Fleet Foxes - Helplessness Blues (2011)

Snel nadat dit album uitkwam maakte ik de fout te denken dat deze minder was dan het fenomenale debuut. Ik was er zelfs even van overtuigd, maar zoals bij alle muziek wijst de tijd uit wat er daadwerkelijk blijft hangen en wat niet. Helplessness Blues blijft bij mij hangen en het debuut doet dat niet (ondanks dat ik de release ervan beschouw als een van de meest belangrijke releases van de afgelopen 20 jaar). Het debuut is te netjes, te simpel en rechtlijnig naar mijn mening. Helplessness Blues is oprechter, weet meer te raken en er zijn hele zinnen en passages die je mee kan dragen. Mijn enige punt van kritiek op dit album is dat je kunt horen dat Robin Pecknold zich wat heeft verloren in de productie en dat het album zich daardoor wat verliest in zichzelf. De boel had veel mooier open kunnen worden getrokken op bepaalde punten, maar dat maken de hoogtepunten er niet minder om.

Prachtig nummer inderdaad. Ik vond alleen in het begin de overgang van

Sunlight over me no matter what I do
naar
Apples in the Summer are golden sweet
Everyday a passing complete

eigenlijk een beetje een anti-climax en niet passen in het nummer. Dat duurde even voordat ik gewend was. Die toeter hoeft van mij alleen nog steeds niet zo nodig

Komt een nieuwe plaat aan! Wat kijk ik hier naar uit.

Geweldig album, met het beste nummer geschreven na het millennium: The Shrine / An Argument.

Na 6 jaar komt er dan toch nieuw materiaal. Ergens in de komende dagen wordt een nieuw nummer gelanceerd. Nieuwe album komt over enkele maanden uit, bevat 11 nummers en duurt 56 minuten. Zeer benieuwd..!

Mooie sfeervolle plaat die leunt op wat zweverige folk met een eind jaren 60 vibe.
De heren Fleet Foxes hebben zeker ook de muziek van Crosby, Stills & Nash ( wel of niet met Young) omarmt, want de harmoniezang doet daar regelmatig aan denken.
The Plains/ Bitter Dance is wel heel treffend in dat opzicht.
Muzikaal smaakvol gedaan, al hadden de uitgerekte songs wellicht wat korter gekund.
Vernieuwend is het allerzins, maar de hele vibe lijkt je mee te nemen naar fraaie rustieke landschappen, waar alles mooi en relax is.
Een welkome muzikale reis.

Dit is echt precies wat ik moest horen nu.

Vreemd, wanneer ik de plaat in de auto beluister kom de plaat niet zo binnen als op koptelefoon. Net weer op mijn gemak geluisterd, heerlijke harmonie vocalen en verrassende tempowisselingen in de muziek.
4 sterren dubbel en dwars waard!
Hoogtepunt The Shrine/ An Argument.

Mijn favoriete Fleet foxes plaat.

Wowee Zoweezegt:Inderdaad is er geen sprake van "een moeilijke tweede". Ik was zwaar overrompeld door het debuut, maar daar kwam naar verloop van tijd toch wat sleet in, ondanks het prachtige "Quiet houses". Ik miste het rauwe randje (naar verloop van tijd). Ik zal niet meteen zeggen dat Helplessness Blues nu meteen een stuk ruiger is, maar de schoonheid wordt iets minder nadrukkelijk gepresenteerd en komt daardoor zeker op de lange termijn beter voor het voetlicht. Dat zit hem ook wel in de zang die ik toch als iets directer en met minder voorbehoud ervaar. Ook al vind ik hier niet zo'n uitschieter als "Quiet houses", schaal ik het algehele niveau iets hoger in. Die schelle klarinetgeluiden in "The Shrine / An Argument" doen bij ons in huis telkens iedereen wel weer even opschrikken. Dat krijg je ervan als je om een rauw randje vraagt. Het klinkt voor mij als een aardige impressie van een troep ganzen in het moeras. Dat past toch ergens wel weer in de met natuur doordrenkte beelden die deze muziek oproept.

Het album is iets duisterder en meer experimenteel in vergelijking met het debuut. De epic van 8 minuten lang The Shrine / An Argument is een bijzonder nummer over een relatiebreuk. Hoe hij plots schreeuwt in het begin van het nummer laat zien dat er iets niet klopt met zijn gemoedstoestand.

sunshine over me no matter what i do

The Plains / Bitter Dancer is een prachtig en origineel nummer over de dood. Blijkbaar vindt Robin dit nummer zelf niet een van zijn beste maar hierin geef ik hem ongelijk.

I was raised up believing I was somehow unique
Like a snowflake distinct among snowflakes, unique in each way you can see
And now after some thinking, I'd say I'd rather be
A functioning cog in some great machinery serving something beyond me

We hebben denk ik allemaal wel op een bepaald punt geleerd dat we nu eenmaal niet het centrum zijn van de wereld zijn. Het titel nummer opent met dit thema maar het is een van Robin's meest positieve nummers.

Dan hebben we nog de afsluiter die hemels dromerig is:

You would come to me then without answers
Lick my wounds and remove my demands for now

Een welverdiende 4,5 / 5 van mij !

Omdat het debuut me niet veel deed heb ik Fleet Foxes daarna links laten liggen. Ik heb wat moeite met de zang houden en als daar dan die samenzang bij komt trek ik het nog slechter. Zeker niet slecht, maar niet mijn ding.

Totdat ik The Cascades hoorde, doordat Shey Baba dit nummer gebruikt in een nummer van hem (de man is Fleet Foxes fan) en mijn belangstelling er weer was.

Ja lekker, zult u zeggen, dat nummer is instrumentaal. Inderdaad. Maar wat een prachtig nummer. Dus de rest moest volgen van dit album.

Het viel allemaal mee. Ik blijf moeite met de zang, en de koortjes grenzen soms aan het irritante bij mij. Ik blijf het zemelig vinden. Maar ik hoor wel de kwaliteit en ik vind de instrumentatie ronduit prachtig.
Ik ben dan ook voornemens dit album nog intensiever te gaan luisteren en wie weet hoe dat op lange termijn dan uitpakt.

Net beluisterd . Toch wel een sterke plaat. Heb enkel deze plaat en natuurlijk hun ijzersterk debuut. Kan iemand mij zeggen of hun opvolgers ook de moeite zijn ???

Het heeft een jaar of wat geduurd voordat het kwartje bij mij viel bij Crack-Up, het is een uitdaging za'k maar zeggen, maar tegenwoordig vind ik het een stuk beter dan de eerste twee albums.

Crack-up is mijns inziens ook geweldig ja. Ik vind Shore wel wat minder, maar nog steeds meer dan de moeite waard.