menu

The Smiths - The Queen Is Dead (1986)

mijn stem
4,26 (1553)
1553 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Pop / Rock
Label: Rough Trade

  1. The Queen Is Dead (6:23)
  2. Frankly, Mr. Shankly (2:17)
  3. I Know It's Over (5:48)
  4. Never Had No One Ever (3:36)
  5. Cemetry Gates (2:39)
  6. Bigmouth Strikes Again (3:12)
  7. The Boy with the Thorn in His Side (3:15)
  8. Vicar in a Tutu (2:21)
  9. There Is a Light That Never Goes Out (4:02)
  10. Some Girls Are Bigger Than Others (3:14)
totale tijdsduur: 36:47
zoeken in:
5,0
The Queen Is Dead wordt beschouwd als hét meesterwerk van The Smiths. Terecht. Dit is een bijzondere plaat.

De wonderbaarlijke synergie tussen de knallende drums van Jim Joyce , de pulserende baspartijen van Andy Rourke en het gitaarspel van Johnny Marr, die zijn instrument afwisselend geselt en liefkoost, reikt op dit album tot grote hoogte. Maar de ware ster is tekstdichter Morrissey. Zijn zalige gevoel voor humor, cynisme en zelfspot maken The Queen Is Dead tot die felbegeerde plaat.

De titelsong is een hilarische kijk op het Koningshuis, Frankly, Mr Shankly een cynische sneer naar de muziekindustrie en I Know It's Over een dramatisch verhaal over een onbeantwoorde liefde.

Cemetry Gates en Bigmouth Strikes Again brengen opliftende indiepop maar The Smiths bewaren het lekkerste voor het laatst.

There Is A Light That Never Goes Out is misschien wel de ultieme Smiths-song en Some Girls Are Bigger Than Others (met fonkelend gitaarspel van Marr) is prachtig en grappig tegelijk.

Een heerlijk album dat ik pas 20 jaar na dato écht ontdekte. Schande.

avatar van Lennonlover
4,5
Hier zitten een paar pareltjes op. There is a Light That Never Goes Out, Frankly Mr. Shankly en The Queen is dead. Maar ik snap niet goed het geniale van dit album. Met alle respect voor Morrissey maar ik vind dat hij op sommige nummers echt kan zagen.
Mochten alle nummers van hetzelfde niveau geweest zijn als de hierbovengenoemden, had ie de volle 5 sterren gekregen.

Ik hoor hier ook veel invloeden in. Echo and the Bunnymen bij The Queen is Dead wat overigens een erg typisch eightiesnummer is en The Clash bij Frankly Mr. Shankly. Er zijn er nog een paar maar daar moet ik de plaat nog eens opzetten, maar de twee genoemden voorbeelden waren erg blijven hangen.

3,5* voor een aangename plaat waar de zang soms moeite vraagt voor de luisteraar en waar een paar pareltjes opstaat.

avatar van VanDeGriend
3,0
lebowski schreef:
God, waar zijn de tijden dat als ik VanDeGriend in mijn updates zag staan ik eens verlekkerd ging kijken wat hij te melden had
Jajaja...

Maar goed, dan toch maar en verhaatlje bij dit album. Ik kende hier twee nummers van...Big Mouth en het titelnummer en tijdens vakantiewerk bij mijn vader op het bedrijf piepte ik er wel eens tussenuit om bij de plaatselijke platenzaak binnen te stappen en mijn zojuist zuurverdiende centjes te verbrassen. Een FRS in de tijd dat dat nog echte boeven waren. Zo maakten ze er een sport van buitenlandse persingen binnen te halen en die voor een lage prijs te verkopen. Tot irritatie van alle andere platenzaken.

Maar on-topic nu Ik enthousiast dus over die twee nummers de elpee gaan halen. Een heuse Portugeese persing voor slechts 14,95. Nou, dat heb ik geweten. Ik ben 3 x terug geweest om een nieuw exemplaar te halen. Bij de eerste het gat niet in het midden, de tweede zwabberde, en de derde had om niet aanwijsbare redenen een dubieus geluid. Uiteindelijk heb ik de moed opgegeven en heb ik een elpee van The Cult gekocht. Live at the Lyceum, inmiddels een bescheiden collector's item en het startpunt van mijn nog steeds niet aflatende interesse voor The Cult. Tussen mij en The Smiths is het daarna nooit meer goed gekomen.

avatar van dazzler
4,0
THE QUEEN IS DEAD 1986

Ik heb het album onlangs nog eens onder de loep genomen.
En het valt me niet gemakkelijk om de 4 sterren te handhaven.

The Smiths kunnen me mateloos intrigeren op 45 toeren
met hun puntige a-kanten en fraaie b-kanten en bonus tracks.
Maar in 33 toeren formaat bekoren ze me vaak minder.

The Queen Is Dead is een afwisselend album.
I Know It's over en Never Had No One Ever zijn voor mij
typsiche voorbeelden van een ijlende en kwijlende Morrissey.
Het zijn slome, zich voortslepende odes aan het zelfbeklag.
Nooit mijn ding geweest en ook anno 2010 skippers.

Frankly Mr Shankly en VIcar in a Tutu zijn aardig.
In mijn oren Johnny Marr afdankertjes die geen extra sterren opleveren.
Tot daar mijn striemende kritiek.

Wat overblijft zijn sterke songs en een guilty pleasure.
Some Girls Are Bigger Than Others is muzikaal een flauwe kopie
van track 9. Maar omwille van de het sarcasme in de tekst een prima deal.

