menu

Lana Del Rey - Born to Die (2012)

mijn stem
3,61 (563)
563 stemmen

Verenigde Staten
Pop
Label: Polydor

  1. Born to Die (4:45)
  2. Off to the Races (5:00)
  3. Blue Jeans (3:30)
  4. Video Games (4:42)
  5. Diet Mountain Dew (3:43)
  6. National Anthem (3:51)
  7. Dark Paradise (4:03)
  8. Radio (3:35)
  9. Carmen (4:09)
  10. Million Dollar Man (3:50)
  11. Summertime Sadness (4:25)
  12. This Is What Makes Us Girls (3:58)
  13. Without You * (3:49)
  14. Lolita * (3:39)
  15. Lucky Ones * (3:47)
  16. Ride * (4:49)
  17. American * (4:08)
  18. Cola * (4:20)
  19. Body Electric * (3:53)
  20. Blue Velvet * (2:38)
  21. Gods and Monsters * (3:57)
  22. Yayo * (5:21)
  23. Bel Air * (3:57)
  24. Video Games [Joy Orbison Remix] * (4:59)
  25. Born to Die [Woodkid and the Shoes Remix] * (4:01)
  26. Video Games [White Lies C-Mix] * (7:32)
toon 14 bonustracks
totale tijdsduur: 49:31 (1:50:21)
zoeken in:
avatar van aERodynamIC
4,0
Misschien nu al wel hét album van het jaar al was het alleen maar door de enorme buzz die gaande is rondom Lana Del Rey (voorheen Lizzy Grant).

In korte tijd wist ze de schijnwerpers op zich gericht te krijgen door het schitterende nummer Video Games. Daarop volgde al redelijk snel titeltrack Born to Die en Blue Jeans gevolgd door Off to the Races.
Bijna allemaal prachtige nummers in dezelfde mysterieuze stijl. Off to the Races vormde daarop een uitzondering; dat nummer kende een lichte r&b tint en vond ik daarmee ook een stuk zwakker.
Toen ik dat nummer voor het eerst hoorde bekroop me een lichte angst. Ik keek enorm uit naar dit album maar was ook wel bang voor het feit dat er wel meer nummers in die stijl op dit album zouden staan. Haar eerste album (dat maar korte tijd echt officieel verkocht werd en volgens mij niet eens in fysieke vorm) staan vol met dit soort aardige popdeuntjes. Aardig ja, maar toch echt niet heel veel meer. Nergens de klasse van Video Games.
En al snel verschenen er titels voor dit album die wel degelijk bekend waren. Je kon er vanuit gaan dat het herbewerkingen zouden zijn maar of een nummer als Diet Mtn Dew er nu echt zo heel veel op vooruit zou gaan?

