Porcupine Tree - Deadwing (2005)

Inderdaad. De uitdrukking 'een mijlpaal in de muziekhistorie' slaat nergens op als dat niet met enige objectieve gegevens onderbouwd kan worden.

Ik snap best dat je zoiets zegt uit enthousiastme, alleen om deze een mijlpaal te noemen in de algehele muziek historie op basis van 583 stemmen alleen hier op mu.me vind ik nogal kort door de bocht.

Ik vind het een aardige plaat, maar wel eentje waar het leuke voor mij na zo'n 8 luisterbeurten in 1 week alweer vanaf was.

Ik vond uitendelijk alles te gelikt en te veel op safe spelen klinken, nergens hoorde ik iets spannends meer en alleen maar voorspelbare lekkere achtergond muziek.

Blijf het een mooie plaat vinden, maar een mijlpaal in de algehele geschiedenis van de muziek historie, eu nou nee.

Mooi; ja
briljant: zeker
mijlpaal: ja, een beetje voor PT
mijlpaal in de muziekhistorie: hoe kom je er bij?????

Zonder gekheid, ik vind het ook een beetje te hoog gegrepen om te zeggen dat dit een mijlpaal in de muziek historie is. Wellicht is het een "breekpunt" voor iemand persoonlijk, maar "essentieel voor een muziekcollectie" is dit album nu ook weer niet.

Ik denk dat de voorganger In Absentia daar meer voor in aanmerking komt. Daarop is de stijl die ook op Deadwing en de albums die er op volgen reeds te horen.

PT grijpt terug op mijlpalen die zich allang hebben gemanifesteerd. Neemt niet weg dat er heel creatief mee wordt omgegaan en composities ontstaan die voor de liefhebber van psychedelica. prog en metal alleszins de moeite waard zijn. Ik vind dit ook nog steeds een album dat je zo van het begin tot het eind helemaal door kunt laten hobbelen zonder echt dode of slappe momenten.

In de moderne prog (en in het bijzonder de stevige hoek ervan) is dit toch wel een plaat die aardig wat navolging gekregen heeft. Wat als Porcupine Tree-kloon weggezet wordt, is niet zelden vooral een Deadwing-kloon (Riverside en DeeExpus zijn even de eerste namen die bij me opkomen). Een beetje een progmijlpaal zou ik het daarom toch wel willen noemen. Buiten de prog speelt dat denk ik minder, al is PT wel een van de weinige hedendaagse bands uit het genre die ook werkelijk een breder publiek trekt.

Verder verwijs ik graag naar wat ik er hier al over geschreven heb.

Oke, ik was misschien wat te enthousiast. Wel heeft PT het genre met deze plaat en zijn voorganger uit de oubolligheid gehaald als je dit bv vergelijkt met Dream Theater wiens geluid wat traditioneler is. Ook liefhebbers van alternatieve muziek kunnen dit werkje waarderen, is mijn ervaring.
PT heeft de prog wat toegankelijker gemaakt en daarom schaal ik het terug naar een mijlpaaltje binnen de progrock .

Dream Theater is toch veel meer metal. Niet goed te vergelijken.

Porcupine Tree heeft progrock weer hip gemaakt, denk ik.

Maar daar waren bandjes als Radiohead ook al mee bezig, niet altijd naar mijn tevredenheid.

Ik vind trouwens dat Porcupine Tree wel even nodig had om tot een eigen sound te komen. In het begin was Wilson ook maar platgetreden paden aan het bewandelen.

Ook heeft Wilson veel geproduceerd en geremixed (Marillion, Fish, King Crimson, Jethro Tull), wat er ook voor zorgt dat oude symfo weer in de belangstelling komt.

Wat dat betreft is hij een graag geziene gast en betekent hij veel voor Symfo en Prog in het algemeen.
Maar dan nog vind ik Deadwing niet meer dan een doodnormale (zij het een zeer fijne) rockplaat met progressieve elementen.

Arriving somewhere but not here ... zegt genoeg

Wat mij betreft is "Deadwing" een van de beste progressieve rockplaten van de jaren 00. Porcupine Tree en dan met name multi-instrumentalist en muzikale duizendpoot Steven Wilson maken progressieve rock van het hoogste niveau. De sfeer is bepalend voor de plaat en Wilson en consorten zorgen voor een goede afwisseling tussen rock, regelmatig aangevuld met stevige metalinvloeden, en sfeervolle geluidsescapades. Deze afwisseling wordt niet alleen toegepast bij de nummers onderling, maar ook binnen de songs laveert Porcupine Tree soms van het ene uiterste naar het andere. De overgangen echter zijn subtiel en gestructureerd. Het lijkt daarom wel alsof elk nummer een verhaal vertelt en de muziek verschillende emoties weergeeft. Hoogtepunten zijn het epische "Arriving Somewhere But Not Here" en het van geweldig baswerk voorziene "The Start of Something Beautiful". "Deadwing" is een spannende en intrigerende plaat die van begin tot eind boeit. Wat mij betreft een hoogtepunt in het genre.