The Queen Is Dead opent (hoe kan het anders) majestueus.
Een compositie die de toon zet voor een album waarin de bijtende
politieke stellingname van Morrissey (zie Meat Is Murder) zich aankondigt.
Maar het album brengt daarna te veel vrijblijvende liedjes.

Toch is de album opener een standout track in hun oeuvre.
Een song die bij mij meteen associaties oproept met Morrissey's
eerste solo-album Viva Hate, waarop hij wel weer scherp uithaalt.

Bigmouth Strikes Again en The Boy with the Thorn in His Side
zijn bloedmooie singles. De voornaamste reden waarom ik van
deze band stilletjes kan genieten. Het frivole, uptempo gitaarspel
van Marr is het perfecte tegengewicht voor Morrissey's declamaties.
En in zulke songs hou ik wel enorm van dat klagerige stemgeluid.

Cemetry Gates toont ook de meesterlijke gitaarhand van Marr,
al blijft het lied op zich minder hangen. Staat het minder overeind.

Top of the bill is en blijft voor mij (en vele anderen)
There Is a Light That Never Goes out. Het Smiths anthem bij uitstek.
Hier is niet alleen alles in ballans, hier wordt je als luisteraar
en muziekliefhebber zelfs naar grotere hoogten opgetild.
Coole bas ook en sarcasme als verlichting.

4 sterren dus, omwille van die vijf oerdegelijke nummers.
Die enkele missers en aardige albumvullers ten spijt.

Maar in dit mp3 tijdperk stel ik natuurlijk mijn eigen CD samen.
En ik maak van The Queen Is Dead een 18 track expanded versie.

11. Rubber Ring
12. Asleep

Twee b-kanten van The Boy with the Thorn in His Side.
Mooi muzikaal arrangement in Rubber Ring en met Asleep
een nummer dat voor mij meteen naast There Is a Light
That Never Goes out
mag staan. Klasse lullaby.

Huiveringwekkend melancholisch met die piano
en met Morrissey's vocalen in een glansrijke hoofdrol.

13. Money Changes Everything
14. Unloveable

De b-kanten van Bigmouth Strike Again (wat een toepasselijke titel ook).
Money Changes Everything is een wat langer uitgesponnen compositie
met klemtoon op de instrumentatie. En Unloveable een zoveelste
jammerklacht, maar eentje die nu eens niet gaat vervelen.

15. Panic
16. The Draize Train

24 karaatse popsingle. The Smiths op hun best in Panic.
Naast het reeds op het album aanwezige Vicar in a Tutu is
er hier het instrumentale en wat meer rockende The Draize Train.
Met sequencers die aan How Soon Is Now doen denken. Sterk.

17. Ask
18. Golden Lights

Nog zo'n leuke single is Ask. Dansen op de bom.
En natuurlijk het lieve Golden Lights met gastvocalen van Kirsty MacColl.
Cemetry Gates is hier de eveneens aanwezige albumtrack.

Kijk, met die 8 extra nummers erbij,
ben ik die mindere albumtracks al weer snel vergeten.

The Smiths zijn muzikaal meer dan het ontdekken waard.
En wie niet tegen Morrissey's geneuzel kan, luistert
maar eens extra goed naar Marrs gitaarspel.

avatar van Protonos
4,5
Oke ik ga hier mijn eerste uitgebreide review schrijven.

The Smiths:
Mijn eerste kennismaking met deze band was tijdens de documentaire "seven ages of rock" van de BBC. Ik vond die Morissey maar een vreemde snuiter, die tijdens een optreden met gladiolen lag te zwaaien. Een aantal jaren en muziekervaringen later zag ik dit album in de top-250 staan. Dit wekte mijn interesse toch wel erg:

The Queen Is Dead
Wat een opener zeg! dat heerlijke onheilspellende wat dit nummer heeft kan ik erg waarderen. de teksten klinken op het gehoor niet erg speciaal, maar eenmaal in het tekstboekje lezend kon ik mijn lach toch niet onderdrukken. wat een geniale songschrijver.
5*

Franly Mr Shankly
Dat Engelse accent doet het hem toch elke keer weer bij mij. vooral het "Fame Fame Fatal Fame" stukje liet zich nog vaak horen rondom mijn leefgenoten. Fijn nummertje
4*

I Know It's Over
Dit is wel een lekker melancholisch nummer, wat je op een grauwe avond lekker mee kan bleehren om je eigen schmerz te verlichten. Het stukje van "Then Why You Are On Your Own Tonight?" vind ik zo heerlijk cynisch. Ook de andere teksten zijn zeer waar! Topsong
4,5*

Never Had No One Ever
Oke, dit vind ik het minste nummer. Beetje langzaam allemaal. Toch weer erg sterke tekst.
3,5*

Cemetry Gates
We zijn aanbeland bij mijn favoriete nummer! Hulde! Dit nummer is zo ontzettend fijn. Zo lekker vrolijk en het zit toch allemaal potverdomme goed in elkaar. Ik kan hier wel alle tekst van citeren, want dit is gewoon echt top. Jammer dat het zo kort duurt
5*

Bigmouth Strikes Again
Deze zit er vlak achter, want deze is toch ook wel erg fijn. Vooral de bridges (noem je dat zo?) zijn lekker opzwepend. Ik snap niks van de Joan of Arc tekst, maar dat stoort me niet. De zalige zeurderige zang van onze zuivere rasartiest Morissey is echt iets voor mij!
4,5*

