menu

The Doors - The Soft Parade (1969)

mijn stem
3,58 (526)
526 stemmen

Verenigde Staten
Rock
Label: Elektra

  1. Tell All the People (3:21)
  2. Touch Me (3:12)
  3. Shaman's Blues (4:48)
  4. Do It (3:09)
  5. Easy Ride (2:43)
  6. Wild Child (2:36)
  7. Runnin' Blue (2:27)
  8. Wishful Sinful (2:58)
  9. The Soft Parade (8:36)
  10. Who Scared You * (3:58)
  11. Whiskey, Mystics and Men [Version 1] * (2:28)
  12. Whiskey, Mystics and Men [Version 2] * (3:04)
  13. Push Push * (6:05)
  14. Touch Me (Dialogue) * (0:28)
  15. Touch Me [Take 3] * (3:40)
toon 6 bonustracks
totale tijdsduur: 33:50 (53:33)
zoeken in:
avatar van aERodynamIC
4,5
Nooit heb ik kunnen begrijpen waarom men dit als een minder Doors-album beschouwt.
Knieval voor de massa? Welke massa? Geen Doors-gevoel? Wat is dat dan?
Misschien dat ik een andere versie van The Soft Parade heb, want ik vind het allemaal machtig mooi.

Alleen al zo lekker majestueus openen met Tell All the People. Kom op zeg, met die lekkere vette blazerspartijen..... daar smelt je toch gewoon van? Dit is toch puur genieten? Ik hoor hier geen knieval in, ik hoor een band die zijwegen ingaat en wel degelijk hun eigen sound er nog even sterk doorheen weet te weven.
Ik vrees dat het mijn voorliefde voor pompeus gedrag in muziek is. Het mag af en toe best wat cheesy van mij, ik smul er van. Ongetwijfeld de reden dat anderen zich er van af wenden.
Ook Touch Me gaat er in als koek bij mij. De blazers vind ik wel degelijk wat toevoegen en de strijkers maken het misschien wat zoetig maar ook dat deert me niet. Dit swingt als een trein en volgens mij vind de massa dit helemaal niks dus het verhaal van een commerciëlere koers volg ik niet zo. Ze wijzigen hun koers ja, dat hoor ik zeker, een koers die ik niet beter of slechter vind; een koers die ik gewoon weet te waarderen.
Shaman's Blues is wat meer 'oude sound' en dat is er eentje die ik dus prima smaak. Bovendien zorgt het voor wat afwisseling: het is niet alleen maar blazers en strijkers. De gitaar eist hier wat meer de hoofdrol op en dat doet ze goed.
Do It is een energiek hoogtepuntje op dit album. Drums en orgel zijn wederom magnifiek en Jim is in vorm. Hier krijg ik dus een positieve stoot energie van.
Nummers als Easy Ride zijn op meerdere Doors-albums wel te vinden: wat luchtiger en in eerste instantie wat filler-neigingen totdat je het vaker hoort en beseft dat je met die gedachten er gewoon naast zit. Dit soort nummers zijn haast onontbeerlijk voor Doors-albums.
Funky en swingend: een combi die mij altijd goed bevalt, zo ook hier.
Wild Child is een ijzersterk nummer met een slepend en vaak wat tegendraads ritme. Hoezo voor een breed publiek??? En echt: ik hoor niet zo goed waarom dit nu zoveel minder is dan het voorgaande Doors-werk. Ik hoor een sterk nummer, niet meer en niet minder.
Runnin' Blue krijgt wederom een blazers-toevoeging en is muzikaal gezien een mengeling van van alles en nog wat. Gedurfd en redelijk goed geslaagd ook. Misschien is het wennen aan een sax in een Doors-song, maar bij heeft het nooit een gewenningsperiode nodig gehad. De feel had ik al gelijk te pakken.
Wishful, Sinful is gewoon een mooi nummer. Jim zingt het schitterend, de strijkers weten het op te pimpen tot net nog even mooier en beter. Helemaal niks op aan te merken.
The Soft Parade is wederom een afsluiter met een behoorlijke lengte. Mad Jim opent het met een monoloog en hierna start het langzaam op om te verworden tot een nummer dat alle kanten opgaat, alle zijwegen even inloopt en vervolgens weer evensnel verlaat.
Hierdoor is het een ietwat gek nummer geworden maar wel eentje vol avontuur en durf.
En de term avontuur wil ik dit hele album eigenlijk meegeven, wat anderen dus zien als inferieur of een diepe buiging naar het grote publiek (nogmaals: ik hoor het er echt niet in, althans niet meer of minder dan de eerdere albums).
Normaliter is mijn toon bij het beschrijven van lievelingsalbums wat neutraler en vooral wat minder verdedigend, maar ik vind het jammer dat mensen het album zo makkelijk wegstrepen, dus een ander geluid leek me gewenst. Het is ieders goed recht negatiever te zijn (sterker: die geluiden zijn eigenlijk bij ieder album op de site gewenst) en het geeft daardoor wel een beter en algemener beeld van een album. Of het terecht is of niet moeten de mensen die het n.a.v. alle reacties uitproberen uiteraard zelf bepalen.
Laat ik dan de zonnige kant van de reacties zijn en bepaal zelf maar in welk 'kamp' je gaat zitten. Ik heb in elk geval mijn best gedaan om het zonnetje boven dit album te laten stralen

