menu

Queen - Hot Space (1982)

mijn stem
2,82 (419)
419 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock / Pop
Label: EMI

  1. Staying Power (4:10)
  2. Dancer (3:47)
  3. Back Chat (4:33)
  4. Body Language (4:32)
  5. Action This Day (3:32)
  6. Put Out the Fire (3:18)
  7. Life Is Real (Song for Lennon) (3:31)
  8. Calling All Girls (3:52)
  9. Las Palabras de Amor (The Words of Love) (4:29)
  10. Cool Cat (3:28)
  11. Under Pressure (4:03)

    met David Bowie

  12. Body Language [1991 Remix] * (4:44)
  13. Staying Power [Live in Milton Keynes, June 1982] * (3:03)
  14. Soul Brother * (3:36)
  15. Back Chat [Single Remix] * (4:12)
  16. Action This Day [Live in Tokyo, November 1982] * (6:25)
  17. Calling All Girls [Live in Tokyo, November 1982] * (4:45)
toon 6 bonustracks
totale tijdsduur: 43:15 (1:10:00)
zoeken in:
avatar van bikkel2
3,0
Mercury zou het niet meer voor elkaar gekregen hebben om een Hot Space deel II binnen Queen te fabriceren.
Er was al tegengas bij May en Taylor en de verhoudingen waren op dat moment erg gespannen.
De funplaat Mr. Bad Guy was wat dat betreft een prima uitkomst.
Of hij met meer overtuiging zingt op Hot Space en Barcalona vind ik lastig te beoordelen.
De man ging er sowieso met veel passie en inzet tegen aan.
Ik vind 'm eigenlijk op alle albums als vocalist een verademing. Zijn composities vind ik in de 70's wel van een beter nivo.
Staying Power vind ik overigens wel een vet nummer.

1,0
Zwakste Queen album

avatar van bikkel2
3,0
Neal Peart schreef:
Zwakste Queen album


Vond ik ook lange tijd. Maar op een paar fikse missers na vind ik het niet zo dramatisch.
Vreemde periode voor de band. Maar als je zo scoort met een funksong, Another One Bites The Dust dus, is het niet eens een rare gedachte om eens wat meer te proberen in die richting.
Ach, één kant met probeersels in die hoek, lang niet alles even geslaagd en kant twee is best ok.
Ik vind 'm leuker dan The Game en The Works.

avatar van De buurman
3,0
Gek genoeg schijnen veel mensen de jaren '80-'82 als een armoedige periode te zien van de band. Echter, de elpee The Game was een joekel van een hit, ze hadden recent twee nummer 1 hits in de States gehad, ze hadden een soort triomftocht door Zuid-Amerika gemaakt en Under Pressure had het ook uitermate goed gedaan in de hitlijsten.

Dus wat deden ze? Gewoon, precies waar ze zin in hadden. En hoewel het succes van Another One Bites The Dust zeker uitnodigde om meer "zwart"te klinken (wat ze niet lukt overigens), je kan hier toch niet echt spreken van een vervolg op dat nummer. Ik denk dat het verblijf in de discotheken van New York en München van even zo grote invloed waren bij de totstandkoming van Hot Space, dan dat ene nummer.

Terugkijkend resulteert dat in een paar oppervlakkige tracks, die mijns inziens niet eens zo zeer geschreven zijn om proberen te "scoren", maar omdat ze het gewoon lekker vonden. Ook Brian May, die al op Dragon Attack van de vorige plaat de plaatselijke discotheek "The Shack" bejubelde. Verder was de band lyrisch over de samenwerking met producer Reinhold Mack, die een grote stempel op Hot Space drukte en nog steeds het meest trots is op deze plaat, van alle Queen platen waaraan hij meedeed.

Hoewel Hot Space geen topper is in hun catalogus, wordt het te vaak tekort gedaan als zijnde een vergissing. Achteraf is zeker niet alles briljant, maar ik hoor er nog niet de band in die zo naarstig op zoek is naar succes onder de doelgroep 12-min. Dat gebeurde pas later.

