Lana Del Rey - Born to Die (2012)

Ik zou voor de Pepsi Baobab gaan.

Behalve Diet Mountain Dew en This Is What Makes Us Girls vind ik elk nummer goed (inclusief de bonusnummers). Na bijna 2 jaar begint het me eigenlijk niet te vervelen.

Dark paradise is mooi!

Ik ben dus blijkbaar de enige die op Bel Air heeft gestemd? Een van haar betere nummers als je het mij vraagt...

Lana Del Rey herontdekt.

Toen Del Rey uitbrak met haar single Video Games hield ik wel van het nummer, maar was het al snel beu. Ik heb een jaar lang niks van haar gehoord, maar toen ik per toeval naar haar concert mocht, kon ik niet anders dan naar haar muziek luisteren. Het is niet zo dat ik haar nummers intensief beluisterde, maar ik kende er wel een paar. Op het concert was ik pas écht verkocht.

Wat een diepte heeft ze in haar nummers. Zo vind ik dit album (bijna) perfect. De nummers hebben een bepaalde achtergrond over Del Rey en dat spreekt mij zo aan. De muziek is niet voor iedereen weggelegd. Dat weet ik wel. Het is een andere stijl dan de muziek die steeds op de radio gedraaid wordt.

Als je het mij vraagt, is ieder lied op dit album erg goed. Blue Jeans en Born To Die zijn m'n favorieten. Alleen Diet Mountain Dew steekt na een tijdje erg tegen. Ook de bonustracks vind ik niet zo geslaagd. Op de LP staan alleen maar Lolita, Without You en Lucky Ones. Jammer, want Ride is ook een érg goed nummer.

Als ik mag, wil ik nog eens melden hoe mooi zij wel niet is. Gewoon een pareltje. Zowel Del Rey als dit album. 4,5*

De 11 nummers die op de paradise edition staan zijn in mijn oren minimaal net zo goed als de rest van het album. Ik geniet nog steeds wekelijks van dit album. Gooi er gewoon 1 ster bovenop!

Op MIllion Dollar Man na is eigenlijk elke track goed. Vooral productioneel zijn het een voor een hoogstandjes. Top plaat!

Hm. De vocals zijn gewoon té deprimerend en te monotoon in het geheel voor mij.
Ergens vind ik het erg mooi, maar met name voor één nummer, niet een heel album vol.
Ik trek het dan ook niet om dit album in zijn volledigheid te luisteren, daarom ook geen stem.

Summertime sadness vind ik echt prachtig . Al luister ik soms liever naar die trance remix net iets minder deprimerend .. maar de ware schoonheid zit in het origineel.

Na 1,5 jaar nog steeds een van de meest gedraaide platen in Huize Zout. Niks deprimerend, noch monotoon, maar gewoon ontspannende muziek met een bite. Productioneel is dit inderdaad een hoogstandje. En Pepsi Cola blijft lekker.

Na een avondje Frietboer en Eigenheimer in Breda, terugrijden naar Nijmegen met deze cd aan. Past perfect bij de donkere verlaten snelwegen. Goeie popplaat, alhoewel ik wel graag haar lage stem hoor; haar hogere zangpartijen zijn oké, maar niet bijzonder.

Leuk album, lekker gevarieerd

Ik ben al sinds dit album uit is erg fan van Lana Del Rey. Toch had ik de Paradise Edition nooit geluisterd. Ik verwachtte dat het niet erg veel ging toevoegen aan het oorspronkelijke album, want dat is eigenlijk nooit het geval met dit soort special editions. Helaas voor Lana kan ze niet alles goed doen, want deze verwachting bleek correct. Ik vind de extra nummers een stuk minder dan de oorsponkelijke tracklist, en ook minder dan de bonustracks op de reguliere uitgave (Lolita, Lucky Ones). Niet slecht, maar het springt er niet echt uit. Enkel Bel Air vind ik van het niveau dat ik van haar gewend ben. Oftewel: ik hou het gewoon lekker bij de normale uitgave. Die is nog steeds mijn 4,5* waard.

Miley Cyrus covers Summertime Sadness in the Live Lounge - YouTube

22 million people can't be wrong, right?

Wat vond ik dit in 2012 toch een ontzettende tegenvaller; enige weken geleden verhoogde ik met een half puntje, en nu doe ik dat weer. Niet alles is even sterk, maar de uitschieters zijn wel echt heerlijk. 'National Anthem', lieve kijkbuiskinders, 'National Anthem'!

Na nog wat luisterbeurten van 3,5 naar 4,5 en zelfs mn top 10 in. Vind elk nummer goed, daarnaast weet het album je op een mooie manier te raken.

Okee, gebruikt binnen de film kan niets ertegen op, maar die cover van Blue Velvet

Repetitief en veel te gemaakt 'intellectueel'. Er zitten heus goede teksten bij maar het komt gewoon niet over. Del Rey wil zich profileren als de ultra 'bad bitch who needs no man' maar spreekt zichzelf in ieder nummer ook weer tegen. Ik vind het onstabiele meisjesmuziek, 19 jarigen die hun hart al twee keer hebben gebroken en wegkwijnen met Lana Del Rey op de achtergrond. Depressie heeft een nieuwe soundtrack. Twee sterren voor de soms vernuftige teksten, -3 voor de geweldige kitschlaag, niet aan mij besteed.

Allemaal op dezelfde dag?

Nee.