The Boy With The Thorn In His Side
Ik weet niet zo goed wat ik van dit nummer moet vinden. Het klinkt allemaal erg fijn, maar ik heb me nog niet goed verdiept in de tekst. Maar dat zal ik ongetwijfeld nog gaan doen. Alweer zo'n strak nummer met alle partijen die uitstekend vertegenwoordigd zijn.
4*

Vicar in Tutu
Standaard nummertje. Stoort gelukkig niet omdat het vrij kort is
3,5*

There's A Light That Never Goes Out
Ik zeg ja! Dit nummer is ook alweer zo fantastisch. Dit nummer word hier als hoogst gewaardeerd en ik begrijp waarom. Hoewel het niet mijn favoriete nummer van dit album is, vind ik dit nummer zeer krachtig.
5*

Some Girls Are Bigger Than Others
Toen ik dit liedje voor het eerst hoorde was ik gelijk verkocht. De tekst is zo ongelofelijk grappig, juist omdat het zó vanzelfsprekend is. Maar dit liedje heb ik ook erg vaak gezongen de laatste tijd, inclusief de zeurderige stem van Morissey. Ja, dit is leuk!
4,5*

5 Sterren plus een plekje in mijn Top 10

avatar van deric raven
4,0
Ik noem het lef hebben.
Je verrast iedereen met een ijzersterk album.
Vervolgens maak je in dezelfde periode twee meesterlijke singles.
Als b-kantje van The Boy with the Thorn in His Side zet je twee gelijkwaardige songs.
Die dus niet op The Queen Is Dead staan.
Terwijl het ontbreken van Ask, Panic, Asleep en Rubber Ring niet eens hier gemist worden.
Is dit verantwoord schoppen tegen de muziekbusiness.
Of gewoon een overschot aan talent.

Vier albums bracht deze supergroep voort.
Vier albums in vier jaar.
Terwijl andere artiesten jaren liggen te broeden op een gewenst resultaat.
Hebben we hier te maken met de muzikale legbatterijkippen van de jaren tachtig.
Het is gewoon lopende band werk.

The Queen Is Dead, Viva Hate.
Morrissey als nieuwe koning Midas.
Goud vloeit door zijn schrijverspen.
Helaas veranderde zijn ego ook in goud.
En was zijn solo carrière een flinke stap terug.

Natuurlijk bezat hij nog steeds zijn kwaliteiten.
Maar het licht ging toch langzaam aan het doven.
Hij wist dat het over was.
Het gemis van Johnny Marr was duidelijk.
Vergeet deze gitaargod niet.
Misschien wel de grootste van de laatste dertig jaar.

The Wonder Boys.
Best bewaarde Britse geheim.
Hun talent bleef ingekapseld.
De conservatieve gentlemen.
Ontoegankelijk voor de rest van de wereld.
Een wereld die niet wilde luisteren.
Onverklaarbaar.

avatar van Co Jackso
4,5
Mijn eerste kennismaking met The Smiths is uitstekend bevallen. Het is even wennen aan het stemgeluid van Morrissey, maar de periode is gelukkig maar kort. Met afstand mijn favoriete nummer is het titelnummer van het album. Al moet gezegd worden dat het nummer een dertigtal seconden te lang duurt. Met klassiekers als Bigmouth Strikes Again en There Is a Light That Never Goes Out is ook weinig mis, en kan ik talloze keren horen.

Speciale vermelding gaat uit naar het duo I Know It’s Over en Never Had No One Ever. In bepaalde mate zijn die nummers vergelijkbaar met elkaar qua geluid, daarom vind ik het wel apart dat ik het eerste nummer fantastisch vind, en het tweede nummer maar moeilijk doorkom. Dat nummer beschouw ik dan ook als minste nummer van het album, al komt het nietszeggende Vicar in a Tutu daar ook bij in de buurt. Ook met het slotnummer heb ik weinig, al vind ik het als laatste nummer van een album wel geslaagd.

avatar van Casartelli
3,5
Casartelli (moderator)
The Smiths... in hun thuisland groot, hier minstens een cultgrootheid. Nu zijn er grote bands die ik geweldig vind, grote bands die ik helemaal niks vind, maar The Smiths glijden gewoon bij elke luisterbeurt even anoniem voorbij. Toen ik vanmiddag The Queen Is Dead weer eens beluisterde was het niet anders. De muziek lijkt vooral zijn best te doen zo onopvallend mogelijk te zijn en slaagt daar vaak wonderwel in. En de zanger Morrissey? Mwah...

Draait het vooral om de teksten? Kan zijn, al sla ik van de hier en daar geroemde fragmenten ook niet echt steil achterover. Teksten komen bij mij sowieso op het tweede plan, maar als ik daarmee de briljantie van deze plaat mis, soit.

Ze hebben zo links en rechts best een sterk nummer gemaakt, maar die zitten toch wel erg verspreid over de albums en de non-albumtracks. Ik houd de drie krappe sterren nog maar even vast: één voor The Queen Is Dead, één voor Bigmouth Strikes Again en één voor het voordeel van de twijfel voor de rest.

avatar van aERodynamIC
5,0
Alain Delon op de hoes (L'Insoumis uit 1964): wederom een opvallende artwork keuze van de band.
The Smiths is voor mij echt verbonden aan de jaren '80. Zoals ik bij andere albums al meldde heb ik ze vooral leren kennen door de radio waar ik in die jaren wel degelijk nog naar luisterde.
Naast het vele top 40 werk ging ik me ook meer en meer wagen aan wat spannender programma's die te beluisteren waren via de VPRO, Vara en KRO.
Een special (ik meen uitgezonden door een avondprogramma van de KRO) over de band en hun devote fans trok me definitief over de streep.