Omdat ik weet welke ellendige nummers ze soms hier na hebben gemaakt, ben ik vaak ook geneigd om Hot Space als de teloorgang te zien van Queen. Ik denk echter dat het verval pas later kwam, toen ze minder beschaamd op zoek gingen naar hitparadesucces. Op Hot Space doen ze het nog voor hun zelf, de rest van het '80's materiaal is vooral een zoektocht naar wat de heren denken dat we willen horen.

avatar van bikkel2
3,0
Ik ben het eens met de buurman.

The Works vind ik bijv. zo'n plaat waar ze zich lijken te verontschuldigen voor Hot Space.
Maar even wat recht breien, al zou je anders denken met een draakje als I Want To Break Free, waar de humoristische clip alleen aanleiding geeft om het nog enigzins leuk te vinden.
Afgezien van Radio GaGa is het een vooral een plaat waar Queen zich in de veilige zone begeeft.
Het zou trouwens wel onterecht zijn om de groep volledig af te branden op hun verzinsels na Hot Space.
Elk album nadien bevatte altijd wel een paar cracking tracks.
Maar ondanks de inmiddels bekende insteek van afwisseling, komen ze lang niet meer zo origineel uit de hoek. De rek is er in artistieke zin zo'n beetje uit.
Zelfs het bejubelde Inuendo kent zwakke plekken.
Queen werd een pleasersband, aktueel blijven en de shows inmiddels vooral gericht op hits werden alsmaar groter.
Maar dan nog was het natuurlijk wel een dijk van een band.

avatar van captino
Toch maar weer eens geluisterd. Dit is natuurlijk wel een bijzonder Queen album, zeg! Toppers blijven voor mij 'Body Language', 'Staying Power' en 'Back Chat'. Ik vind die muziek echt heerlijk. Eerlijk gezegd heb ik 'Under Pressure' nooit echt een bijzonder nummer gevonden. Schaam ik mij niet voor.

avatar van musician
2,5
Disliking the new sound, Brian May and Roger Taylor were very critical of the influence that Paul Prenter, Freddie Mercury's personal manager between 1977 and 1984, had on the singer. Recalling the recording process in 2011, Taylor openly criticized the direction in which Prenter was taking Mercury (and thus the rest of the band), stating that "[Prenter] wanted our music to sound like you'd just walked in a gay bar...and I didn't". May also noted that the making of the album in Munich took much longer than usual and that all of the band got into "deep emotional trouble" in the city, blaming a mixture of drink, drugs and partying as the reason for the relatively lengthy recording sessions.[8] Prenter allegedly denied the other members access to Mercury.

Er blijven mensen die werkelijk denken dat de band in harmonie, weloverwogen en met plezier dit album hebben gemaakt, met een fraai gewenste uitkomst.
Niets is minder waar, maar blijf vooral dromen.

Zou Mercury niet weer zijn opgeschoven richting de band, met uiteindelijk het ook niet al te beste maar acceptabele The Works als eindresultaat, zou de band na Hot Space simpelweg uit elkaar zijn gegaan. Vanwege de letterlijk doodlopende muzikale weg die met Hot Space was ingeslagen.

Gelukkig, voor wat er nog uiteindelijk ging komen, besloot Mercury ten slotte de band tegemoet te komen en dat hij aan de andere kant zijn ei het beste solo kwijt kon.

