Dire Straits - On the Night (1993)

Kijk, dit is goede info, Ruud!
Merci! Ik ga het gelijk naar de komp in trekken!

Kille live plaat die gewoon iets mist. Hadden ze net als Peter Gabriel destijds ook maar een 2CD versie op de markt gebracht van een geheel concert.

Idd jammer dat ze zoveel nummers hebben geschrapt. Aan de kwaliteit van die nummers heeft het niet gelegen.

Maar nog altijd wel 3 van jouw 5 genoemde nummers.

Let it go, gewoon doorsnee uitvoeringen.
Nee, die Sultans of Swing van dat concert in Basel, dat is pas een knaller.

Als het om Mark Knopfler gaat, vaar ik blind op Rudiger, Chevy!
Ik ga toch maar even op onderzoek uit.

Misschien ook eens blind varen op mij.
Sultans of Swing, 17 minuten, Vaison 1996.

Edit: Ok, Sultans of Swing zelf duurt maar 13 minuten. Staat toevallig ook op YouTube zie ik. Beeld is crap, audio is uitstekend!
YouTube - Mark Knopfler - Sultans Of Swing (PART 1) Vaison 96

Tja vooropgesteld is er natuurlijk geen slechte versie van Sultans ( en ik heb er heel wat ) en Vaison is ook niet verkeerd maar ik vind de versie op Vaison wat langzamer gespeeld dan op SGH .
Dan duurt de versie op Vaison wel 17 minuten maar wie zit er te wachten op 1,5 minuut gegil en op 2,5 minuut de band voorstellen .
Verder vind ik de geluidskwaliteit op SGH een stuk beter dan op Vaison en vind ik dat op de versie op SGH er meer energie in zit en ook strakker gespeeld .
Kortom verschillende redenen om voor de Sultans die op SGH staat te gaan .

Op Vaison staat wel een geniale versie van Water Of Love ,

Langzamer, maar absoluut niet slechter. Hetgeen wat Mark solo tegenwoordig het beste kan doen, de bluesy sfeer erin houden. De tijd van onnavolgbare solo's met van die heerlijke uithalen à la Alchemy is voorbij. Telegraph Road is ook zo'n nummer dat hij live te veel wilt laten rocken.

Er is niks mis met de versie van SGH, maar is al zo vaak eerder en zo vaak beter gedaan. Vaison is, voor zover ik weet, uniek in zijn soort en één van de weinige live-versies die me nog versteld kan doen laten staan.

1 Juni 1992, mijn eerste stadion concert en wat was het een feest. Het is denk ik in al die concerten die ik erna heb gezien nog steeds het enige concert waar een publiek uit z'n dak ging, niet omdat het een vette show was, niet omdat ze er ze aantrekkelijk uitzagen, maar puur en alleen omdat ze speelden, en spelen deden ze. De eerste avonden werd de band nogal geplaagd door geluidsproblemen maar gelukkig was dit alles voorbij tijdens het concert dat extra werd ingelast, waarvan de kaartverkoop later starte en wat uiteindelijk het laatste concert van Dire Straits in Nederland bleek te worden.

Het was twee uur lang puur genieten en deze cd is daar getuige van. Vele versies zijn vele malen beter dan de studioversies (denk aan Private Investigations, Sultans Of Swing, Brothers In Arms en Money For Nothing) en in zijn geheel staat stond hier een band die niet onder deed voor zijn nostaligische live reputatie die wij allen kennen van Alchemie. Nu 20 jaar later denk ik dat vele momenten me nog steeds bijstaan. Het pure emotionele Brothers in Arms, dat luidkeels door het hele stadion werd meegezongen is er een van, bijvoorbeeld. En dat nadat we al zo waren verwend met net Telegraph Road en een opzwepende Money For Nothing. Letterlijk omdat Knopfler eerst even lekker ging staat soleren, en alleen de eerste lijnen van MFN speelde, en toen pretendeerde de rest te zijn vergeten met als resultaat dat het publiek zo hard begon te schreeuwen dat zelfs het begin van Brothers In Arms volledig niet te horen was, wat jammer was, maar de sfeer was magisch. Zelfs Knopfler solo, of U2 kon dit niet meer overtreffen. Ik denk qua sfeer, geen enkel concert wat ik daarna heb gezien. Muziekaal is een ander verhaal.

