Joanna Newsom - Have One on Me (2010)

niet echt, nee, want wat te zeggen als mensen haar eerste twee albums wel heel erg konden appreciëren?

Voor de ware liefhebber is dat natuurlijk een legitieme reden. Ik ben geen fan, dus ook niet van de voorgaande albums.

Het ging hier om sxesven geloof ik.

Een plaat om U tegen te zeggen.

Helaas doet Joanna Newsom dit keer toch concessies aan al die mensen die haar niet zo goed vinden. Dat is in eerste instantie niet te zien natuurlijk, want drie volle cd's lijken toch wel erg veel als je haar niet goed vindt, maar zodra je begint met luisteren wordt de stijlbreuk, ingezet bij de EP met de Ys Street Band, eens te meer duidelijk.

Weg is die waanzinnig mooie kinderlijke stem van The Milk-Eyed Mender en het echte sprookjesachtige van Ys, mét spannende en beweeglijke composities, is ook ver te zoeken. Hier vinden we twee uur met lange en korte nummers, rijk en minder rijk qua instrumentatie, wisselend qua kwaliteit. We gaan af met het mooie Easy naar het geweldig Baby Birch via het ronduit zwakke You and Me, Bess naar het weer prachtige Kingfisher, waarbij ik uiteraard wel een heleboel nummers oversla. Veel makkelijker om in te komen, veel moeilijker om echt een plek te veroveren. Het echte speciale en unieke is er wel een beetje af, de vergelijking met die andere grote vrouwelijke singer-songwriter is hier nooit ver weg.

Natuurlijk is het verlies van die echte magie niet echt onvergeeflijk. Dit is immers al het derde album van deze dame, en als dat al niet genoeg is, blijkt het in de hele muziekgeschiedenis al moeilijk te zijn iemands aandacht voor twee hele cd's vast te houden. Dat dat op drie cd's dan ook niet lukt is nauwelijks een verrassing. Maar toch, toch valt dit me tegen. Ik mis de harp, mis de kinderlijke stem en mis vooral de spanning. Zelfs als je niet van Joanna's muziek van de eerste twee albums houdt, kun je volgens mij moeilijk zeggen dat het saai is. Luister naar Emily, naar Sadie, naar Only Skin en waan je op een andere wereld. Luister naar het beste nummer op Have One on Me, namelijk Baby Birch, en ervaar datzelfde. Waarom niet meer, wat is er anders?

En dit is het punt waar ik moet bekennen dat dat wat ik vaak zo kan waarderen, namelijk verrassende instrumenten, toegevoegde blaaspartijen, extra melodieën, hier die gewenste sfeer mede om zeep helpen. Met die 'nieuwe' stem van Joanna zelf natuurlijk. Er is te veel te horen, te veel om me af te leiden van de kern waar alles om draait. Blijf toch alsjeblieft doen waar je goed in bent, ga terug naar die oude stijl. Op deze manier blijft hier slechts een erg goed album over, met zelfs hele goede nummers, maar geen gedenkwaardig werkje à la Ys dat me echt die andere wereld in trekt.

Kort samengevat: Have One On Me is veel ingetogener dan Ys, en eindelijk is de vrouw een beetje volwassen geworden.

Mijn mening: het album luistert als een makkie weg. Voor je het weer zijn de 2 uurtjes voorbij, en dan wil je meer dus gaat ie gewoon nog een keer in zijn geheel op.
Muzikaal is het wat minder aangekleed (en daar door minder kitsch) dan op Ys. Niet dat die kitsch op Ys vervelend was, maar juist dat ingetogen geluid hier getuigd van veel meer durf en spanning. Er is geen bombast te bekennen, waardoor er eigenlijk veel meer spanning in het album zit.
Daarom krijgt deze van mij toch dat halfje meer dan Ys. Ys is mooi en zit heel knap in elkaar, maar moet het van kracht hebben van bombast. Hier zit de kracht hem in het ingetogen geluid. Dat spreekt mij veel meer aan.

Ik heb CD 1 nog wat meer geluisterd en ik blijf nu vaker hangen bij het titelnummer, dat is echt mooi en zit enorm goed in elkaar!

"Het speciale en unieke is er wel een beetje af"? Dat je Have One On Me minder vindt, kan ik begrijpen, maar dit is toch een volstrekt uniek album, zelfs voor Joanna's doen? Ken namelijk nog steeds geen andere artiest die zulke muziek maakt.