avatar van bikkel2
3,0
Queen was een democratische band volgens eigen zeggen. Maar hier zal dat niet helemaal het geval zijn geweest. Al gaat het eigenlijk maar om één plaatkant.
Deze periode was niet hun meest prettige. Freddie was op de party tour en bracht veel bezoeken aan de gay clubs met uiteraard Paul Prenter aan zijn zijde.
Die had wel enige invloed op de zanger, tot grote ergernis van de overige Queenleden.
Hot Space blijft een doorn in het oog voor veel oerfans, maar het hoeft ook niet gedramatiseerd te worden vind ik.
Het is geprobeerd en May en Taylor waren not amused.
Nou ja ok. Er is over gepraat en als goedmakertje kwam The Works. Ook niet echt een grootse plaat.
Queen was artistiek niet in vorm begin jaren 80. Zo simpel ligt het gewoon.

avatar van De buurman
3,0
musician schreef:

Er blijven mensen die werkelijk denken dat de band in harmonie, weloverwogen en met plezier dit album hebben gemaakt, met een fraai gewenste uitkomst.
Niets is minder waar, maar blijf vooral dromen.


Er zijn ook mensen die het bestaan van de plaat Hot Space niet kunnen relativeren en met behulp van citaten van bandleden, daterend van 29 jaar later, de band van destijds vooral denken te moeten portretteren als willoze slachtoffers van de schandalige streken en de muzikale voorkeur van Paul Prenter.

Ik denk dat het een matig Queen-album is, en daar zijn er meer van. Echter rondom Hot Space lijkt een soort boosheid te heersen, die ervoor voor zorgt dat wanneer je de muzikale kunsten in enig perspectief probeert te plaatsen, je er van langs krijgt van personen die àlles na A Night At The Opera minder vinden dan het oude werk.

Nee, Hot Space is geen geweldige Queen-plaat. Maar de heren waren er zelf bij. En wanneer Hot Space een joekel van een hit was geweest, hadden we ongetwijfeld meer in die stijl gehoord.

avatar van bikkel2
3,0
Laten we wel wezen; Queen was niet vies van hits en bleef maar al te graag bij om een heel grote band te blijven.
Another One Bites The Dust was dé doorbraak in de charts van Amerika.
Mercury was een muzikale allesvreter( dat is al te horen in de 70's) en Deacon was sowieso van de soul en funk.
Maar feitelijk haalden May en Taylor hun neus op voor de dance avonturen op Hot Space. Ze lieten dat eigenlijk al merken tijdens interviews uit die periode.
Niet verbaal, maar de lichaamstaal was duidelijk.

Ik denk als het wel een succes had geworden Queen toch met iets anders had gekomen.
Misschien wel elektronischer, maar niet zozeer dance georiënteerd. Dan had het wel eens het einde kunnen betekenen schat ik zo in.
Van mij hadden ze best wat meer in de stijl van Radio GaGa mogen doen.

avatar van musician
2,5
De buurman schreef:
Er zijn ook mensen die het bestaan van de plaat Hot Space niet kunnen relativeren en met behulp van citaten van bandleden, daterend van 29 jaar later, de band van destijds vooral denken te moeten portretteren als willoze slachtoffers van de schandalige streken en de muzikale voorkeur van Paul Prenter.

Zou het niet gewoon waar kunnen zijn? Als dus juist bandleden het zelf, bij herhaling en vanaf het begin, het hebben gezegd, inclusief inside information met wie is wie en waarom er bij? Dat zou een mooie bak zijn: Queen leden die bijvoorbeeld zeggen dat Paul Prenter hen toegang tot Freddie Mercury ontzegde en dan wij zeggen dat dat niet waar is!

Er zit helemaal geen boosheid bij, maar constateer gewoon dat Hot Space gemaakt is zoals de band het zelf heeft omschreven en dat staat dan zelfs nog los van de mening over dat album. Ik ga niet zitten tegenspreken wat bandleden bij herhaling hebben gezegd over Hot Space. Voor mij, opgeteld bij wat het album brengt, verklaart het alleen wel waarom het album is zoals het is. En dan kan minimaal worden gezegd dat het aan een gelukkig gesternte ontbrak.

