menu

Anathema - We're Here Because We're Here (2010)

mijn stem
3,97 (390)
390 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: KScope

  1. Thin Air (5:58)
  2. Summer Night Horizon (4:11)
  3. Dreaming Light (5:45)
  4. Everything (5:04)
  5. Angels Walk Among Us (5:16)

    met Ville Valo

  6. Presence (2:57)
  7. A Simple Mistake (8:12)
  8. Get Off, Get Out (5:00)
  9. Universal (7:17)
  10. Hindsight (8:08)
totale tijdsduur: 57:48
zoeken in:
avatar van rafke pafke
4,5
Eindelijk heb ik het album en ondertussen ben ik enkele luisterbeurten verder.

Anathema heeft met dit album hoop, troost en liefde voor het leven in een muzikale vorm gegoten. Hoezo geen emoties? Het is toch niet omdat iets niet depressief is dat het emotieloos is? Nooit eerder zinderde een plaat van Anathema meer van emotie dan op WHBWH!

Thin Air is zoals ik na de K-Scope preview al dacht een perfecte opener. Zeker in het eerste gedeelte van de song staat dit nummer nog duidelijk met één been in het verleden van de band. Dit is herkenbaar en voelt aan als eindelijk (na 7 jaar) thuiskomen. Vanaf het tweede gedeelte van dit nummer wordt echter al duidelijk dat Anathema nieuwe horizonten ontdekt heeft.

Dit wordt meteen bevestigd door Summernight Horizon, een door piano en drums opgejaagd nummer waarin de stemmen van Vinny en Lee het op een prachtige manier tegen elkaar opnemen. Vanaf "in blood red skies..." breekt dit nummer in al zijn pracht open.

Dan komt Dreaming Light. Eén van de parels op dit album. Vinny laat hier erg duidelijk zien nog maar eens een stap vooruit gezet te hebben als zanger! Wat een prestatie zet de man hier neer! Wanneer de gitaren invallen komt Danny's adoratie voor Sigur Ros even bovendrijven, maar het draagt toch nog duidelijk Danny's signatuur.

Everything is de eerste oude bekende. Er is weinig veranderd aan het nummer maar het klinkt een stuk beter dan de demo. Een wervelwindje van positivisme

Dit wordt gevolgd door een tweede reeds bekende song, Angels Walk Among Us. Mooie meezinger en het meest typische Anathema nummer op dit album. De zwevende, zingende gitaarlijn waar Danny een patent op lijkt te hebben, de echo op de zang, de afwisseling tussen hard en zacht. Klassiek!

Presence wordt er als een intrumentaaltje achter geplakt. Zeer mooi, al moet ik bekennen toch niet volledig mee te zijn met de boodschap van de spoken word. Daar ben ik te nuchter voor Laat me hier ook even opmerken dat ook Lee mooier, stemvaster en overtuigender dan ooit klinkt op deze plaat.

Dan volgt misschien wel de klepper van de plaat, A Simple Mistake. Lang uitgesponnen, fraai opbouwend, hypnothiserend, bevreemdend en pakkend! Prog op zijn Anathema's!

Get Off, Get Out is misschien het minste nummer op de plaat maar ik hou er wel van. Zoals al dikwijls gezegd klinkt dit echt wel als Porcupine Tree. Het is harder en dreigender dan de rest van het album en staat mooi geplaatst voor alweer een prachtsong in de vorm van Universal.

Dit nummer lijkt meer de trip hop weg in te slaan, maar de orkestrale finale is adembenemend mooi.

Het instrumentale Hindsight sluit WHBWH mooi af, als de warme nagloed van de zon bij zonsondergang.