On The Night leek op zich zich in de eerste instantie een mooi sovernier, zeker met het Encores deel erbij, ook al was het een misplaatste titel, aangezien The Bug en Your Latest trick in het midden van het concert werden gespeeld, na of Tunnel of Love of Telegraph Road (die rouleerde tijdens de tour), 4 toegiften werden gespeeld, eerst Money For Nothing, dan Brothers in Arms, dan Solid Rock en afsluitende Local Hero. In het boekje stond dat verschillende delen in Nederland waren opgenomen, dus kopen die handel. Erg goed opgenomen, en ne nummers die er opstaan zijn stuk voor stuk heel erg mooi en perfect uitgevoerd. Heel sfeervol zijn Romeo & Juliet, Private Investigations en You And Your Friend, puur euforisch is Brothers In Arms. Maar, en dat is de grootste maar. Het mist teveel nummers. Ik denk achteraf, dat de tour teveel nummers miste, die gespeeld hadden moeten worden, maar niet werden. Once Upon A Time In The West bijvoorbeeld, maar ook Planet Of New Orleans, dat op de tour in 1991 nog wel werd gespeeld, en My Parties, waarvan ik me afvraag of het uberhaubt ooit wel is eens gespeeld. Maar, nummers die zijn gespeeld op de tour als Sultans of Swing, briljante versie, kan iedereen het over eens zijn en nog veel schadelijker Telegraph Road. Ook jammer is dat het hele laten we zeggen 'Audience Participatience' gedeelte van Momeny For Nothing ook hier niet op staat, waardoor er denk ik ergens in de buurt van de 45 min. mist van het hele concert. Nog schadelijkere is, dat vele delen, als vooral solo's later opnieuw in de studio opnieuw zijn ingespeeld, omdat Knopfler er niet tevreden over was. De vraag blijft daarmee, in hoeverre dit eigenlijk een live album te nhoemen is. Zeker ten opzichtte van Alchemy, wat zonder wat voor editing en aanpassingen op plaat is gezet. En zo zou het ook moeten zijn.

Dus, als je echt zeker wil weten dat wat je hoort echt live is opgenomen, en een heel concert bevat kan ik je zeker aanraden om 'Ticket To Heaven' aan te schaffen. Het zal niet makkelijk zijn om deze te bestellen, maar hij is destijds uitgegeven door de Bootleg maatschappij 'Kiss The Stone'. Het betreft hier een hoogwaardige 'Soundboard' opname, die kwalitatief is er niets mis mee. Ook al beweert deze meneer dat er een betere opname is : [mod-knip]. Op deze cd komt Dire Straits her en der toch weer war rauwer over, en komt het dichter bij de herrinering die ik nog steeds heb van het Kuip concert in 1992. Alleen vraag ik me af waarom in godsnaam, Two Young Lovers daar op moet. Denk dat in Rotterdam destijds You And Your Friend daar werd gespeeld, en herriner ik me 'One World', maar die laatste weet ik niet meer zeker. Hij is vast nog wel te vinden als cd, ook al heb ik em rechtsteeks besteld en koste ongeveer 40 Euro, dus je moet er wat voor over hebben. Een andere optie is uiteraard downloaden, wat niet al te moeilijk moet zijn. Wellicht dat er nog mensen zijn die het op video hebben, aangezien het inderdaad destijds ook is uitgezonden door Veronica. Net als even later het hele Genesis concert in Knebworth, dat later ook nooot door de band is uitgegeven, behalve als bonus een aantal nummers op de We Can Dance remaster bonus DVD. Maar, beide zijn uiteraard inmiddels al aan gort gedraaid.......met gebrek aan beter. Wellicht dan ook dat het een idee is om dit concert op te poetsen, te remasteren naar DTS en het alsnog als de donder uit te geven.