avatar van De buurman
3,0
Okay, dus vanwege Paul Prenter kwam Brian May zelf met een track als Dancer aanzetten? Of schreef John Deacon Back Chat? Wat een onzin zeg. Zo werkt het toch niet. Taylor beschrijft hoe Mercury wat los kwam te staan van de rest, maar dat lijkt me geen excuus om met een shit-nummer als Action! aan te komen.

avatar van bikkel2
3,0
Ik denk ook niet dat Prenter invloed had op de rest v/d band. Ze zagen hem liever gaan dan komen.
Maar Mercury nam zijn ingevingen wel degelijk serieus naar het schijnt.
Hij was op dat moment even dol op de clubmuziek die heerste. Maar nogmaals, met Freddie kon je veel kanten op muzikaal. Van hardrock naar opera en alles wat er tussen in zit.
Buiten dat, de groep was wat stuurloos. Te veel op elkaars lip en artistiek wat opgedroogd.
Maar Hot Space vind ik eigenlijk helemaal niet zo dramatisch als altijd maar geschetst wordt.
Nog wel één van hun mindere, maar er staan ook wel aardige dingen op. Staying Power is in het genre best wel een lekkere funker bijvoorbeeld.

avatar van dennisversteeg
4,0
Natuurlijk is de plaat een beetje een buitenbeentje in de Queen discografie die het meeste afwijkt qua sound. Maar wat je er ok van vidnt: het is een gedurfde plaat met een veel consistentere sound en kwaliteit dan de voorgaande drie studio albums (even Flash niet meegerekend) en ook van die daarna.

Vooral tracks 1-6 werken enorm goed als één geheel met Queen's uitvoering van disco/funk. De volgende 4 nummers houden die spanning niet vast, niet omdat de nummers beter of slechter zijn, maar omdat de meer homogene stijl wordt losgelaten. Under Pressure is natuurlijk dan een prijsnummer als afsluiter, maar voelt wel een beetje er aan vastgeplakt op dit album.

De plaat heeft minder hoogtepunten, maar zeker ook minder dieptepunten, dan alle platen erom heen en is daardoor een betere luisterervaring als geheel.

1,0
Als je hier al vier sterren voor geeft....dit misbaksel, wat is dan je score voor Queen !, Queen II en Sheer Heart Attack? Om maar een paar kanjers te noemen

avatar van bikkel2
3,0
Neal Peart schreef:
Als je hier al vier sterren voor geeft....dit misbaksel, wat is dan je score voor Queen !, Queen II en Sheer Heart Attack? Om maar een paar kanjers te noemen


Denk om je hart Neal Peart

dennisversteeg heeft best wel een paar goede punten imo. Ik vind Hot Space ook leuker dan The Works.
Vier sterren vind ik het ook niet, maar de lef is te prijzen.
Experimentje en de één vind het goed en de ander niet.
Ik zit er wat tussen in.
Maar het is vrij zinloos om dit te vergelijken met hun betere 70's werk.

avatar van musician
2,5
bikkel2 schreef:
(...) Maar het is vrij zinloos om dit te vergelijken met hun betere 70's werk.

Mee eens, eigenlijk is Hot Space de bandnaam Queen niet waard. Je associeert deze muziek ook niet met Queen, wat valt er te vergelijken. Ze hadden ooit nog wel kunnen bedenken een carnavals album te maken. Ja, carnaval liefhebbers hadden het prachtig gevonden.

Maar de oude liefhebbers draaien zich natuurlijk om in hun graf.
Op z'n best is er op Hot Space sprake van een solo album van Freddie met wat bijdragen/kleine rollen voor de overige leden van de band.

Die alleen kwamen voor het incasseren van hun premie en er daarna zo snel mogelijk weer van door wilden gaan, jammer dat ze zo lang moesten wachten. Ze hadden ontegenzeggelijk nee kunnen zeggen. Nu zouden ze dat hebben gedaan. Destijds hebben ze het niet aangedurfd, te jong en onvolwassen vermoedelijk. Ik denk dat Freddie zich inmiddels ook voor het album een beetje zou hebben geschaamd.

avatar van De buurman
3,0
musician schreef:

Op z'n best is er op Hot Space sprake van een solo album van Freddie met wat bijdragen/kleine rollen voor de overige leden van de band.

