Het was even wachten (niet zo lang als toen Aerial het levenslicht zag maar toch nog 6 jaar) en dan krijg je opeens twee albums. Het lijkt 1978 wel toen The Kick Inside en Lionheart kort na elkaar binnen het jaar verschenen.
Nou ja. Of we Director's Cut echt nieuw moeten noemen is discutabel. Nog steeds weet ik niet zo goed wat ik echt van dat project moet vinden.
En dan nu een album met slechts 7 nummers waarvan
Wild Man op de fanfare vooruit liep.
Goed, weliswaar 7 lange nummers die samen meer dan een uur aan speelduur hebben, maar toch.... het lijkt wat karig.
Maar wie ben ik om te klagen. Het is fijn dat één van mijn favoriete zangeressen aller tijden die het nooit fout kan doen bij mij met nieuw werk komt.
Toch weet
Wild Man me niet helemaal te pakken zoals Kate composities dat normaal bijna altijd wel doen. Maakt niet uit welke richting ze op gaat: elk album weet me wel te betoveren en dit nummer doet dat niet.
Ga ik toch weer een lichte teleurstelling ervaren zoals Director's Cut dat ook was? Ja, een mooi album maar ergens knaagt er iets bij mij als ik daar naar luister.
Gaat 50 Words for Snow wel bevallen als één van die zeven nummers al niet goed pakt? Zou ik het dan toch gaan meemaken dat ik enigszins mijn schouders ga ophalen voor een Kate Bush album? Ho, vergeet The Red Shoes niet..... die viel ook niet helemaal in goede aarde indertijd en ook daar is nooit echt verandering in gekomen; 3,5* is voldoende ja maar ook weer niet uitmuntend.
Al bij opener
Snowflakes voel ik al dat dit geen makkelijke kost gaat worden. Geen uitbundigheid of barokke orkestraties maar soberheid troef. Ja, ze doet het thema van dit album eer aan dat blijkt al heel snel bij dit nummer dat nauwelijks op gang wil komen en dat het vooral van sfeer moet hebben. Een, hoe toepasselijk, onderkoelde sfeer. Wel herkenbaar van Aerial maar dan toch echt een heel stuk kaler.
En als ik
Lake Tahoe hoor weet ik al dat dit dus inderdaad een vrij zwaar album gaat worden. De ( ) van Kate Bush wellicht?!
( ) van Sigur Rós is ook sferischer en vind ik wat zwaarder op de muzikale maag liggen (alhoewel dat album uiteindelijk heel goed is gaan vallen na verloop van tijd).
Het is een open deur intrappen om 50 Words for Snow te omschrijven als winters album (dat vind ik van dat Sigur Rós album ook) maar het is gewoon niet anders. Op dat vlak is Kate Bush er in geslaagd dit in muziek te vertalen zoals de titel alleen al aangeeft.
Dat het een groei-album zal blijken te zijn (vervelende term toch) wil ik ook graag geloven en zal ik dan nog moeten ervaren.
Deze cd mag best experimenteel genoemd worden kijkend naar de plaats in haar discografie. Heel in de verte echoot de naam Björk door mijn hoofd, niet dat het te vergelijken is, maar wel een beetje door de aanpak er van.
Ik moet helaas toegeven dat dit album me (nog) niet weet te grijpen na de eerste draaibeurten. Het mag sferisch helemaal in orde zijn en wel degelijk typisch Bush, het is absoluut een ijzersterk album, dat hoor ik zeer zeker, maar ik ervaar afstand tussen mij en 50 Words for Snow en dat zou niet moeten wil je een album helemaal in je hart sluiten
Laat ik nu ook eens de pest hebben aan winter..... zou het dat dan zijn?
Uiteraard hoop ik dat de klik alsnog komt maar ik vrees dat ik daar nog veel moeite voor zal moeten doen. Zeven nummers met deze lengte is niet iets wat je even makkelijk opzet. Ik hoor graag dit soort sfeernummers (op Hounds of Love en Aerial bijvoorbeeld staan die immers ook) maar dan wil ik ze wel afgewisseld hebben met andersoortige nummers en die zijn hier niet te vinden in de duisternis.
Mooi? Zeker! Nu die klik nog!
Dazzler lijkt het aan te voelen:
50 Words of Snow is voor mij zoeken naar songs die beklijven en het blijkt een en al rustpunt te zijn wat iets te veel van het goede is. Ik mis afwisseling. Ik mis ook mijn euforie die ik bij Aerial wel had.
Hoe dan ook: Kate Bush is en blijft een zeer bijzondere artiest waar ik heel veel respect voor heb.