Sufjan Stevens - The Age of Adz (2010)

Deze gaat naar 5*. Ik heb lang Now That I'm Older een draak gevonden, maar dat nummer kan ik inmiddels ook waarderen. Meest consistente en daarom ook beste album van Sufjan Stevens wat mij betreft. Nummers steken net als op eerdere albums uitstekend in elkaar, maar krijgen een andere aankleding. De elektronica in combinatie met blazers en strijkers pakt geweldig uit. Mijn favoriete moment van de plaat is de laatste paar tonen van Get Real Get Right. Op de een of andere manier word ik daar bij iedere luisterbeurt volmaakt gelukkig van. De afsluiter is natuurlijk fantastisch en ik kan iedereen toewensen om dat eens live te mogen aanschouwen.

Ik heb overlaatst nog eens naar Impossible Soul geluisterd. Wat een mooie vocale kronkels komen daarin voor zeg. Hoe komt hij erop. En die bliepjes op de meest onregelmatige momenten. Sommigen (de meesten misschien zelf) storen zich eraan, ik niet. Sufjan komt hier weer met een hoogstaand concept aandraven. En om één of andere reden verwacht ik dat er elk moment (enfin, neem in de loop van 2013) een nieuw album zal worden gereleaset. Uiteindelijk is het EP'tje (van maar liefst 59 minuten!) All Delighted People ook enkele maanden voor deze hier uitgekomen. Waarom dan geen nieuwe studioplaat na de Christmas songs Hoop doet leven! Benieuwd wat hij nu uit zijn botten zal slaan (wordt dat gezegd buiten Gent?).

En inderdaad, Sufjan live aan het werk zien is niet enkel uitzonderlijk, maar ook uitzonderlijk de moeite. Geniale performance twee jaar geleden (mei 2011 geloof ik) in Brussel. Het zo goed als integrale Age of Adz album, dat live nog duizend keer sterker overkomt.

Ondergewaardeerd! Vind dit zeker bij het beste werk van Sufjan horen. Het enige minder nummer vind ik Now That I'm Older.

Ik was ook op dat optreden en is me altijd bijgebleven. Stond enorm ver van de intiem zingende singer/songwriter van zijn vroegere werk maar wat een transformatie van de man! En wat een album alweer!

De initialen van mijn naam zitten in de titel en Vesuvius kende ik al en vind ik prachtig. Vandaar dus dat ik dit album vandaag eens voor het eerst geluisterd heb. En ik moet zeggen, echt ingepakt ben ik nog niet. Ik vind de elektronica-elementen vaak net iets te bombastisch en plomp (vooral Too Much is echt too much), al staan er met Futile Devices, I Walked en Vesuvius ook drie prijsbeesten op deze cd. Props ook voor het laatste nummer, dat ondanks zijn lengte best interessant blijft.

Ik ga deze nog wel een paar kansen geven, maar voor nu vind ik hem maar zo-zo. Daarom maar een 3*

Deze artiest wordt op musicmeter op handen gedragen. Het nieuwe album krijgt ook lovende reviews dus ik was razend enthousiast om deze artiest te ontdekken. Maar ik hoor het niet. Niks blijft hangen bij mij. Dit album vind ik echt slecht. Misschien valt het kwartje na nog wat luisterbeurten maar momenteel ben ik nog niet mee.

Je weet wel dat dit een atypisch Sufjan Stevens-album is, toch?

Als toch aanzienlijke fan van deze jongen (en toch zijn nieuwste nog niet gehoord, scha en schande), moet ik toegeven dat ik Age of Adz wel goed vind, maar het hele album uitzitten kan een helse klus zijn. Probeer eens Impossible Soul of Vesuvius apart te beluisteren, zonder er al een heel album vol bliepjes op te hebben zitten

Of het album Sevens Swans (folky singer-songwriter met toch steeds dat tikkeltje, dat laagje meer) of Illinoise, wat mij betreft met een armlengte voorsprong zijn beste (hier moet je echt beseffen wat het concept inhoudt om het meesterwerk helemaal naar waarde te kunnen schatten).

Beluister eens Illinois of zijn laatste Carrie & Lowell, daar krijg je een veel betere Sufjan Stevens te horen (ik vind dit album ook niet goed).

Ja, dit album is niet een typisch Sufjan album, maar toch zitten er zulke typische Sufjan momenten in. Hele grote nummers die ook heel fragiel zijn, de prachtigste melodielijnen, een dozijn aan achtergrondzangeressen en zelfs de fluit. Ik vind dit album misschien nog wel beter dan Illinois, simpelweg omdat dit album mij nog zoveel persoonlijker overkomt. Het voelt alsof Sufjan met dit album alle frustratie van zich af wilde gooien, een man die zijn depressie als het waren uit zijn lijf wil schreeuwen. Het "I'm not fucking around" van I Want To Be Well, het chaotische einde van Too Much, het deprimerende "I've lost the will to fight, I was not made for life" op Age of Adz. Schoonheid in waanzin.

Inderdaad. Kijk alleen al naar de hoes: een ontwerp van de schizofrene kunstenaar Royal Robertson. Hij maakte vooral apocalyptische waanvoorstellingen in zijn kunst en deze kunstenaar is een van de inspiratiebronnen geweest bij het maken van dit album.

De meningen/beoordelingen lopen bij dit album wel behoorlijk uiteen. Óf je vind het helemaal niets, óf men loopt met deze plaat vrolijk weg. Ik vind het na jaren nog steeds een prachtig album. Er valt hier zo ontzettend veel in te ontdekken, steeds hoor je weer iets "nieuws" langskomen.

Interessant album, een collage aan creatieve ideeën en invalshoeken.

Hierboven al genoemd (door Appels123):


Zó, die staat.