Toch ging ik van start met de verzamelalbums om vervolgens door te gaan met de reguliere albums waarvan The Queen Is Dead de eerste was omdat die het nummer There Is a Light That Never Goes Out bevatte. Smiths-anthem pur sang wellicht.
Vreemd genoeg heeft het toen wel even tijd gekost om dit album beter te waarderen. De 5* die er nu voor staan waren in het begin nog niet aan de orde. Voor mij waren het blijkbaar toch meer de singles die het hem telkens deden. Misschien kwam dit voort uit het feit dat ik met de verzamelaars begonnen ben.

Van alle albums is dit misschien ook wel het meest constante qua sfeer. Daarbij staan er van begin tot einde favoriete Smiths tracks op. Te beginnen bij het donkere titelnummer om na een ruime 35 minuten te eindigen met het sprankelende Some Girls Are Bigger Than Others.
35 Minuten bijtende teksten van Morrissey, schitterende gitaarpartijen van Johnny Marr en een urgentie die zeker in die jaren zeer geldig was.
Dat het nog steeds opduikt in allerlei toplijsten is dan ook niet zo verwonderlijk. In mijn eigen toplijstjes 'verliest' dit album het meestal net van de verzamelaar Louder Than Bombs en hun laatste Strangeways Here We Come maar waar dit album zeer langzaam uitgroeide naar een echte 5* daar merk ik dat het zo maar eens kan gaan gebeuren dat ik net als vele andere muziekliefhebbers met mij ga kiezen voor The Queen Is Dead.

Hoe dan ook is dit een mijlpaal uit de jaren '80 of het je ding is of niet. The Smiths staan voor de goede muziek die in dat tijdperk wel degelijk gemaakt is. Jaren '80 een slecht muziekdecenium? Niet wat mij betreft en daar is dit album een perfect voorbeeld van.

avatar van Fortunato
4,5
The Queen Is Dead. Ik wil er wat over schrijven, geen idee waarom. Helaas heb ik geen schrijftalent en ook geen verstand van muziek (voor zover dat bestaat), waardoor mijn stukje uiteindelijk uitgedraaid is op een onevenwichtige ophemeling van de plaat. Het zij zo. Incipiam:

Het eerste nummer zet meteen de toon voor het hele album. De boodschap is melancholisch en weinig hoopgevend, ook nostalgisch in zekere zin (naar a certain lost Englishness), maar tegelijkertijd weten de sprankelende instrumentatie en vooral de humor in de teksten van Morrissey een bepaalde luchtigheid te creëren, zodat bij mij toch een glimlach op mijn gezicht getoverd wordt.

We can go for a walk where it's quiet and dry
And talk about precious things
But the rain that flattens my hair ...
Oh, these are the things that kill me


De koningin is dood. Aan het keurslijf waarin de samenleving haar heeft geperst, is ze gestorven.
Morrissey is wel een beetje droevig, maar hij zal er niet om huilen. The Queen Is Dead is muzikaal gezien een prima opener; ook toen ik nog geen idee had waar het over ging, kon ik het zeer waarderen. Door vooral het drumwerk krijgt het nummer een prettige gejaagdheid over zich en er hangt een soort van galmende sfeer die wat mij betreft de leegheid van het koninklijk bestaan weerspiegelt. ’t Is een typisch Smiths-nummer – al is dat een non-opmerking, want the Smiths zijn dusdanig eigen, dat elk nummer van hen een typisch Smiths-nummer is.
De confessies tegenover Mr. Shankly in het tweede nummer zijn wederom erg vermakelijk. De nietige trots van de ik-persoon wordt pijnlijk grappig blootgelegd. De clowneske begeleiding van vooral de bas van Rourke past derhalve goed bij de boodschap, maar ik moet wel in de juiste stemming zijn: soms is het maar een irritant nummertje.
Dan I Know It’s Over. Het op één na beste nummer van de plaat. De melancholie gutst naar beneden. Verteerd door zelfverwijten en eenzaamheid. O mother, I can feel the soil falling over my head. Prachtig, prachtig!
En we gaan nog even op dezelfde toon verder met Never Had No One Ever. Prima nummer weer. Ik kan begrijpen dat sommige mensen de gekwelde teksten van Morrissey slecht verteren, over-pathetisch vinden, maar ik vind het echt schitterend, vooral omdat Morrissey het tegelijkertijd weet te overdrijven maar ook echt te menen.

Als we bij Cemetry Gates zijn aanbeland, wordt de muziek een stuk luchtiger. Marr haalt hier zijn akoestische gitaar te voorschijn en creëert inderdaad de sfeer van een zonnige dag… op het kerkhof. Heus niet elk nummer is melancholisch en met heerlijke zelfspot weet Morrissey dat hier aan te geven met zijn “dreaded sunny day”.Het feit dat Morrissey, de Wilde van de popmuziek, in dit nummer zijn voorbeeld expliciet noemt, geeft mij de kans om dat hier op te merken en er iets over te zeggen: Wilde schreef provocatieve (zelf-)satire en veel liedjes van the Smiths, waaronder deze, vallen in dezelfde categorie. Hier maakt de verteller, Morrissey, hypocriete verwijten aan het adres van zijn kompaan die heel erg uit de hoogte doet met zijn ‘geleende’ uitspraken. De moraal van het verhaal is volgens mij dat vrijwel iedereen wel uitspraken en ideeën ‘steelt’ om intelligent over te komen en dat dat heel natuurlijk is. Ik zeg vrijwel iedereen, omdat ik me er zelf natuurlijk niet schuldig aan maak.

