menu

The Beatles - Beatles for Sale (1964)

mijn stem
3,64 (574)
574 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Pop / Rock
Label: Parlophone

  1. No Reply (2:17)
  2. I'm a Loser (2:33)
  3. Baby's in Black (2:07)
  4. Rock and Roll Music (2:33)
  5. I'll Follow the Sun (1:51)
  6. Mr. Moonlight (2:37)
  7. Kansas City / Hey-Hey-Hey-Hey! (Medley) (2:33)
  8. Eight Days a Week (2:45)
  9. Words of Love (2:14)
  10. Honey Don't (2:59)
  11. Every Little Thing (2:04)
  12. I Don't Want to Spoil the Party (2:36)
  13. What You're Doing (2:34)
  14. Everybody's Trying to Be My Baby (2:23)
totale tijdsduur: 34:06
zoeken in:
avatar van herman
3,5
Een wat minder album van The Beatles voor mij. Alhoewel er prima liedjes op staan, klinkt het geheel een beetje uitgeblust. Ook word ik niet erg vrolijk van de kazige Carl Perkins-covers "Everybody's Trying to Be My Baby" en het verschrikkelijke "Honey Don't". Daar staat geluk wel de blitzkrieg rock'n'roll van Rock'n'Roll Music, het feërieke I'll Follow the Sun (nog gecoverd door Belle and Sebastian trouwens) en het overbekende Eight Days A Week tegenover. Maar al met al niet meer dan een krappe 3,5*.

avatar van Sandokan-veld
4,0
Hier zijn de Beatles bedachtzamer en donkerder, of misschien gewoon overspannen en uitgeblust. Hoe het ook zij, op de hoesfoto kijken de jongens naar ons alsof hun puppie zojuist is overleden, en de liedjes zijn minder vrolijk en sprankelend dan op hun eerste drie platen.

Uitgeblust waren ze zeker: de Beatles leefden in een krankzinnig tourschema, zonder een moment rust, en als er al een vrije dag was, moest er een liedje worden geschreven, want de dag daarna stond een studiosessie gepland. De Beatles moesten scoren, jazeker: Beatles For Sale.

Op deze lp horen we zowel een uitgebluste band, als een band die zich langzaam ontworstelt aan het keurslijf van de boyband. Die twee factoren hangen waarschijnlijk ook samen: tijdens een hectische tour, in een hotel, ergens op de planeet, schreven Lennon en McCartney samen Baby's In Black. Ze wilden een 'donker nummer' schrijven. Met zijn walstempo en kinderlijke rijmpjes is het liedje allerminst een stemmig meesterwerk, maar het was duidelijk dat de Beatles steeds minder zin kregen om op commando te glimlachen en zwaaien, en dat is te horen. Zelden was een albumtitel zo onbedoeld ironisch.

Het was ook een kwestie van veranderen of verzuipen, want er broeide iets in de (Engelse) muziekwereld. Ongeveer tegelijk met het uitkomen van deze plaat maakten The Kinks You Really Got Me, en de volgende lente bracht The Who My Generation uit. De luchtige beatpop waar de Fab Four naam mee had gemaakt, zou al snel links en rechts worden ingehaald door muzikanten die grenzen opzochten en serieuze gevoelens trachtten te verwoorden.

Onomstreden is de gidsfunctie die Bob Dylan had voor de Beatles in het vinden van een nieuw idioom. Zijn album The Freewheelin'... werd grijsgedraaid door vooral Harrison en Lennon, en in 1964 ontmoetten de band en de bard elkaar in een hotel in Amerika, waar Dylan de Beatles leerde blowen (leuk verhaal, na te zoeken in iedere fatsoenlijke Beatles-biografie). Ook benadrukte Dylan het belang van teksten, waar de Beatles tot nu toe niet veel aandacht aan hadden besteed (we herinneren ons 'pareltjes' zoals 'Love me do/ I always love you'). Lennon zou later de invloed van Dylan bagataliseren, maar het Ciske De Rat-petje dat hij al snel begon te dragen (klik, klik) vertelt een heel ander verhaal, en dat geldt ook voor liedjes als I'm A Loser ('and I'm not what I appear to be').

