Marillion - Holidays in Eden (1991)

Briljante solo inderdaad. Maar die van Gilmour straalt nog meer autoriteit uit wat mij betreft.

Gilmour is het origineel in dit geval.

Eens een keertje de 4 bladzijdes met reviews hier gelezen en dan sta ik toch wel te kijken hoe dit album becommentarieerd wordt. Het bijzondere is dan dat het album door de jaren heen verschillende benaderingen krijgt. In het begin vooral als een commercieel album, een popplaat, Genesis Jaren 80/90, ijzersterke songs, catchy, melodieus, glad maar toch proggy.

Ik vind het zelf een album waar Hogarth aan de ene kant en Rothary, Trewavas, Kelly en Mosley aan de andere kant, elkaar voor het eerst echt ontmoeten. En tsja, welke kant ga je dan op ?

Mooi voorbeeld is dan het stukje commercie van Hogarth natuurlijk met zijn 'Simons Car' van 'How we Live':
Simon's car How we live - YouTube wat in ontmoeting komt met het Progverleden van Marillion.

Je wilt aan elkaar het beste van jezelf laten zien maar ook open staan voor de ideeën van de ander. Dat geeft schoonheid maar ook kwetsbaarheid. En je wilt dit ook aan je fans laten horen want dit is het eerste product waar er geen schaduw van Fish meer is nadat het seizoen geëindigd is. Wie hou je en wie verlies je ? En is het ook niet eens tijd om de fanbase groter te gaan maken ? Onzekerheid ligt op de loer maar ook de uitdaging van een nieuwe nog te ontdekken weg. En dan levert dit album dus dan ook verschillende belevingen op van de luisteraar. Begrijpelijk.

Ik mag het album zelf graag beluisteren. Juist ook omdat het onderdeel , stuk basis, is geweest van het verdere latere werk van Marillion. Het was een nieuw huwelijk en uiteindelijk is dat een zeer goed, geslaagd huwelijk geworden met heel veel leuke kindjes ! Marillion raakt mij hier soms dieper dan eerder werk en het latere werk. Ik weet niet wat dat is maar het is, voor mij denk ik, de kwetsbaarheid hier van het elkaar ontdekken, een nieuwe weg ingaan. Ik heb hier ook absoluut niet de associatie met de jaren 90 tijd. Ik vind het zelfs wat tijdloos.

Nou laat die 4* maar komen meneer

Ik rond na vele jaren nu toch ook naar boven af. De goede nummers zijn eigenlijk best wel, echt goed, zeg maar.

Ik vind alleen het titelnummer niet zo heel erg fantastisch. Verder luister ik deze plaat graag.

Het enige album waarop Marillion klinkt als een boyband.

De spijker op zijn kop!!

Ik wist niet dat Boybands zo gaaf waren. Tips?

voor welke boyband is dit compliment bedoeld?

Gezien de oorsprong van de naam van (Sil) Marillion zal dat deze boyband zijn:

Song of the Dwarves from The Hobbit - YouTube

Die is gewoon k u t , de rest is van aardig tot magistraal

Jeetje wat een taal.
Marillion probeerde gewoon ook wel eens te rocken. Maar daar ligt hun kracht gewoon niet. Al blijf ik Incommunicado ijzersterk vinden.

Hoe dan ook, waren de rockers met Hogarth vaak wel de minst gewaardeerde songs. This Town (en Paper Lies trouwens ook) hebben een functie, waardoor het wel okay is. De afsluitende drie tracks zie ik als 1 lange song, daarom zal ik This Town nooit afvallen. Maar niet iedereen zal het met me eens zijn.

vigil gebruikt het acroniem voor kwalitatief uitermate teleurstellend.

Ook die nummers hebben soms hun fraaie momenten.

Het einde van This Town:
The morning breaks and I watch you awake
This town takes you down away from me again

Het tussenstuk van Holidays in Eden:
You wake up one morning
Wondering who you are
There's a map of a new country up on the wall.

Ja, een mini-conceptje In de tijd dat dit uitkwam was ik net beginnend 'fan' van Marillion. In ons vriendengroepje was Marillion een paar jaar terug ontdekt, ongeveer ten tijde van Seasons End en Vigil in a wilderness of mirrors. Mijn muzieksmaak begon te rijpen en vond conceptalbums wel cool. The Wall, Operation Mindcrime en uiteraard Misplaced Childhood.

Luister dit eigenlijk nog maar amper, maar wanneer ik weer getriggerd word (net was het een nieuwsbericht met daarin de woorden 'the rakes progress'. Blijkt een oude opera te zijn, gebaseerd op gravures van ene Hogarth The Rake's Progress - Wikipedia ) dan kan ik het zo weer een paar keer achter elkaar horen.

Maar goed, on topic: dit vind ik toch wel een erg fijne plaat. Poppy misschien, maar niet zo erg dat de kwalificatie 'boyband' van toepassing is. En ik ben niet zo'n liefhebber van 'pure prog'. In dezelfde tijd heb ik ook de oude Genesis geprobeerd maar dat vind ik niks. Doe dan maar Haken, als je ingewikkelde muziek wil maken. Of Devin Townsend.
In ieder geval; ik was jong, had nog maar een paar cd's en kopieerde cd's van de bieb of vrienden om ze in mijn walkman te kunnen luisteren tijdens krantenwijk of op weg naar school. Die herinneringen spelen uiteraard ook mee in mijn waardering hiervoor. Overigens was het na deze ook snel bergafwaarts met mijn liefde voor Marillion. Heb Brave nog wel maar daarna ben ik ze uit het oor verloren. Andere interesses denk ik, of misschien een overload aan muziek want toen begon het Napster tijdperk en kreeg ik een baantje in een platenzaak dus het aanbod was ineens overweldigend.

Concluderend (ik heb 'm nu weer bijna helemaal geluisterd), Splintering heart is fantastisch. Die opbouw, dat gitaarspel, echt lekker wakker worden. Dan een paar mwah nummers, The Party is wel OK maar 4, 5 en 6 zijn echt pop. Vanaf Waiting to happen (ook pop, maar wel mooi) wordt het weer interessant tot het bittere eind. Er stond een 4* die laat ik maar staan, hoewel het een beetje aan de hoge kant is...

En in 100 Nights
"They say that people live and learn
Some people only live and live"