Born to Die begint in elk geval heerlijk met de titeltrack wat helaas al snel gevolgd wordt door Off to the Races. Best een lekker sleazy nummer hoor maar ik merk ook dat het me niet zo erg weet te raken als het nummer Born to Die.
Blue Jeans is zoals gezegd ook zo'n nummer dat ik erg lekker vind en over Video Games hoef ik het verder niet meer te hebben. De grote vraag is nu nog: 'blijft dit altijd lekker of gaat dit op den duur tegenstaan?!'.
Diet Mtn Dew keert terug in een herbewerking maar heel eerlijk gezegd vind ik het geen verbetering. Het origineel was voor mij categorie 'leuk popplaatje' en dat is het gebleven. Typisch zo'n nummer dat je niet te vaak moet horen wil het niet tegen gaan staan.
National Anthem werd ook al vroegtijdig het internet op geslingerd maar Lana wist al via haar Facebook pagina te melden dat dit slechts een demo betrof en niets van doen had met de uiteindelijke versie. Ik weet het nog niet met dit nummer. Ergens is het best een infantiel geval en tegelijkertijd weet het me op een vreemde manier wel weer te boeien. De manier van zingen irriteert me, het koortje bezorgt me jeuk maar de instrumentatie vind ik dan weer geweldig. Een hoop tegenstrijdigheden zoals mevrouw Del Rey dat zelf ook is. Echte lippen? Fake lippen? Rijk meisje? Arm meisje? Wel live kunnen zingen? Niet live kunnen zingen? Iedereen had het er wel over de laatste weken. Laten we zeggen dat ze er in elk geval in geslaagd is de pers te halen.
Dark Paradise is dan eindelijk wel een nummer dat helemaal 'nieuw' is. Een alleraardigst nummer maar ergens weet het ook niet het magische te behalen dat Video Games wel doet.
Radio past dezelfde truukjes toe die we inmiddels al vaker gehoord hebben op dit album.
Toch is dit nummer er wel eentje die weer meer weet op te vallen. De sfeer is sterk en ik vind het gewoon een uitstekend popnummer.
En dan hebben we Carmen; opeens weet ik waarom mijn enthousiasme nog steeds wat gematigd blijft: je moet van Lana gewoon één nummer horen en het valt op, hoor een heel album en het begint een beetje too much te worden. Te bedacht, te niet-spontaan, een te lange brei. Uitstraling heeft ze in mijn ogen niet echt (doe mij op dat vlak dan maar next-door-girl Adele) en een bijzondere zangeres is ze ook niet echt (doe mij dan maar diezelfde weer).
Million Dollar Man is ook zo'n geval. Had ik dat nummer een half jaar geleden gehoord zoals ik Video Games hoorde en ik was zeer waarschijnlijk verkocht. Nu merk ik toch wel een beetje dat de houdbaarheid beperkt gaat blijven. Ook dit is weer een prima nummer hoor maar
de Hoera-stemming blijft een beetje achterwege.
Summertime Sadness heeft een fijn intro en vervolgens krijgen we weer het beproefde recept. Wel een lekker recept hoor. Met bubblegum is immers niks mis. Dit nummer springt er qua 'nieuwe' nummers wel een beetje uit voor mij. Waar mijn aandacht wat aan het verslappen was daar ben ik nu weer bij de les.
De afsluiter van de reguliere versie is This Is What It Makes Us Girls. Ook een nummer dat het internet al wist te bereiken maar wederom met de opmerking van Lana dat dit een demo betrof. Als demo deed dit nummer me niet zo veel en dat gaat ook op voor de opgepimpte versie. Ik vind het zelfs een wat slap nummer; het dreint iets te lang door.
Er kan dus eigenlijk een algemene conclusie getrokken worden maar daar ik de deluxe versie met drie bonustracks heb besteld neem ik die gewoon mee als zijnde onderdeel van dit album.
Without You is de eerste. Een nummer die gewoon verder gaat in de lijn van de voorgangers. Ik moet zeggen dat het r&b gehalte eigenlijk enorm meevalt op dit album. In elk geval een angst die niet bewaarheid wordt.
Lolita was bekend onder de naam Hey Lolita Hey. De verandering zit hem in de aanpassing naar de sfeer van dit album. Uiteraard heel slim natuurlijk en niet onterecht maar ik vind de vertraging het nummer geen goed doen. De originele versie doet mij in elk geval meer: toen was het een vrolijk uptempo nummer en nu krijgt het door het aangepaste tempo iets dreinerigs. Maar misschien moet het kwartje nog vallen.
En dan zijn we aangekomen bij nummertje vijftien: Lucky Ones. Dit nummer valt op en ik ben er nog niet achter waarom. Het is mierzoet en het komt me o zo bekend voor en toch pakt het me wel. Misschien door de cello. In elk geval een nummer dat wel gehoord moet worden en waardoor je dus naar de deluxe versie zal moeten luisteren.

Proeven we in dit verslag teleurstelling? Ja, dat moge duidelijk zijn. Ik rekende op een 4,5* album en het is een vol punt lager uitgevallen tot nu toe. Natuurlijk moet ik het allemaal nog goed laten bezinken en klinkt het straks op cd toch net weer anders maar de betovering van Video Games is tot stilstand gekomen. Born to Die en Blue Jeans deden ook vermoeden dat dit wel eens heel erg goed zou worden maar ik moet voor mezelf toch concluderen dat de rest de boel toch een beetje naar beneden haalt. Er zijn uitzonderingen maar daar tegenover staan dan weer nummers waar ik het minder op heb.
Lana Del Rey mag de hype van dit jaar zijn maar als ik die dan vergelijk met Adele die vorig jaar rond dezelfde tijd met haar 21 kwam dan moet gezegd worden dat Lana het toch echt niet haalt bij dat album. Born to Die is niet heel veel beter dan willekeurig welk uitstekend Kylie Minogue album (om maar eens een popzangeres te noemen; niet dat ze er mee te vergelijken is qua stijl).
Let wel: ik vind het een uitstekend pop-album en ik sluit niet uit dat er na verloop van tijd nog een halfje bij komt maar ik weet ook bijna zeker dat Lana Del Rey zeer waarschijnlijk iets te veel het snoepje van het jaar gaat blijken te zijn en of het dan een blijvertje is betwijfel ik toch wel.
Dat is niet erg. Voor de komende weken heb ik in elk geval een lekker popalbum in handen dat fijn afgewisseld kan worden met een net wat leuker popalbum van The Asteroids Galaxy Tour (Out of Frequency) .

