menu

Radiohead - The King of Limbs (2011)

mijn stem
3,63 (1196)
1196 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock / Electronic
Uitgebracht in eigen beheer

  1. Bloom (5:15)
  2. Morning Mr. Magpie (4:41)
  3. Little by Little (4:27)
  4. Feral (3:13)
  5. Lotus Flower (5:00)
  6. Codex (4:47)
  7. Give Up the Ghost (4:50)
  8. Separator (5:20)
totale tijdsduur: 37:33
zoeken in:
avatar van west
4,0
Ik vind 'm juist bij de start van de dag, als het zonnetje net doorkomt, een prima sfeervol plaatje om die dag mee te beginnen.

waarom deze cd steeds maar 20 minuten lijkt te duren is me een raadsel

over het algemene is het gewoon ene lief prettig plaatje maar ergens weet het me niet helemaal te boeien, draai het vaak als ik wat anders aan het doen ben en als ik er voor ga zitten dwalen mun gedachten snel af

avatar van west
4,0
AOVV schreef:
(quote)


Ik beluister 'm vaak na elf uur 's avonds.


Nou: veel plezier ermee! (rond dit tijdstip toch? )

avatar van AOVV
3,0
Bedankt, west! Ik heb 'm inderdaad beluisterd, en heb weer moeten vaststellen dat ik nog niet helemaal kan zeggen wat ik er nou precies van vind. Maar dat komt nog wel, en ondertussen blijf ik 'm geregeld opleggen, er staat wat mij betreft genoeg fraais op.

4,0
Ik heb deze plaat elke dag nog gedraaid en ik vind hem met de de dag lekkerder worden. Gewoon genieten geblazen!

avatar van Eveningguard
2,5
Kaaasgaaf schreef:
In mijn wekelijkse radio-rubriek 'De Keuze van Kas' op AmsterdamFM heb ik vandaag dit album besproken, beluister het hier.


Prima review weer, Kas!

Servaas D.
indiegator schreef:
(quote)


Ik


Ik ook. Up On The Ladder is bijvoorbeeld een van m'n favoriete Radioheadnummers. Heerlijk hoe rechttoerechtaan rockerig Yorke op dat nummer onverschillig z'n gal spuwt, met die "you're all the fucking same" op het eind als welkome catharsis ten huize Servaas Maar goed, terug on topic nu: ik vroeg me af waar de liefde blijft voor Give Up The Ghost? Dat kristalheldere, o zo simpel doeltreffende gitaarspel... die best enge smekende backing vocal... die tekst... en dan, plots, "I think I should give up the ghooooooooooooost" en hoe alles ontploft - muziekmagie pur sang.. Ik had toch wel verwacht dat dit nummer in de statistieken hoger zou eindigen dan Separator.

3,5
En dan hoe alles "ontploft".. beetje overdreven, het is wel een climax dat klopt maar echt ontzettend ingetogen en bescheiden(?) Vanaf dat het album uitkwam heb ik em minstens 3 dagen fulltime geplayed.. Ben er nu wel klaar mee helemaal geen behoefte meer om em te luisteren Eigenlijk moet je goede muziek niet veel luisteren, alleen opzetten als je er ECHT behoefte aan hebt ofzo.

avatar van Eveningguard
2,5
s'Avonds dus.

1,0
Radiohead is zwaar ontgoochelend met die nieuwe collectie. Het klinkt atonaal, blijft niet hangen overdadig experimenteren, is saai tot op het bot. "Lotus Flower" vond ik nog het meest toegankelijke nummer en zelfs dat was verre van een topper. Slechts een tweetal betere nummers, omgerekend kom ik op 1*. Ik neem nog wel eens hun oudere werk boven.

Servaas D.
suuk schreef:
En dan hoe alles "ontploft".. beetje overdreven, het is wel een climax dat klopt maar echt ontzettend ingetogen en bescheiden(?) Vanaf dat het album uitkwam heb ik em minstens 3 dagen fulltime geplayed.. Ben er nu wel klaar mee helemaal geen behoefte meer om em te luisteren Eigenlijk moet je goede muziek niet veel luisteren, alleen opzetten als je er ECHT behoefte aan hebt ofzo.