Mijlpaal of niet, ik verlies mezelf altijd in dit album. Ik vind 'Shallow' het zwakste punt, maar de rest zo goed dat ik deze hoger heb staan in mijn top 10 dan Pink Floyd's DSOTM. Ik ben me er maar al te goed van bewust dat objectief gezien DSOTM misschien wel 10x zo goed is, maar ik heb gewoon iets met dit album. Gevoel. En dat is eigenlijk het enige criterium voor mij om een plaat in mijn top 10 te knallen.

Toch maar weer toegevoegd aan mijn updates, want het zit gewoon erg goed in elkaar. Obstakel voor mij is dat ik emotie mis.

Deadwing, nummer 1 in mijn top 10. Dit is het album waardoor ik Porcupine Tree en de wereld van de progressieve rock ben gaan ontdekken, het album greep me bij m'n strot.

Waar In Absentia naar mijn gevoel meer onsamenhangend klinkt met ook een aantal mindere nummers (Wedding Nails, The Creator Has a Mastertape, Strip the Soul) klinkt Deadwing veel meer als één geheel, meer volwassen. Elk nummer op Deadwing is goed, uitschieters zijn wat mij betreft het prachtige Arriving Somewhere But Not Here en natuurlijk The Start of Something Beautiful; met de geweldige gitaarsolo.

Tja, Porcupine Tree....zo nu en dan toch wel errrug lekker om ff af te spelen. Vraag me wel af wie eerder was met de geluidjes/klokjes.... Pink Floyd of PT (ik denk toch dat Waters dit heeft bedacht en dat PT dit gejat heeft). Maakt ook niks uit; heel erg goed album dit !!

Tja, als Pink Floyd stopt met bestaan wanneer Porcupine Tree begint met bestaan, lijkt het mij kristalduidelijk, wie wie heeft beinvloedt. Jatten vind ik een lelijk woord.

Andrew Belew ! Verrassend dat hij ook een paar nummers mee doet.
Geweldige gitarist ook. Lekker tegendraads. Top.

Moet de volgende PT maar eens worden voor beluistering.

Haha, zie dat ik hem wel bij een verkeerd nummer heb toegevoegd. Zal het eens aanpassen. Maar inderdaad een geweldige gitarist met een heerlijke stijl.

Ik wist niet dat Mikael Akerfeldt meedeed op Lazarus? Wat doet hij hier en waar exact?

Doet blijkbaar wat achtergrondzang, kan hem zelf in ieder geval niet spotten. In Arriving Somewhere vallen zijn zang en zijn solo al wat meer op =p

Wilson heeft wat albums van Opeth geproduceerd. Hij duikt zo'n beetje overal op die man !

en fish toch ook !!

En zelfs Marillion

Ik was al bekend met porc tree sinds de release van coma divine, maar dit is de eerste waar ik echt van kon genieten! Met terugwerkenede kracht wel meer waardering voor het oudere werk, maar dit is het enige 5-sterren porc tree album voor mij.

liefhebbers van Arriving Somewhere But Not Here snel hier stemmen
Muziek >> Muziekgames >> MuMeLadder 2014 [De Top 2000 van MusicMeter] #2

stem 666 is een 3,5*

Zoonlief kwam er gisteren mee thuis. Goeie smaak die gozer ( heeft ie vast van mij
Mooi album. Sferisch, dan weer wat harder.... mooi in balans.
Zal er binnenkort een recentie op los laten. Radiohead staat ook nog in de wacht.

Deze zou in mijn top 10 komen van mooiste hoezen aller tijden. Voorganger In Absentia en opvolger Fear Of A Blank Planet misschien wel in de top 50.

Over de muziek: begint zeer sterk met de eerste 5 nummers, maar met de laatste 4 zakt het wat in, ze luisteren wel lekker weg, maar meer ook niet.

Porcupine Tree vormt met Deadwing voor mij het hoogtepunt uit de bandgeschiedenis. In het spookachtige verhaal ontwaken we in de wereld van geesten. Steven Wilson weet zijn verhaal over te brengen in hevige metalriffs, indrukwekkende pianostukken en zijn indringende stem. In Deadwing en Shallow doemt de geestenwereld op vol gevaren en de meest intrigerende gebeurtenissen. Lazarus is een emotioneel juweeltje van het hoogst denkbare niveau. Klassieker Arriving Somewhere But Not Here spant de kroon met zijn opbouw in een duistere wereld. Het nummer ontspoort in totale gekte van gitaargeweld en overweldigende solo’s. Het album zoekt de weg tussen schoonheid en kwaadaardigheid en is één van de kunststukjes van de band.

Dit is toch niet te doen, de twee beste nummers selecteren...