Die alleen kwamen voor het incasseren van hun premie en er daarna zo snel mogelijk weer van door wilden gaan, jammer dat ze zo lang moesten wachten.


Mercury schreef nauwelijks meer dan May. Beide drie nummers, Deacon en Taylor twee. Ongeveer dan.

avatar van Minneapolis
3,5
Ik vind 1 ster veel radicaler dan die 4 sterren. Staying Power, Action This Day, Put Out the Fire zijn hele aardige songs. Life Is Real, Under Pressure en Cool Cat zelfs meer dan dat. Ik weet haast zeker dat de meeste Queen fans Cool Cat verschrikkelijk vinden, maar ik vind het zeer verfrissend en knap gezongen.

avatar van meneer
musician schreef:
Op z'n best is er op Hot Space sprake van een solo album van Freddie met wat bijdragen/kleine rollen voor de overige leden van de band.

Die alleen kwamen voor het incasseren van hun premie en er daarna zo snel mogelijk weer van door wilden gaan, jammer dat ze zo lang moesten wachten. Ze hadden ontegenzeggelijk nee kunnen zeggen. Nu zouden ze dat hebben gedaan. Destijds hebben ze het niet aangedurfd, te jong en onvolwassen vermoedelijk. Ik denk dat Freddie zich inmiddels ook voor het album een beetje zou hebben geschaamd.

Aannames, aannames, aannames... Heerlijk ! Ik zit hier echt met een glimlach op m’n gezicht. Hoe kom je erop ! “Amuse me, my dear.. Oh do !“.

avatar van bikkel2
3,0
We moeten denk ik niet vergeten dat Queen altijd al met allerlei stijlen stoeide.
Natuurlijk staan ze bekend als rockband, maar vanaf Sheer Heart Attack probeerden ze al andere stijlen uit.
Ze bleven wel inhoudelijk, al zijn met name Freddie's bedenksels nog wel eens op de grens van meligheid en misschien wel eens iets te theatraal. De kritiek op sommige stukken op "Opera" zijn voornamelijk zijn composities.
Maar in het kader van het geheel en ook weer de lef die wordt geroemd, is het allemaal niet zo bezwaarlijk gebleken. De compensatie met andere geweldige klassiekers maakte een hoop goed.

Queen kakte een beetje in op de Jazzplaat en hoewel een aardig gewaardeerde plaat door de fans, is het hoorbaar minder verrassend.
En dan dit voor velen onbegrijpelijke album.
Eén kant met wat dance gerichte stukken die inderdaad geen van allen in de buurt komen van hun beste werk. Maar Staying Power swingt en live werd het even gespeeld. Een stevige funkrocker die prima overeind bleef.
Maar waarom zo zuur? Het is geprobeerd en fans gingen er niet van uit hun dak. De 2e plaatkant is Queen traditioneler en daar zijn best aardige stukken te vinden.
Een beter geheel dan de B side van het wat lauwe The Game en misschien ook wel dan het wat laffe The Works.

Ik ben er duidelijk milder over geworden.
Ik had het leuk gevonden als de opvolger wat meer in de richting van Radio GaGa had gegaan.
Niet zo zeer dansbaar, maar wel meer synthgericht.
Ze deden het niet.

avatar van musician
2,5
meneer schreef:
Aannames, aannames, aannames... Heerlijk ! Ik zit hier echt met een glimlach op m’n gezicht. Hoe kom je erop ! “Amuse me, my dear.. Oh do !“.

