Misschien nu al wel hét album van het jaar al was het alleen maar door de enorme buzz die gaande is rondom Lana Del Rey (voorheen Lizzy Grant).
In korte tijd wist ze de schijnwerpers op zich gericht te krijgen door het schitterende nummer
Video Games. Daarop volgde al redelijk snel titeltrack
Born to Die en
Blue Jeans gevolgd door
Off to the Races.
Bijna allemaal prachtige nummers in dezelfde mysterieuze stijl.
Off to the Races vormde daarop een uitzondering; dat nummer kende een lichte r&b tint en vond ik daarmee ook een stuk zwakker.
Toen ik dat nummer voor het eerst hoorde bekroop me een lichte angst. Ik keek enorm uit naar dit album maar was ook wel bang voor het feit dat er wel meer nummers in die stijl op dit album zouden staan. Haar eerste album (dat maar korte tijd echt officieel verkocht werd en volgens mij niet eens in fysieke vorm) staan vol met dit soort aardige popdeuntjes. Aardig ja, maar toch echt niet heel veel meer. Nergens de klasse van
Video Games.
En al snel verschenen er titels voor dit album die wel degelijk bekend waren. Je kon er vanuit gaan dat het herbewerkingen zouden zijn maar of een nummer als
Diet Mtn Dew er nu echt zo heel veel op vooruit zou gaan?
Born to Die begint in elk geval heerlijk met de titeltrack wat helaas al snel gevolgd wordt door
Off to the Races. Best een lekker sleazy nummer hoor maar ik merk ook dat het me niet zo erg weet te raken als het nummer
Born to Die.
Blue Jeans is zoals gezegd ook zo'n nummer dat ik erg lekker vind en over
Video Games hoef ik het verder niet meer te hebben. De grote vraag is nu nog: 'blijft dit altijd lekker of gaat dit op den duur tegenstaan?!'.
Diet Mtn Dew keert terug in een herbewerking maar heel eerlijk gezegd vind ik het geen verbetering. Het origineel was voor mij categorie 'leuk popplaatje' en dat is het gebleven. Typisch zo'n nummer dat je niet te vaak moet horen wil het niet tegen gaan staan.
National Anthem werd ook al vroegtijdig het internet op geslingerd maar Lana wist al via haar Facebook pagina te melden dat dit slechts een demo betrof en niets van doen had met de uiteindelijke versie. Ik weet het nog niet met dit nummer. Ergens is het best een infantiel geval en tegelijkertijd weet het me op een vreemde manier wel weer te boeien. De manier van zingen irriteert me, het koortje bezorgt me jeuk maar de instrumentatie vind ik dan weer geweldig. Een hoop tegenstrijdigheden zoals mevrouw Del Rey dat zelf ook is. Echte lippen? Fake lippen? Rijk meisje? Arm meisje? Wel live kunnen zingen? Niet live kunnen zingen? Iedereen had het er wel over de laatste weken. Laten we zeggen dat ze er in elk geval in geslaagd is de pers te halen.
Dark Paradise is dan eindelijk wel een nummer dat helemaal 'nieuw' is. Een alleraardigst nummer maar ergens weet het ook niet het magische te behalen dat Video Games wel doet.
Radio past dezelfde truukjes toe die we inmiddels al vaker gehoord hebben op dit album.
Toch is dit nummer er wel eentje die weer meer weet op te vallen. De sfeer is sterk en ik vind het gewoon een uitstekend popnummer.
En dan hebben we
Carmen; opeens weet ik waarom mijn enthousiasme nog steeds wat gematigd blijft: je moet van Lana gewoon één nummer horen en het valt op, hoor een heel album en het begint een beetje too much te worden. Te bedacht, te niet-spontaan, een te lange brei. Uitstraling heeft ze in mijn ogen niet echt (doe mij op dat vlak dan maar next-door-girl Adele) en een bijzondere zangeres is ze ook niet echt (doe mij dan maar diezelfde weer).