Maar vooralsnog moest er vooral gewoon een lp komen, en dus werden de donkerdere nieuwe liedjes afgewisseld met covers die aansloegen bij het publiek. Al met al is Beatles For Sale dus nog steeds een nieuw product, een plaat waar de gillende meisjes tevreden mee konden zijn.

Een van die meisjes was mijn moeder, geboren in de vroege jaren vijftig, en dus op de juiste bakvissenleeftijd toen de Beatles doorbraken. Haar favoriete Beatle is Ringo en ze zou de band live hebben gezien in Blokker als ze die dag niet ziek was geweest. Zelf leerde ik de cd kennen toen ik hem voor haar op de computer zette. Mijn ma was erg blij met de hernieuwde kennismaking, maar ik, als kritische muzieknerd, vond de vroege Beatles maar slappe muziek. For Sale, bah: alles wat naar commercie rook, was voor de jonge sandokan-veld sowieso besmet.

Nog steeds zijn de latere Beatles voor mij belangrijker, maar inmiddels is mijn waardering voor pure, simpele pop gegroeid, en kan ik de oude Beatlesplaten goed hebben. Van de lp's die ze hebben gemaakt voor Rubber Soul is deze inmiddels zelfs mijn favoriet. Eigen liedjes zoals No Reply en Every Little Thing vind ik rijker dan de meeste van hun vorige liedjes, en de covers zijn goed gekozen: vooral Rock & Roll Music is geweldig, en blaast voor mij zelfs het origineel van Chuck Berry aan de kant.

Absolute uitschieter is wat mij betreft I Don't Want To Spoil The Party. Prachtig gezongen en gespeeld nummer, dat het moeilijk maakt om niet te denken aan die keren dat je naar feestjes en kroegen bent geweest in de hoop die Ene Persoon te zien, die niet persé hetzelfde dacht over jou: 'I had a drink or two and I don't care, there's no fun in what I do when she's not there...'

Het nummer heeft een speciaal plaatsje in mijn hart, en dat geldt eigenlijk voor deze hele plaat: uitgeblust, commercieel en meer dan een beetje wisselvallig, maar ik heb er een enorm zwak voor.

avatar van Lord Flashheart
3,0
Beetje matig Beatles album. Veel nietszeggende rock ´n roll nummertjes. Niet onaardig, maar nergens springt er maar één bovenuit. Eigenlijk is het enige goede nummer 8 Days a Week. En aan de statistieken te zien ben ik niet de enige die er zo over denkt. 3***

avatar van Ronald5150
2,5
Ik merk een duidelijk contrast tussen de "vroegere" Beatles en de "latere" Beatles. Gezien de stijl van de liedjes op deze plaat hoor ik overeenkomsten met het werk uit hun beginperiode. Het luistert allemaal lekker weg, maar ik word er niet door omvergeblazen. Er staan ook relatief veel covers op deze plaat en dat is jammer, want de kracht van de heren zit hem nu juist in eigen songs. Het lijkt wel of ze op deze plaat voor de veilige weg kiezen. Niet slecht uiteraard, want het zijn The Beatles, maar voor mij persoonlijk word ik van deze plaat niet warm of koud.

avatar van avdj
4,5
Het doet mij een beetje pijn als ik de gemiddelde waardering van oude Beatles platen voorbij zie komen. Natuurlijk is het materiaal van de beginperiode nog niet zo geraffineerd als de latere meesterwerken. Toch is "Beatles for Sale" voor mij een zeer vroege bevestiging van het onpeilbare talent van de Liverpudlians.

We schrijven 1964. Jan Jansen wordt wereldkampioen wielrennen. De Amerikanen lanceren de Gemini I terwijl "From Russia with Love" als tweede (!) Bondfilm in de cinema verschijnt. Belangrijker: The Beatles veroveren in een tijdsbestek van amper een half jaar de wereld. Tussen het schrijven van talloze hitsingles door vinden de heren nog tijd om twee albums op te nemen. Als we de Amerikaanse versies buiten beschouwing laten is dit hun laatste studiomateriaal van het jaar.

