Marillion - Holidays in Eden (1991)

Briljante solo inderdaad. Maar die van Gilmour straalt nog meer autoriteit uit wat mij betreft.

Gilmour is het origineel in dit geval.

Eens een keertje de 4 bladzijdes met reviews hier gelezen en dan sta ik toch wel te kijken hoe dit album becommentarieerd wordt. Het bijzondere is dan dat het album door de jaren heen verschillende benaderingen krijgt. In het begin vooral als een commercieel album, een popplaat, Genesis Jaren 80/90, ijzersterke songs, catchy, melodieus, glad maar toch proggy.

Ik vind het zelf een album waar Hogarth aan de ene kant en Rothary, Trewavas, Kelly en Mosley aan de andere kant, elkaar voor het eerst echt ontmoeten. En tsja, welke kant ga je dan op ?

Mooi voorbeeld is dan het stukje commercie van Hogarth natuurlijk met zijn 'Simons Car' van 'How we Live':
Simon's car How we live - YouTube wat in ontmoeting komt met het Progverleden van Marillion.

Je wilt aan elkaar het beste van jezelf laten zien maar ook open staan voor de ideeën van de ander. Dat geeft schoonheid maar ook kwetsbaarheid. En je wilt dit ook aan je fans laten horen want dit is het eerste product waar er geen schaduw van Fish meer is nadat het seizoen geëindigd is. Wie hou je en wie verlies je ? En is het ook niet eens tijd om de fanbase groter te gaan maken ? Onzekerheid ligt op de loer maar ook de uitdaging van een nieuwe nog te ontdekken weg. En dan levert dit album dus dan ook verschillende belevingen op van de luisteraar. Begrijpelijk.

Ik mag het album zelf graag beluisteren. Juist ook omdat het onderdeel , stuk basis, is geweest van het verdere latere werk van Marillion. Het was een nieuw huwelijk en uiteindelijk is dat een zeer goed, geslaagd huwelijk geworden met heel veel leuke kindjes ! Marillion raakt mij hier soms dieper dan eerder werk en het latere werk. Ik weet niet wat dat is maar het is, voor mij denk ik, de kwetsbaarheid hier van het elkaar ontdekken, een nieuwe weg ingaan. Ik heb hier ook absoluut niet de associatie met de jaren 90 tijd. Ik vind het zelfs wat tijdloos.

Nou laat die 4* maar komen meneer

Ik rond na vele jaren nu toch ook naar boven af. De goede nummers zijn eigenlijk best wel, echt goed, zeg maar.

Ik vind alleen het titelnummer niet zo heel erg fantastisch. Verder luister ik deze plaat graag.

Het enige album waarop Marillion klinkt als een boyband.

De spijker op zijn kop!!

Ik wist niet dat Boybands zo gaaf waren. Tips?

voor welke boyband is dit compliment bedoeld?

Gezien de oorsprong van de naam van (Sil) Marillion zal dat deze boyband zijn:

Song of the Dwarves from The Hobbit - YouTube

Die is gewoon k u t , de rest is van aardig tot magistraal

Jeetje wat een taal.
Marillion probeerde gewoon ook wel eens te rocken. Maar daar ligt hun kracht gewoon niet. Al blijf ik Incommunicado ijzersterk vinden.

Hoe dan ook, waren de rockers met Hogarth vaak wel de minst gewaardeerde songs. This Town (en Paper Lies trouwens ook) hebben een functie, waardoor het wel okay is. De afsluitende drie tracks zie ik als 1 lange song, daarom zal ik This Town nooit afvallen. Maar niet iedereen zal het met me eens zijn.

vigil gebruikt het acroniem voor kwalitatief uitermate teleurstellend.

Ook die nummers hebben soms hun fraaie momenten.

Het einde van This Town:
The morning breaks and I watch you awake
This town takes you down away from me again

Het tussenstuk van Holidays in Eden:
You wake up one morning
Wondering who you are
There's a map of a new country up on the wall.

Ja, een mini-conceptje In de tijd dat dit uitkwam was ik net beginnend 'fan' van Marillion. In ons vriendengroepje was Marillion een paar jaar terug ontdekt, ongeveer ten tijde van Seasons End en Vigil in a wilderness of mirrors. Mijn muzieksmaak begon te rijpen en vond conceptalbums wel cool. The Wall, Operation Mindcrime en uiteraard Misplaced Childhood.

Luister dit eigenlijk nog maar amper, maar wanneer ik weer getriggerd word (net was het een nieuwsbericht met daarin de woorden 'the rakes progress'. Blijkt een oude opera te zijn, gebaseerd op gravures van ene Hogarth The Rake's Progress - Wikipedia ) dan kan ik het zo weer een paar keer achter elkaar horen.