Het is nog te vroeg om dit definitief te zeggen, maar mogelijk stoot dit Judgement toch wel van de troon als mijn favoriete Anathema plaat!

avatar van james_cameron
3,5
Het album gaat fraai van start met twee (zeker voor Anathema) vlotte songs, maar daarna loopt de plaat al snel vast in de stemmige ballads die we van de band gewend zijn. Het is allemaal wel weer mooi uitgevoerd. Iets teveel herhaling qua songteksten naar mijn smaak en de uitwerking van de songs is aan de voorspelbare kant. Voor de één een gezapige slaapverwekkende schijf, voor de ander een prachtig meeslepend meesterwerk. Ik zit ergens in het midden.

avatar van Lau1986
4,0
Ik vind het nieuwe album geweldig! Inderdaad hoopvoller, maar nog steeds echt Anathema. Er is een perfecte afwisseling van rustige nummers met de wat hardere nummers. Het is trouwens ook meer dan terecht dat Lee nu officieel bij de band zit, dat vind ik wel een toegevoegde waarde.

avatar van Maiky
3,5
Ik vind het moeilijk om deze op een juiste waarde te schatten. Het is over de gehele linie een goed album. Kijk, dat is al een begin. Het heeft me dermate geboeid dat ik 'm in korte periode bijna twintig keer in zijn geheel heb beluisterd. De hele plaat geeft je precies wat je verwacht en wilt horen, zowel van Anathema als het genre. Dit rechtvaardigt op zijn minst al drie sterren.

De vraag die gesteld kan worden, is of de nummers momenten bevatten die mijn beoordeling naar een hoger niveau brengen. Thin Air bevat aardig drumwerk, maar bevat zang dat ik vaak opvat als slepend, om niet te zeggen zeurderig. Dat is echter de stijl van Anathema, dus ik neem dat ook voor de rest van het album voor lief. Opmerkelijk wordt het pas echt bij Summer Night Horizon, dat een lekker stuwend ritme heeft. Ook de gitaar die op 2:30 de hoogte in gaat en het foefje direct daarna dat de muziek even blijft hangen geeft wat extra snelheid aan het geheel. Leuk leuk leuk.

Dreaming Light wist me de eerste luisterbeurten te raken, om daarna wat weg te zakken in 'gewoon mooi', hoewel nog steeds bovengemiddeld. Het nummer voldoet aan mijn verwachtingen van een ballad en dan heb je me al snel, of Anathema het nou doet of My Dying Bride. De herhaling van de tekst ("...like the sunrise/Dreaming light of the sunrise") maakt het bovendien toegankelijk en gemakkelijk in het oor liggend, dat bij tijd en wijlen ook wel eens prettig kan zijn. Het doet me overigens niet denken aan Sigur Ros.

Everything is dezelfde achtbaanrit als Summer Night Horizon, met hetzelfde stuwende ritme en een geslaagde samenzang. Na dit moment kent het album een relatieve dip. Angels Walk Among Us is degelijk en Presence is door het gesproken woord een aardig idee dat niet in de lijn van mijn steeds nuchterder wordende houding ligt. De zang op het einde had van mij weggelaten worden, de violen hadden direct mogen overlopen in het volgende nummer, maar ach, als Anathema dat leuk vindt dan hebben ze mijn zegen. Bij A Simple Mistake vind ik de zang echter te zeurderig om te negeren; maar vanaf ongeveer vier en een halve minuut wordt het wat harder en interessanter.

De hierop volgende nummers kunnen het hoofd niet boven het maaiveld dat We're Here Because We're Here is steken, maar herneemt een koppositie met Hindsight, het hoogtepunt van het album. Vind ik muzikale slotnummers vaak moeilijk om te waarderen omdat ik het idee krijg dat alle goede ideeën tegen die tijd op zijn, daar lijkt Anathema het mooiste voor het laatst bewaard te hebben. Het is een sluitstuk dat 'af' is. Om te beginnen de radiosignalen als opwarmertje en het voorzichtige gitaarspel als inleiding. Dit is opbouwen volgens het boekje en met deze melodie is dat fantastisch. De ontlading op 3:18 is er een om je op een vroege ochtend uit te strekken; een perfecte muzikale interpretatie van wakker worden in een weids landschap. Overzichtelijk en duidelijk; op 4:54 rockt het als vanouds en mag het volume ook wat hoger. Kippenvel van hier tot ginder, en voor Anathema is ginder heel ver weg.