Ja, idd! Het ontploft, maar dan ontzettend ingetogen en bescheiden. Het is een soort fluisterende schreeuw om hulp. Of ja, dat hoor ik er toch in.

avatar van Chronos85
4,5
@ Muziekkriebel:

a. A-tonaliteit is niet per definitie slecht, sterker nog, het kan juist een uitdaging zijn voor je gehoor...
b. Ik zou The King of Limbs niet overdadig aan experiment noemen , moet je eens naar Kid A of Amnesiac luisteren. Kan je je lol op.
c. Dat saai tot op het bot kan ik iets bij inkomen. Het repetitiegehalte is redelijk hoog, dat moet je maar net liggen...
d. Is toegankelijkheid de sleutel naar goede muziek? Moet je per se het publiek vermaken als band? Is dat je taak als muzikant? Of moet je muziek maken die je zelf goed vindt en dan maar kijken wat het publiek er van vindt? Wat mij betreft is 'populistisch' muziek maken (het eerstgenoemde) de doodsteek voor creativiteit en vernieuwingsdrang. Het tweede lijkt mij nastrevenswaardiger en Radiohead doet dit dan ook. Als de band zou blijven teren op een hit als Creep, en de populariteit van The Bends en OK Computer, zouden ze misschien nog populairder zijn dan nu, maar dan zou ik gauw zijn afgehaakt...

Ik wil hiermee niet zeggen dat alle ontoegankelijke muziek slecht is. De muzieksmaak en stijl van de artiest kan natuurlijk ook erg toegankelijk zijn zonder duidelijke knievallen naar het publiek (mijn eigen Top 10 staat vol van deze voorbeelden)...

avatar van Kaaasgaaf
4,5
Eveningguard schreef:
(quote)


Prima review weer, Kas!
Dank!

avatar van Slow
3,0
Nou, ik ben niet onverdeeld enthousiast na een eerste luisterbeurt.

Wellicht moet ik hem meer luisteren, maar ik denk niet dat ik dan veel enthousiaster word. Ik ben nooit echt een Radiohead-liefhebber geweest.

nee, dit issum niet, keer of 15 gedraaid nu, en het begint me te irriteren, de zeurderige zang, het electronisch geneuzel

als ik ene beoordeling zou geven, een 2, omdat het wel weer een unieke plaat is geworden die nergens anders op lijkt, en de heren wel degelijk hun vak verstaan, maar erg lang gaatie hier niet mee

avatar van DirkM
4,0
The King Of Limbs: een blauwe schimmelkaas

Misschien een wat aparte titel van een recensie, maar het raakt wel aan wat ik over The King Of Limbs wil zeggen. Evenals een blauwe kaas moet je TKOL niet te vaak proeven. Zo nu en dan is het heerlijk, maar het moet er wel de gelegenheid voor zijn. Een schimmelkaas eet je niet bij het ontbijt. Bij welke gelegenheid dan wel?

Het is wat later op de avond en al een tijdje donker. Je zit op de bank met een wijntje of iets anders alcoholisch en hebt alle aandacht voor hetgeen je proeft. Dat verdient dit album ook, dat je er de volle tijd en aandacht voor neemt. Het is geen tussendoortje dat je even hap-slik-weg eet. Daarom zeg ik het nog maar eens: een goede koptelefoon of installatie is voor TKOL essentieel. Dat komt omdat de muziek zeer gelaagd is. Er gebeurt van alles in de muziek en om dat goed op te pikken helpt goede apparatuur een boel. Mensen die stellen dat dit een saai album is, hebben wat mij betreft niet goed genoeg geluisterd. Zelf luister ik vrij aandachtig, en toch hoor ik telkens nieuwe geluiden of instrumenten. Soms valt de bas me op, dan weer een viool, blaasinstrument of een of andere sample.

Bij nader inzien vind ik The King Of Limbs helemaal niet zo'n raar vervolg van In Rainbows als ik eerst wel dacht. Er zijn meer overeenkomsten dan verschillen; ik zou het eerder het zwaardere broertje van In Rainbows willen noemen. Uiteraard horen we meer electronic en is Radiohead weer geïnspireerd door andere invloeden, maar van een echte breuk is geen sprake. Radiohead heeft op In Rainbows zijn perfecte geluid gevonden. Op The King Of Limbs horen we diezelfde perfectie weer, maar nu op een andere manier.