Dan Bigmouth Strikes Again. Het wordt almaar vrolijker! Het pakkende intro van Marr belooft al veel en inderdaad, Morrissey’s ‘grote mond’ neemt epische proporties aan. Met The Boy with the Thorn in His Side had ik aanvankelijk meer moeite, maar sinds ik aan the Smiths gewend ben, is dit nummer een favoriet van me (zelfs het gejodel op het eind kan mij bekoren).
Vervolgens komt Vicar in a Tutu. Toch duidelijk het minste nummer van de plaat. Maar hij staat wel precies op de juist plaats, want zo komt de klasse van het volgende nummer extra goed naar voren.

Take me out tonight…
Hier draait het allemaal om. There Is a Light That Never Goes Out. Wat een briljant nummer! De tekst is prachtig, de baspartijen zijn mooi en de toverfluit aan het slot voert me mee in een sprookjeswereld zonder einde. Gelukkig maar, want het einde beloofde weinig gelukkigs te zijn…

Het is avond, donker. Nadat ik niemand gedag heb gezegd, stap ik naar buiten. Ik wordt door haar opgehaald. Ik stap in terwijl het lantaarnlicht de helft van haar gezicht doet schijnen. Ze glimlacht, net als ik.
De autolichten schieten voorbij. Ik kijk naar buiten, maar ik neem niets op.
Het moment is daar, ik moet het haar nu vragen. Maar de verstikkende angst zwelt weer aan, angst voor een teleurstelling. Die verschrikkelijke verlegenheid, de onzekerheid! Ik troost me met de illusie dat er nog hoop is. Nadat het bedrukkende gevoel van machteloosheid wat weggeëbd is, besef ik me dat ik nu ten minste wel gelukkig ben – kon ik nu maar sterven…

Morrissey, de tiener, zit thuis op z’n kamer door het beregende venster in de grijze, grauwe wereld turend. Smachtend wacht hij op die ene vreemdeling die hem meeneemt om de wereld en het leven te ontdekken. Maar de vreemdeling komt niet en het sprookje van There Is a Light blijft slechts een sprookje.

Gij vreesdet mooglijk voor een spoorwegramp?
Maar, Rika, wat kon zaalger voor mij zijn,
Dan, onder hels geratel en gestamp,
Met u verplet te worden door één trein?


Deze strofe uit Aan Rika van Neerlandsch dichter Piet Paaltjens vertoont opvallende gelijkenissen met There Is a Light en ik zou welhaast durven zeggen dat Morrissey beïnvloed is door Paaltjens’ werk. De overeenkomsten zijn treffend: beiden hebben last van een oprechte Weltschmerz, die ze vervolgens echter allebei op ironische wijze bespotten. Ook Morrissey’s liedteksten zijn te beschouwen als snikken en grimlachjes.
Stiekem kan ik me heel goed vinden in deze ironische Weltschmerz en daardoor hebben de teksten van Mozzer juist zo’n aantrekkingskracht op mij, denk ik zo. Als ik kijk naar de populariteit van de band, kan ik hier niet alleen in staan, toch? Het zal wel een jeugdkwaaltje zijn.

Dat was een fantastisch einde van het album geweest. Maar er volgt nog een nummer! We mogen nog kort nagenieten. Morrissey komt nog even terug op de kern van de zaak, maar ook Marr steelt hier de show met zijn liefelijke slide gitaarspel. Nu kunnen the Smiths met een gerust hart de luisteraar verlaten.
Maar mijn bericht is al veel te lang; afkappen deze nonsens…

avatar van Ronald5150
4,0
Er is iets met The Smiths. Als ik namelijk de componenten van The Smiths apart beoordeel ben ik helemaal niet onder de indruk. De stem van Morrisey vind ik op zichzelf behoorlijk vlak en saai en ik betwijfel of ik het wel echt mooi vind. Het gitaargeluid van Johnny Marr is op het eerste gehoor helemaal niet zo bijzonder. Maar er gebeurt iets magisch als je het geheel bij elkaar voegt. Op de een of andere manier is de som der delen vele malen beter dan de individuele componenten. De sarcastische, venijnige en van zwarte humor doorspekte teksten van Morrisey worden ineens prachtig omlijst door de diep melodieuze en melancholische gitaarpartijen van Johnny Marr. De vlakke stem van Morrisey is dan eigenlijk ook geen bezwaar meer. Ook de ritmesectie valt dan ineens op: hypnotiserend is het gevoel dat bij me opkomt. Bij elke luisterbeurt gaan de liedjes van "The Queen is Dead" verder onder je huid zitten. Wat dat betreft is dit album voor mij echt een groeialbum gebleken. The Smiths zijn voor mij het ultieme voorbeeld van synergie. Marr en Morrisey zijn een magisch duo die elkaar tot grote hoogte weten te stuwen. "The Queen is Dead" is daarmee een meeslepend en verslavend album geworden.

avatar van Chicken Sun
4,5
The Smiths recent ontdekt, eerst was ik niet echt overtuigd, vooral omdat de teksten op eerste luisterbeurt wat plat en pathetisch lijken. De muziek is echter zó lekker dynamisch en strak dat ik bleef terugkomen bij de platen. En nieuwe luisterbeurten onthullen steeds weer nieuwe lagen van ironie, sarcasme en verdorie zelfs humor in de tekst. En zo rijpt ook de muziek steeds meer en meer, hoe vaker je het je oren in laat stromen. Hatfull of Hollow en deze ken ik nu van buiten en als er in hun discografie een betere plaat is dan deze zou ik zeer blij verrast zijn want dit is meesterlijk.
Bigmouth Strikes Again en There's A Light that Never Goes Out zijn juwelen!