Met een zucht eindigt het album en wordt het tijd voor een voorzichtige beoordeling. Drie sterren is absoluut te weinig; mijn oordeel schippert tussen 3,5 en 4*. De spaarzame interessante momenten en het machtige Hindsight hebben er echter wel voor gezorgd dat ik geboeid bleef en blijf, wat het eindoordeel voorlopig op een verdiende 4* zet.

avatar van Gajarigon
3,5
Enorme meevaller dit! De eerste reacties die ik te horen kreeg waren niet zo positief, waardoor ik het beluisteren van dit album angstvallig uitstelde. De vrees voor een tegenvaller bleek ongegrond, en ik steek de wisselvallige recensies op de hoge verwachtingen. Er zat zeven jaar tussen We're Here Because We're Here en A Natural Disaster , waardoor de hype nogal groot was geworden voor de fanboys. Daar reken ik mezelf vooralsnog niet toe, al vind ik vooral Judgement een uitstekend album. Hun nieuwste haalt misschien niet het niveau van Judgement, maar komt wel op de tweede plaats van mijn favoriete Anathema platen.

Producer van dienst - Steven Wilson (o.a. Porcupine Tree) drukt duidelijk zijn stempel op de muziek. Bij momenten lijkt het wel alsof je Porcupine Tree luistert, en op een zeldzaam moment zelfs naar Damnation van Opeth. De gelijkheid met Pink Floyd is ook nog nooit zo treffend geweest als op dit album, waar alles wat rustiger is van opbouw en het geluid helemaal glad gestreken is. Wanneer "Presence" begint, en er plots een spoken word stuk tussenkomt, lijkt het alsof Dark Side of the Moon opligt.

Een uitstekende toevoeging vind ik de dubbele zang. Niet alleen is Vincent Cavanagh's verbeterd, vaak wordt hij bijgestaan door de mooie vrouwelijke vocalen van Lee Douglas. Ook instrumentaal is het allemaal weer uitstekend gebracht. Rijkelijk gelaagd met strijkers, piano, gitaar, ritmesectie en nog een hele hoop meer kabbelen de nummers aangenaam voort. Hier en daar ontbreekt er misschien wat spanning, maar eigenlijk is dit gewone een verzameling erg goede progballads. Ik zet in op 3,5*

avatar van Alexepex
4,5
Naarmate we ouder worden, worden de meeste van ons ook wijzer.
Rustiger, meer relaxed en met meer oog voor de dingen om ons heen, de details.
Zo verging het ook met Anathema.
Na het brute geweld die ze tijdens hun begin periode op de wereld los lieten, ging met Eternity maar vooral met Alternative 4 het roer om en werden ze rustiger en kalmer, met We're Here because We're Here als hun laatste wapenfeit.

Nou hebben we op We're Here natuurlijk wel een tijd moeten wachten, zeven jaar om precies te zijn.
Een periode waarin ze naarstig op zoek waren naar een nieuwe platenlabel, toen besloten dat het waarschijnlijk beter was om independent te blijven, een studio-tje bouwen...ach ja, je kent dat wel, de gebruikelijke dingen.
En dan zit je als fan of liefhebber van Anathema je toch af te vragen of het het wachten is waard geweest.

Nou, het antwoord hierop is zowel een volmondige 'ja' als een ietwat teleurstellende 'nee'.

Uiteraard is het vrij moeilijk om de wereld na zo'n lange tijd met een klassieker omver te werpen. Dan moet je toch van hele goede huize komen.
Aan de andere kant heb je wel een hele lange tijd om je nummers te perfectioneren, bij te schaven waar nodig is, en op zich is dat wel gelukt.
De nummers op WHbWH zijn doordacht, typisch Anathema maar wel met een nieuw geluidje.
Wat Porcupine-ish.
Nou is PT niet de enige invloed die ik wil benoemen.
In de muziek die je op We're Here because We're Here voorgeschoteld krijgt hoor ik ook verwijzingen naar andere bands, zoals het poppy Coldplay ( o.a. Dreaming Light en Everything) maar ook aan een Radiohead.
Vooral met de vergelijking met Coldplay is het even schikken, zeker als je bekend bent met het begin van Anathema maar dat is zeker niet zo negatief bedoelt.