Million Dollar Man is ook zo'n geval. Had ik dat nummer een half jaar geleden gehoord zoals ik Video Games hoorde en ik was zeer waarschijnlijk verkocht. Nu merk ik toch wel een beetje dat de houdbaarheid beperkt gaat blijven. Ook dit is weer een prima nummer hoor maar
de Hoera-stemming blijft een beetje achterwege.
Summertime Sadness heeft een fijn intro en vervolgens krijgen we weer het beproefde recept. Wel een lekker recept hoor. Met bubblegum is immers niks mis. Dit nummer springt er qua 'nieuwe' nummers wel een beetje uit voor mij. Waar mijn aandacht wat aan het verslappen was daar ben ik nu weer bij de les.
De afsluiter van de reguliere versie is
This Is What It Makes Us Girls. Ook een nummer dat het internet al wist te bereiken maar wederom met de opmerking van Lana dat dit een demo betrof. Als demo deed dit nummer me niet zo veel en dat gaat ook op voor de opgepimpte versie. Ik vind het zelfs een wat slap nummer; het dreint iets te lang door.
Er kan dus eigenlijk een algemene conclusie getrokken worden maar daar ik de deluxe versie met drie bonustracks heb besteld neem ik die gewoon mee als zijnde onderdeel van dit album.
Without You is de eerste. Een nummer die gewoon verder gaat in de lijn van de voorgangers. Ik moet zeggen dat het r&b gehalte eigenlijk enorm meevalt op dit album. In elk geval een angst die niet bewaarheid wordt.
Lolita was bekend onder de naam
Hey Lolita Hey. De verandering zit hem in de aanpassing naar de sfeer van dit album. Uiteraard heel slim natuurlijk en niet onterecht maar ik vind de vertraging het nummer geen goed doen. De originele versie doet mij in elk geval meer: toen was het een vrolijk uptempo nummer en nu krijgt het door het aangepaste tempo iets dreinerigs. Maar misschien moet het kwartje nog vallen.
En dan zijn we aangekomen bij nummertje vijftien:
Lucky Ones. Dit nummer valt op en ik ben er nog niet achter waarom. Het is mierzoet en het komt me o zo bekend voor en toch pakt het me wel. Misschien door de cello. In elk geval een nummer dat wel gehoord moet worden en waardoor je dus naar de deluxe versie zal moeten luisteren.
Proeven we in dit verslag teleurstelling? Ja, dat moge duidelijk zijn. Ik rekende op een 4,5* album en het is een vol punt lager uitgevallen tot nu toe. Natuurlijk moet ik het allemaal nog goed laten bezinken en klinkt het straks op cd toch net weer anders maar de betovering van
Video Games is tot stilstand gekomen.
Born to Die en
Blue Jeans deden ook vermoeden dat dit wel eens heel erg goed zou worden maar ik moet voor mezelf toch concluderen dat de rest de boel toch een beetje naar beneden haalt. Er zijn uitzonderingen maar daar tegenover staan dan weer nummers waar ik het minder op heb.
Lana Del Rey mag de hype van dit jaar zijn maar als ik die dan vergelijk met Adele die vorig jaar rond dezelfde tijd met haar 21 kwam dan moet gezegd worden dat Lana het toch echt niet haalt bij dat album. Born to Die is niet heel veel beter dan willekeurig welk uitstekend Kylie Minogue album (om maar eens een popzangeres te noemen; niet dat ze er mee te vergelijken is qua stijl).
Let wel: ik vind het een uitstekend pop-album en ik sluit niet uit dat er na verloop van tijd nog een halfje bij komt maar ik weet ook bijna zeker dat Lana Del Rey zeer waarschijnlijk iets te veel het snoepje van het jaar gaat blijken te zijn en of het dan een blijvertje is betwijfel ik toch wel.
Dat is niet erg. Voor de komende weken heb ik in elk geval een lekker popalbum in handen dat fijn afgewisseld kan worden met een net wat leuker popalbum van The Asteroids Galaxy Tour (Out of Frequency)
.