Dat heet voortschrijdend inzicht, ik zou daar even op nalezen wat de leden van de band er over hebben gezegd.
Het is een album in de categorie "eens maar nooit meer" en daar hebben ze zich vervolgens keurig aan gehouden.

avatar van Mssr Renard
3,0
Ik vind het een degelijke electrofunkpopplaat, en ik ben alleen maar benieuwd hoe dit verder had kunnen worden uitgewerkt.

Ik vind nl. Shove It van Taylor en Mr Bad Guy van Mercury veel zwakker.

Niks mis met een beetje funk trouwens.
Bovendien vind ik deze experimenten leuker dan 'rockers' als Hammer to Fall en One Vision. Zo goed zijn veel van de standaard-rocksongs van Queen nou ook weer niet.

Fat Bottomed Girls? Tear It Up? Niet slecht maar Backchat daar word ik nou blij van.

Mijn kritische noot zit 'm erin dat bepaalde songs wat regie/eindredactie hadden kunnen gebruiken. Calling All Girls en Action This Day bijvoorbeeld.

De eerste vier songs zijn wel erg lekker hoor....

avatar van Mssr Renard
3,0
Dit is denk ik ook dé plaat van Deacon/Mercury. (Ik lees ergens: Mercury-soloplaat).
Deacon was wel echt een funker hoor.

avatar van bikkel2
3,0
Deacon en Mercury zaten aardig op één lijn muzikaal.
Op A Kind Of Magic en The Miracle zijn ook co- composities te horen.
Deacon kwam natuurlijk met Another One Bites The Dust.
Back Chat is best een aardige poging om een eurodisco song neer te zetten en samen met Staying Power de beste songs van side one.
Dancer, Body Language en Action This Day zijn daarintegen mislukkingen van jewelste voor mij.
Dancer bijv. is gewoon een standaart Mayrocker, maar krijgt wat onbeholpen een discorock sfeertje mee bijv.
Put Out The Fire is vele malen beter en bewijst in ieder geval dat May zich het beste thuis voelt in de traditionelere Queenstijl.

Het punt is ook een beetje dat ze het niet voor elkaar krijgen om de dancecapriolen "zwart" te laten klinken.
Het is lelieblank en daarom minder geloofwaardig.
Achteraf hadden ze beter met een Nile Rodgers in zee kunnen gaan.
Die maakte een jaar later met David Bowie Let's Dance.
Vind ik geen geweldig album, maar wel geloofwaardiger.

avatar van Mssr Renard
3,0
Grappig is dat (volgens mij) Queen ook links en rechts keek, en Deacon zich ook liet beinvloeden door Chic (Nile Rodgers!) maar ook (denk ik) door nieuwere acts als Duran Duran (ook weer Nile Rodgers).

Nu ben ik geen directe fan van gelickte funk zoals Daft Punk (gruwel!) of andere zaken waar Nile zich op heeft gestort (Let Bowie Dance en Duran vind ik wel okay), maar Nile had heerlijk met Deacon kunnen samenwerken. Dat slaggitaartje op Backchat (van Deacon) is helemaal des Niles.

avatar van bikkel2
3,0
Mee eens. De mannen hadden heus wel in de gaten dat er nieuwe muziekgoden op stonden en om te overleven nieuwere aktuelere paden bewandeld moesten worden.
Daarom vind ik ook dat vergelijkingen met de beste 70's albums van de groep krom gaan.
A Night At The Opera nog een keer doen in 1982 had de plank volledig misgeslagen.
Dat Hot Space niet geheel bevredigend is, moeten we dan maar op de koop toe nemen.
Queen was lang niet de enige die het artistiek een beetje kwijt was.
De begin 80's bracht een hoop nieuwe interessante muziek en als oudere band moet je je draai maar zien te vinden.
Knap is wel dat de band alleen maar groter werd en de hits eigenlijk niet aan te slepen waren, al staan ze niet op Hot Space. Under Pressure daargelaten, maar dat was eind 1981 al een hit. Past eigenlijk ook niet echt op de plaat.
Veel minder mijn ding uiteindelijk, maar ze boorden toch maar mooi een breder publiek aan.
Terug kijkend overleefden ze vrij gemakkelijk tussen Duran Duran, Spandau Ballad en andere jonge succesvolle acts.

avatar van Mssr Renard
3,0
Ach, Hot Space is een plaat you love to hate.

