The Maccabees - Given to the Wild (2012)

Prima album met slechts een echte uitschieter, het prachtige Forever I' ve Known. Wel voldoende om dit album ruim over het gemiddelde heen te tillen.

4,0*

Toch is dit een album gebleken wat ik na een korte hype periode snel ben vergeten. Misschien is het de tijd van het jaar niet meer, maar feit is dat Wall of Arms mij veel langer wist te bekoren. Given To The Wild is een hartstikke leuk album, maar is soms net een beetje teveel van het goede. Vaak overgeproduceerd waardoor het geluid zo vol klinkt dat het me vermoeid. Het album kent nauwelijks rustpunten (zoals Glimmer, wat ik wel meteen geweldig vind) en bijna ieder nummer climaxed de boel. Zeker Feel to Follow, Forever I've Known en Pelican zijn fantastische nummers, maar als album pakt Given mij toch minder bij de kladden. Wall of Arms bezit een onschuld. De nummers zijn wat simpeler van opbouw met genoeg rustpunten en momenten waarop de tekst je weet te raken. Dit doet toch uiteindelijk meer voor mij dan dit behoorlijk bombastisch klinkend geval.

Dit is voor mij echt een groeiplaat gebleken. Hun vorige album Wall of Arms vond ik bij de eerste luisterbeurt al top en heeft daarna zijn kracht weten te behouden. Deze plaat moet echter nog steeds een beetje wennen. Ik mis op dit moment nog de speelsheid en de kracht die het vorige album wel had. Desondanks is dit wel veelbelovend en bijvoorbeeld "Forever I've Known" en "Pelican" zijn beide al heerlijke nummers!

Recensie die ik heb geschreven over dit weergaloze album.

The Maccabees – Given to the Wild ***** « El Bromista - elbromista.wordpress.com

Als een bloem die langzaam maar zeker open bloeit

Hoe vaak maak je dat nu mee? Eén keer per jaar? Per twee jaar? Om de vijf jaar? Ik neig naar dat laatste. Waar ik het over heb? Er wordt een nieuw album uitgebracht, waarvan je na één luisterbeurt denkt dat er wel wat in zit, na vijf draaibeurten voelt dat je met het album van het jaar te maken hebt en na de tiende keer zegt ‘dit moet een van de beste dingen ooit zijn’.

The Maccabees hebben het geflikt. Hun laatste worp, Given to the Wild, is van een zelden geziene schoonheid. Het is een meesterlijke groeiplaat die zich maar stukje bij beetje prijsgeeft. Als een bloem die langzaam maar zeker open bloeit. Als een rups die zich wonderlijk ontpopt tot een bonte vlinder. Zo moet ook Given to the Wild eerst uit het ei kruipen en verward de wereld rondom zich aanschouwen, om vervolgens langzaam maar zeker haar vleugels uit te slaan en de wijde wildernis in te trekken.

Het gros van de songs balanceert tussen het kleurrijke spelplezier van Arcade Fire (de blaasinstrumenten!) en de zorgvuldig opgebouwde postrock van Explosions in the Sky (elk nummer barst genadeloos los). Een slappe koord waar menig artiest van af zou tuimelen, maar niet zo met The Maccabees. Schijnbaar moeiteloos combineren de Londenaars het frivole met het subtiele, waarbij ze het geheel overgieten met een eigenzinnige saus van weemoed en weidse geluiden. Alsof je je midden in de Amerikaanse Great Plains bevindt. Kijk maar naar het desolate landschap op de hoes.

Given to the Wild is zo’n album waarop je niet alleen favoriete nummers hebt, maar ook favoriete momenten ín de songs. De gitaarveeg in ‘Forever I’ve Known’ die het losbarsten aankondigt, de magnifieke stem van gastzangeres Catherine Pockson die haar intrede doet in ‘Unknow’, het speelse getokkel in ‘Heave’. You name it.