Ja, ook al was die cd nog beter geweest als ook Gabriel het hele concert had uitgegeven. Games Without Frontiers, Biko, San Jacinto en Mercy Street, allen gespeeld op die tour, wellich zelfs tijdens dat concert (San Jacinto staat wel op de video) en Biko was de concert afsluiter van ieder concert. Ok, dit is een gemiste kans geweest. Growing Up Live is zoveel beter, aangezien dit het hele concert is. En mooie toevoegig is Still Growing Up. En wat een geluiskwaliteit...............

Klopt. En de DVD is in principe niet zo heel moeilijk te krijgen. Als je een beetje handig bent met zoeken kun je met Dire Straits + Basel een heel eind komen.

Downloadlink verwijderd. Linken naar illegale downloads is niet toegestaan op MusicMeter.

Even ter info: de website van Dimeadozen waar veel live materiaal opstaat wat niet werd gereleased, is volgens mijn gegevens NIET illegaal. De mensen die deze website in de lucht houden verwijderen al het officiele materiaal. Er wordt ook rekening gehouden met zalen en artiesten die hun concerten niet ter download op internet willen hebben. Het is een beetje een grijs gebied.

Aardig live album, meer niet. D.S zit al al in hun "decadente" periode. Ze zijn wereldstereen, en rusten lekker op hun lauweren. De strijdlust is eraf. Volgens mij deels opgenomen in Rotterdam.
Alchemy is het veel betere livealbum van de band.

Ik zet m niet vaak op maarbij Calling Elvis en Heavy fuel gaat het volume wat omhoog. Mooie riffs en de pruductie van deze live registratie is zeer helder. Daar wil het nog wel eens aan schorten, hoe mooi de uitvoering dan ook is, als de opnames niet mooi gemixt zijn dan komt het niet vaak in de cd spinner.

Ja, ik ben het in grote lijnen met je eens. Nog één keer het kunstje doen. Muzikaal knap, maar té volgepropt naar mijn mening. Een gitarist als Knopfler heeft zo'n grote bezetting helemaal niet nodig.
Vond ik van Pink Floyd ook. Gilmour sleepte een keur aan sessiemusici mee het podium op. Zal wel het tijdsbeeld zijn geweest.
Ik heb ook meer met het goudeerlijke Alchemy trouwens.

Ik ga ook zeker voor Alchemy! Ik zat laatst trouwens de bootleg dvd 'Wembley does the walk' te kijken. Opgenomen in 1985. De ware Dire Straits fans zeggen vaak dat de band met Brothers in arms een andere weg insloeg en vanaf toen minder werd. Maar op die dvd staan ze me toch een potje te spelen zeg, goeie genade! Ik zet die zeker op dezelfde hoogte als Alchemy. Een verademing vergeleken bij de ongeinspireerde slappe hap die op de cd en dvd van On the night te horen en zien is.

Fijne cd voor het slapen gaan. Als je niet in slaap kunt komen welteverstaan.

Buitengewoon saai album, die het predicaat live niet verdient.

Ze hebben destijds ook een singel uit gebracht met als bonus een drietal op de cd ontbrekende nummers, die zo toch een heel concert vormden. Volgens mij had ook een speciale (eerste?) versie van deze cd een dubbel cd hoesje, waar je de singel in kon doen.

Dat klopt en die heb ik hier liggen maar ze hadden Tunnel Of Love en Telegraph Road (die tour zijn deze beide nummers afwisselend gespeeld) eigenlijk wel even toe mogen voegen. En dat geldt trouwens ook voor de DVD versie. Die nummers zijn alleen via bootleg beschikbaar.