avatar van VanDeGriend
4,0
Het was jaren geleden dat ik dit album gedraaid had. Voor kort had ik ook alleen de lp en die ligt op zolder. De enige die ik niet op cd heb teruggekocht destijds. Uit mijn herinnering puttend had ik dit album op een schamele 3 uit 5 sterretjes staan.

Maar aangezien ik weer even in een Doors fase zit, heb ik mezelf laten verleiden tot de aanschaf van de perception box. En van die zes schitterend uitgevoerde cd/dvd's die in dat doosje zitten, heb ik deze als eerste opgelegd. En nog een keer. En nog maar een keer. En ik moet me aansluiten bij vriend Aero. Dit album is veel meer dan de knieval voor het grote publiek waarvoor het gehouden wordt. Het mag dan zo zijn dat Krieger de helft van de songs geschreven heeft, maar is dat dan wat bedoeld wordt door de critici? De man heeft notabene Light My Fire ook geschreven en ik ken werkelijk weinig andere songs die na 10.000 keer draaien iedere keer maar weer weten te boeien. En wat dachten we van Touch Me? Opzwepender en gedrevener songs zijn schaars.

Goed over dit album dus. Hij is veel en veel beter dan dat ik me kon herinneren. Waarbij dan wel aangetekend moet worden dat de Morrison songs Wild Child en the Soft Parade samen met Touch Me mijn favorieten zijn. Daarnaast storen de strijkers en blazers mij allesbehalve.

Het beste album van The Doors is het daarme in mijn ogen overigens ook niet, eerder een van de zwakkere. De urgentie van het debuut is er niet en zelf ben ik ook meer van de donkerdere platen Morrison Hotel en LA Woman. Maar goed, een van de zwakkere Doors albums moet ik gewoon ophogen naar 4 sterren. Het zou je zwakste album maar zijn zeg.

avatar van herman
4,0
Voor mij ook duidelijk de minste van de Doors-albums met Jim er nog bij, al heb ik Morrison Hotel nog niet gehoord. Het is allemaal net wat gepolijster en minder intens dan de vorige platen en die paar country-riedels tussendoor zijn wat mij betreft een flinke misser. Ben benieuwd waar dit uiteindelijk op uitkomt (alle Doors-albums bleken groeiers hier), maar na een paar luisterbeurten is 3,5* meer dan genoeg...

avatar van barrett
4,0
Ik heb nooit verstaan waarom mensen dit een echt slechte Doorsplaat vinden. Ok, akkoord mensen, hier experimenteren the Doors met nieuwe stijlen iets waar ze eigenlijk doorheen hun carriere constant mee bezig waren, het enige verschil is dat ze hier wel heel extreem uiteenlopende genres probeerden.

Zoals hier al eerder werd gezegt verliest de stem van Jim Morrison wel wat van zijn duister karakter door de nieuwe bezetting, maar geef toe het moet niet altijd even serieus of deprimerend zijn.

Het enige minpunt op de plaat vind ik Do it, daarbij komt nog dat de extra-tracks zijn hier eigenlijk heel overbodig, nuja kijk dat heb je meestal bij zo'n extra-tracks vind ik maar kom.

avatar van wizard
2,5
In vergelijking met de andere The Doorsalbums die ik ken, is dit toch wel de zwakste. Het album is qua geluid ook een buitenbeentje in het oeuvre van The Doors, deels door het toevoegen van blaasinstrumenten, deels door het wat toegankelijker songmateriaal.
Bij Tell All the People en het sprankelende Touch Me bevallen de arrangementen me nog wel. Shaman's Blues is vervolgens het beste nummer van het album, maar daarna gaat het mis met The Soft Parade.
Do It is me wat te simpel, en dan vooral de tekst. Ook Easy Ride en Runnin' Blue vind ik zwakke nummers. In Easy Ride klinkt de band bijna als een hoempaorkestje, en van de countrystukken in Runnin' Blue beginnen mijn tenen krom te trekken. Wishful Sinful is dan wel weer aardig, maar ook het titelnummer vind ik de moeite nauwelijks waard. Het gesproken intro van Jim Morrison vind ik nog best mooi, maar daarna komt het nummer nooit echt op gang. Het lijkt een verzameling van losse ideeën.