Queen is sowieso al een band you love to hate.

Ik maak me er ook schuldig aan. Ik heb de schurft aan Radiohead en dan is OK Computer ook nog eens de beste plaat ooit gemaakt. Nou mooi, dat ik daar een 2,5* heb gegeven. Dat zal ze leren!!!

Maar goed, Hot Space heeft genoeg liefhebbers. Sterker nog, omdat deze plaat zo slecht scoort denk ik dat een heleboel potentiële liefhebbers deze plaat misschien niet eens kennen.
Ik zet het magistrale Back Chat eens op. Vind ik net zo'n supersong als March of the Black Queen.

avatar van bikkel2
3,0
Queen is inderdaad een love or hate band.
Dat hebben ze in zekere zin ook wel over zichzelf afgeroepen, alleen het interesseerde ze niets.
Ze waren in veel opzichten natuurlijk over de top en dat irriteerde met name de muziekpers.
Met de intrede van de punk werd dat erger. De meeste grote classicrockbands werden afgeserveerd als dat is geweest. Het moest kleiner, rauwer en muzikale kunde was een minder belangrijk aspect geworden. De boodschap belangrijker.
Queen had tekstueel geen dringende of noodzakelijke boodschap te geven.
Zij acteerden echter nog niet zo lang toen het muzikale poplandschap in 1976 drastisch aan het veranderen was.
Misschien juist daarom is News Of The World een meer basic album, maar kregen ze de wind weer van voren betreft We Are The Champions. Hoe arrogant kun je zijn!
Maar die song + boodschap geeft juist het saamhorigheidsgevoel weer - het werd niet voor niets een sportanthem.

Met het enigzins floppen van Hot Space zal diezelfde pers gegniffelt hebben. Hoogmoed komt voor de val dan eindelijk.
Maar het had wel even geduurd voordat dat ze hun gelijk kregen.
Queen was immers groot geworden, maar toen ze richting Zuid- Amerika vertrokken voor concerten, was er uiteraard weer geen malse kritiek. Hoe haalden ze het in hun hoofd!
Overigens denk ik dat de meningen en de afgunst wel wat bijgesteld is.
Hoe je ook over Queen mag denken, ze hadden hun zaakjes snel en goed voor elkaar en entertainment stond in het hoogste vaandel.

avatar van Mssr Renard
3,0
Zelden zo een pakkend en treffend betoog over Queen in het bijzonder en de pers in het algemeen gehoord.

Ik vind persoonlijk dat reviews en magazines en wat dan ook geen ene kontfluit uitmaakt of een act of een plaat goed is. Queen is mijn kitschband, en ik heb ze lief. Het heeft totaal geen inhoud (mss White Man of Is This the World We Created) en muzikale kunde is ook discutabel. Maar de songwriting, de arrogantie, de samenzang, ik kan kan mijn opgeheven vinger er niet op leggen. Maar Queen is het helemaal.

En voor pop-begrippen is Hot Space mijns inziens al stukken beter dan waar Madonna of Prince mee kwamen aanzetten. Maar ik heb dan ook eigenlijk geen verstand van pop.

Hoedanook: hoe de wind waait, want mensen vinden en wat de pers vind, en al helemaal wat Neal Peart en Musician vinden; het kan me geen bal schelen: Hot Space is een plaat waarvan veel popacts hopen dat ze hem ooit zullen evenaren. Sterker nog: Hot Space veegt de vloer aan met bijvoorbeeld Ok Computer en Nevermind. En dat vind ik gewoon....

Gast
geplaatst: vandaag om 11:10 uur

geplaatst: vandaag om 11:10 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.