Het is het allemaal net niet bij deze release welke als 1CD duidelijk meer werd gericht op de grote massa dan op de echte fans.

mijn favoriete live album aller tijden en meteen ook de eerste cd die ik ooit gekocht heb . De uitvoeringen van You and your friend en Romeo and Juliet behoren tot de meest magistrale opnames die ik ooit gehoord heb. Topalbum. Dit blaast die saaie liveband waar Knopfler de laatste 20 jaar mee optreedt gewoon weg (maar dat is mijn mening maar natuurlijk).

Deze liveplaat behoort tot hun commercieel meest succesvolle tournee. Groter dan hier zouden ze nooit meer worden, een ware dinosaurusband. Mark ging erna solo en alles werd veel ingetogener. Ik vind het enerzijds goed dat de klemtoon ligt op de nummers van 'Brothers in Arms' en 'On Every Street'. De nummers van de oudere albums waren al op 'Alchemy' aan bod gekomen. Anderzijds mis je natuurlijk ook wel veel. De twee reeds live verschenen nummers zijn goed gekozen. 'Romeo and Juliet' steekt in een nieuw jasje dankzij de saxofoon en klinkt hemels. Deze versie vind ik niet beter dan deze op 'Alchemy', maar wel evenwaardig. 'Private Investigations' is hier gewoon veel sterker; het tweede deel van het nummer is dreigend en intens. Toch vind ik de versie uit Basel nog beter, omdat de akoestische gitaar beter uit de verf komt. 'Tunnel of Love' en 'Telegraph Road' mis ik niet echt omdat de versies van 'Alchemy' onovertrefbaar zijn. Het enige nummer dat ik wel mis, is 'Sultans of Swing', want dit nummer werd nog beter na 'Alchemy'. 'Calling Elvis' vind ik beter dan de studioversie omwille van de heerlijke gitaar, maar dat stukje met de drums vind ik overbodig. 'Heavy Fuel' kreeg een heerlijke intro mee. 'Walk of Life', tja, het is zowat hun minste van de overbekende nummers. 'Brothers in Arms' blijft een ongeëvenaard hoogtepunt en ik houd van de dwarsfluit erin, maar de versie tijdens het Mandelaconcert blijft voor mij de allerbeste. 'Alchemy' vind ik sterker, maar deze is ook heel mooi. Misschien moet ik wel eens op zoek naar de bootleg 'Ticket to Heaven'. En tot slot: dank aan rudiger! Is rudiger nog actief op MuMe? Conclusie: 4,5 sterren

Ook nog even toevoegen dat Mark Knopfler erin slaagt pure vakmannen om zich heen te verzamelen. Elke muzikant bespeelt zijn instrument meesterlijk. Ik kan maar weinig pianisten of saxofonisten noemen die even getalenteerd zijn als de muzikanten die je hier hoort.

Deze liveplaat was de eerste cd-album die ik in de winkel kocht. Ik kocht het ongeveer een anderhalve maand na de release van mijn verjaardagsgeld. Ik was 11 geworden en vond het liedje 'You're latest trick' dat op de E.P 'Encores' staat, geweldig. Het album 'On the night' lag voor FL39,95 in de winkel, en de EP. 'Encores' voor FL14,95. Als ik ze beiden kocht, kreeg ik vijf gulden korting, dus voor FL49,90 alles rondom deze live-registratie meteen gekocht.

