2011 zou het jaar worden dat er een nieuwe Radiohead uit zou komen. Eén van mijn favoriete bands, dus ik keek er al reikhalzend naar uit voor er ook maar íets over een releasedatum bekend was. Toen ineens, zomaar uit het niets op de dag na de grammy's, was er de aankondiging: een nieuwe Radiohead! Binnen een week! Ik was uiteraard zeer benieuwd.
Toen was het zo ver, een dag eerder dan was aangekondigd, het nieuwe album, The King of Limbs, was te beluisteren. Ik wist niet zo goed wat ik er van moest denken en vond er niet echt veel aan aan het begin. Maar wat wil je, het is Radiohead. Voor al hun albums heb ik flink mijn tijd moeten nemen, dus voor deze was ik dat ook van plan.
De reacties waren toch vrij negatief voor een Radiohead album. Ook ik was aan het hele begin lichtelijk teleurgesteld. Maar na een tijdje begon dit album toch te groeien. Aan het begin leek het één langdradige elektronische brij, na een tijdje hoorde ik steeds meer dat het toch echt de hele band was, steeds meer instrumenten gingen me opvallen. Ik hoorde steeds meer, dit album zit vol details dus er viel van alles te ontdekken. Na een tijdje vond ik hem geweldig! In de tussentijd is deze nog meer gegroeid, niet in de laatste plaats omdat ik hem nu op CD heb en hij dan toch echt nog stukken beter klinkt dan een mp3'tje.
Nummers die er echt bovenuit steken of duidelijk minder zijn heeft dit album wat mij betreft niet, het niveau is verrassend constant. Het is ook een ontzettend goed geheel. Voor een kleine 40 minuten creëert Radiohead genuanceerd een prachtige atmosfeer met dit album, die als een warme deken over je heen valt. Verontrustende muziek is dit allerminst, al zou je dit haast denken bij de albumcover. Nee, in tegenstelling tot wat ik dacht toen ik dit voor het eerst hoorde is dit de lieflijkste Radiohead plaat, die ik als warm en fijn ervaar. De sfeer is weer totaal anders dan op de vorige Radiohead albums. Ik kom er ook elke keer weer moeiteloos doorheen.
Zoals gezegd zit de magie van The King of Limbs hem vooral in de nuance. Dit album zit vol details. Waar dit is eerst anders leek is de band juist prominent aanwezig. Let maar eens op de basgitaar, die bijna elk nummer als ijzersterke vaste waarde aanwezig is, het geweldige drumwerk, het lieflijke, wonderschone gitaartje aan het einde van Separator, de prachtige blazers aan het einde van Codex die mij elke keer weer kippenvel bezorgen en nog veel meer. Dan is er Thom Yorke, wiens zang meer dan ooit één lijkt te zijn met de rest van de muziek. Zijn stem wordt zelfs regelmatig als instrument gebruikt in bijvoorbeeld Give up the Ghost, Separator en het geweldige Feral, die ik instrumentaal zou willen noemen. Zang en instrumentatie passen perfect bij elkaar op dit album.
Al met al dus weer een zeer geslaagd album van Radiohead, die een prachtige sfeer neerzet. Ze trekken weer hun eigen plan en vernieuwen zichzelf hier wederom mee. Waarom mensen hier minder enthousiast over zijn kan ik goed begrijpen, maar ik kan hier ontzettend van genieten en dat is voor mij toch het belangrijkste. De perfecte wegdroommuziek.
4,5*