Voor de eerste 3 nummers alsnog 2.5 ster, maar meer kan ik er niet van maken.

2.5*

avatar van Ronald5150
3,5
De meningen over ”The Soft Parade” zijn nogal verdeeld. Velen zien het als het minste album van The Doors, en anderen beschouwen het juist als een van hun favorieten. Mooi hoe uiteenlopend de beleving van muziek kan zijn. Persoonlijk vind ik ”The Soft Parade” niet over de gehele linie even geslaagd. Het geluid is wel voller met het gebruik van blazers. Ook lijkt de toon in een aantal liedjes wat opgewekter en luchtiger dan dat ik van The Doors gewend ben. Ten opzichte van het debuut mis ik wel de gejaagdheid en de onderhuidse spanning. Toch is ”The Soft Parade” verre van slecht. Een nummer als ”Shaman’s Blues” bevat die typische mix van rock en blues. En de titeltrack is een spannende muzikale trip waarin gelaveerd wordt tussen meerdere stijlen. Op dat nummer hoor ik ook weer de kenmerkende bezwerende stem van Morrison terug dat zo perfect bij hem past. Als geheel is ”The Soft Parade” zeker niet mijn favoriete album van The Doors, maar ik mag er toch graag naar luisteren. De titeltrack stijgt er overigens wel met kop en schouders bovenuit en alleen dat nummer maakt dat ”The Soft Parade” als album zeker de moeite waard.

avatar van Funky Bookie
3,5
De zwakste plaat van de heren.
Het onberekenbare gedrag van Morrison heeft duidelijk invloed op de sfeer in de band. De muziek is ongeïnspireerd en Morrison bij tijd en wijle dramtisch bij stem.
Gek genoeg zijn Wild Child en Touch Me, waar de zang dramatisch is wel de beste nummers van het album.
Dit album is duidelijk zoeken naar nieuwe inspiratie die later in de blues gevonden wordt.
Een mindere Doors plaat is nog altijd een goed album, maar ze kunnen heel veel beter

avatar van RuudC
3,0
Ok, de 2,5* die ik had staan, vind ik wat overdreven. De klik met dit album heb ik nog altijd niet. Qua stijl is het echt The Doors, maar de songs zijn behoorlijk matig. Waar voorheen de orchestratie rijk was en er altijd wel wat te ontdekken viel, is het hier leeg. Het is wat jolig geworden. Geen teksten gehoord die me boeien, geen riedeltjes die curieus en interessant klinken. Touch Me is een leuk nummer, maar voor de rest is het zesjesmateriaal. Het kan nog altijd slechter, maar The Doors kan imo beter. Echt veel beter


Tussenstand:
1. The Doors
2. Strange Days
3. Waiting For The Sun
4. The Soft Parade

avatar van lennert
3,0
Het album begint met alle blazers en happy happy klanken toch erg matig voor mijn gevoel. Beatlesesque, maar The Doors is voor mijn gevoel dan weer juist zo'n band die dit echt niet nodig heeft omdat hun eigen klanken al zo speciaal zijn.

Zo'n lied als Easy Ride vind ik gewoon verschrikkelijk. Wild Child voelt me te vrijblijvend. Het zit hem in de teksten, maar ook in het veel te country-achtige gitaarwerk. Runnin' Blue is hier ook een schoolvoorbeeld van. Touch Me en Wishful Sinful vind ik overigens nog best mooi. The Soft Parade is een lastig lied. Wel proggy en nog psychedelisch, maar de funky-discovibes doen het ook niet helemaal voor mij.

The Soft Parade is geen slecht album. Het is gewoon mijn ding niet. Toch benieuwd hoe de volgende albums dan klinken.

Tussenstand:
1. The Doors
2. Waiting For The Sun
3. Strange Days
4. The Soft Parade

Gast
geplaatst: vandaag om 17:46 uur

geplaatst: vandaag om 17:46 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.