Wel eens gehoord van een dubbele boodschap? Misschien toch maar wat meer naar dit album luisteren, want er zijn meerdere goede voorbeelden van te horen. De credits horen ongetwijfeld bij een songwriter en niet bij haar zelf, maar dat doet niets af aan de kwaliteit.

Ben benieuwd waaruit je afleidt dat ze zich als een ultra 'bad bitch who needs no man' profileert. Dat is echt de minst passende beschrijving die ik zou kunnen bedenken bij haar.

Lana del rey heeft een mooi debut album neergezet. Erg mooie afwisseling van rustig naar meer uptempo muziekgeluid. Mooie muziek om op te ontspannen en weg te dromen. Blijft ook zeker boeiend.

Wat is dit een heerlijk album. Het weet me heel diep te raken.

Ik verhoog mijn score met 0,5* voor The Paradise Edition van dit Born to Die. Na Summertime Sadness vond ik eigenlijk alleen Lucky Ones nog aardig op Born to Die, maar de extra tracks van Paradise zijn allemaal (erg) mooi.

Prima cd waar de uiterst sterke singles zich behoorlijk onderscheiden van de andere nummers. Ik heb deze cd pas gekocht na NFR. Dan is deze bij elkaar toch wel twee tandjes minder. Hier wordt bewust het jaren vijftig/zestig geluid opgezocht. Soms geslaagd maar soms ook wat geforceerd. De singles als Blue Jean, national Anthem en Video games zijn echter zo goed dat ze de aanschaf rechtvaardigen.

Deze plaat maakte destijds kennelijk de verwachtingen niet helemaal waar. Voor mij wat lastig te beoordelen, omdat ik inmiddels NFR al veel beluisterd heb. Dit is geen spectaculaire plaat, maar zeker niet onaangenaam. Luistert best lekker weg. Maar 'Video Games' springt er wel uit.

Wat mij betreft het minste album van Lana. Er staan een aantal nummers op die neigen naar radiomuziek. Opvolger Ultraviolence was al beter. Het album daarop, Honeymoon, vind ik wél te gek.

Video Games, 1 van de beste popsongs ooit

Deze maar eens in de herkansing gegooid, want haar laatste albums smaken me wel, en 2 sterren is een vrij povere score, natuurlijk.

Het blijft me toch tegenstaan, moet ik eerlijk bekennen. Er staan zeker enkele patente songs op, maar de zwaarmoedige melancholie waarop het album drijft, komt op mij gewoonweg te gemaakt over, waardoor het me niet weet te raken. Een draak van een plaat is het echter niet, dus een halfje extra heeft deze wel verdiend.

2,5 sterren

Als ik de tekst volg van Video Games dan blijft er een standaard liefdesverhaaltje over met 3 keer "Video Games" er lukraak in gemikt, of zie ik dat nou verkeerd? Op zich wel een leuke song.

Lana is in de loop der jaren toch wel wat mijn muzikale muze geworden. Ik heb een vreselijk zwak voor de melancholieke sferen die ze neer weet te zetten. Zwaarmoedig? Nee dat zo zou ik het niet willen omschrijven. Maar ja als voormalig OPP/OW ben ik ook wel wat gewend. Mooie stem ook en ik blijf me verwonderen dat ze maar met nieuw materiaal uit dezelfde (maar toch weer anders) doos blijft toveren. Dit was mijn eerste instap in de wereld van Lana del Rey en ben sindsdien alles blijven kopen. Mooi album en hierna wordt het nog beter. De bonus editie van dit album is helemaal top met nummers als Ride. Bizar fraai...

Dat zie je verkeerd.

Het was eigenlijk iets dat al lang op de planning stond: eens wat meer in het oeuvre van Lana Del Rey te snuisteren. Ondertussen heeft Del Rey een redelijk groot oeuvre, maar ik besloot om terug te gaan naar die ene track die al meer dan 10 jaar te pas en te onpas door mijn hoofd speelt. Ik heb het natuurlijk over Video Games en zijn fantastisch melancholische videoclip. Een nummer dat nog altijd als een (stevig) huis overeind blijft staan, maar het zou fout zijn om Born to Die te reduceren tot enkel dat nummer. Die titeltrack is misschien wel even fenomenaal en ook met nummers als Off to the Races en Summertime Sadness weet ze me ook erg te charmeren. Er is gewoon iets enorm aanstekelijk en meeslepend aan die nummers en het is dan ook des te jammer dat ze dat niet altijd weet vast te houden. Zeker in het midden durft het een beetje weg te zakken met het inwisselbare Radio en het is pas met Carmen dat er terug wat meer vuur in het album lijkt te komen. Hoewel Born to Die niet het debuut van Lana Del Rey was, was het wel het album waar ze het grote publiek mee wist te bereiken. Ik herinner me nog goed de schampere opmerkingen waarin ze werd weggezet als fake en een one-hit-wonder, maar de tijd heeft die mensen hopelijk hun mening laten herzien. Volgende in rij: Ultraviolence. Op het eerste zicht doet de tracklist geen belletje rinkelen, dus benieuwd wat voor ervaring dat wordt. Al wil ik die bonustracks van dit album ook nog wel eens checken, ik heb enkel maar de reguliere versie van het album gehoord tot nu toe.

Ben groot Lana Del Rey fan, maar dit album is erg overplayed en wordt iets slechter met de tijd. Dit was wel erg belangrijk voor haar ontwikkeling.

Waanzinnig Interview in British GQ uit de periode van de release van Born to Die. Kwam dit bij toeval tegen via een Reddit forum.