Maar goed, on topic: dit vind ik toch wel een erg fijne plaat. Poppy misschien, maar niet zo erg dat de kwalificatie 'boyband' van toepassing is. En ik ben niet zo'n liefhebber van 'pure prog'. In dezelfde tijd heb ik ook de oude Genesis geprobeerd maar dat vind ik niks. Doe dan maar Haken, als je ingewikkelde muziek wil maken. Of Devin Townsend.
In ieder geval; ik was jong, had nog maar een paar cd's en kopieerde cd's van de bieb of vrienden om ze in mijn walkman te kunnen luisteren tijdens krantenwijk of op weg naar school. Die herinneringen spelen uiteraard ook mee in mijn waardering hiervoor. Overigens was het na deze ook snel bergafwaarts met mijn liefde voor Marillion. Heb Brave nog wel maar daarna ben ik ze uit het oor verloren. Andere interesses denk ik, of misschien een overload aan muziek want toen begon het Napster tijdperk en kreeg ik een baantje in een platenzaak dus het aanbod was ineens overweldigend.

Concluderend (ik heb 'm nu weer bijna helemaal geluisterd), Splintering heart is fantastisch. Die opbouw, dat gitaarspel, echt lekker wakker worden. Dan een paar mwah nummers, The Party is wel OK maar 4, 5 en 6 zijn echt pop. Vanaf Waiting to happen (ook pop, maar wel mooi) wordt het weer interessant tot het bittere eind. Er stond een 4* die laat ik maar staan, hoewel het een beetje aan de hoge kant is...

En in 100 Nights
"They say that people live and learn
Some people only live and live"

Was erg teleurgesteld toen dit album ooit uitkwam. Vond het te "poppy" en totaal niet het Marillion geluid waar ik had op gehoopt.

Jaren later begon ik het album wat meer te waarderen. Maar ik vind het nog steeds één van de mindere albums van Marillion.

And here it is. Deluxe Edition van Holidays In Eden : marillion.com | Racket Records Store

Hieronder de details. Dat wordt smullen voor de liefhebbers.

Het album is verkrijgbaar in de volgende versies:
4-CD, Cd+Bluray
4-LP, Limited Edition

CD 1: Holidays in Eden (2022 mix)
tracklist
Splintering Heart [6:44]
Cover My Eyes (Pain & Heaven) [4:04]
The Party [5:37]
No-One Can [4:45]
Holidays In Eden [5:23]
Dry Land [4:45]
Waiting to Happen [4:55]
This Town [3:19]
The Rake’s Progress [1:54]
100 Nights [8:07]

CD 2: Live Hammersmith, 30th September 1991 (Pt.1)
Splintering Heart [6:55]
Garden Party [7:05]
Dry Land [4:40]
The King of Sunset Town [8:23]
The Party [6:07]
Easter [6:34]
The Space… [7:49]
Holloway Girl [4:03]
A Collection [3:14]
Waiting to Happen [5:08]

CD 3: Live Hammersmith, 30th September 1991 (Pt. 2)
Cover My Eyes (Pain & Heaven) [3:55]
Lords of the Backstage [1:51]
Blind Curve [4:27]
The Uninvited Guest [4:06]
This Town [3:49]
The Rake’s Progress [2:15]
100 Nights [4:46]
Slàinte Mhath [4:44]
Holidays in Eden [5:11]
Hooks In You [3:15]
No One Can [4:52]
Berlin [8:17]
Kayleigh [3:53]
Incommunicado [5:10]

Blu-ray
Holidays In Eden (2022 Remix)
96/24 Stereo LPCM
DTS-HD Master Audio 5.1
96/24 5.1 LPCM
B-Sides & Bonus Tracks
Sympathy
How Can It Hurt
A Collection
Sympathy (Acoustic Version)
I Will Walk On Water (Alternative Mix)
Splintering Heart (Live at The Moles Club)
You Don’t Need Anyone (Moles Club Demo)
No One Can (Moles Club Demo)
The Party (Moles Club Demo)
This Town (Moles Club Demo)
Waiting To Happen (Moles Club Demo)
Eric
The Epic (Fairground) (Mushroom Farm Demo)
Blu-ray Video Content:
PAIN AND HEAVEN: The Story of Holidays in Eden (Documentary) 85mins
COVER MY EYES – Promo Video
NO ONE CAN – Promo Video
DRY LAND – Promo Video
THIS TOWN (Demo – Stanbridge Studios)
Rockpalast In Concert (German TV)
Splintering Heart
Cover My Eyes (Pain And Heaven)
Slàinte Mhath
The Uninvited Guest
The Party
Easter
No One Can
This Town
The Rake’s Progress
Kayleigh
The King Of Sunset Town
Holidays In Eden
Hooks In You
Freaks
Incommunicado
Garden Party
Sugar Mice
Script For A Jester’s Tear

Ja, hier kijk ook wel naar uit...
Niet zozeer vanwege het remix gedoe maar meer voor de verpakking en vooral vanwege het bonusmateriaal. Alle live concerten van de deluxen vind ik gewoon erg goed. Extra leuk bij de deluxe AoS edition was het concert in Ahoy waar ik toen aandachtig toeschouwer was. En zie hier... Zowel als in de Hammersmith als in de Live Music Hall was ik ook aanwezig! Dus wat mij betreft mag het snel 16 september zijn!

