My Bloody Valentine - Loveless (1991)

Afgaande op mijn last.fm-statistieken en het feit dat ik deze plaat voorheen voornamelijk vanaf CD luisterde, moet ik Loveless inmiddels zeker 100 keer in zijn geheel geluisterd hebben. En nog steeds wordt hij elke keer weer beter. Wat een geniale en unieke plaat.

Erg mooi album. Dat dit me in principe moest liggen, wist ik al. Het hypnotische vind ik er zeker en vast in terug. En ik vermoed dat dit aspect nog beter tot zijn recht komt, wanneer je het nog meer beluistert. Only Shallow kende ik al, maar de rest mag er ook zeker en vast zijn. Het valt me trouwens op dat de muziek van eind de jaren '80 en begin jaren '90 me eigenlijk wel ligt.

Wow! Dit is een onvoorstelbaar mooi album. Zowel de zang als de muzikale omlijsting scheppen een bijzonder melancholische sfeer.

Wat is dit album toch bizar goed.... beste album ooit en de afstand tot alle andere albums wordt alleen maar groter en groter. Zoals John Doe het in 2006 al zo mooi verwoordde, laat Loveless je surfen op een zee van textuur en contrasten.

Ik heb wel eens van die albums waarvan ik denk...laat ik 'm NOG eens een kans geven, maar eerst een tijdje niet beluisteren.
Ongelooflijk, nr. 88 in de top 250 ... en ook zoveel MM-gasten die dit goed vinden en die ik absoluut waardeer om hun muzieksmaak doorgaans
Ga 'm morgen een zondagochtend-kansje geven.....

Joh, laat lekker gaan. Zoveel mooie muziek waar je van kunt genieten, waarom zou je jezelf dwingen iets te blijven proberen? Sterker nog, ik vind veel dingen in de Top 250 echt totaal niet boeiend!

Terug op spotify vanaf een paar uur geleden, en er komt een re-issue van de vinyl editie (en niet alleen voor dit album, maar ook Isn't It Anything, EP's 1988-1991 en het nieuwste album MBV) ergens eind mei. De ideale gelegenheid om dit album weer meer op te leggen!

Spontaan van 3,5* naar 4,5* verhoogd. Heeft zelfs potentie tot 5*, ware het niet dat Loomer en Touched me helemaal niets doen. Dit is een album wat je niet te snel op moet geven. Hij wordt beter met iedere luisterbeurt.

Eitje, die twee vind je in no time net zo briljant hoor. Natuurlijk is dit een 5 sterren plaat. Dit is ongeveer het beste wat er ooit gemaakt is. Probeer ook Ride - Nowhere en Slowdive - Souvlaki

Ik vind ze alle drie briljant. Ride - Nowhere, Slowdive - Souvlaki en MBV - Loveless zijn de drie grote shoegaze classics, maar deze staat daar nog een stuk boven, en is met gemak één van de beste platen ooit gemaakt, samen met die plaat met een banaan op en één waar ik zelf grote megafan van ben (Halfaxa van Grimes).

Er zijn wel nog andere shoegaze platen die in de buurt komen van geniaal. Maar daar ben ik zelf nog wat zoekende in: Sweet Trip - Velocity : Design : Comfort (2003) en M83 - Dead Cities, Red Seas & Lost Ghosts (2003) vind ik steengoede platen, en vooral die eerste is absoluut machtig en nu al één van de meest legendarische platen die ik ooit heb beluisterd. Beiden hebben meer elektronische invloeden, waarvan Sweet Trip meer glitch invloeden. Hun tweede album is meer dream pop en een pak rustiger (denk aan Galaxie 500 / Mazzy Star-achtig) maar het eerste album is meer ecletisch maar heeft ook die diepe laag die je bij bijvoorbeeld dit album ziet. Later dit jaar komt er een derde album uit, en dat zal wellicht misschien meer vaporwave-achtig zijn. (vaporwave + shoegaze?). Maar ik ben zelf nog erg zoekende.

Omdat het complete oeuvre van my bloody valentine vanaf 21 mei (2021) weer in de platenwinkels te koop is, hebben wij besloten uitgebreid op hun muzikale nalatenschap in te gaan. Album voor album beschrijven we wat de Ierse band voor de muziekgeschiedenis betekend heeft.

