The Smiths - The Queen Is Dead (1986)

Inderdaad, absoluut een van hun allerbesten, met Moz juist in een glansrol.
Een van zijn mooiste teksten ook, gaat me altijd door merg en been.
Veel beter worden ze niet.

Het grappige is dat die blog geschreven is in Dunglish, terwijl het 'disliken' van die nummers im Frage dan weer blijkgeeft van een aperte unbritishness. The Smiths zijn voor mij zo Brits als pale ale, a packet of crisps, Worchester sauce en bangers, oja en links rijden. Toegegeven, de grootste Britse jankerd, ultieme bezinger van de Weltschmerz, blijft altijd nog Robert de Griezelclown
http://www.nndb.com/people/517/000024445/robert-smith.jpg

Sinds ik The Smiths - Complete (alle albums - niet de singles) op HD heb gezet, wentel ik me met dit weer op een sombere za- of zomiddag regelmatig lang in het leed afkomstig uit de smidse

Die live cd die bij de box is toch wel een hele fijne. Goede geluidskwaliteit, Moz prima bij stem en fijne cynische opmerkingen tussendoor . Door de spetterende en bijtende live versie ook nog eens een nieuwe Smiths favoriet in de vorm van de titeltrack van dit albun

Bijna perfect plaat. Het outro van the queen is dead is nodeloos lang en Vicar in a tutu valt een beetje uit de toon. Maar verder een ware klassieker.

Excuseer?! Dat nummer mocht echt nog tot de 10 minuten zijn doorgegaan van mij. Eén van m'n ultieme Smiths-'faves' zoals luigifort dat zo mooi kan zeggen.

Overrated rammelbandje

Ik vind dat niet zo goed passen bij the Smiths. Laat die lange gitaar-exercities maar over aan het geestverwante The Wedding present
Het lange gezongen outro van I know it's over werkt voor mij veel beter.

And if a ten ton truck, comes crashes into uuuuuuuuuuhussss..... Perfection.

De voorspelling klopt. Ik vind het nu inderdaad een stuk beter. Ik snap de klassiekerstatus nog niet helemaal, maar het groeit. 1/2 * erbij.

Dit is een fenomenaal album met allemaal zeer goede tot uitmuntende nummers. Mijn favoriete nummer is The Boy with the Thorn in His Side.

Kritiek staat niet in jouw woordenboek hè

5,0 sterren voor dit pareltje!! Er is geen artiest of band die klinkt als de smith, de meest orginele band van de wereld.
Geweldige nummers een voor een, grappige en diepe teksten door elkaar zodat je het leven niet altijd zo serieus neemt. Morrissey is een geweldige lyricist!
The boy with the thorn in his side is de favoriet!

Verreweg hun beste en mooiste. Weinig albums die minimaal 5 perfecte songs hebben. Een icoon!

Van favoriet naar iets minder favoriet:

Some Girls Are Bigger Than Others
There Is a Light That Never Goes Out
I Know It's Over
The Boy With the Thorn in His Side
Bigmouth Strikes Again
The Queen Is Dead
Never Had No One Ever
Cemetry Gates
Frankly, Mr. Shankly
Vicar in a Tutu

Dit album wordt de ultieme plaat van The Smiths genoemd. Ik ben het daar niet mee eens. Er staan enkele topnummers op, zoals The Queen Is Dead, Bigmouth Strikes Again en Cemetry Gates, voor de rest klinkt het heel aardig maar doet het mij gewoon te weinig. Geef mij maar Strangeways, dat spreekt me veel meer aan.

Ook dit album heeft mijn probleem met de meeste nummers van The Smiths niet uit de weg kunnen helpen. Ze komen mij met name te vergankelijk over met weinig kantjes en die daardoor amper blijven hangen. De stem van Morrissey doet me ook vrij weinig en weet me weinig te raken. Dit album heeft één geluk: dat met Bigmouth en het lichtje er net de twee nummers opstaan die weldegelijk goed zijn en waar ik net uitermate veel plezier aan beleef. Vandaar toch een 3*

Kan het niet meer oneens zijn daarmee...