5,0
BORN TO DIE
Erg goed album, ze weet goed haar gevoel uit te drukken in de tekst en daarnaast heeft ze een onderscheidende sound die bij mij erg goed in het gehoor ligt. Merk ook dat ik bij haar muziek speciaal op de tekst let, iets wat ik bij andere artiesten veel minder/niet doe. Gelijkwaardige nummers, geen behoefte om te skippen.. etc...
Favoriete nummers tot op heden: Born To Die, What Makes Us Girls, Off To The Races en Summertime Sadness.

Lana Del Rey.. Wie weet dé ADELE van 2012? Misschien een iets te hoge verwachting, maar Lana heeft mij iig (al) meer weten te bekoren wat ertoe heeft geleid dat ik zometeen wel Lana haar album in huis heb en niet die van Adele.. Qua personality vind ik Lana ook toffer, verlegen, maar sterke onafhankelijke vrouw (:')) en daarnaast heeft ze iets mysterieus om haar heen... Vooruitgang tov Lizzy Grant qua uiterlijk? Ooooh jawel, serieus, als je dat tegenspreekt, danbenje.... Maar goed. Can't wait for the moment she will perform here live again.

5*

4,0
Lana del Rey heet ze, een vrouwtje dat in 2010 onder haar echte naam, Lizzy Grant al een album had uitgebracht. Het was echter een album dat niet veel potten kon breken. Anders is dat met Born to Die, het album dat morgen uit moet komen, dat wordt al een tijd met veel bombarie aangekondigd. Een tijdje terug was ze al op de Nederlandse televisie en ze geeft ook regelmatig, matige optredens voor Engelse televisie. Die optredens kunnen nog steeds geen potten breken, maar geld dat ook voor het album?

Nee, dat doet het niet. Het eerste nummer overtreft ieder nummer van haar oude zelf al in het kwadraat en dan heb ik het nog niet eens gehad over Video Games. Want wat is dat voor een zeldzaam mooi liedje? Popliedjes als deze kom je nog maar zelden tegen, maar op deze plaat zijn het er gewoon meer. Ik bedoel met die nummers National Anthem, Dark Paradise en Radio. Wat een fantastische donkere popnummers zijn dat.

Over het hele album heerst wat onheilspellends, alsof Lana zich wil wreken op de matige ontvangst van haar eerste album. Ik moet zeggen dat dat haar aardig lukt, het klinkt vele malen volwassener en meer 'af' dan haar debuut. Op bepaalde momenten, als het onheilspellende met iets sprookjesachtigs wordt gecombineerd, zou een vergelijking met Florence + the Machine zelfs op zijn plaats zijn.

Maar, is dit wel de echte Lana del Rey? Live klinkt ze zoveel minder dan op de plaat... Dit album is dus een echte aanrader, maar het zegt weinig over hoe ze haar nummers live speelt. Wat moet je daar nou van zeggen? Gewoon dit album luisteren en er vooral niet heen gaan als de kans zich voordoet.

klik

avatar van midnight boom
2,5
Ik word er juist niet zo warm van:

Voor de release lekte de eerste vier nummers van het album al. Born To Die, Off to the Races, Blue Jeans en natuurlijk Video Games. Drie mysterieuze nummers (uitzondering: Off to the Races). Vier goede popnummers met Video Games als hoogtepunt. Op Born To Die staan acht echt 'nieuwe' nummers. Opvallend is dat je de nummers duidelijk kunt indelen in twee kampen. Het album bied een R&B kant ('Off the Races') en een ballad kant ('Video Games'). Opvallend is ook dat alle nieuwe nummers mij niets doen. Eigelijk hoor ik heel de tijd twee dezelfde nummers, op verschillende manier uitgevoerd. Er is weinig variatie, en de nummers zijn steeds hetzelfde opgebouwd. Dit maakt het niet spannend, bovendien zijn de sterkste nummers duidelijk de vier eerder gelekte nummers. De aandacht verslapt daardoor al vrij gauw.
Het nummer Dark Paradise klinkt akelig veel als Video Games (mysterieus, zelfde tempo, soortgelijke zanglijn), ditzelfde geld voor Summertime Sadness (die melodie!). 'National Anthem' heeft jeuk strijkers, met een De Rey die rapt en 'This is What Makes Us Girls' is wel heel erg op 'Rihanna' succes gericht. Het nummer Million Dollar Man vind ik het beste nieuwe nummer. Ook dit nummer ligt weer in de verlening van Video Games, maar klinkt toch enigszins nieuw.