Als we "Dizzy Miss Lizzy" even vergeten is het tevens de laatste keer dat er coverversies op een Beatles album verschijnen. Dat geeft niet echt omdat deze doorgaans beter zijn dan de originele liedjes. Hoeveel artiesten beheersen dit kunstje? Met name "Rock and Roll Music" is in mijn ogen superieur aan het origineel.

Hoewel het misschien een beetje aandoet als een haastklus vind ik de passie er meer vanaf spatten als bij "A Hard Day's Night". Sta ik hier alleen in? Prima. Vooral de sterke vocalen van Lennon bezorgen mij kippenvel. Met name in "No Reply" en "Every Little Thing" is zijn met tijd en wijle wanhopige stem al duidelijk hoorbaar. Overigens niks ten nadele van de eveneens uitstekend zingende Paul McCartney.

Kenners zullen hoog opgeven voor de sterke lyrics van "The Times They Are A-Changin". Toch luister ik liever het laatste 'jongensachtige' album van de Fab Four. De subtiele drums in "I'm a Loser" en "Eight Days a Week" zijn ook tekenend voor het geweldige samenspel van de groep. Omdat het geheel iets onevenwichtiger is als de albums hierna en het album de nodige covers bevat geef ik het nét niet de volle score.

4,5*

avatar van AdrieMeijer
2,0
nlkink schreef:
De ontwikkeling van de groep stagneerde enigszins t.t.v. Beatles For Sale en zelfs Help maar ik vind het een beetje te kort door de bocht om Beatles For Sale te vergelijken met Chuck Berry op zijn allerplatst.
......

Vind ik ook, zo is die vergelijking dan ook helemaal niet bedoeld.
En gelukkig eerherstel voor Jan Donkers, Rubber Soul, dáár kun je wel mee aankomen in je favorietenlijstje.
Maar dan toch weer even terug naar Beatles for Sale: Er staan 5 nummers op die beslist de moeite waard zijn ( No Reply, I'm a Loser, Baby's in Black, I'll Follow The Sun en Eight Days a Week) maar de rest is een fikse stap terug in de ontwikkeling. Ik meen dat ze in dezelfde tijd ook Long Tall Sally, I Call Your Name en het al eerder genoemde I Feel Fine en She's A Woman opnamen. Had die er maar opgezet, dan had ik dit album beslist hoger gewaardeerd.

avatar van lennert
2,0
En weer een flinke stap terug. Flauwe rock 'n roll zonder vuur. Laat Chuck Berry maar met rust, die beste man kon dat zelf toch echt beduidend beter af. What You're Doing viel even op omdat ik daar een loopje herkende dat me aan The Byrds deed denken. Hun folkrock vond ik echter wel beduidend interessanter dan wat de Beatles tot dit album gedaan hebben, ook al weet ik dat zij flink wat inspiratie uit deze band geput hebben. Helemaal niet mijn ding dit.

Voorlopige tussenlijst:
1. A Hard Day's Night
2. With The Beatles
3. Beatles For Sale
4. Please Please Me

avatar van RuudC
3,0
Weer niet best helaas. Nu weet ik ook wel dat het succes de heren hier is gaan opbreken. De sombere gezichten op de hoes en de albumtitel spreken natuurlijk boekdelen. Het schrijven onder druk heeft hier in elk geval niet tot veel goede songs geleidt. Eight Day's A Week is een fijne track en de Chuck Berry cover Rock And Roll Music is gaaf uitgevoerd, maar verder doet het niet veel. De covers zijn soms wel slecht gekozen. Als The Beatles er dan geen schwung in brengt, blijft het flauwe pop. Tot nu toe valt deze marathon wel tegen.


Tussenstand:
1. A Hard Day's Night
2. Please, Please Me
3. Beatles For Sale
4. With The Beatles

avatar van Muziekdirk
5,0
Geweldige Beatle plaat. De leukste tot dan toe. A hard days night vind ik persoonlijk de minste tot dan toe, met zijn rytmnh n blues nummers.
Later alleen nog geëvenaard door rubber soul en overtroffen door revolver.

Gast
geplaatst: vandaag om 19:22 uur

geplaatst: vandaag om 19:22 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.