Veelzeggend is dat ‘Pelican’, de razend aanstekelijke radiohit, volledig uit de toon valt met de rest van het album en in feite verre van het beste nummer is op Given to the Wild. Die eer is weggelegd voor – u kiest zelf maar uit – het ontroerende ‘Ayla’, waar een verrassende piano opduikt; het stuwende ‘Went Away’; het beklijvende ‘Feel to Follow’ – op hoeveel manieren kan zanger Orlando Weeks die ene zin uitspreken?; het ontroerende liefdesverdriet in ‘Forever I’ve Known’ - “forever I’ve known nothing stays forever / couldn’t you just lie”. Zeer juist, Given to the Wild is één lange ode aan de nostalgie.

Recensenten en ander gespuis schrijven wel eens dat het zangspel van Orlando Weeks doet denken aan Chris Martin. Daar is nochtans maar weinig van aan. De kwatongen die dat beweren, mogen hun op maat gemaakte earplugs in de pedaalemmer smijten en nog eens goed luisteren naar Given to the Wild: Weeks is absoluut de evenknie van Arcade Fire-zanger Win Butler. Het fragiele stemgeluid en het heerlijke, door merg en been gaande gekreun: geen twijfel mogelijk.

Given to the Wild is het derde album van The Maccabees, en naar verluidt ook het meest volwassene. Maar daar kan ik geen oordeel over vellen: het was pas mijn eerste ontmoeting met The Maccabees. Aangename kennismaking. De publieke opinie beseft het nog niet helemaal, maar over een jaar of vijf zal blijken dat Given to the Wild tot dusver dé plaat van de eenentwintigste eeuw is.

Wat enthousiast zeg Arno!
Mooie recensie.

Forever I've Known is volgens mij nog steeds het beste nummer van 2012.

Wat een magistraal nummer is Unknown!

Met Given to the Wild pakken The Maccabees het anders aan. Het geluid is een stuk grootser en ook kent het album wat meer variatie dan zijn 2 voorgangers. Helaas is dit geen garantie voor een beter album. Op Pelican, Went Away en Feel to Follow na ontbreekt het aan de echte topnummers en verder lijkt de band vergeten te zijn wat hun kwaliteit was, namelijk korte rocknummers met een zogenaamde twist aan het einde en de veelal choatische en urgente zang van Orlando Weeks. Ik kan begrijpen dat zij na een tweetal gelijkaardige albums iets nieuws proberen, maar helaas is dat deze keer niet helemaal gelukt.

Dit album wordt steeds beter in mijn oren. Ik verhoog binnenkort waarschijnlijk naar een 4*, en deze komt bijna zeker in mijn jaarlijst.

Bij mij ook andino heel zeker

en de live-stream van lowlands heeft dit alleen maar versterkt.

Een video van VEVO die de sfeer van de muziek goed versterkt. Heerlijk kijken en luisteren!

Maccabees: Heave, Go en Gre...

Ik vind dit nog steeds een geweldig album. Het is een enorme groeier geweest bij mij, want in eerste instantie was ik diep teleurgesteld in deze plaat want na Wall of Arms was Given to the Wild wel even wennen..

En zojuist lees ik dat deze plaat is genomineerd voor de Mercury Prize... Duimen maar!!

Tot en met Pelican vind ik dit eigenlijk een geweldige plaat. Daarna vind ik het bombastisch danwel te inspiratieloos. Een aantal nummers tegen het einde van de plaat hebben een zodanig vol geluid dat het stoort tijdens het luisteren. Ook hoor ik daar iets te vaak de verplichte climax tegen het eind. Wel jammer. Bij Wall of Arms had ik overigens hetzelfde probleem, waarbij het me na William Powers allemaal niet meer zo kon interesseren.

The Maccabees draaien als een blad aan de boom om, laten een heel ander geluid horen. Ze ontdoen zich van het een beetje standaard indie-geluid. Ze kruipen uit de schaduw van bands als The National en Arcade Fire en laten zich nu niet zo gemakkelijk meer in een hokje stoppen. Dat is alvast een compliment!