Schitterende gevoelige melodieën, Moz' lyrics en stem die door je ziel heen snijdt bij tijd en wijle. Neem alleen al I Know It's Over met zijn Mother i can feel the soil falling over my head outro dat maar doorgaat en steeds snerpender door je ziel heen snijdt... en je totaal kapot achterlaat...

En verder zat nummers nog met kantjes op dit album...

Tja, als de stem van de zanger je niet kan raken, dan heb je toch een probleem bij The Smiths. Die bepaalt toch het grootste deel van de sfeer.

The Boy with the Thorn in His Side is een van de beste nummers ooit geschreven. There is a Light natuurlijk ook maar dat is al miljarden keren vaker gezegd.

Toch kunnen beide niet tippen aan I know it's over..

Hoewel dit album nog geen 37 minuten speeltijd heeft, voelt het voor mij eerder bijna 73 minuten.
Om een of andere reden pakt het mij in t geheel niet.

Viva Hate van Morrissey daarentegen uit 1988 vind ik pakkender qua muziek en lyrics...

(Singles van The Smiths zeer sterk, albums voorheen, nu en voorlopig maar zo-zo...)

Dan is er nog hoop, dat vind ik nu net de minste nummers... Maar dat kan ook komen doordat ik die veeeel te vaak gehoord heb.

Dit is de ultieme plaat van The Smiths. Ik vond de eerste twee albums van The Smiths niet zo fantastisch.
The Queen Is Dead maakte het voor mij compleet doordat alle songs van goede kwaliteit waren. There Is A Light That Never Goes Out is voor mij het ultieme nummer van The Smiths.

Dat hangt er denk ik vanaf wanneer je in aanraking bent gekomen met de Smiths, voor mij is het debuut vinyl met this charming man single heel dierbaar echter het mooist is, zoals wij vroeger zeiden is "de blauwe van The Smiths " dus hatfull of hollow, "all the alcohol afternoons", er zijn vele kratten bier doorheen gegaan en grijs gedraaid. Ook nog het concert meegemaakt in de Meervaart.
Meat is murder vind ik mss ook wel mooier dan Queen.
Grappig dat het op No. 14 staat (wel natuurlijk het meest legendarische nummer ever) en bij mij niet bij de favo 3 albums van the Smiths staat al vind ik de box met het live album en tracks geweldig. Het is natuurlijk een prachtig album.

The Smiths - The Queen Is Dead

Prachtig album van The Smiths. Door de niet al te lange speelduur en de fijne sfeer luistert het makkelijk weg. Vrijwel alle nummers zijn sterk, alleen Vicar in a Tutu vind ik niks aan.
Mijn favorieten blijven wel I Know It's Over en de titeltrack, maar ook een nummer als There Is a Light mag er zeker wezen door de sterke lyrics. Weet ook niet of ik deze of de voorganger beter vind, beide hebben erg sterk songmateriaal. Dit is in ieder geval een terechte klassieker.

4,5*

Je hebt van die albums waarvan je vindt dat je ze moet hebben. De hele Britpop periode uit de jaren 80 is eigenlijk totaal langs me heen gegaan. Groepen als Oasis, Blur, Pulp wel van horen zeggen, maar daar bleef het ook bij. Moesten echte song bands zijn, goede songs met kop en staart, beetje catchy. In mijn beleving een soort Engelse Nits.
The Smiths, razend populair in Engeland en ook in Nederland een schare fans. Morrissey en John Marr als belangrijkste in de groep. Morrissey met zijn scherpe pen en Marr met prachtige gitaarlijnen. Ik heb me altijd afgevraagd hoe het komt dat ik deze muziek altijd links heb laten liggen, want op zich zou het eigenlijk wel bij mij moeten passen.
'The Queen Is Dead', het middelste album van the Smiths en door velen een meesterwerk genoemd. Zeker hier op Music Meter, nr 13 in de top 250.
Ik heb het toch een aantal keer gedraaid, heb nog meer van deze band en van Morrissey solo.
Natuurlijk kan ik daar niet veel doen, maar van de zang van Morrissey ben ik niet helemaal weg. Net niet mijn stijl. Niet dat ik me er aan erger, maar het doet me niet zo veel. De songs zijn verder wel goed, maar ook daarin sta ik niet in vuur en vlam. Hetzelfde heb ik ook bij Oasis. Ik hoor duidelijk vakwerk, goede songs, prima teksten, maar de vonk wil maar niet overslaan.
Voel me daardoor bijna een muziek barbaar, maar je kunt iets niet forceren. Ik zal nogmaals komende tijd de band en album een kans geven, maar tot nu kom ik niet verder dan 3,5. En dat is eigenlijk meer verstandelijk dan gevoelsmatig.