Och, laten we ons niet bezighouden met de irrelevante vraag hoeveel procent dit nu al dan niet unieker zou zijn tegenover haar eerdere albums... Waar Lukk0 hier helaas wel een valabel punt heeft is met het feit dat de kwaliteit onmiskenbaar nogal varieert tussen de verschillende nummers onderling, voor elke beklijvende Baby Birch, In California of Does not Suffice is er wel een een autumn, no provenance of you and me, bess te vinden... nummers die helaas heel wat minder blijven hangen. Fans zijn natuurlijk graag selectief blind bij dit soort (nodeloos) lange releases, en eigenlijk kon ze het hype-momentum al niet meer verliezen in de wetenschap dat dit een driedubbelaar zou zijn, maar dat doet helaas niks af van oa. de bijzonder zwakke, Joanna Newsom onwaardige start van de 3e CD (gelukkig zetten de laatste 2 nummers nog één en ander recht). Nog spijtiger is dat daarnaast (en da's ook wel eens vaker het geval bij dubbelaars/driedubbelaars) zelfs in zijn beste periodes Have One on Me de hoogtepunten vanop Ys niet weet te evenaren: de rijke orchestatie blijft grotendeels achterwege, het is allemaal wat statischer en daardoor mist deze plaat enigszins de pure magie die nummers als Emily, Sawdust & Diamonds en Cosmia op Ys wél wisten op te roepen. Echt slecht kan je dit natuurlijk bezwaarlijk noemen en uiteindelijk kan men hier nog steeds een uur erg goede muziek uit puren maar hopelijk komt ze volgende keer aandraven met een wat gecondenseerder project.

Ik kan voor een groot deel meegaan in je oordeel, maar misschien moeten we wat anders tegen deze overdaad aankijken. Gisteren had ik een gesprek met een (andere) JN-fan (zo wil ik mezelf wel noemen...) en die merkte op dat ze een cd van 80 minuten had gemaakt die voor haar echt 100% in de smaak viel. Dat heb ik een paar weken geleden ook gedaan. We hebben het even vergeleken: 60% dezelfde songs, 40% andere.
Nou ja, ik dacht: iedereen kan er iets moois uit samenstellen. Wat een service, eigenlijk...

Da's waar, zo'n selectie heb ik overigens vrij snel gemaakt en dan komen we natuurlijk weer bij de eeuwige discussie terecht in hoeverre zoiets moet doorwegen in een mens zijn eindoordeel. Anderzijds, ze heeft er ook wel betrekkelijk lang over gedaan om met deze driedubbelaar op de proppen te komen, misschien had het allemaal wat minder getelefoneerd overgekomen had ze op die tijdspanne 2 wat minder ambitieuze en meer gefocuste werkjes op de markt gebracht.
En nu zal er ongetwijfeld iemand zijn die hier uit de doeken gaat doen dat één ervan zijn aller-favorietste nummer aller tijden is maar ik kan me toch niet van de indruk ontdoen dat pakweg Ribbon Bows, Autumn of Occident bij niet bepaald veel mensen in de bovenste schuif ligt. Nu niet om dat verhaal rond je vriendin in twijfel te trekken maar de consensus lijkt me rond het gros van de nummers eigenlijk vrij groot.
Mabon, in feite gaan enkel Go Long en In California bij me door merg en been en een uur Ys prefereer ik sowieso boven een uur Have One on Me, in om het even welke samenstelling. Vandaar ook (eerder dan door het all over the place-karakter van deze CD) al bij al een lichte teleurstelling.

Voor mij horen daar nog No provenance en Kingfisher bij, maar inderdaad, de songs die je noemt hadden er wat mij betreft ook niet op gehoeven.
Geen Ys dus, maar toch fijn dat de opvolger er is. Ben benieuwd hoe het straks op 30 mei in Amsterdam klinkt (en welke keuze ze gaat maken uit deze berg muziek). Ik hoop maar dat ze wel haar harp en niet haar piano meeneemt, dan komt het wel goed...

ik heb haar onlangs live gezien in het kc in brussel. een magisch mooie show was het. veel werk van deze nieuwe, maar ook eentje van ys en twee of drie van the milk-eyed mender.

de harp was erbij, de piano ook

een impressie:

LES NUITS 2010: Roy Harper + Joanna Newsom, 14 mei 2010, Koninklijk Circus - goddeau.com :: magazine over muziek en andere

wat deze plaat betreft: 3 cd's is misschien wat veel van het goede, maar de beste (lees: geweldigste) momenten maken dit een 5-sterren plaat en één van de top contenders voor plaat van het jaar. neh

Ik baal er oprecht van dat ik de muziek geweldig vind, maar dat ik maar niet kan wennen aan die stem. Je kan moeilijk vragen of zij wil blijven schrijven en iemand anders wil laten zingen

Berichten verplaatst naar Joanna Newsom

Ik heb haar in Eindhoven zien optreden, ter plekke dit album gekocht (waar ik voorheen via mp3 al eens vluchtig naar had geluisterd) en kom nu tot de conclusie dat deze plaat tegen het geniale aanzit. Qua compositie, arrangementen, teksten; vernieuwend en klassiek tegelijk. De hele grote talenten weten niet waarom ze bepaalde dingen doen, ze krijgen hun materiaal vanaf een 'onbekende' plek aangereikt, denk ik weleens. En Newsom behoort tot die categorie.

Gisteravond in Amsterdam speelde ze van dit album Easy, '81 (geweldige opener), Good Intentions Paving Company, Baby Birch, In California, Soft as Chalk en Autumn. En daarnaast een geweldige uitvoering van Emily, en tussendoor wat korter werk van Milk-Eyed Mender. Een set van bijna 2 uur, en ik heb me werkelijk geen seconde verveeld.

