Nooit heb ik kunnen begrijpen waarom men dit als een minder Doors-album beschouwt.
Knieval voor de massa? Welke massa? Geen Doors-gevoel? Wat is dat dan?
Misschien dat ik een andere versie van The Soft Parade heb, want ik vind het allemaal machtig mooi.
Alleen al zo lekker majestueus openen met
Tell All the People. Kom op zeg, met die lekkere vette blazerspartijen..... daar smelt je toch gewoon van? Dit is toch puur genieten? Ik hoor hier geen knieval in, ik hoor een band die zijwegen ingaat en wel degelijk hun eigen sound er nog even sterk doorheen weet te weven.
Ik vrees dat het mijn voorliefde voor pompeus gedrag in muziek is. Het mag af en toe best wat cheesy van mij, ik smul er van. Ongetwijfeld de reden dat anderen zich er van af wenden.
Ook
Touch Me gaat er in als koek bij mij. De blazers vind ik wel degelijk wat toevoegen en de strijkers maken het misschien wat zoetig maar ook dat deert me niet. Dit swingt als een trein en volgens mij vind de massa dit helemaal niks dus het verhaal van een commerciëlere koers volg ik niet zo. Ze wijzigen hun koers ja, dat hoor ik zeker, een koers die ik niet beter of slechter vind; een koers die ik gewoon weet te waarderen.
Shaman's Blues is wat meer 'oude sound' en dat is er eentje die ik dus prima smaak. Bovendien zorgt het voor wat afwisseling: het is niet alleen maar blazers en strijkers. De gitaar eist hier wat meer de hoofdrol op en dat doet ze goed.
Do It is een energiek hoogtepuntje op dit album. Drums en orgel zijn wederom magnifiek en Jim is in vorm. Hier krijg ik dus een positieve stoot energie van.
Nummers als
Easy Ride zijn op meerdere Doors-albums wel te vinden: wat luchtiger en in eerste instantie wat filler-neigingen totdat je het vaker hoort en beseft dat je met die gedachten er gewoon naast zit. Dit soort nummers zijn haast onontbeerlijk voor Doors-albums.
Funky en swingend: een combi die mij altijd goed bevalt, zo ook hier.
Wild Child is een ijzersterk nummer met een slepend en vaak wat tegendraads ritme. Hoezo voor een breed publiek??? En echt: ik hoor niet zo goed waarom dit nu zoveel minder is dan het voorgaande Doors-werk. Ik hoor een sterk nummer, niet meer en niet minder.
Runnin' Blue krijgt wederom een blazers-toevoeging en is muzikaal gezien een mengeling van van alles en nog wat. Gedurfd en redelijk goed geslaagd ook. Misschien is het wennen aan een sax in een Doors-song, maar bij heeft het nooit een gewenningsperiode nodig gehad. De feel had ik al gelijk te pakken.
Wishful, Sinful is gewoon een mooi nummer. Jim zingt het schitterend, de strijkers weten het op te pimpen tot net nog even mooier en beter. Helemaal niks op aan te merken.
The Soft Parade is wederom een afsluiter met een behoorlijke lengte. Mad Jim opent het met een monoloog en hierna start het langzaam op om te verworden tot een nummer dat alle kanten opgaat, alle zijwegen even inloopt en vervolgens weer evensnel verlaat.
Hierdoor is het een ietwat gek nummer geworden maar wel eentje vol avontuur en durf.
En de term avontuur wil ik dit hele album eigenlijk meegeven, wat anderen dus zien als inferieur of een diepe buiging naar het grote publiek (nogmaals: ik hoor het er echt niet in, althans niet meer of minder dan de eerdere albums).
Normaliter is mijn toon bij het beschrijven van lievelingsalbums wat neutraler en vooral wat minder verdedigend, maar ik vind het jammer dat mensen het album zo makkelijk wegstrepen, dus een ander geluid leek me gewenst. Het is ieders goed recht negatiever te zijn (sterker: die geluiden zijn eigenlijk bij ieder album op de site gewenst) en het geeft daardoor wel een beter en algemener beeld van een album. Of het terecht is of niet moeten de mensen die het n.a.v. alle reacties uitproberen uiteraard zelf bepalen.
Laat ik dan de zonnige kant van de reacties zijn en bepaal zelf maar in welk 'kamp' je gaat zitten. Ik heb in elk geval mijn best gedaan om het zonnetje boven dit album te laten stralen