Jonathan Wilson - Gentle Spirit (2011)

Klinkt veelbelovend. Ik schrok wel een klein beetje na de tegenvallende Record Store Day EP. Dit klinkt typisch als Wilson, maar toch staat er geen enkel vergelijkbaar nummer op dit album en Frankie Ray.

Prachtige nieuwe single van Wilson! Hij is echt gegroeid. Wachten maar even, tot het nieuwe album is uitgebracht. Maar dit smaakt inderdaad naar meer.

Ik heb erg veel zin in een nieuw album. Deze draai ik ook nog steeds vaak, 78 minuten vliegen voorbij.

Erg mooie muziek en inderdaad vliegt de tijd voorbij. Ik kan ook niet echt een favo uitkiezen, want elk nummer heeft wel zijn bijzondere klanken.

Prachtalbum van Jonathan Wilson. Ooit vluchtig geluisterd kort na de release en op het stapteltje "herbeluisteren" gelegd. Daar heeft het album veel te lang gelegen. Hoor nu pas de PF invloeden terug in zijn muziek. Kwartje (in dit geval mss een hele euro) gevallen. Nog geen uitgesproken favo hoewel Desert Raven mooier en mooier wordt.

Desert Raven blijft 1 van me favoriete nummers ooit, hele album is prachtig. Kan niet wachten om hem live te zien volgende maand in Tivoli.

Ik heb me de laatste tijd wat meer verdiept in Jonathan Wilson na het beluisteren van zijn album Fanfare. Aangezien ik dat album indrukwekkend vond heb ik deze plaat ook een aantal maal beluisterd. Jonathan levert een sterk album af met hele mooie wisselingen in melodieën en emoties die hij aan de nummers toevoegt.

Het begin met Gentle Spirit klinkt lekker dromerig en heeft een ontspannen sfeer. Daarna komen er vele sterke nummers voorbij waar emotie en rust afwisselen met tempoversnellingen. Het gitaarspel kent veel gelijkenissen met andere bekende artiesten maar klinkt daarom niet minder indrukwekkend.

Er zijn een aantal nummers die er echt boven uitsteken zoals de afsluiter Valley of the Silver Moon, een rustgevende track waarbij het stemgeluid erg zuiver klinkt. De afwisseling tussen de gitaar en zijn zang maakt dit een geweldige track.

De multi-instrumentalist Wilson is te horen op zowel de gitaar, piano, percussie en het keyboard. Invloeden van onder andere Neil Young en Pink Floyd zijn te horen in diverse nummers. Een mooi album om regelmatig even op te zetten.

4*

Als ik dit album mag omschrijven, zou ik zeggen dat het een mooie mix is.
Meddle van Pink Floyd in de blender gegooid met The Court Of The Crimson King van King Crimson (mellotron prominent aanwezig)
Dit resulteert in een prachtig album!

Voor een goede beoordeling zal ik het album vaker moeten luisteren. Maar gezien de smaak neig ik sterk naar de volle mep.

Ik heb deze jongeman ondekt via een CD bij het tijdschrift Uncut - 2011 best of the year so far.
Daarop stond het nummer Desert Raven.
Binnen korte tijd het album gekocht en vind JW's muziek echt g e w e l d i g!

(na jarenlang alles van The Jayhawks gekocht te hebben weer eens een nieuwe muzikant met oud geluid)

Verder kan ik me aansluiten bij de omschrijving van HugovdBos.

Oei, ik heb juist spijt van deze aankoop (dubbel LP) en houd het op krap drie sterren!
De nummers fladderen langs maar ze boeien mij vooralsnog niet.
Mogelijk ben ik niet in de stemming en probeer ik het later nog eens!

De score heb ik van 5 naar 4 naar 3 sterren verlaagd. Verveling! De nummers zijn te lang. Eindeloze herhaling! De prachtige tweede helft van Gentle Spirit gaat oeverloos lang door. Desert Raven bevat een ijzersterk loopje (2 varianten) maar dit loopje wordt 20 x herhaald. Kortom: de zwakte van herhaling. Wilson zou vaker naar Wilco moeten luisteren.

Wat nooit gaat vervelen is de retro-sound van het begin van dit: Jonathan Wilson - US Social Club Session (Live on KEXP) - YouTube

Hier een vergelijkbare ervaring. Eerste twee nummers zijn geweldig, maar daarna wordt het met de minuut saaier. Niet omdat de nummers per se slechter zijn denk ik, maar gewoon omdat het teveel van hetzelfde is. Jammer.

Glorieuze plaat, niet verwacht na het achterstevoren tot mij nemen van Wilsons discografie.

Zo geweldig vind ik dit niet. Erg saai wel eigenlijk....Ik val erbij in slaap in elk geval. Kortom niet mijn ding dit.
2,5*.

Ergens kan ik me voorstellen dat juist Jonathan Wilson blij zal zijn met het feit dat je er van in slaap valt. Gentle music, gentles the spirit.. relax and float down stream. Meditatief.. kosmische folkrock.

Leuke ontdekking deze Jonathan Wilson, zijn laatste album beviel me al goed, dus dat smaakte naar meer. Qua stijl meer psychedelisch.

Retro westcoast seventies geluid. Vleugje psychedelica, vleugje accoustische Neil Young, vleugje melodie à la David Crosby. Maar toch weer eigentijds en helemaal van nu. Dus dat doet 'ie goed, Jonathan Wilson. Mooie plaat.

Ik hoor de kwaliteit en het is een zeer aardige plaat maar echt omver blazen zoals bij veel van de stemmers hier doet het mij niet. Het is ook wel een flinke zit in een redelijk hetzelfde tempo en dat helpt voor mij ook niet helemaal mee.

Ooit gekocht omdat het het aangeprezen werd door FNAC. Als Floyd liefhebber , kan ik deze plaat wel smaken. Misschien iets te lang , maar voor de rest genieten maar ....

Deze plaat na jaren weer eens geluisterd. En het val niet helemaal mee. Ik merk eigenlijk hetzelfde. De zit is lang en het tempo teveel hetzelfde. Ik veer wel eens op. Maar ik heb ook gaapmomenten. Het is niet helemaal aan mij besteed. Ik ga hem verlagen met een halfje en kom op 3 sterren.

..te veel keuze uit mooie albums om te draaien, waardoor sommige even op de achtergrond, tussen de andere albums blijven staan. ..totdat je blik er even vluchtig op blijft rusten, in je zoektocht wat je op je spelert wil gaan leggen. ..en je je dan bedenkt, dat je destijds daar best wel van onder de indruk was. ..blijkt dat dit nog steeds wel het geval is en goede muziek net als wijn rijpt met de jaren. ..m.i. nog steeds behorend tot de puurste platen die hij heeft gemaakt.

Als Gentle Spirit de helft korter was geweest, had ik het best kunnen waarderen. Maar de lengte en de eentonigheid van de muziek maken het moeilijk (lees onmogelijk) om geboeid te blijven.