Bloom opent met ontzettend mooie eerste klanken, ik heb er zin in als ik dit hoor. De achtergrondpiano zorgt voor een atmosferisch geluid en de bas is bepalend voor het nummer, zoals vaker op TKOL. Thom Yorke's zang is lekker vaag.
Morning Mr. Magpie is een nummer waarin het drijvende gitaarsample zo lekker duwt. Ook de vogelgeluiden op het eind zijn leuk gevonden. Een nummer als dit, waarin het tempo wat hoger ligt, zou ik nog wel meer willen horen op TKOL.
Gelukkig kan ik door met Little by Little. Het lijkt wel alsof deze al begint voordat het begonnen is. Dat heeft te maken met de inzet van de eerste drumslag waarna alles meteen van start gaat in plaats van rustig op te bouwen. Hier horen we prima gitaarwerk en wat vage geluiden die doen denken aan Tomorrow Never Knows van The Beatles.
Feral dan is het meest electronische en experimentele nummer van het album. Even wennen, maar ook dit is na een paar keer erg tof. Vooral de zware bas bevalt goed.

Met Lotus Flower begint het tweede deel, dat toegankelijker is, maar daardoor ook minder uitdagend. Lotus Flower bouwt goed op. Leuk dat handgeklap. Verder leunt het nummer meer op de zang. De zang staat dan ook meer op de voorgrond, zoals in het hele tweede deel.
Radiohead heeft van alles in huis en met Codex krijgen we weer een piano-nummer a la Pyramid Song. Dit nummer heeft een krachtige, bijna sacrale sfeer. De blazers die halverwege inzetten passen goed in het geheel en zijn vooral erg mooi. Aangekomen bij het eind van het nummer weet ik het zeker: het leven is niet altijd leuk, maar het komt wel goed. Ook hier wederom vogelgeluiden, mooi thema. The King Of Limbs is een boom. En wat is het geluid van een boom, behalve de wind door de takken en blaadjes? Juist: fluitende vogels!
Give Up the Ghost: als je niet van herhaling houdt kan dit nummer een beetje vervelend zijn. Ik heb er geen moeite mee, schoonheid blijft namelijk boeien. Aan het eind verbaas ik me steeds dat ik 5 minuten verder ben.
Ten slotte Separator. De drums klinken een beetje als op In Rainbows, de bas is (weer) erg fijn. Ik vind afsluiters altijd erg belangrijk om een album met een goed gevoel te eindigen. Separator begint wat 'gewoontjes', maar wordt steeds beter : als rond 2.30 de gitaar invalt weet ik dat het goed komt met dit nummer. Separator is dan ook een waardige afsluiter en na het 'wake me up'-deel wil ik nog maar één ding: nog een keer.

Wat dat betreft snap ik de 'er komt nog een tweede deel-hype' wel, want het album vraagt gewoon om meer. Vanwege de korte speelduur ben ik nog niet helemaal voldaan als het afgelopen is. Het album is iets te vluchtig, heeft te weinig body. Dat maakt het echter niet minder goed: The King Of Limbs ligt weer dicht tegen de onderhand zo gewoon lijkende Radiohead-perfectie aan. 4,5*

avatar van Mjuman
Na een flink aantal malen beluisteren moet het hoge woord er toch uit: dit Radiohead-album doet mij sterk denken aan de beroemde sketch van Monty Python, The Cheese Shop. met daarin de bouzouki-speler en twee sirtaki dansende Britten.

Op een gegeven gaat e.e.a. John Cleese op zijn zenuwen werken en dat doet dit album mij ook, wat een ontiegelijke neuzel-peuzel-treuzel gedreutel dat ons als muziek wordt aangesmeerd. Een andere vergelijking: "de nieuwe kleren van de keizer" (die dus naakt blijkt te zijn) dringt zich ook op. Wat me blijft verbazen is dat dit album meer om randvoorwaarden eromheen gaat dan om de substantie zelf (muzikale content) en daarmee ben ik weer terug bij Monty Python, want ook in die sketch gaat het ook meer om de dingen eromheen, de afleiding etc, dan om de kaas zelve.

avatar van Eveningguard
2,5
Leuke link leg je.

avatar van DirkM
4,0
Mjuman schreef:
Wat me blijft verbazen is dat dit album meer om randvoorwaarden eromheen gaat dan om de substantie zelf (muzikale content) en daarmee ben ik weer terug bij Monty Python, want ook in die sketch gaat het ook meer om de dingen eromheen, de afleiding etc, dan om de kaas zelve.