4,5 *

avatar van ArthurDZ
5,0
Het derde studioalbum van m'n favoriete bandje The Smiths wordt vaak gezien als hun beste en meest legendarische werkstuk. Hoewel elke Smiths-plaat meer dan de moeite waard is en je die algemene consensus dus gerust mag gebruiken als wc-papier, hebben we hier toch te maken met een zekere kern van waarheid. Met The Queen Is Dead zette de groep de grootste stap voorwaarts in haar bliksemschicht van een carrière en dat is eraan te horen.

Uiteindelijk niet eens zo vreemd. Brombeer Morrissey werd vanaf 1985 steeds controversiëler in interviews, en de felle reacties uit de pers zorgden voor nog fellere tegenreacties van the Bigmouth himself. De eerste grote hitparadevoltreffer van The Smiths bleef ook uit, en Morrissey hield hun label Rough Trade daarvoor verantwoordelijk. Ondertussen was het een chaos van jewelste op het kantoor van die platenmaatschappij. Problemen met de cashflow zorgden ervoor dat niemand nog wist hoe alle artiesten in godsnaam op tijd betaald moesten worden, wat de frustratie bij de band alleen maar vergrootte. Volgens Johnny Marr was zijn levendigste herinnering uit de Queen Is Dead-periode dat hij het ene moment lekker stond te rocken in de studio, om het volgende moment in de lobby met hun advocaat of label telefonisch over contracten te negotiëren. Het ventje was toen ocharme amper 22 jaar oud.

Maar ondanks alle frustraties was de groep nooit zo goed op elkaar ingespeeld als ten tijde van hun derde album. In 1985 speelden The Smiths hun grootste aantal liveconcerten ooit, wat hen op het podium en in de studio tot een nog beter geoliede machine maakte.

Het is er op muzikaal vlak zo aan te horen, dat er wel een aparte alinea voor mag worden vrijgemaakt. De gitaarintro van Some Girls Are Bigger Than Others! De baslijn in Cemetry Gates! Het einde van het titelnummer! The Boy With The Thorn In His Side (het was lente in de gitaar van Johnny Marr)! Voorganger Meat Is Murder was instrumentaal misschien net iets avontuurlijker, maar op The Queen Is Dead klinkt hun geluid pas echt om van te smullen.

Maar laten we good ol’ Morrissey niet vergeten. Ook hij profiteerde van het vele touren. Niet om achter de chicks aan te gaan (hij ging na bijna ieder concert meteen naar zijn hotelkamer en werd in de hele tourcarrière van The Smiths slechts één keer dronken), maar om zijn stemspieren te trainen. Vocale hoogstandjes te over op dit album. Als hij op het einde van rockabillyliedje Vicar In A Tutu opeens ‘I am the living sign’ kweelt, dan wordt hij ook de dominee in de tutu. Op I Know It’s Over, één van de beste ballads in hun oeuvre en daarbuiten, geeft hij de zangprestatie van zijn leven. Maar eigenlijk is zijn stem over de gehele linie om door een ringetje te halen.

Een ringetje dat je crush je gaf, voordat hij/zij ervandoor ging met iemand die wel veel knapper is dan jij, maar die niet eens Oscar Wilde van WB Yeats kan onderscheiden, waarna jij onder de brug hebt staan huilen omdat je alleen daar beschutting had voor de regen. Je leest het, we zijn aanbeland op het departement ‘songteksten’, ook altijd belangrijk bij dit bandje. Hier voelen we eveneens de invloed van 1985. Na de plaat over Manchester (The Smiths) en de plaat over Engeland (Meat Is Murder) is The Queen een album over de staat van de band anno ’85-’86 geworden. Op Cemetrey Gates en Bigmouth Strikes Again krijgt de betweterige en Morrissey-misbegrijpende pers ervan langs, op Frankly Mr. Shankley vraagt Morrissey Rough Trade-platenbaas Geoff Travis om geld (en het blijft niet boven de gordel), en op Never Had No One Ever serveert hij een haast expres zo cliché mogelijke Smiths-tekst als een soort zelfparodie. Op There Is A Light That Never Goes Out gaan de zwarte humor en verloren zielen-dramatiek die zo kenmerkend zijn voor de band nog het meeste hand in hand. Morrissey’s teksten maken de nummers af en voorzien de liedjes nog meer een eigen smoel.

Maar het gaat bij het werk van The Smiths uiteraard vooral over de combinatie van teksten en muziek. En op de koningin versmelten Morrissey en Johnny, maar ook ritmesectie Andy Rourke en Mike Joyce, het meest tot ‘one but not the same’. Dit maakt The Queen Is Dead tot dé archetypische Smiths-plaat. Dat hoeft niet gelijk te staan aan ‘de beste plaat’, maar het mag wel.