Het hoogtepunt? Helaas ben ik gedwongen 'Video Games' te antwoorden. Video Games raakte, en was prachtig. Maar dit is dan ook het enige nummer dat mij echt wist te raken van Born to Die. De meeste overige muziek klinkt te bedacht. Alles leunt op twee truckjes. Niet natuurlijk en puur. Lana Del Rey is een gemaakte zangeres. Ze heeft de looks, en een stelletje topproducers. Op de 'nieuwe' nummers lijkt Del Rey ook minder goed te kunnen zingen. Ik heb dan ook het gevoel dat ze daadwerkelijk helemaal niet zo'n goede zangeres is. Dit zou ook verklaren dat ze live een stuk minder goed zingt dan op plaat. Ach... de tijd zal het leren.

Teleurstellend album, van een gemaakte artieste.

van: http://daanmuziek.blogspot....

avatar van Jurr_on
3,5
Vermakelijk album, ondanks dat de 2e helft een beetje voortkabbelt op de eerste nummers. Ben dan ook bang dat het album snel gaat vervelen. 'Video Games' is voor mij de overduidelijk uitschieter op het album. Het harpje erbij doet het 'm!

avatar van Gloeilamp
4,0
Toch een beetje teleurgesteld in het album. Ik kende Blue Jeans, Video Games en Born to Die al, en dit zijn gelijk de beste nummers van het album.
De andere nummers zijn goed te beluisteren maar tot nu toe niet heel erg bijzonder.
Off to the Races vind ik een grote misser, favoriet blijft Video Games.

avatar van deric raven
4,0
Het blijft een geweldige prestatie.
Totaal onopgemerkt blijven met een debuut.
Vervolgens muzikaal en qua uiterlijk een gehele make-over.
Aan de hand van een geweldige single heeft de hele wereld een oordeel over je.
Verdeeld over liefhebbers en haters.
Discussie over iets te volle fake lippen.
Terwijl er niemand moeilijk doet over een would be superster.
Die het podium bewandeld met lappen vlees bewerkt in een jurkje.
Telefoontjes verweven in een uitgetekende haardracht.
Navolging van de kindsterretjes van de Mickey Mouse Club.
Tien jaar eerder.

Lana Del Rey is geen grootse zangeres die trots is op haar overgewicht.
Geen junk die vroegtijdig aan haar eind komt.
Lana huppelt vanuit een Twin Peaks soundtrack net zo gemakkelijk een Friends sitcom binnen.
Pepsi en Coca Cola gaan hand in hand.
Product van de massamaatschappij de Verenigde Staten genaamd.
Ze duizelt me.
Op de een of andere manier is ze nergens onder te brengen.
Alsof je op een versleten autoradio op zoek bent naar een geschikte zender.
Overal klinkt goede muziek, waardoor het lastig is om een keuze te maken.

Met de eerste twee singles doet ze mij vooral aan Stevie Nicks denken.
Ook zij heeft iets afstotends en tevens aantrekkelijks in haar stem en uiterlijk.
Een lief buurmeisje dat in het weekend op stap gaat met foute oudere mannen.
Het mysterieuze blijft een aantrekkingskracht uitoefenen.

Maar ze flikt het wel.
Ondanks dat ik bang was verveeld te raken draai ik het album al verschillende dagen.
Al snel zing ik alle nummers mee.
Geen moeilijke plaat met diepe lagen.
Gewoon een blijvertje.
Prima voor op een koude wintermaand.
Tevens heerlijk om in de zomer mee naar het strand te rijden.
Lana Del Rey heeft haar American Dream waar gemaakt.

