Soundgarden - Badmotorfinger (1991)

Badmotorfinger , in mijn beleving de beste worp van de heren. De productie is top, de sound is zwaar en korzelig, Cornell klinkt heerlijk duister en duivels en de meeste songs zijn af. Het Sabbath achtige Slaves & Bulldozers, het kamerbrede en 'ubergroovende' Outshined of het loodzware Room a Thousand Years Wide, stuk voor stuk songs die af zijn. Vreemd genoeg vind ik de relatief bekendere songs als Rusty Cage met zijn nerveuze ritme en het zenuwachtige Jesus Christ Pose minder dan de overige tracks op deze schijf, hoewel verre van slecht. Tegen het einde van de schijf wordt het geheel wat stemmiger en gaat het tempo omlaag. Hoewel de schijf wat lang duurt en wat meer afwisseling de plaat goed had gedaan blijft dit een blok graniet waarbij de gruizige vocalen van Cornell de zware sound perfect aanvullen.

Je hebt van die platen die 'af' zijn, zoals dat zo mooi heet. Deze is daar een van. Lees je mee, Michiel Cohen?

Ik lees mee. 1991? Dat was nog in de tijd dat Lubbers premier was en een sinasappel een traktatie.

Ik was destijds groot fan van dit album, Vind het nog steeds hun beste. In 1992 was Guns N Roses in Rotterdam mijn allereerste concert ooit met Faith No More en Soundgarden in het voorprogramma. Gelijk ook een van de weinige concerten die ik nog steeds van begin tot eind compleet voor de geest kan halen. Ik stond helemaal vooraan en dan gelijk je drie favoriete bands in het echt zien, tijdens je eerste concert nog wel. Chris Cornell spuugde op een gegeven moment een rochel het publiek in, precies op mijn GnR shirtje. Vond ik toen heel cool, het publiek om mij heen ook, terugkijkend was dat eigenlijk best ranzig..

Het concert begon volgens mij ruim drie te laat daar de heren nog in Zwitserland zaten om 21:00.

Klopt, Axl riep het publiek zelfs op om te gaan rellen als ze niet tot het einde door mochten spelen. Het concert dreigde enorm te gaan uitlopen. Slash haalt dit alles nog aan in zijn autobiografie.

Wat een sukkels. Hoe gaaf ik de Gunners ook vind. Bovenstaand gedrag verpestte een hoop voor mij destijds. Nog steeds kan ik met de beste wil van de wereld niet begrijpen wat daar nou leuk aan was. Je kunt best een keer door omstandigheden te laat aan een concert beginnen maar zij maakten er gewoon een lolletje van. Compleet misplaatste grootheidswaanzin als je het mij vraagt. Diva gedrag in het kwadraat.

Dat was toch echt Axl Rose, de rest van de band was altijd op tijd, het wachten was op hun frontman. Ik las laatst wel dat hij tegenwoordig altijd op tijd is:)

Ja dat zullen ze allemaal wel keurig zwart op wit hebben vastgelegd

4,5, het zou 5 sterren zijn als ze het waanzinnige niveau van de eerste vijf nummers het hele album hadden vastgehouden. Hele album is goed, maar vooral Rusty Cage, Outshined en Jesus Christ pose zijn echt waanzinnig. Ik werd compleet weggeblazen toen ik dit album voor het eerst opzette destijds.
Superunknown is denk ik het meest volwassen album dat ze hebben uitgebracht, maar met name door de eerste nummers op dit album zal dit altijd mijn favoriet blijven.

Superunknown vind ik nog steeds een redelijke plaat maar Badmotorfinger is gruiziger, intenser, swingender en ook meer to the point. Met bijna 58 minuten op de klok soms een wat lange zit maar dat heb ik met de opvolger nog veel meer. Badmotorfinger heeft nog het rauwe element dat mij wel aanspreekt in de band. Met de opvolger - hoewel zeker niet slecht - verdween dat aspect ten faveure van een meer mainstream geluid. Het speciale was er toen voor mij wel af. Als ik teruggrijp op platen van de band is Badmotorfinger altijd de prijspakker.

Op café ook al de discussie BadMotorFinger vs Superunknow gehad als de beste man thuiskwam en Superunknow oplegde was mijn missie geslaagd.
Voor mij is het zo dubbel. De band leren kennen met Superunknow en pas daarna BadMotorFinger. Met fotofinish wint Superunknow maar wat geniet ik ook van deze.
Dat Cornell op beide platen op absurd hoog niveau zingt maakt het nog moeilijker

Beide even goed maar het is juist de diversiteit en het meer experimentele dat Superunknow nog interessanter maakt voor mij. Mischien net iets properder (minder gruizig) maar het schitterende song materiaal laat mij dat vlug vergeten
Ik zal altijd pleiten voor het feit dat het beide meesterwerken zijn.
Ik draai ze vanavond alle 2 nog eens

Rusty Cage gezongen door Johnny Cash staat steevast in mijn relax covers playlist, zo leuk gedaan. Daar komt Billy Jean van Chris Cornell trouwens ook in voorbij. Maar de reden van dit schrijfsel is dat ik pas vandaag ontdekte dat Queen gitarist Brian May meespeelt op New Damage. Daarvoor moet je wel de deluxe opsnorren (op uiteraard een streamingdienst) en de laatste track van CD2 selecteren. Two worlds collide maar het past toch wel op een of andere manier.

De wat rauwe elementen van hun vorige platen zijn op Badmotorfinger nog veelvoudig terug te vinden, zware logge riffs, uitbundige vocalen van Chris Cornell, en nog een wat duister geluid. Het is echter alleen al een stuk beter uitgevoerd. Het 1e album van ze dat ik ook van begin tot eind goed vind, ook al duurt het album bijna een uur, het verveelt niet. Dit had ik helaas wel bij de andere albums tot nu toe. Jesus Christ Pose kende ik al wat langer, altijd wel een goed nummer gevonden. Room A Thousand Years Wide overtreft dit nummer, de bezwerende vocalen over die logge gitaren, en dan die saxofoon ook nog, bizar. New Damage mag er ook zijn als een passend afsluiter van een pakkend album. Veel variatie is er nog niet per se te vinden, maar dat vind ik hier niet kwalijk. Ik vermoed wel dat ik vaker naar dit album terug zal keren wanneer deze marathon ten einde is, en ik alle albums meerdere keren geluisterd heb. Tomorrow begat tomorrow.

1. Badmotorfinger
2. Louder Than Love
3. Ultramega OK
4. Screaming Life/Fopp