Hoogtepunten van de cd zijn opener Thin Air (die lekker langzaam opbouwend opent maar een furieuze hoogtepunt toewerkt), Summer Night Horizon (waar de gitaren klinken zoals The Edge zou ze zou hebben bespeeld), Angels Walk Among Us (wat aanvoelt als een heuse, zelfs radiovriendelijke ballad), A Simple Mistake (magistraal nummer met een leuk refreintje die na een een minuut of vijf explodeert), Universal en het instrumentale hekkensluiter Hindsight, een nummer met een melodie die zo lekker in je hoofd blijft zitten.

Wat verder opvalt is dat aan het einde de cd gezegend is met niet minder dan 3 potentiële climaxen, te weten A Simple Mistake, Universal en Hindsight, en dat is op zich jammer omdat het de cd wat ongebalanceerd maakt maar ook omdat daartussen nog Get Off, Get Out zit wat ik bestempel als het zwakste nummer op de cd.
Verder is de cd misschien net iets té traag en te happy maar zelfs deze minpuntjes kunnen niet verbloemen dat de cd wel degelijk een uitstekende en gevoelige release is geworden.

Of het om maar 's een eufemisme van stal te halen, een essentiële meesterwerk is, dat valt nog te bezien, maar als je toch met een cd van Anathema moet beginnen, is We're Here because We're Here een uitstekende keuze om je horizon te verbreden.

Het zijn de details die het hem doen.

avatar van Sfeermaker
4,0
Ik heb de band zondagavond mogen bewonderen in 013. Ze begonnen erg sterk met Untouchable , deel 1 en 2 (van Weather Systems) gevolgd door Thin Air, Dreaming Light & Everything. Het concert zou opgenomen worden, en dus deed de gitarist van de band zijn uiterste best het publiek uitzinnig te maken. Dat gebeurde niet, en ja, dat lag aan 'ons' als publiek zijnde, maar een tweede gegeven is dat de muziek die Anathema maakt je niet uit je dak laat gaan. Thin Air en Dreaming Light zijn wonderschoon en daar wil je in alle rust van genieten.

Live komen de nummers toch beter uit de verf dan op het album. Ik was verrast dat de zanger live minstens zo sterk was als op de studio opname, en dat de gitaren niet alles overstemde zodat de zang goed naar voren kwam. Ze speelden veel liedjes van dit album, ook A Simple Mistake. Helaas heb ik Angels Walk Among Us niet voorbij horen komen.

Het liefst zou ik een vinkje zetten bij #1, #3, 5 en 7. Helaas gaat dat niet. Een gevoelig progrock album met mooie melodielijnen. Dik verdiende 4*.

avatar van hailtotherainbow
3,5
Comebacks zijn riskant, ze brengen vaak schade toe aan een band. Stoppen op het hoogtepunt is een kunst en laat A NATURAL DISASTER uit 2003 nu wel een dijk van een hoogtepunt zijn. Gelukkig had Anathema 7 jaar later nog genoeg waardevolle muziek om hun repertoire mee aan te vullen. Het is een heel andere anathema dan de allesomvattende sfeer die A NATURAL DISASTER en JUDGEMENT kenmerkten, in de plaats komt een band die plots zin lijkt te hebben in het leven(dat was niet altijd zo duidelijk op de voorgangers) en meer inzet op melodie en theatraliteit (Anathema geeft dat laatste ineens een positieve connotatie).

THIN AIR is één van de meest euforische liedjes die ik ken, ik zou het mee schreeuwen als mijn buren het zouden toelaten. Het einde van de plaat is ijzersterk en meeslepend (A SIMPLE MISTAKE, UNIVERSAL en HINDSIGHT). In de wall of fame van fantastisch energieke gitaarpartijen verdient A SIMPLE MISTAKE een plaats naast THE NEW van interpol en INSTANT STREET van deus. De rest van de plaat is goed tot zeer goed.

toch nog even dit: ik durf het haast niet te zeggen uit schrik dat de smaakpolitie mij komt oppakken maar DREAMING LIGHT vind ik, in tegenstelling tot wat de statistieken hier laten blijken, werkelijk een flauw en melig nummer, de enige domper op de plaat.

4*

Gast
geplaatst: vandaag om 11:00 uur

geplaatst: vandaag om 11:00 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.