The Sky Is The Limit, maar dit geldt niet in de muziekbranche. Begin jaren negentig gaan twee baanbrekende Britse platenlabels ten onder aan een verkeerd uitgevoerd management beleid en overfinanciering van naar voren geschoven paradepaardjes. In 1991 overlijden Martin Hannett en Dave Rowbotham, twee boegbeelden van Factory Records. Het fundament brokkelt af en een jaar later wordt er onnodig veel geld in The Happy Mondays en New Order gestopt, wat grotendeels verdwijnt in het buitensporige consumeren van drugs.

Het net zo invloedrijke Creation start in 1989 met de opnames van loveless, het tweede album van my bloody valentine. Een haalbare klus waarvan de verwachtingen zijn dat het opnameproces ongeveer een week aan tijd zouden kosten. loveless zal echter uitgroeien tot een ontembaar vuurspuwend meerkoppig monster, waarbij elke track zijn eigen vernieuwende ingrediënten pas later zal blootgeven. Er wordt twee jaar lang gesleuteld aan deze moeizaam tot stand komende plaat, waarvan men wel al snel door heeft dat deze voor altijd de totale kijk op muziek zal veranderen. Creation kan echter deze subsidiëring niet garanderen en dit zal uiteindelijk de destructieve ondergang van het platenlabel betekenen.

Het begon allemaal zo veelbelovend. Begin 1989 wordt The Blackwing Studio gehuurd om aan de opvolger van Isn’t Anything te werken. Deze opnameplek is vooral bekend vanwege het feit dat Depeche Mode en Yazoo daar hun eerste albums opnemen. Doordat Kevin Shields zijn inspiratie geen vorm kan geven, belandt my bloody valentine al snel op een dood spoor. Vervolgens wordt er uitgeweken naar The Elephant and Wapping, een donker kelderhol waar tevens geen vooruitgang te boeken valt. Producer Nick Robbins wordt vervangen door Harold Burgon, maar ook hier ontbreekt het vertrouwen.

De eerste juiste persoon die resultaat boekt is Alan Moulder, waarmee vervolgens de track Soon wordt afgerond. Helaas heeft hij daarna andere verplichtingen en gaat hij aan de slag met Shakespears Sister en Ride. Als hij later in dat jaar terugkeert komt Alan Moulder tot de ontdekking dat het hele gebeuren rondom loveless weinig processie boekt. De sfeer binnen my bloody valentine is zodanig verziekt dat bassist Debbie Googe en drummer Colm Ó Cíosóig zich grotendeels gedistantieerd hebben van deze uitzichtloze onderneming, en pas tegen de afronding weer in beeld komen. Het merendeel van de reeds ingespeelde drumpartijen worden in samplervorm hergebruikt door Kevin Shields. Hiervoor is het overduidelijk een gitaarplaat geworden, waarbij die groepspanningen wel voor het broeierig effect zorgen.

Deze complexiteit maakt van loveless voornamelijk een eenmansproject van Kevin Shields. Er wordt zorgvuldig geëxperimenteerd met feedback, slidegitaar en effectenpedaal. De Cocteau Twins achtige dreampop en shoegazer invloeden van labelgenoten The Jesus and Mary Chain die op Isn’t Anything nog tot grijpbare songs leiden zijn vervaagd tot een nieuw onvergelijkbaar geluid, waarbij de vrijgekomen ruimte opgevuld wordt met oorverdovende noise volgens het Sonic Youth handboek. Het enige wat nog ontbreekt zijn de berustende vocalen van Bilinda Butcher. Deze Sirene verleidt juist niet met een sprookjesachtige sound, maar zuigt je hypnotiserend steeds dieper het moeras der gitaargolven in.

De opgebouwde geluidsmuur heeft echter de nodige fysieke kwalen tot gevolg. Door het langdurig in contact komen met doordringende harde klanken wordt het tweetal getroffen door een ernstige vorm van oorsuizen, waardoor ze een tijdelijke break moeten nemen. Uiteindelijk is het producer Dick Meaney die de taak krijgt om de opnames van loveless te voltooien. Zorgvuldig word met gedateerde jaren zeventig opnametechnieken de resultaten van de bezoeken aan zestien verschillende studio’s tot een unieke sound bewerkt. Helaas raken de oververhitte computers daar zo van slag, waardoor het Kevin Shields nogmaals twee weken kost om de tracks uit te puzzelen en weer opnieuw in elkaar te zetten. Uiteindelijk zijn we ruim twee jaar verder als in herfst van 1991 loveless verschijnt.