De live-cd is erg goed. Het opent direct met 'Calling Elvis', dat deze keer beter klinkt dan op het studioalbum 'On every street' uit 1991. Daarna volgt de gezellige meezinger 'Walk of life', en 'Heavy full' bevat wat extra goede gitaarsolo-toevoegingen.
'Romeo and Juliet' vond ik als 11-jarig jongetje een van de mindere tracks, mede omdat ik de saxofoon destijds zeurderig vond klinken. Tegenwoordig kijk daar anders tegenaan. De saxofoon klinkt eigenlijk heel mooi, en ook het verhaal dat Mark Knopfler zingt is mooi, evenals het publiek dat op de achtergrond hoorbaar is. Datzelfde heb ik ongeveer ook met de live-versie van 'Private Investigations', hoewel de kwaliteit van de zang het daar niet haalt als in de originele studio-versie op 'Love over gold' uit 1982. Toch maken de saxofoon en de dreigende gitaarsolo, en het pianowerk het nummer erg mooi.
En ja, dan 'You're latest trick'. Deze live-versie van de vierde track op 'Brothers in arms' leverde dit liedje na acht jaar eindelijk een grote hit op, die ik nu nog steeds mooi vind. Ook 'On every street' is mooi gedaan, evenals 'You and your friend'.
Daarna volgt nog de meezinger 'Money for nothing', met de pakkende gitaar-riffs. Helaas komt de zang van Mark Knopfler niet echt overeen met de studio-versie op het meesterwerk 'Brothers in arms'. Op 'Brothers in arms' is de zang weer wel goed, maar is het toch wel hoorbaar dat het zo goed als onmogelijk is het nummer zo goed te zingen en te spelen als op het gelijknamige album uit 1985. Deze keer lijkt het nummer wat meer country-blues achtig, maar wel een mooie dwarsfluit-melodie erin. Ik geef 4,0*, maar het zou omhoog kunnen gaan.

Het is even doorbijten de eerste drie liedjes (al is de live versie van Calling Elvis stukken beter en geinspireerder dan de studioversie) maar daarna komen zo'n beetje al mijn favorieten voorbij.

Wat mij betreft een nogal sfeerloze liveplaat die ik liever als dubbelaar had gezien met een volledige show. De versies van Tunnel Of Love en Telegraph Road tijdens deze tour weken immers flink af van de versies op Alchemy. Gemiste kans. Calling Elvis met deze lengte is een draak.

Wel een aardige plaat. Helaas verlies ik op een gegeven moment mijn interesse, mijn gedachten dwalen af. Maar nummers zoals Brother in Arms zijn prachtig om naar te luisteren, ook live!

Bepaalde nummers worden wat onnodig lang uitgerekt. Best veel instrumentale passages.
Al met al een aardige afscheidsplaat van Dire Straits.

Ik vind het beetje onbegrijpelijk dat MK zijn succes band overboord heeft gegooid omdat het succes hem wat te veel werd , om dan op zijn dire straits nummers te blijven teren tijdens zijn concerten als solo artiest .
Eerst zoveel gedaan hebben om de wereld te veroveren , om dan te besluiten dat het wat teveel word , maar dan wel als solo artiest met hetzelfde succes te maken te hebben , door zijn nummers uit zijn dire straits periode verder uitgebreid te spelen in zijn solo concerten , begrijp ik echt niet goed ??? , in elk geval als ik hem was , had ik dire straits nooit opgegeven en zoals the rolling Stones verder bij de grootste rockbands aller tijden gebleven, zijn solo albums vond ik op een paar na maar saai en hij hoorde gewoon teveel bij dire straits, jammer heb ik dit altijd blijven vinden , en vreemd die besluitvorming van de man , verder merkte ik ook bij het bekijken van on the night op dat MK bij momenten het emotioneel moeilijk krijgt en er duidelijk ruzie was tussen hem en John Illsley , Let op elkaar nog nauwelijks een blik te gunnen e.d.
ook scheidde MK in 1993 van zijn toenmalige vrouw , wat mogelijk de emotionele geladenheid waarmee hij bij momenten kampte zou kunnen verklaren ??? , hoe dan ook , wat mij betreft had dire straits gewoon verder moeten doen , al die fans al dat succes en dit dan vaarwel zeggen en dan rustiger muziek brengen maar met wel nog het dire straits repertoire live erbij , nee dit kan ik niet snappen , maar ja , als MK zich daar echt het beste bij voelde , tja , dan zit en zat er niks anders op dan dit te respecteren.

En hoe vind je het album?