(Dit bericht komt van mijn gloednieuwe muziekblog The Irresistibles. Het is zeker niet de bedoeling dat al mijn blogposts op musicmeter terechtkomen, dus wie benieuwd is naar meer mag altijd de facebook-pagina liken. Bedankt!

avatar van RockAround
4,5
Wat een tragiek allemaal, wat een donkerte. Melancholie, afscheid, frustratie, het gevoel kansen gemist te hebben, of helemaal niets gehad te hebben, het gevoel om altijd een doorn in je lichaam mee te dragen. En toch wordt deze plaat nooit één groot jammerfestijn. Dat komt door de muzikale virtuositeit van Johnny Marr, die zijn gitaar dienst laat doen als een tweede stem, en hier en daar strijkers laat binnenkomen om de achtergrond in een andere klankkleur te schilderen. Maar vooral door Morrissey. Zijn teksten zijn tijdloze poëzie. Misschien is hij wel de laatste échte romanticus, de laatste bloedverwant van verlangende zielen als Arthur Rimbaud, John Keats en Guido Gezelle. Die net als zij op zoek gaat naar dat ene stukje schoonheid, en vasthoudt aan die ene avond en die roos, in lang vervlogen tijden. Toch zie ik hem meer als een pierrot, de clown met de traan. Tragisch, maar door zijn charme weet hij er toch altijd een draai aan te geven. Hij nodigt ons uit om de wereld door zijn ogen te zien, zodat we kunnen ontdekken dat het net de anderen zijn die zielig zijn. Zo wordt dit unieke kunstwerk dan ook nooit helemaal donker. Er is immers een lichtje dat nooit zal doven.

avatar van tbouwh
4,0
Erg fijne plaat van grote MuMe-ontdekking the Smiths. Wellicht meteen ook wel hun beste, maar daar kan ik niet over oordelen, daar dit hun eerste cd is die ik echt goed beluister.

Wat me vooral aanstaat, is de kenmerkende sound van deze band, die als een rode draad door dit album heenloopt. Geen zwakke nummers, al zitten er wel een paar tussen die mij net iets te eenvoudig/onopvallend zijn. Dat geldt geenszins voor There is a Light... en Bigmouth, inmiddels al een tijdje twee van mijn favoriete nummers. Verdienste van deze luisterbeurten is geweest dat de titelsong ook flink in achting is gestegen.

Goed album, al mis ik nog die x-factor voor een écht hoge score. Dan moeten een aantal nummers mij nog meer doen en de middelmaat ontstijgen. Zit er opzich wel in, heb het idee dat dit een groeier zou kunnen blijken.

4*

avatar van erwinz
4,5
Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: The Smiths - The Queen Is Dead, Deluxe Edition - dekrentenuitdepop.blogspot.nl

In de zomer van 1986 verscheen The Queen Is Dead van The Smiths. Het is de middelste van de vijf platen (de live-plaat Rank meegerekend) die de band uit Manchester zou maken en het is wat mij betreft de beste.

Iets meer dan 31 jaar na de oorspronkelijke release verschijnt de inmiddels tot een klassieker uitgegroeide plaat in een luxe editie, die flink wat restmateriaal en live-opnamen toevoegt.

The Queen Is Dead is zoals gezegd de middelste van de vijf platen die de band zou maken en het is een plaat die een brug slaat tussen de eerste twee en de laatste twee platen.

The Queen Is Dead volgde op een periode waarin de band zeer uitgebreid toerde en dat is te horen. De plaat werd ook gemaakt in een periode waarin de band, ondanks de status als een van de belangrijkste bands van dat moment, onvoldoende inkomsten genereerde, wat de relatie met de platenmaatschappij er niet beter op zal hebben gemaakt. Het zal ongetwijfeld invloed hebben gehad op de band, maar op The Queen Is Dead is er niet veel van te horen.

De band klinkt op haar derde plaat door het vele toeren hechter dan ooit tevoren, terwijl zanger Morrissey veel beter is gaan zingen. Op The Queen Is Dead kiest The Smiths deels voor een behoorlijk stevig geluid en deels voor juist verrassend ingetogen en verrassend poppy songs en beide uitersten gaan de band uit Manchester uitstekend af.

Morrissey zingt niet alleen veel beter en melodieuzer dan op de vorige platen van de band, maar heeft ook een scherpere pen. Het is een pen die wederom in azijn is gedoopt, maar Morrissey verwerkt ook op The Queen Is Dead weer veel humor en cynisme in zijn songs en stelt ook nog eens feilloos enkele misstanden in het Engeland van 1986 aan de kaak (en die waren er destijds volop), maar The Queen Is Dead biedt ook ruimte aan persoonlijke teksten.

De messcherpe en persoonlijke teksten en de bijzondere en uit duizenden herkenbare stem van Morrissey (overigens lang niet door iedereen gewaardeerd) zijn belangrijke ingrediënten op The Queen Is Dead, maar de prachtige gitaarlijnen van Johnny Marr zijn minstens net zo belangrijk.

Johnny Marr was destijds nog piepjong, maar strooit driftig met de ene na de andere memorabele gitaarlijn. Het zijn gitaarlijnen die 31 jaar later nog niets van hun kracht en souplesse hebben verloren en nog altijd behoren tot het beste dat Johnny Marr heeft gemaakt.