Het resultaat is verbluffend en blaast letterlijk en figuurlijk een totaal nieuwe verfrissende wind door het muzieklandschap. Alsof dierlijke klanken opgesloten zitten in een afgesloten kist, en in Touched een poging ondernemen om hieruit te ontsnappen. Bij de openbaring van de geheimzinnige doos van Pandora blijkt er toch iets liefs en vredigs schuil te gaan onder het donkere deksel. De schoonheid zit diep van binnen verborgen. Bilinda Butcher probeert in Only Swallow het beest te kalmeren met haar zachte temperende zangpartijen. Het licht erotische stemgeluid wikkelt zich al wurgend rondom de alles verscheurende songstructuren van Kevin Shields.

Als een paarse regenstortvloed aan berustende soundscapes modelleert de Fender Jazzmaster gitaar een verlichtende aura rondom To Here Knows When heen. Deze betoverende serene track ademt voor mij nog het beste het gelijkwaardige gevoel weer wat ze met de albumhoes willen uitstralen. Eigenlijk is het ongelofelijk dat de naar voren geschoven single When You Sleep niet breder opgepakt wordt, terwijl aan de andere kant van een wereld een band als Smashing Pumpkins het geluid van my bloody valentine succesvol gereconstrueerd heeft voor hun debuutplaat Gish. Boegbeeld Billy Corgan komt er publiekelijk voor uit dat hij behoorlijk beïnvloed is door het werk van de Ierse rockband.

Met de vocalen duidelijk hoorbaar op de voorgrond geplaatst komt Come in Alone nog het dichtste in de buurt van een toegankelijke, zeg maar gerust normale popsong. Als schoonheidsfoutje valt alleen de plaatsing van Soon nog op te merken. Het is hoorbaar dat deze Oosterse psychedelische song met opzwepende dance ritmes en diepe bas al eerder is opgenomen en net wat buiten de boot valt. Hierop zijn de heersende Madchester invloeden van eind jaren tachtig nog hoorbaar, en kondigen het begin van de zoektocht aan welke uiteindelijk tot loveless zal leiden. What You Want heeft namelijk al een prachtig episch einde en kan die slotfase net wat mooier invullen.

my bloody valentine - loveless | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com

Waardering voor het feit dat je MBV in het zonnetje zet, wil graag even een correctie aanbrengen:
Menig schrijver van een 'mening' - zoals het hier wordt aangeduid, elders worden het recensies of ook wel reviews genoemd - staat zichzelf bepaalde vrijheden toe die soms niet helemaal overeenkomen met de historische werkelijkheid. Hoeft geen probleem te zijn, totdat de werkelijkheid een heel andere kant is ingeslagen.

Voor het verscheiden van Factory - ben zelf een liefhebber (heb aardig wat albums/singles e.d.) - zijn meerdere redenen aan te geven: bijv het gebrek aan (verstandig) management, slechte financiële planning en het aangaan van ontverantwoorde risico's/ventures zoals de Hacienda (waar continue geld in moest worden gepompt), de wijnbar met eigen (gebottelde) wijn en allerlei andere bizarre uitgaven. New Order (ja er werd aardig wat gebruikt), door de Mondays nog meer, maar New Order was de meest succesvolle band van Factory en moest tot hun eigen ontzetting vernemen dat de royalties van hun albums in de Hacienda waren gestopt, zodat ze - buiten hun medeweten/instemming - voor 50% mede-eigenaar daarvan waren.

Een en ander is duidelijk te lezen in o.m. James Nice - Shadowplayers, The Rise and Fall of Factory Records. Een boek dat ik warm kan aanbevelen. Diezelfde Nice is via zijn label LTM nauw betrokken bij de heruitgave van veel albums op Factory, Factory Benelux en Disque du Crépuscule, vaak in een uitgebreide vorm.

New Order zat behoorlijk in een creatief dal, en waren daarvoor inderdaad succesvol. Het is een romantisch beeld om ze in deze tijd nog als een invloedrijke band te betitelen. De inspiratie werd dus in drugs gezocht, wat kapitalen gekost heeft. James Nice zal vanuit zijn positie ook het een en ander aangedikt hebben om New Order in een positiever daglicht te plaatsen. De band maakte toen echt een uitgebluste indruk. Misschien is het daarom ook wel terecht dat de royalties in Hacienda gestopt werden, ze teerden ook behoorlijk op hun status binnen het label. Het verhaal heeft meerdere kanten.