De nieuwe wat meer atmosferische formule spreekt mij zeer aan. Met Child opent meteen een heerlijk actief en afwisselend nummer, dat enerzijds iets weg heeft van grauwe dromerige Noord-Engelse bands als Doves en Elbow, maar in Brighton (Zuid-Engeland) kennen ze het doorbreken van de zon gelukkig, vooral het gitaarwerk is vol warme emotie. Feel to Follow lijkt geknipt voor de radio, een grootse, kwetsbare en heel gevarieerde complete track met geweldige solo, een track die in totaal maar drieënhalve minuten duurt, hoe krijgen ze het voor elkaar! Wanneer op de volgende track piano en veel ruimtelijke effect wordt toegevoegd krijg ik associaties met de wat progressievere band dredg. Een klein beetje proggy, een heel klein beetje dan, zo klinken de Maccabees tegenwoordig toch ook wel een beetje. Alleen ligt de echte kracht wat mij betreft in het midden van het album met Glimmer, Forever I've Known en Heave. Deze ijzersterke tracks staan bol van melancholie, heerlijk gitaarwerk en fijne drums. Bij Heave en Pelican (een nummer waarvan ik niet zo begrijp dat het de meeste stemmen heeft) kleeft er om een of andere reden een Fleet Foxes gevoel aan me, misschien wel door de manier van zingen en het gitaarwerk.

Het album was beter geweest als ze de laatste twee tracks achterwege hadden gelaten. Na Unknow heb ik er gewoon steeds genoeg van. Een slaapverwekkend nummer als Slowly One kan ik dan echt niet meer gebruiken. De afsluiter Grew Up at Midnight is te standaard, te bombastisch en te veel op de automatische Arcade Fire piloot. Jammer dat een verder sterk album zo moet eindigen. Maar dat hoeft de score verder niet echt te drukken.

Voor mij is Slowly One verre van slaapverwekkend.
Maar dat komt vast door de live uitvoering in Paradiso, waar de zaal het "la la la" in de laatste minuut uit volle borst heeft meegezongen.
Het slowy begin met de breede gitaarmuur daarna maakt de song.

Ik kende de band niet en werd dan ook aangenaam verast toen ze de bal aftrapte bij Black Keys concert in Ziggo Dome! Plaat gedownload en was onder de indruk. Zozeer dat ik de cd inmiddels heb besteld! Lekker, sfeervol, spannend en wat mij meer dan middelmaat. Veel gitaar, vol geluid..heerlijk muziek!

Dit album lijkt de term 'groeiplaat' te hebben uitgevonden.

Hij wordt alleen maar beter. Slechter in elk geval niet. Dat had ik overigens met hun vorige album ook al. Beide albums vervelen me nog steeds niet en dat is zeker een goed teken.

Hier de nr.1 over 2012 en op afstand.
zegt genoeg over het luisterplezier. wat onverminderd voort gaat.

Na deze band eindelijk live te hebben gezien ben ik maar eens opnieuw naar hun platen gaan luisteren. The Maccabees live is een fantastische ervaring. De positieve energie die deze band uitstraalt, komt op het podium nog veel beter tot uiting dan op de platen. Persoonlijke favorieten van vorig werk, zoals Wall of Arms, Can You Give It en Precious Time werden gespeeld en zorgden gelijk voor een feeststemming. Ik kan de springerige, chaotische sound van Colour It In ook beter behappen als ze afgewisseld worden met het volwassener werk van de latere albums.

Live viel mij vooral weer eens op hoe goed de betere songs van Given To the Wild zijn. Gedreven, melancholisch, verassend en verrekte melodieus! Dat begint al bij Child, dat de opener was bij het concert op Best Kept Secret. The Maccabees weet door middel van fijne baslijnen, zeer strak drumwerk en regelmatige tempowisselingen een vrolijke noot te houden in de melancholische, contemplatieve onderwerpen die de leadzanger bezingt. Andere favorieten die gespeeld werden zijn Pelican (een nummer dat zowel tekstueel als muzikaal prachtig uitdrukking weet te geven aan het fenomeen van de biologische klok die begint te tikken) en Feel to Follow. Laatstgenoemde is een knaller van formaat. Een jammerlijke afwezige was Ayla, maar ja, je kan niet alles hebben.

