gezongen.
Hotel California (1976) bevat geen country accenten. Banjo, mandoline, dobro waren vervangen door een gitaar. De megahit ‘Hotel California’ wordt alleen gered door het samenspel tussen Felder en Walsh. Het is zeer nauw op elkaar afgestemd en het is zeer bijzonder omdat de gitaarlijnen gedurende het nummer steeds op een iets andere wijze worden ingevuld. Aan het album is hoorbaar dat de muzikanten apart in een hokje hun partijen inspeelden. De edele taak van de producer om de boel daarna aan elkaar te lijmen. En dat doet geforceerd aan. Het is minder hoorbaar op ‘Hotel California’ maar des te meer op ‘Life In A Fast Lane’ en ‘Victim Of Love’. Voorts zijn de ballads van Henley overgeproduceerd. Dat was al begonnen met ‘Desperado’ en zet zich op dit album versterkt door in ‘Wasted Time’. Wat een gedrocht van een nummer. Het slaat dood als vet bier. Hotel California, de plaat, is dus een deceptie. 5 egotrippers waar het commercieel succes naar hun hoofd was gestegen. 2 rockers van wie het voor mij onbegrijpelijk is, dat ze hun partijen op weeïge, larmoyante ballads hebben ingevuld. En het is meestal geen goed teken wanneer de gemiddelde songduur de 5 minuten overschrijdt. Hier gebeurde het alleen maar. Net alsof er een verband bestaat tussen de lengte van de lul en de song. Hotel California is uiterlijk vertoon. Het is nep. Het laat de strijd horen binnen een band, een strijd die nu al tot een aantal rechtzaken heeft geleid. 3 Rockers versus 1 balleeder en Henly was de winnaar.
Momenteel zijn de heren Eagles op hun afscheidstournee. Net als de songs op hun latere platen, komt daar geen einde aan. Ik kies voor de muziekgroep the Eagles en niet voor de supergroep the Eagles. Toen klonken ze nog spontaan. Met dank aan Bernie.
(Uit: Van Melancholie Tot Herrie – Jan Koenis)

Dat je een liefhebber bent van de countryrock periode van de band prima, maar om de rock- periode van de Eagles zo weg te zetten vind ik erg kort door de bocht. Ik begrijp dus uit jouw betoog dat ik al jaren naar een nepplaat ( lees Hotel California ) aan het luisteren ben ? ?

Ondanks het bliksembezoek van user jnkns aan deze site moet ik hem inzake Desperado gelijk geven, prachtig album met de Leadon compositie Bitter Creek als hoogtepunt. Schat dit album tezamen met het beroemde Hotel in als het hoogtepunt van de band hun oeuvre. Dit is een geweldig conceptalbum, beluister de plaat, sluit je ogen en je waant je in het wilde westen. Zou hier nog wel eens een remaster van willen hebben want het geluid klinkt soms wat dof.

Heb de lp weer eens opstaan. Wat blijft Out of control toch een fantastisch nummer! Prachtige gitaarsolo's liften het nummer naar ongekende hoogtes. Voor Eagles begrippen ook best een 'hard' nummer trouwens.

Eagles kunnen uitstekend rocken dat bewijst Out Of Control wel. Het zorgde toen wel voor een discussie tussen Glenn Frey en producer Glyn Johns. Johns was een liefhebber van de country sound van de band en vond dat men het rocken aan The Stones, The Who & Led Zeppelin moest overlaten, die konden dat in zijn ogen veel beter. Uiteindelijk omstond er een breuk tussen de band ( lees Henley/ Frey ) en Johns wat resulteerde in een vertrek van Glyn Johns halverwege de opnames van het album On The Border ( 1974 ), hij vertrok ten faveure van Bill Szymczyk. Glenn Frey trok niet veel later een lange neus naar Johns met stevige nummers als James Dean & Good Day In Hell.

Na zo ongeveer 20 jaar dat ik dit album voor de laatste keer in zijn geheel beluisterde, luister ik deze lome zondag het volledige album weer eens. En komt hij, net als in 1973, weer als een bom bij mij binnen, wat een geweldig album. Een commerciële flop van de bovenste plank, maar oh oh wat een juweeltje.

Het zijn mooie tijden, 'k ben onlangs voor de eerste keer vader geworden, en de kleine man wordt muzikaal gezien gebrainwashed door zijn vader. Bijkomend voordeel is dat ik hierdoor weer al het moois van vroeger, toen alles beter was, hoor. En ja Bitter Creek is voor de kleine man ook wel favoriet lijkt het wel. Met een glimlach op zijn gezicht valt hij in slaap. Kijk da's nou net de bedoeling van de brainwash sessies, onlangs hem ook kennis laten maken met Roxy Music en Neil Young. Zo blijft deze "oude mannen" muziek voortleven.

Nee, hier ben ik niet helemaal weg van als ik eerlijk moet zijn. Ik kende het album deels maar over het algemeen toch wat minder gecharmeerd van de plaat, wat ik eigenlijk best jammer vind. De rustigheid straalt er af maar is niet iets wat ik had gehoopt te horen, zeker in de stijl mis ik de wat swingende nummers. Toch kent het album in het algemeen wel wat sterke songs, daar niet van. Zo vond ik altijd 'Desperado', 'Certain Kind Of Fool' en 'Bitter Creek' de leukere nummers van het album en vandaag de dag sta ik nog steeds in deze mening. 'Doolin-Dalton' is geinig, wat swingender maar steekt niet boven de drie opgenoemde nummers uit. Ook 'Twenty-One' is leuk maar niet speciaal. De rest was leuk om te volgen maar vond ik niet héél bijzonder.

Echter is het stiekem best leuk om te horen, en om even in een rustige roes te komen, dus wat dat betreft scoorde het album echt goed. En 'Bitter Creek' verhelpt een hoop, uitstekend nummer waarvan ik zeker kan en weet te genieten. Misschien was het album in het algemeen niet helemaal mijn ding dat kan, echt slecht vond ik het niet.

Voorlopige tussenstand:
01. Eagles
02. Desperado

Voor mij is dit het beste album van Eagles, waar hun allerbeste nummers overigens niet op staan. Wat mij heel erg bevalt, is de consistentie van de het geheel. Er wordt een verhaal verteld en dat hoor je aan alles af.

Een commerciële flop? Ik had in 1973 niet de financiële middelen om LPs te kopen, veel singles ook niet, maar kan me herinneren dat de plaat in het Top 40 krantje stond afgedrukt. De hoes maakte wel indruk op een beginnend puber. Er werd voldoende aandacht aan Eagles geschonken is mijn indruk en 'Tequila Sunrise' ken ik beslist al uit die tijd. De rest niet. Die kwam rond 1990 tweede hands in mijn bezit. Nog steeds een prima plaat. Sterker, ik vind hem beter dan toen ik hem kocht. Deze muziek waardeer ik meer met het klimmen der jaren. De nummers zijn sterk uitgewerkt en samenzang telkens fantastisch. Een echte individuele favoriet heb ik niet, het is het geheel dat het hem voor mij doet.

Dit album is wat steviger dan het eerste. Ik heb deze twee albums altijd de beste gevonden. Ik ken dit album al sinds het uitkwam en heb het altijd heel goed gevonden. Ik moet nog maar eens overwegen of ik die beide albums nog een halve punt extra zal geven.