avatar van Choconas
3,0
Was Video games nu een vloek of een zegen? Die vraag dringt zich nadrukkelijk op na het beluisteren van dit (tweede) debuutalbum van Lana Del Rey. Toen ik Video games voor het eerst hoorde, was ik zeer onder de indruk. De dromerige sfeer, haar Stevie Nicks-achtige stem(gebruik), de mysterieuze videobeelden in de clip: zonder twijfel één van de mooiste nummers die vorig jaar zijn uitgebracht. Het liedje maakte haar in één klap bekend en geliefd op internet, maar zorgde tegelijkertijd voor hooggespannen verwachtingen voor haar (toen) nog te verschijnen debuutalbum. Die verwachtingen maakt ze helaas niet waar: daarvoor staat het album Born to die te vol met volkomen inwisselbare popdeuntjes. Wat Video games zo bijzonder maakte, ontbreekt ten enenmale bij de overige liedjes op het album: weg dromerige sfeer, weg mysterie, zelfs de Stevie Nicks-echo hoor ik nog maar zelden terug. Born to die is kortom een teleurstellend album, een niet ingeloste belofte na het schitterende Video games.

avatar van AOVV
2,5
Lana Del Rey, een nieuwe popsensatie. Hoewel, nieuw? Niet echt natuurlijk, al is dit wel de eerste plaat die ze maakt onder dit alter ego. Elizabeth Grant heet zij, vrienden noemen haar "Lizzy". Zoals Slowgaze in zijn brief/bespreking. Maar nu is het dus Lana geworden. Omdat het mijn eerste kennismaking is met deze freule, weet ik voor het overige niet al te veel over haar verleden. Ik zal me dan maar focussen op het heden.

Lana Del Rey is hot; ze is te horen op alle radiostations, wordt me elke dag wel door iemand getipt als "nieuw fenomeen in de popmuziek" (waarop ik, in mijn gedachten dan, meestal op reageer: "Ja, ik weet het nou wel.") en die twee factoren zorgen ervoor dat zij alomtegenwoordig is in de muziekwereld anno 2012.

In 2011 kwam zij reeds piepen, met fraaie singles als 'Video Games' en 'Born to Die'. Eigenlijk zijn deze twee nummers de hoofdredenen voor mij geweest om dit album een kans te geven. Al wil ik wen 'ns sceptisch tegenover hedendaagse popmuziek staan, dat geef ik grif toe, er zijn altijd van die guilty pleasures waar ik wel van kan genieten. 'Video Games' is er eentje van.

Lana Del Rey heeft een stem die de instrumentatie een beetje mee moet hebben. Ik bedoel dat het niet altijd werkt, dat donkere, lamlendige stemgeluid. In combinatie met groots opgezette strijkers en piano ('Video Games', 'Born to Die') werkt het wel, in andere gevallen werkt het voor mij niet. Zeker wanneer ze wat "zoeter" gaat zingen, gaat het fout. Weg spanning, wat overblijft zijn een handvol matige tot zwakke popsongs.

Andere favorieten zijn 'Radio', met zijn sombere aanzet, om dan uit te monden in een bitterzoet catchy popliedje, en 'Summertime Sadness', ook weer een wat zwaarder nummer. De kant die ik het meest apprecieer van haar. Songs als 'Off to the Races', 'Diet Mountain Dew' en 'Carmen' daarentegen, daar val ik bijna van in slaap. 't Is maar waar je van houdt natuurlijk, maar die nummers doen het 'm niet voor mij. Een kwestie van smaak.

De teksten zijn over 't algemeen zwaar en somber, en het gevaar is daarbij dat het een beetje teveel van het goede kan worden. Een beetje meer relativerende humor had ik wel kunnen waarderen. Kan zijn dat die er wel in zit verborgen, maar ik heb 't er nog niet echt uitgehaald.

Om af te sluiten: Slowgaze zegt in z'n bespreking dat hij in 'Video Games' de eerste keren "haunting" hoorde in plaats van "honey". Ik heb dat ook, met 'Radio'. In het refrein dacht ik dat ze "Like a fucking dream on ritalin" zong. Maar het is eigenlijk, nadat ik de tekst er bijnam, "Like a fucking dream I'm living in." Een kronkel in m'n hoofd, that is. Lana Del Rey brengt ons hier een verzameling liedjes waarvan enkele het koesteren waard zijn, maar het overgrote deel niet slaagt. Een hoge score kan ik dus ook niet geven.

2 sterren

avatar van herman
3,0
Videogames vond ik niet zo speciaal, maar elke keer als ik Blue Jeans hoor smelt ik en is het alsof Lana een pijl door mijn hart schiet. Wat een nummer ook met dat Twin Peaks-achtige intro, die slow motion rave vocalen in de achtergrond, eenvoudige doch rake zinnen als "we don't need no money / we can make it all work" en dan nog een machtige versnelling. Voor mij op dit moment de beste popsingle van het jaar, zonder twijfel.

