Wowee Zoweezegt:
Helplessness Blues blijft bij mij hangen en het debuut doet dat niet
Inderdaad is er geen sprake van "een moeilijke tweede". Ik was zwaar overrompeld door het debuut, maar daar kwam naar verloop van tijd toch wat sleet in, ondanks het prachtige "Quiet houses". Ik miste het rauwe randje (naar verloop van tijd). Ik zal niet meteen zeggen dat Helplessness Blues nu meteen een stuk ruiger is, maar de schoonheid wordt iets minder nadrukkelijk gepresenteerd en komt daardoor zeker op de lange termijn beter voor het voetlicht. Dat zit hem ook wel in de zang die ik toch als iets directer en met minder voorbehoud ervaar. Ook al vind ik hier niet zo'n uitschieter als "Quiet houses", schaal ik het algehele niveau iets hoger in. Die schelle klarinetgeluiden in "The Shrine / An Argument" doen bij ons in huis telkens iedereen wel weer even opschrikken. Dat krijg je ervan als je om een rauw randje vraagt. Het klinkt voor mij als een aardige impressie van een troep ganzen in het moeras. Dat past toch ergens wel weer in de met natuur doordrenkte beelden die deze muziek oproept.