De ritmesectie van de band speelde destijds al tweede viool (wat later nog zou leiden tot eindeloze rechtszaken over het lage honorarium dat voor het tweetal was gereserveerd), maar op The Queen Is Dead doet de ritmesectie niets fout.

Vergeleken met de meeste andere platen uit 1986 klinkt The Queen Is Dead van The Smiths verrassend fris en urgent. De tien songs op de plaat zijn allemaal even goed en zijn niet alleen de soundtrack van een jaar dat ver achter ons ligt, maar ook songs die tot op de dag van vandaag enorm veel invloed hebben gehad.

The Smiths heeft nog altijd een uniek eigen geluid en beter dan op The Queen Of Dead is dit geluid niet te horen. De luxe editie bevat een vracht aan bonusmateriaal, maar de tien tracks van het origineel blijven uiteraard het meest interessant. Het zou een van de beste platen uit de jaren 80 opleveren en het is een plaat die er nog steeds volop toe doet. Erwin Zijleman

avatar van WoNa
4,0
2017: een totale herwaardering voor een album waar ik niet doorheen kwam, door een band waarvan ik geen vier nummers van achter elkaar kon draaien en eigenlijk maar twee nummers goed vond 'Big Mouth Strikes Again' en 'Panic'.

Door alle heisa rond hun opnieuw uitgegeven meesterwerk ben ik eens gaan luisteren naar het origineel. Sterker, ik bleek de plaat zelfs in de kast te hebben staan. Geen idee van! Zo erg dus.

Wat blijkt, in 2017 vind ik dit eigenlijk heel goed. Het zeurende in Morrisseys stem valt eigenlijk best mee, een enkele uitzondering daargelaten, Johnny Marrs getwinkel op de gitaar is hier grotendeels een strak aangeslagen, akoestische gitaar en die twee meer anonieme mannen op de achtergrond zetten een stevig fundament neer, waarbij vooral de basgitaar vaak heel positief op valt.

Als ik het zeer matige 'Frankly, Mr. Shankley' en 'The Boy With The Thorn In His Side', waarin Morrissey weer tot voorbij tranen bedroefd is en ik mijn walging nauwelijks kan onderdrukken, parkeer, dan houd ik acht prima nummers over. Acht zeer gevarieerde nummers ook. Iets dat me totaal verbaast, omdat ik The Smiths altijd als de belichaming van de totale eenvormigheid bezien heb.

Altijd leuk om na decennia te ontdekken dat het leven anders is dan ik heb gedacht. The Queen Is Dead is inderdaad een jaren 80 meesterwerk. Ik ben nog niet zover dat ik het andere werk ook herwaardeer, maar ga een manmoedige poging wagen of ik alles anders ga beluisteren in de nabije toekomst.

Op WoNoBlog staat een song by song uitwerking van de originele LP.

4,5
The Smiths - The Queen Is Dead

Prachtig album van The Smiths. Door de niet al te lange speelduur en de fijne sfeer luistert het makkelijk weg. Vrijwel alle nummers zijn sterk, alleen Vicar in a Tutu vind ik niks aan.
Mijn favorieten blijven wel I Know It's Over en de titeltrack, maar ook een nummer als There Is a Light mag er zeker wezen door de sterke lyrics. Weet ook niet of ik deze of de voorganger beter vind, beide hebben erg sterk songmateriaal. Dit is in ieder geval een terechte klassieker.

4,5*

avatar van bertkruijswijk
4,0
Deze plaat vind ik erg goed en krijgt van mij vier sterren. Er staan helaas net te veel nummertjes op die ik beschouw als minder, zoals Never Had No One Ever en Vicar in a Tutu, maar de nummers die goed zijn, zijn ook echt top, zoals Cemetry Gates en Bigmouth Strikes Again (die twee heb ik aangekruist als favorieten).

avatar van Bruce Almighty
4,0
Mijn eerste kennismaking met The Smiths. Schandalig laat eigenlijk, want ze zijn me al tig keer aanbevolen en gelden zelfs als één van de voornaamste invloeden op The Killers; al sinds jaar en dag de band die me het meest weet te raken.

Dan maar meteen beginnen met een pronkstuk in hun discografie: The Queen Is Dead. De eerste luisterbeurt moest ik even erin komen, maar vanaf de tweede zat het eigenlijk wel goed. Er staat genoeg moois op en het is leuk om zowel op de songtekst als de muziek te letten. Morrissey blijkt een begenadigd songwriter en de bandleden komen allen sterk naar voren. Naast het gitaarwerk van Johnny Marr verdient ook de ritmesectie het om in het zonnetje te worden gezet. De zang zelf vind ik nog wat wisselvallig. Soms bevalt het me erg goed, soms wat minder.

Prijsnummers vind ik het titelnummer (geweldige manier om je album te openen), Bigmouth Strikes Again en There Is a Light That Never Goes Out, al mag Some Girls Are Bigger Than Others daar eigenlijk ook aan toegevoegd worden, want die sluit mooi aan op zijn voorganger. De liedjes op tweede kant van de plaat beklijven wat beter dan die op de eerste kant, maar tijdens het luisteren zal ik geen nummer skippen.

Sfeervol. Dat is misschien nog wel de beste omschrijving voor dit album. Bij vlagen is het grimmig (mag ook wel met zo'n titel), maar ik kan soms ook een grijns zeker niet onderdrukken tijdens het luisteren.

4*

Gast
geplaatst: vandaag om 13:07 uur

geplaatst: vandaag om 13:07 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.