Wat bedoel je met meer om de randvoorwaarden eromheen? De '625 tiny pieces of artwork', de manier waarop het is uitgebracht, de clip van Lotus Flower? Ik snap geloof ik wel wat je zegt, maar het is me niet helemaal duidelijk waarop je daarmee doelt.

avatar van Chameleon Day
4,5
@ Mjuman

Nou er zit nog wel wat muziek in Mju. Niet te kritisch. Maar je hebt een punt waar je stelt (begrijp ik je goed?) dat dit album meer om (soms te geforceerde) arrangementen gaat - trucjes, effecten, ritmiek - dan muziek. In Rainbows was wat dat betreft meer op de kaas gericht. Dit is meer een (kaas)snack.

(maar mss volgt de kaas nog - "if you think this is over, then you're wrong" )

1,5
SSS
DirkM schreef:
The King Of Limbs: een blauwe schimmelkaas


Wie koopt er nou blauwe kaas die beschimmeld is? (Niemand!)

avatar van Boris1
4,5
Nou, ik vind het wel lekker

avatar van sierrra
4,0
Mjuman schreef:
Na een flink aantal malen beluisteren moet het hoge woord er toch uit: dit Radiohead-album doet mij sterk denken aan de beroemde sketch van Monty Python, The Cheese Shop. met daarin de bouzouki-speler en twee sirtaki dansende Britten.

Op een gegeven gaat e.e.a. John Cleese op zijn zenuwen werken en dat doet dit album mij ook, wat een ontiegelijke neuzel-peuzel-treuzel gedreutel dat ons als muziek wordt aangesmeerd. Een andere vergelijking: "de nieuwe kleren van de keizer" (die dus naakt blijkt te zijn) dringt zich ook op. Wat me blijft verbazen is dat dit album meer om randvoorwaarden eromheen gaat dan om de substantie zelf (muzikale content) en daarmee ben ik weer terug bij Monty Python, want ook in die sketch gaat het ook meer om de dingen eromheen, de afleiding etc, dan om de kaas zelve.


Door Radiohead te beschrijven als: neuzel-miezel muziek, verdrietige bleekschetenmuziek voor de vrijdagmiddag, indie-superneuzelaars, griebelige, groezelmuziek voor gneufmansen met groeismuizen, ontiegelijk neuzel-peuzel-treuzel gedreutel, is het hoge woord niet meer nodig. Iedereen zal snappen dat Radiohead en dit album niet jouw ding is. Dat het bij Radiohead echter meer om de dingen eromheen draait dan om de muziek zelf vind ik echter grote onzin.

indiegator
Dat het bij Radiohead echter meer om de dingen eromheen draait dan om de muziek zelf vind ik echter grote onzin.



Dat ben ik nou niet helemaal met je eens.
Radiohead wil nog wel eens de voorkeur geven aan de sfeer en daarbij de muziek uit het oog verliezen.
Je kunt ook zeggen dat Radiohead (fans) liefhebbers daar ook de voorkeur aan geven.

Niets mis mee trouwens. Art is Art

avatar van Chronos85
4,5
Sfeer is toch onderdeel van de muziek, of mis ik nu iets? Als je nu de sfeer tegenover de liedjes zet kan ik me er iets bij voorstellen

avatar van Chameleon Day
4,5
Dit album drijft meer op sfeer en "aankleding" van de nummers (vgl. het neurotische drumloopje in Bloom) dan op songs met krachtige melodieën. Het gaat om de juiste balans.

1,0
Chronos85 schreef:
@ Muziekkriebel:

d. Is toegankelijkheid de sleutel naar goede muziek? Moet je per se het publiek vermaken als band? Is dat je taak als muzikant? Of moet je muziek maken die je zelf goed vindt en dan maar kijken wat het publiek er van vindt? Wat mij betreft is 'populistisch' muziek maken (het eerstgenoemde) de doodsteek voor creativiteit en vernieuwingsdrang. Het tweede lijkt mij nastrevenswaardiger en Radiohead doet dit dan ook. Als de band zou blijven teren op een hit als Creep, en de populariteit van The Bends en OK Computer, zouden ze misschien nog populairder zijn dan nu, maar dan zou ik gauw zijn afgehaakt...



