Ik ben dit album nu sinds vrijdag aan het luisteren wanneer ik kan zo ongeveer en moet zeggen dat deze me eigenlijk steeds beter gaat bevallen (en ik was in het begin al enthousiast). Het album begint met bloom, een plaat die je met een dramatisch deuntje en een vreemde beat naar binnen lokt. Als de baspartij begint besef je pas dat dit geen deprimerend nummer wordt. Het is dromerig, bijna euforisch, Yorke zingt iets over zuchten het opbloeien van de oceaan, het suggereert iets van in slaap vallen van een verdoving (so why does it still hurt). Het einde van het nummer markeert het begin van de droom.
Morning mr Magpie (een soort vogel blijkbaar?) laat de luisteraar weten dat de reis nu begonnen is. Het is een beetje de bodysnatchers van dit album, met zn manische beat en baswerk (dat laatste is trouwens vanaf het begin van het album subliem). De vergelijking met In Rainbows houdt daar ook wel op, aangezien dit album veel zachtaardiger en subtieler is, wat vooral uit de latere nummers blijkt.
Little by little loopt net als de eerste twee nummers lekker door, het zweverige gevoel blijft aanhouden. Het nummer heeft een licht exotische ondertoon. Het gaat bijna zonder waarschuwing over in het experimentele Feral. Met de experimentele vocals van Yorke erdoorheen voelt dit als een moment van diepe slaap, de controle is even weg.
Het leidt ons naar het tweede deel van het album, welke opent met de geweldige single Lotus Flower. De zang van Yorke vind ik hier overdonderend goed (en de sfeer van de videoclip sluit helemaal aan bij het album).
Codex is het nummer dat het meeste geduld vraagt, de "nude" van dit album om de vergelijking maar weer eens met In Rainbows te maken, en gewoon een geweldig nummer. Het nummer lijkt in het midden te pieken om daarna over te gaan in wat dramatischere tonen en vervolgens zachtjes af te sluiten met wat ambient geluiden.
Het nummer loopt perfect over in give up the ghost (die overgang is zon momentje dat je even ontwaakt uit je dagdroom en op je mp3 speler kijkt en je opeens realiseert dat het volgende nummer al bezig is). Give up the ghost is vervolgens een geweldig nummer dat constant aan het opbouwen lijkt te zijn, maar nergens losbarst. In eerste instantie voel je je bedrogen maar dit is nou eenmaal niet het moment om wakker te worden; je zit nog in dezelfde verdoofde staat die ingezet was in bloom. Het nummer groeit dan ook op je met elke luisterbeurt.
Seperator, het nummer waardoor mensen oa hoopvol werden op meer radiohead (ik gok zelf nog steeds op een cd2 a la in rainbows bij de cd release ofzoiets, lets hope). Het nummer heeft me compleet weggeblazen. Het is geen epische conclusie zoals eclips op dark side of the moon van pink floyd bijvoorbeeld, maar minstens net zo dramatisch. Het is wederom zon nummer dat constant aan het opbouwen is. De euforie bereikt een piekmoment op twee-en-een-halve minuut als dat gitaarrideltje subtiel inzet vanuit de achtergrond (en eigenlijk nooit echt op de voorgrond komt).
Yorkes vocals zijn het hele albm lang ontastbaar, onverstaanbaar en compleet onderdeel van de ervaring, nooit de boventoon. De lyrics zijn mysterieus en gefragmenteerd en laten je in het midden of dit nou een goeie droom of een nachtmerrie was. Ik heb het album een aantal keer op repeat gehad en het valt meteen op dat seperator eigenlijk perfect overloopt in bloom. Als je iets anders aan het doen bent heb je het nauwelijks door. En dat zegt ook een hoop over dit album; het album is subtiel. Het beloond alleen degenen die zich durven te laten onderdompelen (hoewel ik niet zal suggereren dat de mensen die het niet waarderen het niet goed genoeg geprobeerd hebben ofzo..), het geduld van een visserman is vereist.
Maar belonen doet het, geen overbodige noot op dit album, elke luisterbeurt lijk je nieuwe dingen te ontdekken. Het album begint en gaat voorbij als een trance of een verdoving. Pas bij nabeschouwing besef je welke reis je heb gemaakt. En dat is ook meteen de reden waarom dit album niet als klassieker zal worden beschouwd; het overdonderd niet echt, het is nergens echt 'catchy,' het is nergens episch. Wat dit album echter wel laat zien is dat dit een album is van een volwassen band, met een volwassen geluid en een oog voor subtiele pracht. Een prachtige voortzetting van In Rainbows (waar het eigenlijk niet mee te verglijken is, en toch weer wel) en een positiever geluid van Radiohead. Dit is geen donkere aanval van melancholie en depressie (Kid A, wat trouwens ook een geweldig album is), of een gitaren artrock album (Ok Computer), het is een euforiebui, en ontastbaar als indrukken uit een diepe droom.
Ik stem nu 5** maar de komende maanden moeten maar uitwijzen hoe memorabel dit uiteindelijk ook voor mij blijkt te zijn. Ik ben momenteel echter helemaal gepreoccupeerd door dit album wat muziek betreft, en ben de heren daar dan ook (wederom) dankbaar voor.
Nog een laatste ding over de tijdsduur; als ik alle delen van Ok Computer weghaal die ik persoonlijk gezien niks vind hou ik een album van ong 33 minuten over, en dat album staat veruit op 1 in de top 250 op deze site
Ok ik ga nu snel weer verder luisteren denk ik.