Als ik dan weer Given to the Wild in zijn geheel luister, val ik terug op mijn vorige conclusie: Het album heeft fantastische momenten en hangt qua sound en thematiek sterk aan elkaar. Echter duurt het te lang en heeft het teveel nummers die voor de climax gaan. Nummers Unknow en Slowly One doen mij niks. Wellicht omdat "Go" al zoveel als een afsluiter klinkt. Zo groots en wat bombastisch ook. Jammer dat The Maccabees niet iets vaker voor het kleine gebaar kiezen. De enkele keren dat zij een lied bewust klein houden (Toothpaste Kisses, Glimmer) leidt het vaak tot prachtige resultaten. Dat is misschien nog wel de grootste uitdaging voor deze band in de toekomst. Een mooie, uitgebalanceerde plaat maken. Aan talent ontbreekt het niet. Aan oprechtheid evenmin. Ook live ervoer ik het als een zeer sympathiek collectief. Het gebrek aan balans op de platen weerhoudt mij ervan The Maccabees aan te voeren als een van de grote bands van deze generatie, hoewel ik in mijn hart al lang overtuigd ben.

Die zogenoemde onbalans vormt voor mij geen enkele belemmering, Het is waarschijnlijk juist hét rauwe randje dat maakt dat de Maccs boven de middelmaat uitsteekt.
Verder een perfecte beschrijving van het Maccs-gevoel dat inderdaad bij een consert beter tot z'n recht komt dan op de plaat.. Het Paradiso-consert was natuurlijk langer en completer dan een festival-bijdrage Voel bijna de behoefte om obv van jouw recensie te stijgen naar het volle pond.

Vandaag voor maar € 5 de dubbel lp op de kop getikt, met de cd erbij. Ik ga hier eens héél rustig voor zitten...

Ik vind dit twee jaar na het uitkomen nog steeds een ijzersterke plaat. Heeft niets ingeboet. Naar mijn mening wordt dit album op deze site ook erg onderschat. Ook hoor ik een duidelijke ontwikkeling ten opzichte van hun vorige album.

Helemaal mee eens

Ijzersterk inderdaad. Over de hele linie zet de band een prachtige sfeer neer. Draai 'm nu weer na jouw bericht SOAD.

Dat zouden meer mensen moeten doen.

Draai dit album met meer dan gemiddelde frequentie. Altijd even fris.

Klinkt een beetje als Foals (Holy Fire) naar mijn idee (eerste luisterbeurt)

Mijn advies : doorluisteren. t's 'n goudmijn voor de echte muziekliefhebber.

Absoluut, zeker waar.
Ik bedoelde het trouwens positief, want het album bevalt mij wel!

Album heeft erg lang in de wachtstand gestaan. Na de eerste luisterbeurt was ik niet meteen overtuigd en kwam op het stapeltje herkansingen terecht. Afgelopen week die herkansing maar eens gedaan. Nog niet helemaal flabbergasted maar zeker niet onaardig. Muzikaal klinkt het lekker. Ik knap alleen zo nu en dan af op de 'samenzang'. Je hoort het vaker bij dit soort bands. Het lijkt wel een manier van mixen en/of produceren die hot is. Soms breed in de mix. Stem lijkt dan aardig overgedubd (of zoiets) Ik hoor liever een solo stem die ferm in het 'midden' staat. Hartstikke subjectief...ik weet 't. Verder goed te hebben.

Tja, ik val een beetje in herhaling met de reacties hierboven. Maar wat blijft dit zoveel jaar na dato een heerlijke plaat. Vooral de nummers 1 t/m 6 knallen heerlijk achter elkaar door (en wat is Forever I've Known toch prachtig qua opbouw, met een geweldige climax). Dan spreekt Heave me even wat minder aan, om vervolgens met Pelican de knaller van het album erin te gooien. Ook de afsluiter kan mij uitstekend bekoren.

Heerlijk album. Vergeet nooit dat ik ze voor het eerst zag als voorprogramma van the Black Keys. Eerste nummer wennen en geluid moest beter ingesteld worden in Ziggo dome.....maar daarna geweldig ! Niet voor eerst dat ik de hoofdact minder vind. Wordt geen 5 want vind niet alles super zoals Forever I've Known, Pellican en Went Away om maar maar enkele te noemen.