Sorry hoort maar tegen zoveel krompraet en feitenverdraaiing is mijn kruit niet gewassen. Het had je gesierd als je toe had gegeven dat je ernaast zat. Het ging niet over de creativiteit van New Order, maar over de teloorgang van Factory (door mismanagement en slechte investeringen), beetje kortzichtig om het op het drugsgebruik van New Order of Happy Mondays (het troetelkind van Tony Wilson) te schrijven. Feit is gewoon dat New Order in 1991 veel meer verkocht (ook obv de back catalog) dan MBV - juist de 2-jaardurende opnames van Loveless en - oh toeval - de verslaving van labelbaas Alan McGee bracht het label Creation tot aan de afgrond, voor het in '92 door Sony werd gered. De meest succesvolle act van Creation is en blijft Oasis.

Ik haal dit verder wel uit mijn updates - fabuleer gerust verder!

Oh ja, New Order was natuurlijk erg succesvol met het meesterlijke voetballied World in Motion wat ze een jaar eerder uitbrachten. Volgens mij haal ik juist heel duidelijk het mismanagement en de overfinanciering aan? Ook de lange opnametijd haal ik juist overduidelijk aan.

Tip voor de liefhebbers. Er is in 2013 een cover versie van dit album uitgebracht door Japanse artiesten. Zelf maar ff luisteren wat je er van vind.
https://youtu.be/Lbf8h3sykiw

Er is blijkbaar ook een Koreaanse cover versie van dit album.
https://youtu.be/ZIW_nEvU3RM

Zo nu en dan word ik, linksom of rechtsom, aangespoord dit album na lange Loveless-stilte weer eens op te zetten. En dan, als hij je korte-termijngeheugen weer eens verruild heeft voor de lange-termijnvariant, komt hij het allerhardst binnen.

Dit is zo’n waanzinnig album, ik voel me er als een van de weinige platen fysiek mee verbonden. Loveless sluit rechtstreeks aan op mijn diepst gelegen bewustzijn. De plaat heeft in die zin ook geen gelijken maar trekt dimensies op die andere albums helemaal niet bevatten.

Als ik hem een periode veel luister verwonder ik me minder en begint de gelaagde, diepe sound iets te devalueren. Maar nu, nu ik hem zeker een half jaar niet gehoord had, sla ik gewoon weer steil achterover. Wat een absurde subtiliteit en wat een perfecte invulling van de betekenis van schoonheid.

De gitaar is op zijn interessantst zodra je er niet langer van bewust bent dat het een gitaar is, zodra de klankkleuren zichzelf uitdrukken, een eigen identiteit krijgen die instrumenten overstijgt. My Bloody Valentine heeft daar in 1991, zonder serieuze digitale middelen, een geweldige gooi naar gedaan, waarvan de hoes een treffende representatie is.

Zoals drank en drugs, film en videospel instant bevrediging verzorgen, zo verzorgt Loveless precies het omgekeerde: bevrediging in bespiegeling en in gestaag aarden, het langzaam eenworden met de structuur. De waardering schuilt in het aanvoelen wat er gaat gebeuren, waarbij de teneur van de plaat is aangesloten op al je zintuigen.

Op deze site omschreef iemand eens heel treffend hoe Wolfgang Voigts Gas ‘Pop 7’ rechtstreeks aansluit op de bloedsomloop. Net zo sluit heel Loveless rechtstreeks aan op het onderbewustzijn. En daar doet het dingen die amper te bevatten zijn.

Een van de weinige albums die me totaal anders naar het concept ‘muziek’ doet kijken. De songs zijn op zich al briljant, maar de productie slaat echt alles. Dit is zoiets waar het begrip ‘buitencategorie’ voor gedefinieerd is. Ik promoveer hem terug naar mijn #1 positie.

Ik denk dat Sometimes één van de mooiste nummers is ooit geschreven. Voor mij althans, elke keer als ik dat hoor sta ik stil. Ik kan dat enkel ondergaan.

Wanneer Sometimes er opeens inklapt in Lost In Translation ook, één van de mooiste film-muziek-huwelijken die ik ooit gezien heb. Op het album heb je eigenlijk hetzelfde effect na Come In Alone. Maar heel de plaat is inderdaad van een ontzettend hoog niveau. Mooie recensie Gyzzz!