Dus toch maar eens dit album opgezet... en het begon goed met de singles en Off to the Races. Dat klinkt alsof Lana in duet met zichzelf is en heeft door de live-feel en de hiphopbeat wel iets speciaals.

Vanaf Diet Mountain Dew vind ik het niveau wel flink omlaag gaan. Sommige nummers zijn nog wel aardig, maar af en toe is het net alsof Lana alleen nog maar liedjes aan het zingen is voor 16-jarige meisjes en dan haak ik toch wel een beetje af. Misschien ontwaar ik ook daar nog ergens de x-factor, maar vooralsnog houd ik het bij een kleine voldoende en zet ik Blue Jeans nog maar eens op.

avatar van andnino
4,5
Ik kan er maar moeilijk bij wat een fantastische stem Lana Del Rey eigenlijk heeft, en deze stem komt alleen nog maar beter tot zijn recht doordat deze perfect bij de nostalgische sfeer past. En de nummers zijn ook nog eens goed (sommige wel beter dan andere, maar ok). Album van het jaar voor mij totzover.

avatar van IbenDB
4,5
Lana Del Rey herontdekt.

Toen Del Rey uitbrak met haar single Video Games hield ik wel van het nummer, maar was het al snel beu. Ik heb een jaar lang niks van haar gehoord, maar toen ik per toeval naar haar concert mocht, kon ik niet anders dan naar haar muziek luisteren. Het is niet zo dat ik haar nummers intensief beluisterde, maar ik kende er wel een paar. Op het concert was ik pas écht verkocht.

Wat een diepte heeft ze in haar nummers. Zo vind ik dit album (bijna) perfect. De nummers hebben een bepaalde achtergrond over Del Rey en dat spreekt mij zo aan. De muziek is niet voor iedereen weggelegd. Dat weet ik wel. Het is een andere stijl dan de muziek die steeds op de radio gedraaid wordt.

Als je het mij vraagt, is ieder lied op dit album erg goed. Blue Jeans en Born To Die zijn m'n favorieten. Alleen Diet Mountain Dew steekt na een tijdje erg tegen. Ook de bonustracks vind ik niet zo geslaagd. Op de LP staan alleen maar Lolita, Without You en Lucky Ones. Jammer, want Ride is ook een érg goed nummer.

Als ik mag, wil ik nog eens melden hoe mooi zij wel niet is. Gewoon een pareltje. Zowel Del Rey als dit album. 4,5*

2,0
Wat mij betreft het minste album van Lana. Er staan een aantal nummers op die neigen naar radiomuziek. Opvolger Ultraviolence was al beter. Het album daarop, Honeymoon, vind ik wél te gek.

avatar van metalfist
Het was eigenlijk iets dat al lang op de planning stond: eens wat meer in het oeuvre van Lana Del Rey te snuisteren. Ondertussen heeft Del Rey een redelijk groot oeuvre, maar ik besloot om terug te gaan naar die ene track die al meer dan 10 jaar te pas en te onpas door mijn hoofd speelt. Ik heb het natuurlijk over Video Games en zijn fantastisch melancholische videoclip. Een nummer dat nog altijd als een (stevig) huis overeind blijft staan, maar het zou fout zijn om Born to Die te reduceren tot enkel dat nummer. Die titeltrack is misschien wel even fenomenaal en ook met nummers als Off to the Races en Summertime Sadness weet ze me ook erg te charmeren. Er is gewoon iets enorm aanstekelijk en meeslepend aan die nummers en het is dan ook des te jammer dat ze dat niet altijd weet vast te houden. Zeker in het midden durft het een beetje weg te zakken met het inwisselbare Radio en het is pas met Carmen dat er terug wat meer vuur in het album lijkt te komen. Hoewel Born to Die niet het debuut van Lana Del Rey was, was het wel het album waar ze het grote publiek mee wist te bereiken. Ik herinner me nog goed de schampere opmerkingen waarin ze werd weggezet als fake en een one-hit-wonder, maar de tijd heeft die mensen hopelijk hun mening laten herzien. Volgende in rij: Ultraviolence. Op het eerste zicht doet de tracklist geen belletje rinkelen, dus benieuwd wat voor ervaring dat wordt. Al wil ik die bonustracks van dit album ook nog wel eens checken, ik heb enkel maar de reguliere versie van het album gehoord tot nu toe.

Gast
geplaatst: vandaag om 03:30 uur

geplaatst: vandaag om 03:30 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.