Om alvast in de stemming te geraken...
https://www.youtube.com/watch?v=Jqs2w78A9qk&ab_channel=%E0%A5%90LucasLima%E0%A5%90

Ik heb veel bootlegs uit die periode dus vrijwel alles ken ik al behoudens uiteraard de 2022 remix. Ben benieuwd, Rothers is erg enthousiast en hoort nu het rafelige randje weer wat het origineel mist.

Eric was in 1ste instantie het lied wat later bekend zou worden als The Party. Maar ik denk dat t hier om het instruntaaltje gaat met de uitleg van die verschrikkelijke handschoentjes.

Edit: dat is natuurlijk het gedeelte wat al op de eerder uitgegeven 2 disc versie staat.

Vandaag de mooie boxset binnengekregen. Net zoals alle voorgaande versies weer voorzien van een fraai boekwerk en een mooie -speciaal hiervoor gemaakte- documentaire.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik moeilijk kan beoordelen of de nieuwe mix veel afwijkt, dat moeten de audiofielen maar doen . Wel is het concert 'Live in Hammersmith' erg fraai (wat zingt h. fantastisch zeg!). Ik blijf het jammer vinden dat de bonustracks op de blu-ray zijn gezet en niet op een CD, aangezien ik veel muziek draai in de auto.
Maar als geheel natuurlijk weer een erg fraaie aanvulling op mijn collectie.

Het is weer een prachtwerkje geworden. Zeer mooi boekwerk met erg fraaie nieuwe illustraties bij de teksten.

De mix bevalt me wel, iets minder log zeg maar. The Party is bv echt prachtig, zoveel ruimte in de song en kristalhelder met in de loop van het liedje fantastisch percussiewerk welke nog beter naar voren komt

De vernieuwde eendimensionale blikken drums in No One Can en Dryland is dan weer een klein minpuntje maar hé je kan niet alles hebben.

Het bonus concert is ook best goed live op de Duitse tv en goed van beeldkwaliteit.
Alleen jammer 4:3 beeld.
Moet rest nog bekijken en luisteren maar lijkt me een top uitgave met mooi boekwerkje.

Vandaag de 4lp box binnen. Mooi verzorgd conform de Marillion standaard met eerdere luxe releases. De lp zelf staat op en gaat alweer richting einde. In geen jaren meer gehoord, beetje een ondergeschoven kindje zeg maar binnen alles wat Marillion deed en, gelukkig, nog doet, nog steeds ja. 4 ☆☆☆☆ inmiddels gegeven en wie weet wie weet. Na al die jaren, 89 was het toch of ben ik nu per abuis, maar hoe dan ook damned lang geleej yes. Al luisterende bedenk ik me dan ook, ondanks ongeacht welke comments, wat een heerlijk album. Tja, minder prog wellicht, ofschoon de titeltrack luistert als een moderne Yes m.i.. Gloedvolle songs en zeer fraai gitaarspel. No One blijft werkelijk een waan nummer hoe poppy het ook moge klinken. En wat is er mis ja met een meer dan uitstekende popsong, zeg nu zelf. Niks. Nada. Niente. Fraaie productie nog steeds, helder en alle instrumenten fraai in de mix. Splintering Heart waan evenals genoemde No One, Cover my Eyes, Dry Land maar ook Waiting to Happen. Wie dem auch sei, was, ben aangenaam verrast want ha ja, in geen jaren meer gehoord ook. Ik schreef al eerder dat ik, dankzij de vele re-releases Marillion, Hogarth tijdperk, weer aan het her-ontdekken was, ben en dat heeft al vele verrassende inzichten opgeleverd aangaande deze toch bijzondere band. Pracht lp, fraaie boxset. De live lps zullen edoch voor some other time zijn ja...

De DTD HD remix op BR is na Brave denk ik de beste van de 7 die tot op heden zijn verschenen. Heel indrukwekkend. Rothery verkondigde geen onzin.

Concert was ook erg mooi op CD, al kende ik een deel al wel.

Op naar Seasons End, en zou SE de laatste zijn of gaan ze daarna verder met de rest ?
Rothers zei in een recent interview dat ze het wel overwegen.

Weer zo'n luxe LP-set met alleen maar een liveconcert erbij, terwijl er zoveel leuk ander bonusmateriaal beschikbaar is bij dit album. Bij de CD-set staat dit ook allemaal netjes op de Bluray. Voeg er dan nog een 5e LP aan toe.

Ik kijk hier erg naar uit…. Te meer daar ik zelf bij het bijgevoegde concert was. Het kaartje en het affiche heb ik altijd gekoesterd, nu is misschien nog wel ietsje meer bijzonder.
En idd… op naar Seasons End…. Wie weet hoeveel moois ze dan weer uit e hoed toveren

Beetje wisselvallig. Het openingsnummer had nog zo op Seasons End kunnen staan, daarna volgt meteen een dieptepunt met Cover My Eyes. Nooit Hogarth zo vreselijk horen zingen. Zo slecht wordt het daarna niet meer, maar nummers als No One Can, Holidays in Eden en This Town klinken wel erg vlak en slap. De overige tracks scoren een voldoende en het afsluitende 100 Nights is, dankzij de fraaie opbouw en gitaarsolo, weer even ijzersterk als de opener.