Eindelijk heb ik het album en ondertussen ben ik enkele luisterbeurten verder.
Anathema heeft met dit album hoop, troost en liefde voor het leven in een muzikale vorm gegoten. Hoezo geen emoties? Het is toch niet omdat iets niet depressief is dat het emotieloos is? Nooit eerder zinderde een plaat van Anathema meer van emotie dan op WHBWH!
Thin Air is zoals ik na de K-Scope preview al dacht een perfecte opener. Zeker in het eerste gedeelte van de song staat dit nummer nog duidelijk met één been in het verleden van de band. Dit is herkenbaar en voelt aan als eindelijk (na 7 jaar) thuiskomen. Vanaf het tweede gedeelte van dit nummer wordt echter al duidelijk dat Anathema nieuwe horizonten ontdekt heeft.
Dit wordt meteen bevestigd door Summernight Horizon, een door piano en drums opgejaagd nummer waarin de stemmen van Vinny en Lee het op een prachtige manier tegen elkaar opnemen. Vanaf "in blood red skies..." breekt dit nummer in al zijn pracht open.
Dan komt Dreaming Light. Eén van de parels op dit album. Vinny laat hier erg duidelijk zien nog maar eens een stap vooruit gezet te hebben als zanger! Wat een prestatie zet de man hier neer! Wanneer de gitaren invallen komt Danny's adoratie voor Sigur Ros even bovendrijven, maar het draagt toch nog duidelijk Danny's signatuur.
Everything is de eerste oude bekende. Er is weinig veranderd aan het nummer maar het klinkt een stuk beter dan de demo. Een wervelwindje van positivisme
Dit wordt gevolgd door een tweede reeds bekende song, Angels Walk Among Us. Mooie meezinger en het meest typische Anathema nummer op dit album. De zwevende, zingende gitaarlijn waar Danny een patent op lijkt te hebben, de echo op de zang, de afwisseling tussen hard en zacht. Klassiek!
Presence wordt er als een intrumentaaltje achter geplakt. Zeer mooi, al moet ik bekennen toch niet volledig mee te zijn met de boodschap van de spoken word. Daar ben ik te nuchter voor
Laat me hier ook even opmerken dat ook Lee mooier, stemvaster en overtuigender dan ooit klinkt op deze plaat.
Dan volgt misschien wel de klepper van de plaat, A Simple Mistake. Lang uitgesponnen, fraai opbouwend, hypnothiserend, bevreemdend en pakkend! Prog op zijn Anathema's!
Get Off, Get Out is misschien het minste nummer op de plaat maar ik hou er wel van. Zoals al dikwijls gezegd klinkt dit echt wel als Porcupine Tree. Het is harder en dreigender dan de rest van het album en staat mooi geplaatst voor alweer een prachtsong in de vorm van Universal.
Dit nummer lijkt meer de trip hop weg in te slaan, maar de orkestrale finale is adembenemend mooi.
Het instrumentale Hindsight sluit WHBWH mooi af, als de warme nagloed van de zon bij zonsondergang.
Het is nog te vroeg om dit definitief te zeggen, maar mogelijk stoot dit Judgement toch wel van de troon als mijn favoriete Anathema plaat!