Droombolus schreef:(quote)
Ik was echt helemaal idolaat van de Doors toen Soft Parade uitkwam en ik heb echt serieus geprobeert deze muzikale koerswijziging te doorgronden. Ook in de herwaardering zo'n 20 jaar later toen ik het allemaal wat objektiever kon bekijken kwam ik tot dezelfde konklusie die ik al eerder verwoorde hier:
Ik ervoer SP destijds echt als een klap in m'n gezicht omdat het weinig tot niks te maken heeft met de unieke rebelse identiteit die de band daarvoor opgebouwd had. Dat een band een nieuwe richting in wil slaan heb ik alle begrip voor, maar dat hoort dan wel met visie en toewijding gepaard te gaan. Adel verplicht tenslotte. Op SP namen echter de ego's het over en verbrokkelde de eenheid. Krieger zag, doordat Morrison met z'n kop met andere dingen bezig was, zijn kans schoon om zich te profileren als belangrijkste componist met als resultaat een soort Doors-lite pop muziek die niet langer de krochten van de ziel probeerde te doorgronden maar zich onledig hield met de bloemetjes en de bijtjes. Op zich niks mis mee hoor, behalve dan dat ze met hun eerste 3 LPs in de eredivisie stonden te spelen en het met deze plaat jammerlijk verliezen van de echte specialisten in dat segment.
Ik hoor liever Lady Willpower van Gary Puckett & The Union Gap dan Touch Me maar da's natuurlijk alleen maar mijn mening .......
Is die identiteit echt zo ver weg met dit album? De nummers zijn wat meer catchy en zijn misschien voor een wat groter publiek bedoeld. Storend vind ik dat echter niet, voor mij zijn dit
op een enkeling na (Tell All The People) goede nummers! Op een andere manier dan hoe de eerste 2 albums goed zijn.
Wat vind je trouwens van Shaman's Blues? Ik kan me voorstellen dat dat nog een nummer is die iets meer bij de 3 voorgangers past.
Is Krieger overigens na dit album de belangrijkste componist gebleven? Kan ik me niet echt voorstellen met Morrison Hotel, en L.A. Woman als volgers!