Vergis je je nu niet met de jaren '90?

Misschien wel ja, kun je nagaan dat er veel langs me heen is gegaan. The Smiths is net op het moment dat ik wat afscheid nam van de new wave/doom muziek en wat op zoek was naar wat anders. Maar the Smiths werden het niet.

Kon dit album aanvankelijk alleen van de hit Bigmouth strikes again en destijds vaker in de fonotheek op plaat zien liggen maar op een of ander manier nooit geleend, maar zag dat hij erg hoog staat in de album lijst hier. dat maakte mij wel nieuwsgierig hoe de rest van dit album dan wel niet moet klinken.
De gok maar gewaagd en dit vergeten album maar eens aangeschaft op eBay (een oude Rough 96 CD uitgave zonder barcode) en na de eerste luisterbeurt klinkt dit vergeten juweeltje toch wel als een echt juweel.

Score 4

Johnny Marr│Some Girls Are Bigger Than Others (slowed down, to help you learn it)
Die sound

Ik heb dit album altijd in koppeltjes bekeken. The Queen Is Dead samen met Bigmouth Strikes Again. De eerste is a hard knock on the door of Buckingham Palace. De tweede is barging into 10, Downing Street Ze openen (toevallig) ook allebei een plaatkant

Frankly, Mr. Shankly koppelt natuurlijk mooi met Vicar in a Tutu, 2 absurde, hilarische popgems. Eentje aan het begin van het album, eentje aan het eind, mooi voor de symmetrie.

I Know It's Over koppelt met The Boy with the Thorn in His Side. De eerste heeft diepe pijn want It's over still i cling, houdt er nog aan vast. Dat is die doorn in zijn zij die hij mee blijft dragen. De eerste track is wel droefgeestiger, de tweede heeft wat meer melancholie, maar ze hebben allebei dramatiek.

Never Had No One Ever koppelt met Cemetry Gates, dat heb ik altijd zo gevoeld. Ze staan ook mooi na mekaar op het album De eerste song is als in een soort mist voor die mysterieuze hekken van de begraafplaats staan, die feel geeft de muziek ook. De tweede is op de begraafplaats zelf.

En dan hebben we nog There Is a Light that Never Goes Out, die kan ook alleen maar opgevolgd worden door Some Girls Are Bigger Than Others. 2 verschillende songs, maar ergens toch ook een gelijksoortige feel, zeker in de klanken. In Some Girls lijkt in het begin de deur even dicht te gaan, maar toch niet helemaal. Het vlammetje is dan klein, maar nog steeds aanwezig. There Is a Light that Never Goes Out, hoe klein ook soms

Well, there you have it

Deze plaat vind ik erg goed en krijgt van mij vier sterren. Er staan helaas net te veel nummertjes op die ik beschouw als minder, zoals Never Had No One Ever en Vicar in a Tutu, maar de nummers die goed zijn, zijn ook echt top, zoals Cemetry Gates en Bigmouth Strikes Again (die twee heb ik aangekruist als favorieten).

Helaas net te laat, maar alsnog een gelukkige 35e verjaardag gewenst voor The Queen Is Dead