Het was mooi heh. Staan ook zeer mooie opnames al weer op youtube.
Gaat dat zien, gaat dat zien (2x Baby Birch en 1x Peach, Plum, Pear)

YouTube - joanna newsom melkweg

Wauw, Baby Birch en In California... Ik had ook moeten gaan. Alleen geen Kingfisher, da's dan wel weer jammer.

Het valt me trouwens nu pas op hoe goed Does Not Suffice is. Bloedmooi, prachtig ook hoe die melodie van In California (sowieso één van de betere nummers van dit album) terugkomt. En die tekst... je zou er spontaan liefdesverdriet van krijgen.

Dank je voor de link Sietse, leuk om het nog even terug te zien.

En nee, geen Kingfisher, en ook geen Cosmia, geen No Provenance, geen Colleen. Genoeg reden dus om volgende keer weer te gaan...

Soms bloedstollend mooi, soms nietszeggend vlak. Dat is in een notedop voor mij toch wel deze plaat. En daarmee - al veel gezegd hier - een te lange plaat, die de aandacht niet over de volle lengte weet vast te houden. Maar 'Good Intentions Paving Co.' en 'Baby Birch' zijn van een ongekende pracht. Dat had ik toch niet willen missen.

Ik kwam het nummer In California tegen toen ik een California-cd aan het samenstellen was. Na een paar keer luisteren de hele cd gekocht en toen gauw kaartjes voor de Melkweg. Prachtig concert, prachtige cd. Lekker veel muziek. Sommige nummers worden langzaam mooier, andere zijn direct raak. Haar stem op de oudere cd's kan me nog niet zo bekoren.

Ik ben denk ik een zeldzaam geval; Ik vind dat Joanna's stem met sprongen achteruit is gegaan. Waar is het mooie, hoge, kinderlijke stemmetje gebleven? Ik heb daarnet Good Intentions Paving Company geluisterd en het is een mooi nummer, maar die stem! Wat zonde...

U

Zelfde hier lichtelijk, soms schijnt het nog door. Maar nog steeds is dit wel muzikaal een briljant album.

Ik heb hier nog niks geschreven zie ik nu... Wat betreft de stem van Joanna heb ik niks te klagen.. die sprak me aan, en die spreekt me nog steeds erg aan... vind ook niet dat die heel veel veranderd is..

Ik mis ten opzichte van de vorige plaat een beetje het persoonlijke dat er in Ys zat... dit zijn naar mijn mening meer algemene liedjes, terwijl het op Ys allemaal persoonlijke verhalen waren...

Hetgeen natuurlijk niet wegneemt dat er een aantal heel goede nummers hierop staan.. het eerste nummer wordt na die over-the-top intro een zeer sterk nummer.. ook het laatste spreekt me erg aan.. tussendoor gebeurt er genoeg vermakelijks, maar vind ik toch niet elk nummer even goed..

Concluderend... een plaat die ik nog best regelmatig zal draaien en die me ook zeker aanspreekt, maar het toch niet haalt bij Ys..

1 '81
2 Good Intentions Paving Company
3 In California
4 Kingfisher
5 Ribbon Bows
6 On a Good Day
7 Baby Birch
8 Occident
9 Esme
10 Does Not Suffice

>> als het album er ongeveer zo had uitgezien (10 nummers, samen ongeveer 65 minuten), had ik het misschien evenveel kunnen waarderen als Ys. De echte tracklist bevat teveel uitgesponnen vervelende momenten (zoals No Provenance en You And Me Bess).

Joanna Newsom is dan wel een wat meer mainstream kant opgegan met deze CD, maar zet het op in een kroeg, op je werk of in een winkel en menig mens rent gillend weg.

Joanna weet precies hoe je bijzonder kunt zijn zonder te irriteren vind ik. Vaak vind ik afwijkende en experimentele muziek te zweverig. Het komt vaak aan op IJslandse bandjes met gekke Keltische namen.

Newsom houdt het bij een mengeling tussen Pop, klassiek, Folk en eftelingmuziek. Hoogtepunt van het album vind ik Baby Birch, wat een geniale opbouw heeft dat nummer.

Newsoms stem is dan wel wat minder kabouter dan voorheen, die rare piep (is dat wel menselijk???) is nog niet verdwenen.

Have One On Me is vanuit vooral YS gezien een meer mainstream album geworden, maar desalniettemin nog steeds best freaky!

Best wel een verschil tussen de albums, ben ik inmiddels wel achter. Ik denk dat ik niet zo warm was gelopen voor de voorgangers. Op Milk eyed mender is die stem af en toe tenenkrullend.
Maar goed dat ze zangles heeft gehad. En als je op deze leeftijd zulke composities kan maken, ben ik benieuwd naar de toekomst.
Grappig dat iedereen hier zijn 'best of' uit kan halen. Wat zou je dan calvinistisch zeuren over teveel muziek?
Inmiddels vind ik er ook wel mindere momenten in zitten. Toch is het voor mij nog steeds de muzikale belevenis van het jaar.

Ik blijf dit album toch maar luisteren, blijkbaar beklijft het toch meer dan ik dacht. Achter mijn recensie bij dit album sta ik dan ook niet meer helemaal en mijn score kan ook wel een halfje omhoog.