Je hebt gelijk, toegankelijkheid is niet de sleutel naar goede muziek. Ik juich creativiteit ook toe, maar vernieuwende muziek komt ook niet met één enkele band.
Nee, het is eerder iets persoonlijks. Ik vind het leuk om iets herkenbaars te horen. Een ander waardeert dan iets vernieuwends. Ik had me aan herkenbare Radiohead-sound verwacht, in de plaats kreeg ik iets te horen waar ik moeilijker vat op kreeg.

avatar van Mjuman
sierrra schreef:
Door Radiohead te beschrijven als: neuzel-miezel muziek, verdrietige bleekschetenmuziek voor de vrijdagmiddag, indie-superneuzelaars, griebelige, groezelmuziek voor gneufmansen met groeismuizen, ontiegelijk neuzel-peuzel-treuzel gedreutel, is het hoge woord niet meer nodig. Iedereen zal snappen dat Radiohead en dit album niet jouw ding is. Dat het bij Radiohead echter meer om de dingen eromheen draait dan om de muziek zelf vind ik echter grote onzin.


Pollens - je hebt de moeite genomen om een query te doen op mijn breinsels bij dit album - ik voel me vereerd

Ok, daarom zal ik het in alle openheid uitleggen, waarop mijn relatieve afkeer gestoeld is. Even voor alle duidelijkheid: ik heb meerdere Radiohead-albums in huis en ik ben niet echt afkerig van hun muziek.

Op de eerste plaats heeft Chameleon Day hierboven een aantal punten al aangestipt - correct herleid, van zijn kant. Voor mij is dit album na een radiostilte van een aantal jaren een relatieve tegenvaller, maar dat komt wel vaker voor: ook de laatste Massive Attack vond ik een fikse koude douche.

De grote belangstelling hier op de site en de waardering hier zet me ook op het verkeerde been. Het is echt geen revolutionair album. Het is imo niet meer dan een een poging, een schetsmatige aanzet tot een nieuwe richting, geëxperimenteer dat - opnieuw imo - zijn uiteindelijke vorm nog moet aannemen. Ik ben dan ook verbaasd over/met deze release, die ik zie als een Work in Progress. De vergelijking dringt zich bijna op met de laatste Gorillaz, ook schetsmatig (deels gemaakt mbv de iPad) en lang niet zo af als Plastic Beach.

Datzelfde ervaar ik ook bij dit album van Radiohead in vergelijking met In Rainbows. Last but not least, ervaar ik tegenwoordig regelmatig een toenemende afkeer van de stem van Thom Yorke - dat kan aan ook aan de draaimomenten liggen.

En ja die opmerking over neuzel en indie etc. (ik zal niet alle kwalificaties herhalen) is niet aardig, maar mede ingegeven door het feit dat ik op dat moment wellicht behoefte had aan iets meer expressie en Sturm und Drang in muziek. Hetzelfde zou ik overigens - op een verkeerd moment - ook kunnen zeggen over de laatste Elbow, terwijl ik dat een goede plaat vind.

indiegator
Chronos85 schreef:
Sfeer is toch onderdeel van de muziek, of mis ik nu iets? Als je nu de sfeer tegenover de liedjes zet kan ik me er iets bij voorstellen


Ik begrijp wat je bedoelt en je hebt gelijk.

Laat ik het anders uitleggen.

Je kan door te jammen een sfeer creëren. Dat maakt de jam nog geen song maar wel een muziekstuk uiteraard.

Als Radiohead de sfeer op de eerste plaats zet. En dat is wat ze doen volgens mij, kan je tot mooie muziek komen.
je hebt dan alleen geen songs (op een paar uitzonderingen na) met kop en staart.
Het word meer abstract en dat kan heel mooi zijn maar sommige mensen houden nu eenmaal meer van een complete song dan van een jam. b.v. OK Computer.

Als je dan een sfeerimpressie krijgt in plaats van een song kan dat tegenvallen. Toch?

King Of Limbs bestaat voor mijn gevoel uit een aantal sfeerimpressies en een paar songs.

Nogmaals. Hoeft niet slecht te zijn maar je kan de plank dan ook misslaan.
Dat moet iedere Radioheadfan maar voor zichzelf beslissen lijkt me.

avatar van domainator
Ik sta erg open voor veel muziekgenres maar ik kan hier met de beste wil van de wereld niet van houden. Het album bestaat voor een groot deel uit experimenten met muziekinstrumenten, daardoor wordt het muziek van de meest ontoegankelijke soort.

Gast
geplaatst: vandaag om 08:06 uur

geplaatst: vandaag om 08:06 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.